Ik mis België
Of toch af en toe een klein beetje 😜 . Ongeveer drie jaar geleden, toen ik een jaar in Zwitserland woonde, schreef ik over 5 dingen die geweldig zijn aan België. Ik was al langer van plan om daar eens een update van te schrijven en aangezien Lotte er naar vroeg (en dan specifiek naar wat ik mis aan België), werd het tijd om dat plan eens om te zetten. Dit keer dus niet gewoon wat “tof” of “geweldig” is aan België, wel wat ik effectief mis.
Familie en vrienden
Hetzelfde eerste puntje als de vorige keer en nog steeds het allerbelangrijkste: mijn familie en vrienden. Gewoon even binnen springen, een berichtje sturen om diezelfde avond nog af te spreken… nope, dat zit er niet meer in en dat blijft jammer. Gelukkig hoor ik de meesten nog heel vaak, ga ik nog regelmatig naar België en komt er regelmatig bezoek naar hier (wat bij sommigen zelfs voor een “beter” contact gezorgd heeft, want tijdens een meerdaags bezoek kan je al eens dieper op sommige dingen ingaan dan tijdens evenveel tijd verspreid over meerdere kortere bezoeken).
Tot nu toe heb ik nog maar weinig “grote gebeurtenissen” (huwelijken, lente- of communiefeesten…) gemist, omdat ik altijd probeer daar een weekend rond te plannen. Natuurlijk is het jammer dat ik er niet meer voor elke verjaardag of bijeenkomst ben, maar gelukkig heeft nog niemand mij dat kwalijk genomen. Bovendien ben ik er soms toch een beetje bij: op verjaardagen van dichte familie skypen we en worden cadeautjes in de mate van het mogelijk ook dan opengedaan, zodat ik “er bij ben”. Uiteraard niet hetzelfde, maar wel een beter alternatief dan ik op voorhand verwacht had.
En toch, soms mis ik het om mijn familie en vrienden zo dichtbij te hebben en om meer deel uit te maken van hun leven.
De vanzelfsprekendheid
Het klinkt misschien raar om vanzelfsprekendheid te missen en toch is dat, na vier jaar hier, hetgeen dat mij het vaakst doet beseffen dat ik een buitenlander ben en dat waarschijnlijk nog lang zal blijven.
Het gaat dan om kleine dingen, zoals
- die keer dat ik een plank wilde kopen voor een DIY-project. In België ga je automatisch naar een Gamma, Brico of dergelijke: je leert niet op school dat dat doe-het-zelfzaken zijn, je kijkt daarvoor niet in een handboek, je wéét dat gewoon. Hier wist ik dat een van de supermarkten een doe-het-zelf-afdeling had, maar die was te beperkt. En ja, dan weet je plots niet waar naartoe, want welke doe-het-zelf-zaken zijn er hier?
- dat gesprek met een collega over haar schoolgaande kinderen, dat mij deed beseffen dat het schoolsysteem hier toch meer verschilt van het Belgische dan ik tot nu toe dacht. En dat ik dat dus allemaal ga moeten uitpluizen eens er hier een kleine Peeters rondloopt die ooit naar school moet.
- toen ik Aalsterse vlaai wilde maken, maar geen kandijsiroop in huis had. Tja, dan is het zoeken of ze dat hier hebben of wachten tot ik de volgende keer in België ben, zodat ik daar de ingrediënten kan kopen die hier niet te vinden zijn.
- de doos karton die ik buiten zette voor de ophaling en ’s avonds terugvond met een melding erop dat “er papier in zit en dat niet wordt opgehaald”. Unk, hoezo moeten papier en karton gescheiden worden?!
Ik zei het al, het gaat op zich om kleine dingen. En ik mis ook niet specifiek de Brico of die vlaai natuurlijk; wat ik wel mis is hoe vanzelfsprekend sommige dingen in België zijn. Vanzelfsprekend omdat je ze gewoon ontdekt tijdens het opgroeien (want je gaat al eens met je ouders naar een doe-het-zelfzaak). Vanzelfsprekend omdat je sommige dingen nu eenmaal gewoon weet (je gaat naar school en dus leer je hoe een schoolopleiding in België verloopt). Ik mis het soms om geen energie te moeten steken in het uitzoeken van dat soort kleinigheden. Want ook al weet ik ondertussen al lang dat papier en karton gescheiden worden, het vroeg in het begin even opzoekwerk (en dus tijd en energie) om te begrijpen hoe dat nu eigenlijk zat. Zo zijn er massa’s kleine dingetjes en hoewel het er elk jaar minder worden, blijven er opduiken. Zelfs in een land zo dicht bij België verschillen veel dingen en is er dus vanalles niet meer vanzelfsprekend.
