Tikkertje: Questions of life

Meisje van Nummer 44 tagde mij voor de “questions of life”. Mijn eerste reactie was “jeeej, een stokje”, mijn tweede, nadat ik vooral de vierde en zesde vraag las “oh boy, dit wordt confronterend”. Zo eens compleet tegen je eigen grenzen botsen, dat maakt dat een mens al wel eens wat bijleert over zichzelf én nogal wat dingen wil veranderen namelijk.

Maar bon, first things first, dus starten we niet bij vraag vier en zes, maar wel gewoon bij de eerste 🙂

Welke herinnering van het afgelopen jaar geeft jou de grootste glimlach op je gezicht?
Al meteen een moeilijke om mee te beginnen; niet omdat ik geen mooie herinneringen heb van afgelopen jaar, wel omdat ik er zoveel heb dat eentje uitkiezen quasi onmogelijk is.
Er was dat nieuwe land en alles wat daardoor te ontdekken viel, er was dat gevoel van thuis, er waren als eeuwig hoogtepunt die bergen, want mensenlief, wat hou ik van die bergen! Er was Egypte met schildpadden en haaien en hand-in-hand duiken van contentement om zoveel moois daar in die stille, overweldigende wereld onder water. Er was die gigantische kriebel in mijn buik tijdens het zweven in de lucht met zicht op (opnieuw) die bergen. Er waren familie en vrienden die hielpen bij die verhuis (niet enkel in België, maar ook hier), die op bezoek kwamen en zo nog wat schone Zwitserlanddagen aan het rijtje toevoegden, die België nog steeds thuis laten zijn. Er was Barcelona en de warmte en rust die op dat moment meer dan wat ook nodig was. Er was Johan, die zijn armen openstelde bij elk goed en moeilijk moment.

Little Brother Island (Le petit requin)

Jullie zien het, wat ik hierboven beschrijf, bestaat elk op zich al uit zoveel verschillende mooie momenten. Als ik er dan toch eentje moet kiezen, dan ga ik voor eind januari vorig jaar, toen we de beslissing namen om te verhuizen. Een beslissing die eigenlijk zeer intuïtief genomen werd, vanuit een gevoel dat wij dat wel zouden kunnen, verhuizen naar een ander land en daar een leven opbouwen. Maar ook, dat als dat niet zou blijken te lukken, dat dat dan ook allemaal zo erg niet is. En daarbij vooral dat gevoel dat wij twee bij elkaar horen en dat daardoor eigenlijk geen enkele grote beslissing moeilijk is.

Wat heb je altijd al eens willen doen sinds je kindertijd?
Euhm ja, ik zie mijn ouders al lachen nu. Ik was namelijk dat kindje dat op ongeveer alles reageerde met “ooh, dat wil ik ook wel eens doen” of het nu ging om een parachutist uit een vliegtuig zien springen, mijn nonkel en later ook vader moto zien rijden, mijn moeder zien kantklossen, mijn vader zien fietsen tijdens de Marmotte in de Alpen… Nu ik er zo over denk, ben ik eigenlijk nog altijd dat kindje. Mag ik antwoord gewoon houden op “alles” 😉

Wat daarbij dan het vaakst naar boven komt is de wereld ontdekken. Dat is iets dat waarschijnlijk nooit afgerond zal zijn, maar kijk, onderstaande kaart toont dat ik toch al niet slecht bezig ben 🙂

Travelled countries (Le petit requin)

Wat zou je willen doen in je leven als er totaal geen beperkingen waren?
Owkay, dan doen we even megalomaan en zorg ik voor

  • wereldvrede
  • een economie die op alle gebieden rekening houdt met de natuur en de mens (goede werkomstandigheden, energieneutrale productie…)
  • veel vakantie voor iedereen (die daar zin in heeft uiteraard)

