Gelezen in november & december 2016

Hoewel Literasa in september al de Ik lees Frans-maand organiseerde en ik zelf in de boekenclub op Goodreads een selectie van Franse boeken voorstelde voor die maand, slaagde ik er pas begin november in om het gekozen boek uit te lezen.

Philippe Claudel, Meuse l’oubli

Meuse l'oubli (Philippe Claudel)

Mijn eerste poging om dit boek te lezen strandde in september na meerdere keren de eerste drie pagina’s te proberen doorploeteren. Ik slaagde er maar niet in om iets van het verhaal – over een man die zijn vrouw verloor – te begrijpen, terwijl het vorige boek dat ik van Claudel las, La petite fille de Monsieur Linh, net heel vlot vooruitging. Gelukkig ging het een paar weken, en een frisser hoofd, later veel beter, al bleef het Frans bij momenten heel moeilijk. Ook had ik het gevoel dat Claudel bij momenten zo hard zijn kunnen wilde tonen, dat sommige zinnen wat gekunsteld overkwamen. Tegelijk waren er dan weer regelmatig zulke pareltjes van zinnen te lezen (al hou ik wel van wat poëtische zinnen op zijn tijd) dat die op zichzelf het boek de moeite waard maakten. Het verhaal kabbelt zoals een rivier, maar beschrijft tegelijk zo mooi het rouwproces… Al bij al dus een heel mooi portret, maar door de soms iets te geforceerde taal is het, ondanks de dikte, zeker geen boek om “snel eventjes tussendoor” te lezen.

Tu ne les connaîtras jamais, Paule, ces frêles figurants. Il me faut m’en convaincre. Tout cela n’est qu’à moi. Est-ce là ton absence? Ton retrait de la lumière? La porte du café a une antique clenche, tu appelais cela une canne. Elle attend ta main qui ne la touchera que dans mes cauchemars. Je la fixe longtemps. Ta paume. Comment était-elle? Mon souvenir ne retient plus les lignes de ta peau. Déjà…

Roald Dahl, Charlie and the chocolate factory

Charlie and the chocolate factory (Roald Dahl)

Om een of andere reden heb ik als kind enkel Matilda van Roald Dahl gelezen; de rest van zijn boeken ken ik enkel van naam, behalve dan deze Charlie and the chocolate factory waarvan ik wel al de Burton-verfilming zag. Aangezien Dahl in 2016 honderd jaar zou geworden zijn, leek het mij een goed moment om mijn achterstand te beginnen inhalen 🙂 . De Verbeelding book challenge – en dan vooral het puntje “een boek waarin eten centraal staat” – zorgde ervoor dat het dit verhaal werd, over vier vreselijke, verwende kinderen en één arme, brave jongen die een ticket te pakken krijgen voor een bezoek aan de bizarste chocoladefabriek te wereld. Het mag dan wel een kinderboek zijn, ik heb als volwassene regelmatig gegniffeld bij de avonturen die de kinderen in de fabriek meemaken, mij verlekkerd bij alle chocolade-uitvindingen van Willy Wonka en mij verwonderd over de ongelooflijke fantasie van Dahl. Heerlijk om even in zijn wereld onder te duiken!

Manfred Böckl, De rode hengst van Kinsale

 ()

Na het nieuwe kinderboek dat Charlie and the chocolate factory voor mij was, dook ik in mijn eigen kindercollectie om er dit boek van Manfred Böckl uit op te diepen. Hij vertelt het verhaal van de Ierse jongen Flann, die halfweg de 17e eeuw opgroeit op een paardenkwekerij en de zorg op zich neemt voor een veulen. Het veulen is echter roodharig en dat betekent – volgens de plaatselijke druïde – dat er gevaar dreigt voor Ierland. En effectief: de Engelsen vallen Ierland in, dringen het huis van Flann en zijn ouders op een brute manier binnen en gaan ervandoor met hun paarden. Wat volgt is een vrij spannend verhaal over hoe Flann zijn ondertussen volwassen geworden roodharige hengst probeert te bevrijden uit handen van de vijand. Pure nostalgie was het, om weer even te verdwijnen in dit verhaal! Fictie tegen een reële historische achtergrond, dat las ik toen het liefst en nu nog steeds graag.

Haruki Murakami, Norwegian wood

Norwegian wood (Haruki Murakami)

Ik wilde al langer een boek van Haruki Murakami lezen en deze Norwegian Wood bleek een fantastische kennismaking. Het was zo’n boek waarin ik niet kon stoppen met lezen, terwijl ik eigenlijk helemaal niet wilde dat het zou eindigen, terwijl ik helemaal nog geen afscheid van de personages wilde nemen. Toen ik het boek dichtsloeg, kon ik niet anders dan “waw, zo straf” denken en toch is het moeilijk om echt te vatten waarom.
Het verhaal gaat over Toru Watanabe die bij het horen van Norwegian Wood van The Beatles terugdenkt aan zijn jeugd- en universiteitsjaren met zijn beste vriend Kizuki, diens vriendin Naoko, medestudente Midori en zijn kotgenoot “Storm Trooper”. Het gaat over verlies, over nostalgie, over de tijd die voorbijgaat. Triest en mooi en rauw en teder, dat is dit boek.

