Ik? Ik val niet, ik dans.
Bijna drie maanden bleef het hier stil. Niet dat ik niet meer schreef. Maar het was te hard en dan weer te zacht, te genadeloos en dan weer te vergevend. Te persoonlijk, vooral. Want niet dat jullie niet mogen meelezen, maar sommige dingen, tja, sommige dingen, die moeten nu eenmaal eerst even kunnen bezinken, moeten eerst kunnen gedeeld worden met wie het dichtst bij mij staat. En vooral: ik moet in staat zijn ze te kunnen verwoorden voor jullie, wat de afgelopen weken niet lukte: ofwel voelde ik mij slecht en kwamen de woorden wel, maar wilde ik ze niet publiceren, ofwel voelde ik mij goed en had ik geen zin om door woorden opnieuw te verzwelgen in het slechte. Afstand nemen van al die gevoelens, het was nodig bij momenten. Wat niet betekent dat ik ze onderdrukt heb, integendeel. En tegenwoordig ben ik zelfs al eens in staat om ze bewust op te zoeken en te verwerken. Zoals nu, nu ik dit schrijf op een goede dag en weet dat de kans groot is dat ik straks weer aan het wenen zal zijn. Maar dat is niet erg. Het moet er nu eenmaal uit, niet teveel ineens, want dan bestaat de kans dat ik kopje onder ga, maar beetje bij beetje.
Hoe het nu met mij is? Het gaat. Niet goed, maar ook niet slecht. Of neen, soms gaat het goed, heel goed zelfs, soms gaat het slecht. In lijn der verwachtingen dus. Maar niet helemaal, want had je mij nog niet eens zo lang geleden gevraagd wat ik zou doen “gesteld dat”, dan had ik zonder enige twijfel “instorten” geantwoord (of neen, ik zou geantwoord hebben dat ik daar niet eens over zou moeten nadenken, want dat was toch helemaal geen optie. Want hij en ik, wij zagen elkaar toch gewoon graag, wij waren toch voor altijd?). Maar dus: instorten. Want hoe zou er een andere optie kunnen zijn wanneer de enige stabiele factor van de laatste jaren plots zou wegvallen? Hoe zou er iets anders kunnen gebeuren wanneer ik mij al zo fragiel voel, bij de psy net op het randje goedgekeurd word om met mijn depressie toch te gaan werken, daar op dat werk net overeind blijf?
En toch ben ik niet ingestort. Of ja, deels wel. Natuurlijk, hoe kan het ook anders? Ik ben de dag na de breuk naar België gevlucht, naar armen die mij wel nog wilden vasthouden en mij overeind hielden terwijl ik weende en brulde om al dat verdriet. Nooit heb ik geweten dat liefde zo fysiek pijn kon doen, dat het zo letterlijk kan voelen alsof je een stukje doodgaat, hoe hard afwijzing een mens kan treffen. Eigenlijk snap ik het nog niet helemaal hoe het komt dat ik desondanks toch overeind gebleven ben. Hoe ik na vier dagen België de trein terug nam, een tijdelijke kamer vond, alleen alles inpakte, alleen alles naar die kamer verhuisde en begon aan mijn leven alleen. Hoe ik sociaal contact opzocht, terwijl ik daar in de maanden ervoor niet eens energie voor kon opbrengen. Hoe ik doodop was door al het verdriet en toch bij momenten de ziel uit mijn lijf sportte, omdat dat meer dan ooit een uitlaatklep vormde.
Terwijl ik een stuk van mijzelf verloor, heb ik een ander stuk teruggevonden. Dat stukje kracht dat ik vroeger had, maar dacht definitief kwijt te zijn door burn-out en depressie. Dat stukje zelfvertrouwen in het feit dat ik uiteindelijk overal wel doorheen kom. Dat niemand mij klein krijgt. Zelfs niet hij. Terwijl ik dacht dat hij de enige was die mij overeind hield de afgelopen jaren. Blijkt dat zelfs de sterkste pilaar mag wegvallen, ik harder dan ooit mag wankelen, overeind komen doe ik toch.