Wat heb je voor het laatst over jezelf geleerd?
Zit ge goed met een thee en een koekske, want dit wordt een lange lijst 😉 . Gelukkig dat er staat “voor het laatst”, dus kan ik mij beperken tot het belangrijkste punt: ik ben ongelooflijk streng voor mijzelf.
Toen ik werkte en studeerde, ging ik vaak compleet in overdrive om aan mijn eigen onrealistische verwachtingen te kunnen voldoen. Ik ben er aan onderdoor gegaan en was het niet door onze verhuis geweest dat ik stopte met werken, dan was ik ongetwijfeld op een gegeven moment door een dokter thuis gezet (in zekere zin was dat al het geval doordat mijn lichaam het fysiek opgaf; misschien deels als signaal “als jij blijft negeren dat het mentaal niet meer lukt, dan zorg ik dat het fysiek niet meer gaat”).
Een mens denkt dan dat niet werken en niet studeren het wel zal oplossen, maar dan blijk ik die onrealistische verwachtingen wel op andere gebieden te botvieren. Beginnen jullie bijvoorbeeld te wenen als jullie etiketten kopen om potjes te labelen en die blijken er niet op te passen omdat die potjes nu eenmaal een bolling in twee richtingen hebben en stickers niet? Ik dus wel, want ah ja, hoe stom moet ge wel niet zijn om daar niet aan te denken en hoe stom zijt  ge wel niet dat zoiets kleins niet eens goed kan uitgevoerd worden. Om dan te beseffen dat dat eigenlijk toch niet iets is waar ik mij in zou moeten opjagen. Alleen heb ik zelfs dan geen greintje mildheid, maar word ik opnieuw kwaad op mijzelf omdat het stom is om over zoiets te wenen. ’t Is bij momenten plezant in mijn hoofd, dat kan ik u verzekeren. Er wordt hier dan ook hard gewerkt aan een hoofd dat even vergevingsgezind is voor zichzelf als voor anderen.

Als je aan het dagdromen bent, waar gaan die dromen dan over?
Goh, dat kan gaan van mijmeren over het verleden, fantaseren over de toekomst of soms ook heel down to earth over dagdagelijkse dingetjes. Ik droom eigenlijk ook best wel vaak in andere talen, besef ik.

Le petit requin

Welke verandering wil je het komende jaar het liefste toepassen in je leven?
Die vraag is natuurlijk deels al in vraag vier beantwoord: milder zijn voor mijzelf, mijzelf rust toestaan en daar ook echt van kunnen genieten.
Ik geef deze tag, als ze er zin in hebben natuurlijk, door aan:

19 reacties

  1. Ik heb kippenvel gehad en kunnen lachen je bericht, mooi! 🙂
    Het is eigenlijk allemaal zo herkenbaar wat je hier schrijft … tot zelfs de bergen toe en de stemmetjes in mijn hoofd 😉
    Ik vond het eigenlijk helemaal geen makkelijke tag om in te vullen, doet je verplicht eens stil te staan bij een aantal dingen.

    • Nee, ’t was inderdaad niet de makkelijkste tag, maar ik ben toch blij dat ik hem ingevuld heb, want eens stilstaan bij dingen is altijd goed, of het nu slechte of goede zijn.
      Leuk wel dat het zo herkenbaar is! T.t.z. wat betreft de positieve aspecten en de bergen natuurlijk 🙂 Daarnaast wens ik je vooral stille of positieve stemmetjes toe.

  2. Heel mooi en ontroerend! Milder zijn voor jezelf, ik denk dat dat voor velen niet slecht zou zijn.

  3. Ik ben er zeker van dat je de hele wereld nog gaat zien. Nu al zo veel rood gekleurd…

    • Hehe, de hele wereld is een beetje veel denk ik, maar ik hoop/denk dat er inderdaad nog wel wat extra rood zal ingekleurd worden.