“Tell me how you could say such a thing,” she said, staring at the ground beneath her feet. “You’re not telling me anything I don’t know already. ‘Relax your body, and the rest of you will lighten up.’ What’s the point of saying that to me? If I relaxed my body now, I’d fall apart. I’ve always lived like this, and it’s the only way I know how to go on living. If I relaxed for a second, I’d never find my way back. I’d go to pieces, and the pieces would be blown away. Why can’t you see that? How can you talk about watching over me if you can’t see that?”

Roald Dahl, Matilda

Matilda (Roald Dahl)

In december las ik meteen ook mijn tweede Roald Dahl van 2016; het was namelijk het maandboek van de goodreadsclub. Hoewel ik het boek als kind dus al las, besefte ik tijdens het lezen dat er vooral veel van de film was blijven hangen (en dat voor een boekenliefhebber pur sang, tsss 😉 ). Zo was ik bijvoorbeeld vergeten dat de ouders in het boek quasi het tegenbeeld zijn van de ouders in de film (de moeder is mollig, de vader heeft een ratachtig mager uiterlijk; in de film is Danny DeVito daarentegen de kleine, mollige vader en is de moeder mager). In alle geval was het heerlijk om opnieuw in de wereld van Dahl te verdwijnen en te lezen over (een aantal) dappere, slimme kinderen die het opnemen tegen slechte volwassenen, met als uiterste tegenpolen natuurlijk Matilda versus Miss Trunchbull. Doe daar nog de fantastische tekeningen van Quentin Blake bij en ik ben een blije mens omdat dit boek in onze kast staat!

Amélie Nothomb, Le sabotage amoureux

Le sabotage amoureux (Amélie Nothomb)

Aan deze tweede roman van Amélie Nothomb, over haar kinderjaren in China, hield ik een dubbel gevoel over: er waren briljante, grappige momenten zoals ik ze ken van Stupeur et tremblements, bijvoorbeeld wanneer ze het heeft over hoe het als kind lijkt dat je altijd kind gaat blijven en hoe het onvoorstelbaar is dat ook volwassenen ooit kind zijn geweest. Tegelijk kwam het verhaal nooit veel verder dan “kinderen die oorlogje spelen”, inclusief het nodige braaksel… Gelukkig waren er net voldoende goede flitsen om dit verhaal, dat voor de rest niet heel veel om het lijf heeft, toch graag te hebben gelezen.

Richard McGuire, Here

Here (Richard McGuire)

Het was al weer even geleden dat ik nog een graphic novel las, maar met deze Here las ik wel meteen een pareltje. Veel plot moet je niet verwachten; wel tekeningen die de lezer – op een niet chronologische wijze – een blik laten werpen op dezelfde kamer, van lang voor er een kamer was tot nadat het huis weer is verdwenen. Het is een boek dat perfect is voor mensen die zich al eens afgevraagd hebben wie er voor hen in hun huis gewoond heeft, welke levens er zich afgespeeld hebben… Levens die, hoewel ze decennia of eeuwen van elkaar verwijderd zijn, soms toch zo gelijkaardig kunnen verlopen of soms net weer heel verschillend zijn. Schoontje!

Edel Maex, Mindfulness: in de maalstroom van je leven

Mindfulness: in de maalstroom van je leven (Edel Maex)

Dit boek is op zich wel een interessante inleiding tot mindfulness, maar het is jammer dat je voor het bijhorende praktische programma nog een ander boek moet kopen. Bovendien lijkt het veel dikker dan het in werkelijkheid is, want er staan veel lege pagina’s in. Dat past misschien wel bij het idee van “ruimte en rust”, maar is wat mij betreft toch vooral bladverspilling.

Bart Moeyaert, Het is de liefde die we niet begrijpen

Het is de liefde die we niet begrijpen (Bart Moeyaert)

In dit jeugdboek schetst Bart Moeyaert het leven van een meisje in drie fragmenten. Drie fragmenten die veel zeggen in wat verteld wordt, maar nog meer in wat tussen de lijnen te lezen valt: een soort verlangen naar een moment dat alles beter wordt. Het is net iets te kort en fragmentair om een echte must-read te zijn, maar ik ben wel blij het gelezen te hebben.