Of alles dan ok is? Uiteraard nog niet. Er blijven nog zoveel vragen. De vraag of het eigenlijk ooit enkel wij twee geweest zijn in onze relatie? Of is zij altijd in zijn hoofd erbij geweest, wetende dat hij voor hij mij kende ook al eens op haar verliefd geweest is? De vraag hoe het kan, dat iemand thuis plannen maakt om naar het buitenland te verhuizen en de vraag stelt of ik met hem zou willen trouwen en ondertussen op het werk “passioneel verliefd” is op een collega? De vraag hoe een mens dat kan, afspreken en kussen met de nieuwe vrouw en een paar uur later in bed kruipen en kussen met de “vorige” vrouw? De vraag hoe het kan dat iemand het ene moment de belangrijkste persoon in mijn leven is en de dag erna iemand die geen rol meer speelt? De vraag hoe iemand de ene dag zo liefdevol kan zijn en de andere zo hard en koud? Het zijn vragen die gigantisch veel pijn doen en waarop geen enkel antwoord ooit bevredigend kan zijn. En dus probeer ik ze los te laten. Nu nog als een ballonnetje dat tegen het plafond zweeft, maar ik af en toe nog eens naar beneden trek. Binnen een tijdje hopelijk als een ballonnetje dat de vrije hemel in kan en niet meer terug komt.
Maar ik ga vooruit. Soms wankelend en twijfelend, vasthoudend aan al wat was, soms lichtvoetig huppelend om al wat mogelijk is. Soms struikelend, soms stevig rechtop.
Want als ik één ding geleerd heb de voorbije maanden, dan is het wel dit:
Ik?
ik val niet, ik dans.
(Uit: Een meisje)
Na hetgeen je te verwerken kreeg, denk ik dat niemand meteen recht zou springen om verder te gaan, wel integendeel. Ik denk dat het alleen maar normaal is dat je van goed naar slecht gaat en weer terug. Ik ben blij om te horen dat je de kracht vindt om recht te krabbelen en alverder dansend verder te gaan, hopelijk naar een nieuwe, nog veel mooiere, start!
Wow, Haaike. Dapper en heftig tegelijk. Dat je je al die vragen stelt, vind ik heel normaal. Ik zou het ook doen. Ik zou het ook niet begrijpen hoe je op twee plaatsen kunt ‘lief’ hebben. Ik wens je hersteltijd en eerlijke armen op je pad. Veel liefs.
Ik vind dat je hier heel sterk mee omgaat. De vele vragen lijken mij meer dan normaal. Ik denk dat ik al snel permanent naar België terug zou vluchten. Ik wens je nog veel liefde, van de juiste mensen. Blijf dansen!
Mooi hoe je ermee omgaat, Haaike. Ik zou waarschijnlijk met hangende pootjes definitief terugkeren naar België. Straf dat je het alleen ook kunt, wonen, werken en sociaal leven in het buitenland.
Als het een troost mag wezen: een man die nu niet weet wat hij wilt, zal het nooit weten…
Inderdaad, hoe erg ik het ook vind: als hij zoiets kan doen en zo hard kan twijfelen, dan ben ik beter af zonder hem…
Hoe mooi gezegd.
En hoe sterk dat blijkt dat de sterkste pilaar in je leven gewoon jij zelf bent!
Je bent een sterke madam! Verdriet en pijn horen er nu bij en het is een lang verwerkingsproces met vallen en opstaan.
Heel veel sterkte!! xx
Mensen beseffen pas hoe sterk ze zijn in de moeilijkste momenten van het leven. Mooi gezegd, over het dansen. Deze past er ook bij vind ik: vallen is niet erg, blijven liggen wel.
Virtuele hartjes en knuffels! Heavy zeg. Courage.