  4. Weet je … Ik ben ook altijd zo streng geweest voor mezelf en natuurlijk zit er nog altijd wel een stukje. Je kunt jezelf ook niet compléét veranderen. Maar toen ik stopte met zo hard te zijn voor mezelf, hé, merkten de mensen dat nog niet eens op. Om dus maar te zeggen dat het dus ook weinig zin heeft om jezelf dat aan te doen.
    Ik duim alvast dat het je lukt om iets 'zachter' te worden voor jezelf … Succes ermee!

    • Dit ga ik zeker proberen onthouden de volgende keer dat ik merk dat ik te streng ben. Bedankt!
      Goed ook te horen dat jij er in geslaagd bent zachter te worden voor jezelf!

  5. Jawadde, dat zijn diepgaande vragen! Ik wens u een hele hoop mildheid toe, en bestel en passant voor mezelf ook een hoopje :).

  6. Dat waren geen makkelijke vragen, maar heel fijn om te lezen. En het is zoals Upje zegt: andere mensen gaan het niet eens merken als je milder wordt voor jezelf, maar zelf ga je er je zeker beter bij voelen. Eens je het toelaat, wat niet altijd makkelijk is… Ook ik wens je heel veel mildheid en rust voor jezelf toe!

    • Bedankt! ’t Is inderdaad niet makkelijk, maar het beseffen en er bij stilstaan is al een goede eerste stap, denk ik dan 🙂

  7. Ik herken dat wel, die onmildheid voor jezelf. Onrealistische verwachtingen heb ik mezelf vroeger ook gesteld, maar da's intussen voorbij, omdat ik nogal negatief rondliep toen. Maar da's niet zo simpel hé, want je wil iets bereiken en dan werk je daarvoor en dan lukt het je niet direct en dan doe je meer je best en lukt het toch nog niet maar je bent geen opgever dus je probeert nog wat harder. Ik heb het intussen al lang opgegeven maar ik vind dat niet eens zo erg. Andere focus, andere plannen, realistischere plannen.

    Ik ga ook eens nadenken over de vragen! Merci om het stokje naar mij te gooien! 🙂

    • Ja, dat is het dus helemaal! Goed te horen dat dat dus toch wel kan lukken om dat los te laten en realistischer en zachter te worden 🙂

      Nieuwsgierig naar jouw antwoorden alleszins!

  8. Oeh, leuk om getagd te zijn, maar dit vind ik moeilijke vragen om in te vullen! Vooral omdat deze tag echt gaat over avontuur, en ik vind van mezelf dat ik niet zo avontuurlijk ben. Ik ga m'n best doen, maar zet er geen tijdslimiet op.

    Zo leuk voor jullie dat jullie gewoon hebben gedaan waar velen van dromen: alles oppakken en in een ander land opnieuw beginnen! 🙂 Dà's pas een avontuur!

    • Oh, maar het hoeft toch helemaal niet per se over avontuur te gaan? Je mooiste herinnering vb. kan iets avontuurlijks zijn, maar er is niets mis mee (integendeel!) als dat niet zo is he 🙂

  9. Je hebt hier duidelijk diep over nagedacht, en ik moet eerlijk toegeven dat ik daarom de vragen niet heb ingevuld – het zou me te ver leiden, was ik bang, en ja soms ben ik gewoon lui. Dus chapeau dat je jezelf zo bloot durft leggen.
    Wat denk je van totaal géén verwachtingen? Geen hoge en geen lage. Kan je nooit teleurgesteld raken, in jezelf of in anderen, toch?

    • Hmm, daar had ik dus nog nooit aan gedacht, terwijl dat eigenlijk gewoon ideaal zou zijn! Al is natuurlijk elk leuk lijstje, zoals voornemens of die 27 before 28 in zekere zin ook een soort “verwachting” (ook al is het natuurlijk in de eerste plaats enkel iets leuks om te doen), dus helemaal geen verwachtingen, lijkt mij moeilijk te realiseren. Alleszins iets om bij stil te staan!