Oe is ’t? (2)

Het bleef hier even stil (op een vooraf ingepland gedichtje na, dat achteraf bekeken zeer toepasselijk was), dus besloot ik een tweede “oe is ’t” te schrijven, kwestie dat jullie terug mee zijn 🙂

  • bezig met: uitpakken. Jawel, ik ben ondertussen weeral verhuisd en hoewel ik dat de vorige keer ook zei, denk ik dat ik hier echt een hele tijd ga blijven 😉 . Doordat ik maar 200 meter verder verhuisde, blijven veel dingen zoals ze waren – winkels, route naar het werk, dagen waarop het afval buiten moet… – en dat maakt het wennen aan een nieuwe plek een pak makkelijker.
Le petit requin
Of ik veel verhuisd ben de afgelopen twee jaar? Goh… Rood was mijn verhuis met J. van het ene appartement in Gattikon naar het andere, blauw is de verhuis van een vriendin die dozen leende, groen is de verhuis van Winterthur 1 naar Winterthur 2, rood van Winterthur 2 naar Winterthur 3 en paars van Winterthur 3 naar Winterthur 4, waar ik nu dus woon. En dan ontbreekt dus nog de verhuis van Gattikon naar Winterthur 1, wegens toen weinig goesting om dozen te labelen… Valt wel mee toch? 😜
  • wennen aan: terug samen wonen. Ook al woonde ik maar negen maanden alleen en is het vooral leuk om terug samen te wonen; het is bij momenten ook wennen. Aan bepaalde dingen in huis (aluminium- en plasticfolie bijvoorbeeld, ik gebruik die dingen nooit en zie er ook echt het nut niet van in) en aan het feit dat ik niet meer zomaar mijn goesting kan doen. Vaak wel natuurlijk, maar als je samenwoont, is het logisch dat je wat meer afspreekt, bijvoorbeeld of en wanneer je weg gaat.
  • genieten van: de tuin bij ons appartement. Oh, wat een heerlijkheid om buiten in het groen en de stilte te zitten: kijken naar onze tuin en de weide erachter – waar de boer appels plukt -, wandelen langs en in het bos achter die weide, de mogelijkheid hebben om yoga te doen op een matje in de zon, terwijl de vogels tsjirpen en ik eikennootjes uit de eiken in onze tuin hoor vallen… Het appartement zelf is (gelukkig 😉 ) ook de moeite, maar die tuin alleen al maakt die hele verhuis – ook al was het maar 200m, alles inpakken moest toch gebeuren – meer dan de moeite waard!
Le petit requin
De weide en het bos gefotografeerd vanaf de achterzijde van onze tuin ♥
  • uitkijken naar: vakantie! We vertrekken zeer binnenkort voor twee weken naar Frankrijk, waar we een weekje alleen en een weekje samen met mijn broer en zijn vriendin gaan doorbrengen. De omgeving verkennen, fietsen, duiken, lui aan en in het zwembad hangen… zo veel goesting in!
  • lezen over: veel verschillende dingen. Op mijn nachtkastje liggen Herman De Coninck en Leo Bormans, daarnaast ben ik bezig in To the lighthouse en liggen er vier boeken over vrouwelijke architecten en stedenbouwkundigen op mijn bureau ter voorbereiding van het komende semester (een thema waar ik overigens keihard zin in heb, Vrouwen die bouwen!).

Wülflingen (Le petit requin)