Ik heb de bron jammer genoeg niet bijgehouden, maar in een tekst die ik ooit las werd heimwee gedefinieerd als het missen van liefde, veiligheid en bescherming. Omdat dat kenmerken zijn die we associëren met “thuis”, missen we – bij gebrek eraan in een nieuwe omgeving – de plaats waar ze wel zijn, namelijk thuis. Je mist wat normaal is, wat routine is, je mist het sociaal netwerk dat je hebt.
En ook al heb ik eigenlijk zelden heimwee, wanneer ik het voel, dan is het inderdaad dat: het missen van liefde (ook al is die er hier ook; een groot deel van de mensen die ik liefheb bevindt zich nog steeds daar) en het missen van wat vanzelfsprekend is. En toch, toch is het het allemaal waard. Gelukkig maar 😉
Ver van je geliefden is nooit vanzelfsprekend, denk ik. Knap dat je het toch maar doet.
Nee, vanzelfsprekend is het zeker niet. Gelukkig leven we in moderne tijden, waarin contact houden makkelijk is. Ik weet niet of ik het zou kunnen als die opties er allemaal niet zouden zijn (zoals mijn grootouders die enkel via brieven konden communiceren, die er dan ook nog eens weken over deden om aan te komen…).
Alle foto’s ontbreken helaas. Maar ik snap je gevoel.
Ik heb de foto’s nog eens opnieuw ingevoegd, hopelijk kan je ze nu wel zien?
Yep. Ze zijn te zien nu. Leuk die werkplek zo.
Chapeau dat je het zo goed doet in het buitenland. Mij is dat helaas niet gelukt en soms vraag ik me af… had ik langer moeten proberen. Maar goed, het is wat het is.
En nu 5 redenen waarom je niet meer in België zou willen wonen of wil je dat ooit wel terug?
Goh, dat is moeilijk… Misschien was het inderdaad gelukt had je wat langer geprobeerd. Maar evengoed zou dat niet het geval geweest zijn en ben je teruggekomen vooraleer je er slechter van zou geworden zijn. Belangrijkste is denk ik dat je daarin je gevoel van dat moment volgt. En als dat je toen zei dat het niet ging en dat het beter was om terug te keren, dan is dat sowieso de beste keuze geweest denk ik.
En nee, terug naar België keren zie ik mij niet meer doen. Heel misschien nog verhuizen naar een ander land, maar ’t zal een heel goed moeten zijn om mij te overtuigen 🙂
Die vanzelfsprekendheid lijkt me idd een lastige.
Ja, deels ook omdat het soms zo onverwacht gebeurt. Dat je je familie gaat missen, weet je op voorhand (wat het daarom niet makkelijker natuurlijk), terwijl dat soort kleinigheden je echt heel onverwacht kan overvallen.
Weet niet of ik het zou kunnen, de moed ervoor opbrengen om hier alles en vooral ieder die me zo na aan het hart ligt achter te laten. Des te groter mijn bewondering voor jou, dat je die stap hebt durven zetten, echt. Op één loopt nu zo’n reeks (met Kobe Ilsen) waarin België wordt vergeleken met andere ‘beste’ en ‘slechtste’ landen waaronder ondermeer hoe wij belgen het ervan afbrengen met sorteren. Daarin prijkt België helemaal bovenaan de lijst. Zolang iets vanzelfsprekend is, staat men daar – inderdaad – niet bij stil tot het er niet meer is. Voor mensen zoals jij vind ik het wel een goede zaak dat er verschillende moderne middelen – zoals Skype -bestaan om die afstand dan te kunnen overbruggen.
