En toen was niets nog zoals het was
Verschillende keren al bleven mijn vingers boven de toetsen zweven. Want ik weet echt niet hoe ik moet vertellen wat momenteel mijn hele leven beheerst, al mijn gedachten bepaalt. Schrik heb ik ook, want het op papier zetten, het toevertrouwen aan het scherm en aan jullie maakt het nog definitiever dan het sowieso al is.
Johan en ik, wij zijn geen wij meer. Johan wil niet meer.
En ik, ik ga kapot, begrijp het niet. Begrijp niet dat hij toegelaten heeft dat die andere vrouw zo’n grote rol is beginnen spelen dat het al te laat was toen hij het mij vertelde begin mei. Begrijp niet dat hij toen inging op mijn vraag om ons nog een kans te geven om vervolgens contact te blijven houden met haar, begrijp niet dat hij haar in België kuste en vervolgens in mijn bed kroop. Begrijp niet dat wat wij hadden niet genoeg was, dat hij spreekt van de gelukkigste jaren van zijn leven en die dan toch weggooit. Want wat wij hadden was goed, was fantastisch, was het beste wat ik ooit gehad heb. 5 jaar, 2 maand, 2 weken en 5 dagen heb ik hem graag mogen zien. Ik zie hem nog altijd graag en iets in mij zou niet liever willen dan dat hij mij vastpakt, mij vertelt dat ik gewoon een slechte droom gehad heb en dat het allemaal niet waar is. Maar ik word al 10 dagen niet meer wakker, ik voel al 10 dagen zijn armen niet meer rond mij, ik loop al 10 dagen verloren. En tegelijk ben ik zo kwaad, kwaad omdat hij het zo ver heeft laten komen, omdat hij twee maanden lang gelogen heeft en vijf fantastisch mooie jaren op zo’n wrange manier beëindigt. Want ik begrijp het niet, begrijp niet dat na een ruzie in Italië in juni waarin ik zekerheid vroeg, maar die niet kon krijgen en vervolgens wegreed met de auto, hij mij nog vroeg om terug te keren omdat hij in ons geloofde. Begrijp niet hoe ik zo naïef kon zijn, zo verblind door liefde voor die man waarvan ik dacht dat ik er oud mee zou worden. Neen, niet alles tussen ons was altijd perfect. Maar wat er was, was toch veel te goed om te laten gaan?
En tegelijk begrijp ik het wel, begrijp ik dat hij net omdat hij gelukkig was met mij niet kon kiezen. Begrijp ik dat als ik voor hem niet langer de vrouw van zijn leven ben, het beter is om mij weg te sturen.
En dus ben ik nu mijn lief kwijt, mijn alles, de armen die mij vasthielden, de mond die mij kuste, de borstkas waarop ik mijn hoofd kon laten rusten.
Pijn, dat is alles wat er is momenteel. Ik hoop voor hem dat het de juiste beslissing is, want ik zie hem te graag om hem anders dan gelukkig te zien. En tegelijk ben ik zo kwaad dat hij ons kapot heeft laten gaan. Voor altijd, want goed komen, neen, dat kan dit niet meer.
En dus ga ik kapot, wil ik verdwijnen, wil ik dat alles stopt en niets nog moet.
Oh meisje. Ik voel je pijn tot hier, door het scherm heen. En toch ook niet, want wat jij voelt moet 1000x zwaarder zijn dan het rauwe dat je hier beschrijft. Heb je mensen waar je bij terecht kunt? Vanop afstand denk ik heel hard aan je. Heel veel sterkte, want nu is inderdaad niets nog zoals het was. Wat jammer…
Ik weet niet wat zeggen, niets dat kan helpen. Veel sterkte en moed, om deze moeilijke periode door te komen…
Heel veel sterkte 🙁
Het doet mij zelfs pijn om dit te lezen…
Ik wou dat ik woorden had waar je iets aan had.
