30 day song challenge #2: Nummer
Vorige week een nummer met een kleur in de titel, dit keer eentje met een nummer in de titel. Beetje meta wel, een nummer met een nummer er in 🙂
Geen makkelijke keuze deze, want al meteen poppen er meerdere nummers in mijn hoofd op: het trieste 9 crimes van Damien Rice (met een bizarre, fascinerende videoclip) bijvoorbeeld. Of het mooie Twee meisjes van Raymond Van Het Groenewoud, dat alleen al om eens af te wijken van de geijkte Engelstalige paden, een goede keuze zou zijn.
Maar toen dacht ik aan het melancholische ’74-’75 van The Connells, een van de eerste videoclips die ik mij herinner. Ik was 6 jaar oud toen het in 1993 verscheen en ik herinner mij hoe fascinerend ik die clip met die vergelijkende foto’s vond, hoe ik mij afvroeg hoe groot het verschil bij mij zou zijn (ha, nog drie jaar en ik kan de exacte vergelijking maken, want dan is het bij mij ook 18 jaar geleden dat ik afstudeerde in het middelbaar. Hoe zelfs?!). En kijk, blijkbaar werd in 2015, 40 jaar na het afstuderen, volgende update van de clip uitgebracht. Slikken, dat.
Eigenlijk was ik er dus al uit, maar toen moest ik denken aan 7 seconds van Youssou N’Dour & Neneh Cherry. Uit dezelfde periode als bovenstaand nummer, want het verscheen een jaar later. Toen besefte ik niet waarover het ging en vond ik het gewoon mooi klinken, vandaag vind ik het nog steeds heel mooi, maar ook zo pijnlijk. Die zeven onschuldige seconden van puur geluk in een mensenleven. En hoe daarna de realiteit binnensijpelt, bij de ene zo veel te veel sneller dan bij de andere. En daarbij vooral de gedachte hoe het verdorie mogelijk is dat dit nummer nog geen greintje aan relevantie ingeboet heeft?
And when a child is born into this world
It has no concept
Of the tone the skin it’s living in
Zo zeg, wat was dat leuk om lezen. Damien Rice heeft het nooit echt gedaan bij mij, maar door dat nummer ben ik toch weer verder op zoek gegaan. Omdat ik hem altijd verwar met David Gray, ik weet niet goed waarom. En omdat ik dan altijd weer dat lekkertje van Orbital met David Gray wil horen (Illuminate). En dan zat ik weer bij de soundtrack van Grey’s Anatomy. Dat allemaal om 7u ’s ochtends.
’74-’75 zei me eerst niks (de titel), maar natúúrijk ken ik dat, haha! Uit het geboortejaar van mijn dochter. Dat filmpje! Die geüpdatete versie! Confronterend! Maar ook echt, echt mooi.
En ja natuurlijk. Youssou N’Dour en Neneh Cherry. All time favourite. Cherry heb ik altijd leuk gevonden, al van in het begin toen ze met Buffalo Stance aankwam, maar daarvoor ook met Rip Rig + Panic en haar meer dan fantastische bijdragen op Infected van The The (luister naar Slow Train to Dawn).
Ik zie hier opeens mijn jonge jaren weer passeren! Infected was in 1986 één van mijn favoriete platen en ik vind die nog steeds erg goed!
Ik vind jouw reactie al even leuk om lezen, want dat is weer een heleboel nieuwe muziek om op te zoeken! Van Neneh Cherry ken ik bijvoorbeeld amper meer dan dit nummer, dus zo fijn om dankzij jou te weten waar ik kan beginnen met verder ontdekken 🙂
De serie Grey’s Anatomy ken ik wel, maar ik had eigenlijk nog nooit de soundtrack opgezocht. Grappig toeval wel dat die man ook net Gray heet 🙂
Bij nader inzien: Manchild, van Neneh Cherry, dat moet je toch ook kennen? Voor toch wel dicht bij het niveau van 7 Seconds.
Dat van Grey en Gray was me nog niet opgevallen, hahaha!
Ja, Manchild ken ik inderdaad ook. Maar daarmee houdt het dan wel ongeveer op, vrees ik 🙂
Misschien deze nog 🙂
https://youtu.be/JWsRz3TJDEY
Hahaha, ik was er nog niet aan toegekomen om de nummers die je beschreef op te zoeken, want daar deed Buffalo Stance totaal geen belletje rinkelen. Maar als ik het hoor, ken ik het dus blijkbaar wel, al had ik geen idee dat dat van Neneh Cherry was 🙂
‘k ging in maart net voor lockdown naar de reunie van middelbaar…25 jaar. Da’s slikken ja. Vooral om te zien dat we aan voorlaatste tafel zaten, we mogen nog 1 keer terugkomen bij de 30 jaar.
en dan moet je denken aan je eerste reunie…hoe raar dat het was dat je naar school terugkeert en daar zo groepen oude mensen toekomen.
Hmm, dat het na 30 jaar ophoudt met de reünies, dat klinkt een beetje luguber, niet? (misschien is dat wel overal zo, dat weet ik niet). Want 40 jaar afgestudeerd vb., dan zou je 58 zijn, zoo oud is dat nu toch ook niet, dat het geen zin meer zou hebben om het nog te organiseren?
Ik ben maar naar één reünie geweest, na 5 jaar, dus toen waren we allemaal nog maar net afgestudeerd. Kan mij eigenlijk niet herinneren of er toen veel oudere generaties waren. En tegenwoordig komt het er nooit van, want om speciaal daarvoor een bezoek aan België in te plannen, heb ik er te weinig behoefte aan om de mensen van toen terug te zien. Heb jij buiten die reünies om de 5 jaar nog contact met mensen van toen?
slechts een paar
en wat slapende linken op FB erbij ook
maar zo 1 keer om de vijf jaar kijken wat er van iedereen geworden is, is wel fijn