Ja, dat is het he: je beseft pas dat iets anders of weg is eens je het kwijt bent. Die serie met Kobe Ilsen ga ik eens opzoeken; het verbaast mij in alle geval niet dat België bij het sorteren bovenaan staat (ik vermoed dat Zwitserland in zo’n ranking ook wel hoog zal scoren, want er wordt hier weliswaar deels anders, maar ook veel gesorteerd). Een tijdje geleden las ik ergens op een blog – jammer genoeg geen idee weer dewelke – over een Amerikaanse die naar Duitsland geëmigreerd was en zich ergerde aan “al dat sorteren”, want ja, ze moest én papier én plastic flessen én glas én groenteafval scheiden van het gewoon afval. Vond ik grappig en schrijnend tegelijk dat dat voor haar blijkbaar zo’n aanpassing was: grappig omdat het voor ons zo evident is, schrijnend omdat er in Amerika dus duidelijk veel minder gesorteerd wordt…
Die serie met Kobe Ilsen noemt ‘Op één’, ik vond (vind) dit zeer interessant. Er wordt vaak geklaagd over ons Belgenlandje, geheel onterecht vind ik. Zo slecht hebben we het hier met name nog niet als je kijkt naar-/vergelijkt met die andere landen.
Nee, het is een feit dat België het absoluut niet zo slecht doet! Hoewel er verschillende dingen wél beter kunnen (de hoeveelheid natuur om er maar eentje te noemen), is het onzinnig om te gaan klagen over alles en te doen alsof het in België slecht wonen is. Nu ja, hoe makkelijker een mens het heeft, hoe meer tijd hij overheeft om te klagen, probeer ik dan maar te denken 😉
In welke taal denk jij intussen eigenlijk?
Wel, dat wisselt eigenlijk, hoe bizar dat waarschijnlijk ook klinkt 🙂 Op het werk denk ik volledig in het Duits, thuis wisselt het tussen Nederlands en Duits. Al heb ik wel gemerkt dat ik, toen ik samenwoonde met twee Zwitsers, quasi enkel nog in het Duits dacht. Nu ik terug alleen woon, heeft het Nederlands weer wat terrein gewonnen 😉
Nu wissel ik wel heel makkelijk van taal waarin ik denk, heb ik gemerkt. Zo was ik vorige week vijf dagen in Frankrijk en tegen het einde van de week merkte ik dat ik al in het Frans aan het denken was…
Ik denk niet dat ik het zelf zou kunnen. Natuurlijk kan je tegenwoordig ook vanuit het buitenland contact houden met vrienden en familie dankzij alle social media maar toch. Mijn broers en hun parners en kindjes, ouders én schoonouders wonen hier allemaal vlakbij. Wat goed uitkomt vermits ik zelf niet met de auto rijd en grote afstanden met het openbaar vervoer nogal intensief voor me zijn. Ik kan het me dan ook maar moeilijk voorstellen dat ik ver weg van hen zou wonen en heb daardoor nog meer respect voor mensen die dat wel kunnen.
Ik kus regelmatig mijn pollekes dat mijn gezondheid mij toelaat om zo ver weg te wonen! Want Skype doet natuurlijk ongelooflijk veel, maar zonder de regelmatige bezoeken aan België (die ik niet zou kunnen doen als mijn gezondheid mij niet zou toelaten om uren te reizen) denk ik niet dat ik het zou kunnen. Ik ben blij dat jouw familie zo dicht bij je woont, zodat je gezondheid op zijn minst geen impact heeft op hoe vaak je je familie kan zien!
Je weet ik was tot een paar jaar geleden nog vastbesloten om op een dag naar Zwitserland te verhuizen. Elke dag die bergen om me heen.. het klinkt me nog steeds als muziek in de oren. Maar ik zou mijn familie en vrienden te fel missen, vrees ik. Het verbaasde me dat ik zo blij ben dat ik weer in My Hometown ga wonen volgend jaar; dát had ik namelijk niet verwacht. Het hele avontuur van een vreemde taal (of twee) moeten leren, inburgeren, een job zoeken (wat sowieso met mijn achtergrond niet evident zou zijn), nee, het spreekt me al veel minder aan dan indertijd, misschien heeft dat met ouder en kalmer worden te maken 🙂 I’m fine where I am…
Dat snap ik: het is ook niet evident en ook al heb je die bergen niet elke dag om je heen, vakanties zijn altijd mogelijk natuurlijk, waardoor ze in zekere zin toch “dichtbij” blijven. Wat niet wegneemt dat ik blij ben dat ik de stap gezet heb, al helpt het daarbij zeker wel dat ik ongelooflijk graag talen leer en mij heel snel ergens thuis kan voelen 🙂