Short triathlon Zürich 2016

De afgelopen weken broebelde mijn hoofd wat over met een hele hoop leuke, maar ook minder leuke dingen: al het geregel rond de renovatiewerken, de aankomende verhuis, beslissingen over onze auto, mijn studie, tussendoor ook nog bezoek, sportwedstrijden… Blogs lezen, dat ging nog wel, maar zelf verwoord krijgen wat er allemaal in mijn hoofd rondzweefde, dat lukte dan weer niet. Ach ja, het voordeel is dat ik nu extra veel te vertellen heb 😉
Om te beginnen: onze eerste triatlonwedstrijd!

Voorbereiding

In het voorjaar schreven we ons in voor de korte triatlon van Zürich, goed voor een halve kilometer zwemmen, 20 km fietsen en vijf kilometer lopen. We overwogen ook de Olympische triatlon (1,5 km zwemmen – 40 km fietsen – 10 km lopen), maar hoewel we die afstanden elk apart wel aankunnen, leek de korte combinatie ons uiteindelijk wel genoeg uitdaging voor een eerste wedstrijdervaring. Achteraf bekeken waren we heel blij met die keuze, want waar we bij de inschrijving iets te weinig rekening mee hadden gehouden, was de voorbereiding. Met vijf weken België en bijhorende bezoekjes kwam er van trainen namelijk niet zo veel in huis: enkel het lopen werd echt op peil gehouden; verder ging ik amper twee keer een toertje fietsen. Door mijn oogoperatie mocht ik bovendien een tijdje niet zwemmen…
Voeg daar nog aan toe dat we op de terugweg naar Zürich door file pas tegen middernacht in ons bed lagen en de ochtend erna al om 5u uit de veren moesten om onze startnummers en dergelijke af te halen en jullie begrijpen waarschijnlijk wel waarom Johan even overwoog om niet mee te doen. Ik wilde echter absoluut aan de start verschijnen, nadat ik een vorige wedstrijd door vermoeidheid al had moeten laten schieten en ja, als ik dan toch opstond, kon hij evengoed ook meedoen 😉 (op het moment zelf heeft hij mij wel eventjes vervloekt, maar no worries, uiteindelijk was hij heel blij dat we hebben deelgenomen).

De wisselzone

Eens we onze startnummers hadden afgehaald en identificatiestickers op onze fietsen, helmen en rugzakken gekleefd hadden, konden we naar de wisselzone. Na wat gespiek bij de sporters rondom ons, kwamen we uiteindelijk tot onderstaande configuratie:

• koershandschoentjes aan het stuur bevestigd en koersschoenen ingeklikt in de pedalen, om al rijdend aan te doen (ging bij mij goed; Johan daarentegen heeft zo ongeveer gezworen het nooit meer op die manier te doen 🙂 )
• koersbroek en looptruitje op de fiets gehangen om zo snel mogelijk te kunnen wisselen met de zwemkledij (misschien kopen we op termijn wel een triatlonpakje, maar het leek ons wat zot om daar al meteen in te investeren)
• helm los op de fiets gehangen, zodat we die ook direct konden aandoen (het is namelijk verboden om met je fiets te bewegen – zowel lopend als fietsend – zonder je helm te dragen)
• loopschoenen op de grond met een zak tegen de regen erover als bescherming

Bij het verlaten van de wisselzone kregen we een chip voor de tijdsmeting, die we aan onze enkel moesten bevestigen. Meer dan op de kaart met het fiets- en loopparcous kijken en aan land eens van het eind- naar het startpunt van het zwemmen wandelen, deden we uiteindelijk niet meer. We waren te moe om energie te willen verspillen aan veel opwarmen en hoopten dan maar dat de fietstocht van 10 km van thuis naar de start ’s ochtends vroeg wel voldoende zou zijn 🙂

Zwemmen

Het eerste onderdeel was meteen hetgene dat ons het minste ligt: Johan, wiens wedstrijd 20 minuten voor de mijne startte, slaagde er weliswaar in om de volledige afstand in crawl te zwemmen, maar is niet zo’n snelle zwemmer. Ik was in totaal dan weer iets sneller, maar was nog maar – ruw geschat – 50m ver toen ik al moest overschakelen van crawl op schoolslag. Nog wat werk dus aan de winkel, want hoewel ik ben blijven afwisselen tussen beide slagen, zou het uiteraard sneller gaan moest ik de volledige afstand in crawl aankunnen.

De start zelf is trouwens vrij chaotisch: samen het water inlopen is voor mij weliswaar het beste (anders sta ik 10 minuten te treuzelen voor ik de kou kan overwinnen 😉 ), maar zeker de eerste tientallen meters is het opletten om geen slagen uit te delen of te krijgen van andere zwemmers.