  • kijken naar: Las chicas del cable op Netflix. Een serie die zich afspeelt in Madrid (hoera voor het horen van Spaans!) en gaat over vier vrouwen die zich – deels door hun werk – proberen vrij te vechten (hoera voor dit soort thema’s!). Ik heb nog maar een paar afleveringen gezien, maar voorlopig is het de moeite.
  • werken aan: mijn conditie. Nu mijn waardes na meerdere ijzerinfusies en bijna alle B12-injecties weer verbeterd zijn, kan ik ein-de-lijk terug sporten! Oh mannekes, zo hard dat ik dat gemist heb! Ook al gaat het traag, zijn de afstanden kort, moet ik heel erg opletten om niet over mijn toeren te gaan en is dat bij momenten frustrerend, het doet vooral gigantisch veel deugd.
Le petit requin
Ergens in de buurt van Freienstein-Teufen, langzaam maar zeker naar boven 🙂
  • gefrustreerd over: mijn gewicht. Ik neem het mijzelf – in tegenstelling tot vroeger – weliswaar niet kwalijk, want er zijn redenen voor (enerzijds medicatie, anderzijds niet kunnen sporten of regelmatig gezond koken door die energietekorten). Dat ik er continu vier maanden zwanger uitzie, die drie cijfertjes gevaarlijk dichtbij komen op de weegschaal en de helft van mijn kleren niet meer past, is één ding. Maar dat ik makkelijker last heb van mijn gewrichten bij het lopen, veel meer afzie op een klim met de fiets, bepaalde yogahoudingen nog amper (vloeiend) kan uitvoeren, dát stoort mij. Mijn lijf voelt gewoon niet meer gezond en dat wil ik niet!
  • geïnspireerd door: Richard Feynman en Emilie Wapnick, die mij respectievelijk met hun boek en TED-talk het gevoel gaven dat het helemaal niet erg is om veel interesses te hebben (in tegenstelling tot de vele “focus op één ding”-meningen). Ik ben gewoon een “Renaissance person”, nah 😉
  • nagenieten van: een – ondanks de gezondheidsproblemen – heerlijke zomer. Met bezoek van mijn broer in juli en mijn ouders in augustus. Met toch een paar uitstapjes naar de bergen. Met regelmatig plonzen in de meren en rivieren hier.
Le petit requin
Het deed – meer dan ik verwacht had – pijn om niet te kunnen deelnemen aan het Alpenbrevet. Maar terwijl mijn ouders en mijn vriend aan het afzien waren, genoot ik van een korte, dalende wandeling doorheen de Schöllenenschlucht, waar ik anders nooit tijd heb om een blik opzij te werpen, omdat ik mij op de afdaling met de fiets moet concentreren. ♫ Always look on the bright side of life ♫
  • proberen: mediteren op een kerkhof, begeleid door een zenmonnik. Ook al moest ik eerst vooral lachen bij het idee alleen al, uiteindelijk besliste ik het desondanks een kans te geven. Het mediteren zelf (40 en 30min; veel langer dan ik gewoon ben) was de moeite, maar het wandelingetje tussenin was niets voor mij (een monnik die continu – en zonder uit te leggen waarom – met een belletje aan het klingelen is, dat werkt vooral op mijn lachspieren blijkbaar…)
  • luisteren naar: Muzikale baanbreeksters op Klara. Interessant en inspirerend!
  • trots op: het feit dat ik bij mijn psycholoog aan de alarmbel trok. De impact van mijn vitaminetekorten begon zich immers niet enkel lichamelijk, maar ook mentaal te wreken. Op het werk in slaap vallen op het toilet, mijn werk niet meer gedaan krijgen… het gaf meer stress dan ik kon verwerken en dus bleef ik anderhalve maand thuis. Het strenge stemmetje in mijn hoofd had makkelijk kunnen zeggen dat dit wéér falen was, wéér eens mislukken, maar op een of andere manier sprak enkel het zachte stemmetje en besefte ik dat ik voor het eerst inzag dat ik hulp nodig had vóór ik compleet uit de bocht ging. Hoeraatjes voor mijzelf, zeker? 🙂 Sinds begin september ben ik terug aan het werk, maar nog even aan een lager percentage.
Le petit requin
De Steingletsjer ♥ Ik deed er meer dan dubbel zo lang over als anders om boven te komen, maar mijn hart en hoofd verlangden naar deze plek. Of hoe ik temidden van een hele hoop andere wandelaars en klimmers toch helemaal alleen tot rust kwam…

15 reacties

  1. Oh dat uitzicht op het park! Wat goed dat je tijdig aan de alarmbel trekt en hulp zoekt. Ik wens je veel succes in het nieuwe stekje 🙂

  2. Bedankt voor de update. Het gaat zo te zien langzaam maar zeker (en goed werk heeft nu eenmaal tijd nodig zeggen we hier) bergopwaarts.

    • Oh, die ga ik onthouden wanneer ik al eens durf gefrustreerd te geraken omdat dingen niet snel genoeg gaan 🙂 Merci!

  3. Heel veel hoeraatjes voor jezelf, want jezelf kennen en je grenzen respecteren ondanks dat dat moeilijk is, dat is super van je! Ik had al zo’n vermoeden, online stilte betekent meestal iets te intensief zijn offline he. Zo’n renaissance mens zijn is gewoon ook niet zo simpel als het tempo van de maatschappij intussentwee keer zo hoog ligt als toen en er o zo veel verwacht wordt. Ik hoop dat je intussen in Frankrijk aan het genieten bent van mooie uitzichten en fijn gezelschap.

    • Ja, online stilte verraadt inderdaad meestal wel dat er iets aan de hand is achter de schermen. Was het ook maar simpeler om niet te “moeten” meehollen met een maatschappij die gericht is op nichemensen…
      En ook: ben ik aan het doen 😉

  4. Fijn om hier weer een update te zien verschijnen. Dat mooie uitzicht was (en is) inderdaad een prachtmotivatie om toch nog eens die verhuisdozen boven te halen. Fijn dat je er nu volop van kan genieten en dat het ook weer wat beter gaat met je gezondheid. Ik kan me voorstellen dat het niet kunnen sporten heel frustrerend is. Jammer genoeg weet ik ook dat bijkomen heel wat vlotter gaat wanneer je minder kan bewegen. Ik heb echt het idee dat alles wat ik eet meteen blijft plakken. Ongeacht wat ik eet. Heel frustrerend.

    • Ja, ongelooflijk he, hoe hard alles ineens blijft “plakken” eens je niet meer kan bewegen?! Moest het er dan nog even vlotjes weer afgaan eens je terug begint te bewegen, maar neen, dat is dan blijkbaar te gemakkelijk 🙂