Waar ik me aan zou proberen vast te klampen is dat het sowieso ooit weer beter wordt. Op een dag is deze pijn minder. En dan ga je plots weer een beetje kunnen lachen en je iets vrolijker voelen dan de dag ervoor.
Ik hoop dat die dag heel snel voor je komt en dat je heel veel knuffels krijgt in tussentijd!
Hartjes!
Oh Haaike, zo erg. Rn wat leef ik met je mee. Als ik ook maar iets voor je kan betekenen (een tas koffie, een boekentip, een luisterend oor, een knuffel…) dan sta ik voor je klaar.
Oh Haaike. Ik wou dat er iets was dat ik kon schrijven om een beetje van je pijn te verzachten. Zo ontzettend jammer dat het zo is gelopen. Zorg goed voor jezelf. Veel liefs!
Ach, Haaike, zo jammer om dit te moeten lezen. Dikke knuffel en veel sterkte!
De tranen staan in mijn ogen, Haaike… Ik wens je heel veel sterkte toe! Dikke knuffel! xx
Oh Haaike, moest bijna mee huilen met jou toen ik dit las… Dit verdien je niet! Vond jullie een mooi koppel in Zürich vorig jaar. Ik wilde maar dat ik je nu een knuffel kon geven. Dit soort pijn kan lang pijn doen (ik spreek uit ervaring). Hopelijk krijg je veel steun van lieve vrienden en familie. Sterkte!
Lieve Haaike, ik vind het zo erg voor je! Dikke knuffel!
Oh Haaike, ’t is echt zo zo zo kak. Via deze weg ook nog eens een dikke knuffel. En je weet het hé, als je me nodig hebt …
Oei Haaike! Ik vind het tegelijk mooi dat je hier zo mooi over kan schrijven (ik voel gewoon je verdriet) én triest dat je dit moet meemaken. Liefst van al zou ik zo door het scherm heenstappen om je een super dikke knuffel te geven. xxx
Ik vreesde het sinds je vorige gedicht, maar hoopte zo hard dat ik het fout interpreteerde. Haaike meid, ik weet niet of je in Zürich of ergens in België bent, maar ik hoop dat er een heleboel liefde rond je is om je op te vangen nu het voelt alsof je continu in vrije val bent. Dat je tijd krijgt om te rouwen om je relatie zonder er tig andere zaken bij te moeten nemen. Veel liefs xxx
Ik voel je pijn tot hier, dit is echt zo k*t 🙁 Ik hoop dat je snel ergens weer geluk in kan vinden, je verdient het zo xxx
Ik vind dit zo jammer voor jou… Goede moed en zorg goed voor jezelf.
Boe, zo rot 🙁 Veel sterkte gewenst, Haaike! Ik leef met je mee en ik hoop dat er veel lieve mensen rond je staan bij wie je terecht kan met je verdriet en pijn. Dikke knuffel!
Het gedicht van laatst leek een voorbode voor een slecht bericht, maar mijn hemel: dit vind ik echt zo verschrikkelijk naar voor je. Ik wens je heel, heel veel sterkte en wijsheid. En ik hoop dat je over een tijd toch weer zover bent dat je weer in de toekomst durft te geloven.
Wat erg! Ik voel je emoties door de woorden heen. Ik wou dat ik wist hoe ik je kon opbeuren, maar ik kan je helaas alleen veel sterkte toewensen en hopen dat de tijd je hart zal helen. Dikke knuffel!
Oh, Haaike… Ik kreeg er gisteren al tranen van in m’n ogen, en nu nog meer. Dit is echt zo niet fijn… Ik wou dat ik iets kon zeggen of doen, maar ik kan alleen uit ervaring spreken dat enkel tijd de wonden heelt. Moedig dat je hierover durft schrijven. We kennen elkaar eigenlijk amper, maar als er iets is wat ik kan doen – behalve dan nu een virtuele enorm dikke knuffel – dan geef je maar een gil, ok?