Om te onthouden voor de volgende keer:

• chip vaster aanspannen, want die komt tijdens het zwemmen losser te zitten (zou ik nochtans moeten weten van het duiken, want mijn horloge en kompas span ik boven water ook altijd heel strak aan, zodat ze onder water goed zitten).
• sportbeha onder mijn zwempak aandoen was een goed idee: het hindert het zwemmen niet en ik moet bij het omkleden tenminste niet staan prullen met een beha op een vochtig lichaam (want ik weet niet hoe dat bij jullie zit, maar bij mij krult dat dan langs alle kanten op)

Fietsen

Aangezien de volgorde van de sporten tijdens een triatlon blijkbaar bepaald wordt door de veiligheid, was het na het zwemmen tijd om op de fiets te klimmen. Als er tijdens het zwemmen iets misgaat, kunnen de gevolgen immers veel erger zijn dan op de fiets en op de fiets erger dan al lopend, omdat je enerzijds tijdens het lopen minder zwaar kan vallen en anderzijds makkelijker kan overschakelen naar stappen bij complete uitputting.

Onze fietsroute bestond uit twee rondes van elk 10km, wat het voordeel had dat Johan en ik elkaar onderweg kruisten, toen hij in zijn laatste en ik in mijn eerste ronde zat, en we elkaar dus even konden aanmoedigen. Toen ik aan mijn tweede ronde bezig was, kwam ik hem overigens nog eens al lopend tegen.
Het fietsen ging bij allebei vrij vlot (Johan fietste 33 minuten; ik vijf minuten langer): bij mij was het samen met het lopen mijn beste nummer, want ik eindigde bij beide nummers op ongeveer dezelfde plaats in de ranking. We hadden weliswaar geluk dat onze route vrij vlak was, omdat we op de weg langs het meer bleven; de Olympische triatlon moest tijdens hun 40km een aantal keer een stevig klimmetje over.

Om te onthouden voor de volgende keer:

• zorgen dat ik geen waarschuwing van de scheidsrechter krijg 🙂 . Het was gelukkig “maar” een waarschuwing, omdat ik niet rechts genoeg reed en het achterkomers dus moeilijker maakte om mij in te halen; sommige andere overtredingen kunnen namelijk zorgen voor een stop and go in de penaltybox (rechts inhalen, fietsen in de wisselzone), een twee minuten durende stop in de penaltybox (wanneer je gebruikt maakt van de slipstream van je voorganger) of zelfs diskwalificatie (o.a. – en geheel terecht – wanneer je afval weggooit).
• drinkbussen meenemen! Doordat onze drinkbussen nog ergens in een verhuisdoos zaten, hadden we er totaal niet aan gedacht om ze mee te nemen. Maar aangezien er geen bevoorrading was tijdens het fietsen, wilde dat zeggen dat we zowel het zwemmen als het fietsen zonder drank aflegden, wat toch niet meteen ideaal te noemen is. Stomme fout, maar bon ja, eentje die we volgende keer – met een opnieuw ingerichte keuken – normaal niet meer zullen tegenkomen 🙂

Lopen

Ging de overgang van zwemmen naar fietsen nog vrij vlot, dan was de overgang naar het lopen serieus doorbijten: mijn benen leken de eerste honderden meters wel 100 kilo te wegen… Ook die overgang is dus duidelijk iets waar we nog wat op kunnen trainen.

Bij Johan was het lopen zijn beste nummer: hij legde de 5km af in net geen 24 minuten. En dan mispakte hij zich op het einde nog, omdat je – best wel verwarrend – onder een eerste boog doorging vooraleer naar de effectieve finishboog te lopen. Johan dacht dat die eerste boog de finish was en perste er dus een spurtje uit, om dan – compleet leeggelopen – te merken dat hij nog 300m moest afleggen. De oudere man die hij net nog vrolijk overgegaan was, haalde hem zo vlak voor de meet toch weer in…

Ik zat – gelukkig – te leeg om bij de eerste boog nog te willen spurten, al zorgden Johans aanmoedigingen ervoor dat ik in het zicht van de echte meet mijn laatste krachten toch nog aansprak 🙂 . Goed voor een tijd van net geen 31 minuten, zeker niet slecht dus wetende dat ik vaak trager dan dat loop (en dan niet eerst gezwommen en gefietst heb).

Heel tof was ook dat bij de laatste bocht je naam op de aankomstboog verscheen, waardoor de speaker je persoonlijk kon verwelkomen aan de aankomst.

Hoewel we allebei vrij achteraan in onze leeftijdscategorie eindigden (Johan in 1u25′ op plaats 89 van 105 en ik in 1u34′ op plaats 91 van 103), waren we best wel tevreden met die uitslagen. Gezien de voorbereiding, de vermoeidheid en vooral het feit dat dit onze eerste triatlonervaring was, is ongeveer anderhalf uur best wel ok. We weten alleszins waar we op moeten trainen voor de volgende keer, want jup, die volgende keer, die komt er zeker! Wanneer en of het opnieuw de korte of toch de Olympische wordt, dat zien we nog wel 🙂