Week 2014/41

Maandag startte met een klein attackske toen mijn laptop plots sneeuw vertoonde. Gelukkig bleek gewoon eens heropstarten wel te volstaan, maar de schrik zit er toch in dat ik een van dezer dagen geen geluk meer ga hebben. De cd voor herinstallatie ligt nog bij mijn ouders thuis, dus voorlopig hoop ik dat een volledige opkuis zonder herinstallatie volstaat.

Dinsdag ging ik naar een German Table om 19u en besloot ik op voorhand langs te gaan om bloed te geven. Op de website van het bloedcentrum stond dat ik als nieuwe donor een uur voor sluitingstijd aanwezig moest zijn, ofte dus ten laatste om 18u. Ik kwam aan om 18u03 en… mocht geen bloed meer geven. Ah ja, 57 minuten is geen uur he. Zwitserse stiptheid, meestal plezant, soms ook een beetje grrrr.

Brave donor die ik ben, besloot ik dan maar woensdagochtend direct terug te gaan. Dit keer mocht ik wel op onderzoek bij de dokter, maar… mocht ik nog steeds geen bloed geven. Blijkbaar moet je minstens een maand terug zijn uit een land als Egypte en ja, dat was dus nog niet het geval bij mij. Een van de verpleegsters vond het een beetje gênant dat ik al twee keer voor niets was gekomen en drong er op aan dat ik drank en eten zou meenemen, maar dat vond ik dan weer wat gênant, ik had tenslotte niet eens bloed gegeven en had dus geen “versterking” nodig. Nu ja, ik snap haar wel, tenslotte wil je je donoren vooral motiveren zodat ze regelmatig bloed komen geven. Iemand twee dagen na elkaar naar huis moeten sturen, is dat natuurlijk niet echt, dus ik denk dat ze wat schrik had dat ik misschien helemaal niet meer ga terugkomen. No worries, binnen een tweetal weken ga ik terug en bloed geven zal ik! 😉
Enig voordeel: was ik bloed gaan geven, had ik niet meer mogen sporten, nu kon ik wel nog een half uurtje gaan lopen.
’s Avonds maakte ik voor het eerst confituur, maar daar ga ik nog een apart postje aan wijden

Wij wonen vlakbij het Wildnispark Zürich, dat enerzijds bestaat uit het Sihlwald, een beschermd natuurgebied (een zaligheid om te gaan lopen en fietsen), en anderzijds Langenberg, een dierenpark. Hoewel we hier nu toch al een tijdje wonen, gingen we daar deze week pas voor het eerst eens een kijkje nemen. We werden al onmiddellijk verwelkomd door een stel vechtende alpensteenbokken, ook de enige beesten waarvan ik nog foto’s kon nemen voor het te donker werd. Spotten we verder ook nog: vier wolven, wat herten in de verte en wilde zwijnen. Er zit nog veel meer natuurlijk, maar we bezochten maar een klein stukje van het park en bovendien waren sommige beesten te goed verstopt (onder andere de beren en de lynxen). Het blijft altijd een beetje dubbel, zo’n dierparken: de dieren krijgen, in vergelijking met andere dierenparken waar ik al geweest ben, wel veel plaats; het is goed voor wetenschappelijk onderzoek of voor het verderzetten van de soort (zo kunnen otters in de Sihl momenteel niet overleven in het wild, omdat er te weinig vis in de rivier zit; in het park worden ze wel nog in stand gehouden). Maar uiteindelijk zijn en blijven het dieren in gevangenschap natuurlijk. 

Vrijdag nam ik deel aan een vrij interessant colloquium over steenimitatie aan de ETH (Faculteit architectuur, Instituut voor Monumentenzorg). Ook het moment om eens te polsen naar mogelijkheden voor een doctoraat, maar dat leverde jammer genoeg weinig op. Het hoofd van het instituut gaat binnenkort op pensioen, dus zij wilt zelf geen nieuwe doctoraatsstudenten meer begeleiden en blijkbaar is er nog geen vervanging in zicht, waardoor dat allemaal wat stil ligt. Idem met de organisatie van hun MAS Conservation Science, die er heel interessant uitzag. Allebei is dat dus iets voor ten vroegste binnen 2 à 3 jaar; jammer, maar wel goed om te weten. Of het dat instituut veel deugd gaat doen om een aantal jaar geen nieuwe instroom te hebben, vraag ik mij wel af…