Oh meisje toch … veel sterkte. Dit kom je ook weer te boven ook al lijkt het nu niet zo. Knuffel.
Woorden schieten hier tekort. En ik denk dat je daar nu ook niets aan hebt. Als je er eens over wil praten of gewoon eens een babbel wil doen over het is eender wat, dan mag je dat zeker laten weten! Heel heel heel veel sterkte en een dikke knuffel.
Niets wat we nu zeggen kan het verdriet en de pijn wegnemen. Alleen tijd kan dat. Ik wens je heel veel sterkte de komende tijd.
Hele dikke knuffel!
Dit is wat je soms vreest in een relatie en toch maar uit je hoofd zet. Tot het er dus echt is. Vreselijk vind ik het . Voor jou en alle anderen die dit meemaken. Laat je verdriet maar toe. Zwijg er niet over. Wij zullen wel luisteren. Veel sterkte!
Oh Haaike wat vreselijk om te lezen! Ik krijg tranen in mijn ogen. Ik weet dat het nu loze woorden zijn maar het komt goed, er zal tijd over moeten gaan, veel tijd maar het komt weer goed.
Dikke knuffel en je mag altijd mailen naar me, ik weet hoe het voelt.
Ik kreeg het al moeilijk toen ik je foto’s op Instagram zag met de teksten erbij en nu al helemaal… Weet dat je niet alleen bent, er zijn veel mensen om je heen die je een schouder willen en zullen bieden. <3
Ik kwam toevallig op je blog terecht wegens een foto van boekenwinkel Tropismes in Brussel, Wat een verdrietig verhaal, Haaike! Ik begrijp je pijn en leef met je mee. Het is zoals het is, maar ik hoop dat je er gezien de omstandigheden het beste van kunt maken. You’ll find a way. Sterkte!
Oh neen, Haaike toch. Dikke knuffel en veel courage! :’-(
Oh Haaike, dit nieuws slaagt hier in als een bom. Wat moet dat dan niet zijn voor jou… en dan op zo’n manier… De man voor wie je zoveel hebt opgegeven en achter je hebt gelaten. Blijf vooral niet zitten met je verdriet, hier zijn veel luisterende oren en sterke schouders om dit mee te helpen dragen. Ik ben maar een stapje van je verwijderd als je dat wil, ik wil luisteren naar je verhaal (virtueel of als je nog eens in België bent ook in ’t echt – ik laat het volledig aan jou over). Dikke begrijpende knuf x
Dikke knuffel, meid.
O meid…
Wat verschrikkelijk voor je…
Ik lees het nu pas, ´k ga je een mailtje sturen.
Fuck 🙁 Ik kom hier nu pas kijken en zie wat je meemaakt. Ik herken heel hard het gevoel van “het hier vertellen, maar het zo echt”. En ik heb véél respect voor jou. Ik zeg het al een paar weken nu: respect voor iedereen die zo’n breuk ongewild meemaakt. Bij ons was het echt een gemeenschappelijke keuze (die ik al jaren in mijn hoofd had) en als ik zie hoe hard ik er van afgezien heb, dan kan ik mij niet voorstellen hoe het moet voelen als dit u zo overkomt. Veel moed, laat je goed omringen.
Merci! Ik heb inderdaad ook wel al gedacht dat het makkelijker zou zijn geweest, hadden we het beide gewild i.p.v. op deze manier. Anderzijds: uit elkaar gaan is altijd afscheid nemen van iets wat was en doet altijd pijn he. En bij jullie zijn er dan ook nog kinderen in het spel, dat moet het nog zoveel moeilijker maken om knopen door te hakken, ook al voelen ze dan misschien wel juist voor beide partijen.
Belangrijkste is: zowel jij als ik, we doen het toch maar he: overeind blijven, vechten, rouwen en toch ook lachen! Go go go voor ons 😉