Volgens mij doe je het keigoed zeg. Realistisch en toch ook vol emotie. En inderdaad: je ziet pas hoeveel je kunt hebben als er echt een crisissituatie ontstaan is. Blij even iets te lezen trouwens. En ook voor de komende tijd een heel dikke knuffel.
You got knocked down, but you’ll get up again, they’re never gonna keep you down…
Ik vind je een heel sterke madam, zoals je jezelf laat wankelen en dansen en ondanks genoeg redenen ervoor weer recht geraakt. Geef jezelf maar veel schouderklopjes, je verdient ze!
Merci voor nog een nummer om op te dansen! 🙂
Lieve Petit Requin, ik was je even kwijt, lees nu pas over de voorbije maanden. Keihard. En dan toch nog: zien wat mogelijk is. En daarom huppelen. Dat is straf. En mooi. In die dans van vallen en opstaan hoop ik dat het steeds meer opstaan wordt… Liefs.
Wat goed dat je hebt ondervonden dat je sterker bent dan je dacht en de kracht in jezelf hebt teruggevonden. Ik vind het beeld van dansen heel mooi. Ik stel me er een moderne dansvoorstelling bij voor, waar er stevig tegen de grond wordt gegaan en nadien veerkrachtig weer recht gesprongen. Het vraagt tijd om te herstellen van de dreun die je hebt gekregen, maar het lijkt me alsof je daar heel goed mee bezig bent. Dat op en neer gaan tussen goed en slecht, tussen genadeloos en vergevingsgezind hoort daar ongetwijfeld bij. Dikke knuffel!
Ja, dat beeld van moderne dans kreeg ik ook. Raar eigenlijk he, hoe een gedicht dat ik al langer kende en mooi vond, ineens weer een ander beeld kan oproepen, gewoon doordat ik het vanuit een andere mindset lees 🙂
Lieve Haaike,
ik kan me voorstellen dat wat wij hier lezen nog geen fractie weergeeft van alles waar jij doorheen bent moeten gaan en nog dagelijks tegen moet vechten. Er is een citaat waarvan ik niet meer weet waar ik het gevonden heb, maar het staat in mijn agenda en ik keer er vaak naar terug: “The bravest fights are fought in solitude”. Maar ik hoop dat de liefde van je naasten en andere tekenen van steun, zoals de berichtjes op deze blog, je toch het gevoel kunnen geven dat je niet alleen bent, en dat er heel veel mensen oprecht om je geven. Je bent zo ontzetetnd dapper… Ondanks alles doet het goed te lezen dat je die innerlijke kracht weer hebt teruggevonden.
You can do this, girl.
<3
Absoluut! Ook al ben ik degene die moet vechten, zonder al die liefde (inderdaad, ook al die berichtjes hier!!) zou het zoveel moeilijker zijn!
Je bent altijd sterker dan je zelf denkt, al is het nooit leuk om dat te moeten doormaken. Geef jezelf voldoende tijd, en denk heel veel aan jezelf.
<3
Liebe liebe Haaike, ook ik was hier al een hele tijd niet meer komen lezen (heb de blogwereld zo goed als verlaten), bij toeval kom ik hier nog eens terecht en lees dan jouw hartverscheurende woorden… Ik zou je een warme virtuele knuffel willen geven. En een warme chocomelk en troosteten en zo. Oh echt hoe *** is dit. Maar hoe goed om te lezen dat er goede dagen zijn, dat gaan er alleen maar meer worden. En mocht je ooit zin hebben in een weekendje Berlijn, kom maar af (serieus hé!)!
Oh Stien, zo fijn om je nog eens te lezen! En Berlijn, zo zalig dat jullie daar wonen; ben jaren geleden verliefd geworden op die stad en wil er eigenlijk al lang nog eens naartoe, dus misschien ga ik effectief nog wel eens in op je aanbod 🙂
Hoe gaat het nog met jou? Wonen jullie al lang in Berlijn?