William Peter Blatty, The exorcist

The exorcist (William Peter Blatty)

Het laatste boek van 2016 was meteen ook hetgene dat zich het verst van mijn “boeken-comfortzone” bevindt. Mijn huidige toch, want als tiener las ik wel graag horrorboeken. Ik denk dat veel afhangt van hoe makkelijk je verbeelding met je op de loop gaat: zo vond ik het boek bij momenten wel gortig én is het dat ook meer dan de film (vooral op seksueel vlak), maar de  – heel vaak aanwezige – braakscènes vond ik in de film veel viezer, omdat ik ze echt zag gebeuren. In het boek las ik erover, maar het voelde niet zo vies (misschien uit een soort zelfbehoud, want in andere boeken gaat mijn verbeelding al wel eens tot het uiterste. Misschien wilde mijn hoofd mij gewoon behoeden voor braakneigingen, die ik al durf te krijgen van zodra ik het nog maar vaag hoor of zie 🙂 ). Neemt niet weg dat het verhaal zeker spannend is en dat is voor een genre dat de laatste jaren mijn ding niet meer is, al een prestatie op zich.

Bron afbeeldingen: Goodreads

13 reacties

  1. Ik hoorde al vaker dat Norwegian Wood een goede kennismaking is met Murakami. Ik twijfel of zijn stijl mij zal bevallen, maar ik denk dat ik het gewoon eens moet proberen, met Norwegian Wood dus. 🙂

  2. Charlie and the Chocolate Factory wil ik ook nog een keertje lezen. Als kind las ik het in het nederlands maar het lijkt me leuk mocht ik het boek nu in het Engels te pakken krijgen. De verfilming van Matilda wil ik eigenlijk nog wel eens bekijken. Ik herinner me vooral dat Danny de Vitto dat echt super goed deed – ook al zag hij er niet uit zoals de versie uit het boek. 🙂

    • Haha, ik vind het ook zeker niet nodig hoor, dat personages er echt hard op lijken. Eigenlijk is het zo misschien zelfs beter, dan wordt je eigen fantasie niet compleet om zeep geholpen door de film 🙂
      Ik las Matilda als kind ook in het Nederlands; vond het heel leuk om nu de beide boeken in het Engels te lezen!

  3. Ik vond Norwegian Wood dan weer echt niet goed. Maar hey, smaken kunnen verschillen. Ik heb onlangs Charlie en de Chocoladefabriek herlezen, wat een verbeelding! Ik vond het ook heerlijk nostalgisch

    • Haha, smaken kunnen inderdaad verschillen! Ik heb nadat ik het gelezen had een paar recensies gelezen en de reacties bleken nogal “love it or hate it” te zijn 😉

    • Ja, ik was eigenlijk wat verschoten van het aantal. Al helpt het natuurlijk wel dat er drie kinderboeken en een graphic novel bijzitten 😉
      Ik zou eigenlijk nog wat vaker Frans willen lezen; heb wat schrik dat ik de taal ga kwijtgeraken, omdat ik ze hier maar zo zelden meer nodig heb.

  4. Ik begon vorig jaar aan een boek van Murakami en ik vond het totaal niet leuk, dus heb ik het al snel weer aan de kant gegooid. Misschien doe ik ooit nog een tweede poging met Norwegian Wood, maar het zal niet voor binnenkort zijn 🙂

    • Haha, smaken verschillen! 🙂 Welk boek las je toen? Want ik las ook al wel dat sommige mensen vb. Norwegian wood heel goed vonden, maar 1Q84 dan weer helemaal niet.

  5. Lezen in het Frans heb ik opgegeven. Ik werk dan wel in Brussel, spreek en schrijf ik quasi dagelijks Frans en zeggen mijn Franstalige collega’s dat mijn Frans heel goed is, toch lukt het me niet om een echt boek te lezen. Misschien wat overkill met al dat Frans rondom mij 😉

    Charlie en de chocoladefabriek was mijn eerste kennismaking met Roald Dahl. Heel schone herinneringen. Misschien ook nog eens lezen uit nostalgie 🙂

    Murakami probeerde ik vorig jaar ook eens, maar met een ander boek. Het gaf me toch wel een dubbel gevoel. Enerzijds las het veel vlotter en was het boeiender dan ik had verwacht, maar anderzijds vond ik het iets te donker, iets te melancholisch en had ik het gevoel dat ik bepaalde symboliek niet door had. Les gouts et les couleurs, hé 😉

    • Snap dat wel, mijn Engels en Frans zijn allebei ongeveer op hetzelfde niveau en toch lees ik veel makkelijker Engelse boeken…
      Welk boek van Murakami heb jij toen gelezen? Norwegian Wood had dat donkere, melancholische alleszins zeker ook, dus als dat je minder beviel, zal het misschien niet echt je ding zijn.

  6. Mmm ik lees wel eens graag horror, zo één boek om het jaar ofzo, tegen méér kan mijn fantasie niet tegen. De film heb ik misschien ooit gezien – ik ben niet zeker, horror ban ik nog veel sneller uit mijn geheugen dan andere films..
    Hier ook een grote Murakamifan (maar dat zei ik misschien al :p).

    • Haha, ik zet niet echt een limiet op het aantal horrorboeken, maar snap het wel als je fantasie er niet echt tegen kan dat dat misschien nog het beste is 🙂