Jij sterke madame, jij. Geef jezelf voldoende tijd en de nodige liefde. Omring jezelf met prachtige, liefdevolle mensen die zien dat jij een straffe dame bent en je helemaal nemen zoals je bent. Uiteindelijk zal dat ballonnetje wel een weg naar buiten vinden, door een geopend raam en dan zal het niet meer zijn dan een stipje in de helderblauwe lucht. <3
Ik heb enorm veel bewondering voor je Haaike. Liefst van al had ik natuurlijk gehad dat je dit niet moest meemaken maar ik vind het ontzettend knap hoe je er mee omgaat. Hoe je in staat bent om het in zo’n mooie tekst te gieten die bij je volgers onder de huid kruipt ook al geeft hij maar een kleine weerspiegeling van waar je doorheen moest. Mocht je mijn antwoord op je mailtje nog niet gelezen hebben … ik ben vrij die dag en ik kijk er naar uit om je een dikke knuffel te geven in plaats van een online reactie.
Ik mail je nog terug; mijn hoofd stond er deze week niet naar om op mails en berichten hier op de blog te reageren, maar nu ze terug wakker is (wat niet betekent dat alles helemaal ok is, maar toch al een gigantische stap vooruit is), is er weer iets meer ruimte in mijn hoofd 🙂
Wat ben jij een sterke madam zeg… Dikke knuffel, en nog heel veel courage <3
Zo mooi geschreven en enorm moedig. Courage nog!
Been there, done it, survived it en ik kan je garanderen dat het gaat, van twee mensen tegelijk houden. Ik stond zo’n 27 jaar geleden aan de andere kant van jouw verhaal, maar heb zelf ook (gedeeltelijk) zoiets als jij meegemaakt. Wat ik ervan heb geleerd dat je je geluk niet moet laten afhangen van een ander en dat je zelf sterker bent dan je denkt. En als ik jou zo lees, ben jij sterk genoeg om dit een plekje te geven en verder te gaan.
Fijn dat je weer terug bent…
Dat je van twee mensen tegelijk kan houden, kan ik nog proberen begrijpen (heb ik overigens ook gedaan, toen hij het mij begin mei vertelde en ik onze relatie desondanks nog een kans wilde geven). Maar dat je liegt, recht in het gezicht van een van die twee mensen waar je van houdt, twee maanden lang, dat je achter de rug van die persoon afspreekt met die andere, nope, dat kan ik niet begrijpen en vind ik gewoon respectloos (en ja, het kon nog veel erger zijn, het was “maar” een kus, het had evengoed overspel kunnen zijn… al weet ik eigenlijk niet of ik dat qua gevoel veel erger zou gevonden hebben; het waren “maar” twee maanden, het hadden evengoed jaren kunnen zijn).
Maar gelukkig heb ik er, net zoals jij, inderdaad ook uit geleerd dat ik mijn geluk effectief niet van een ander mag laten afhangen; een les die ik dacht al te kennen, maar door de moeilijkheden de afgelopen jaren vergat.
Veel succes met je verhuis trouwens! 🙂
Het lijkt me niet meer dan normaal hoor Haaike, dat het nog wat zoeken is voor jou. Zou ook best vreemd zijn, indien dat niet zo was. Dat zou betekenen dat al die tijd samen niets heeft betekend. Je bent immers ook gewoon maar een mens hé. Die vragen zijn ook heel normaal. Die zullen langzaam maar zeker vervagen. Je zal hier zeker en vast sterker uit komen. Je bent op goede weg, zoveel is zeker !! En ook dit: vertrouw op jezelf, laat jouw geluk niet afhangen van iemand anders. Je bent je eigen pilaar, je eigen rots in de branding, zoveel is zeker. Zie waar je nu al staat, wat je al met zoveel krachtdaad hebt ondernomen al die tijd. Respect, tonnen respect daarvoor!!!