De boeken van oktober 2019

George Eliot, Middlemarch

Ik durf met quasi zekerheid te zeggen dat de titel voor “boek waar ik het langste over deed” in 2019 naar Middlemarch gaat. Dat ik er twee maand over deed, was gelukkig niet omdat het geen goed boek zou zijn, noch omdat het zo dik is (al helpt dat laatste natuurlijk niet), wél omdat het iets meer concentratie vraagt dan het gemiddelde boek. Eens je echter “in” het verhaal zit, leest het best wel vlot.

Als lezer volg je in dit verhaal over het fictieve dorpje Middlemarch een aantal dorpsbewoners: van de jonge, naïeve Dorothea Brooke tot de ambitieuze, idealistische dokter Lydgate. Doordat Eliot haar personages zo goed en genuanceerd uitwerkt (zij het bij het ene personage wat meer dan bij het andere), krijg je echt wel een heel interessante blik in de Engelse maatschappij: zo kom je heel wat te weten over de aanloop naar de Reform Act en de invloed daarvan, over de rol van vrouwen in die tijd, maar ook over vb. verschillende visies in de geneeskunde in die tijd. Doordat die zaken verweven worden met de persoonlijkere verhalen voelt het nooit als een geschiedenisles. Ik vond het jammer dat de laagste klasse enkel via de blik van de hogere klasses aan bod komt en er daar niet ook een personage gedetailleerder aan bod komt, maar in dit soort roman werken personages die tijd hebben om zich bezig te houden met meer dan enkel werk misschien beter… Op het einde werd het boek mij net iets te zeemzoeterig, maar al bij al heb ik het graag gelezen.

José Saramago, Het evangelie volgens Jezus Christus

Ik was al langer van plan om de bijbelse verhalen eens te lezen (de Griekse mythes ken ik goed, de christelijke daarentegen…) en hoewel ik daarbij eerder een “originele” versie dan een interpretatie in gedachten had, bleek deze – grappige – versie toch aantrekkelijker om mee te beginnen. Net doordat het een interpretatie is, was het soms wat verraderlijk, want ik ken de basis – die ik door dit boek wel ging opzoeken – te weinig om altijd meteen te weten wanneer Saramago met mijn voeten aan het rammelen was en wanneer niet 😊.

De schrijfstijl is, in vergelijking met De stad der blinden, een soort Saramago light: aanhalingstekens blijken nog steeds overbodig, maar doordat hij dit keer wél leestekens gebruikte, leest het pakken vlotter. De humor deed mij bij momenten heel erg aan Monty Python denken, dus wie daar fan van is, zal dit boek waarschijnlijk ook wel kunnen pruimen. Saramago geeft er bij momenten serieuze bonken op (de scène op de boot is fantastisch!), op andere momenten zijn zijn interpretaties en wijzingen veel subtieler, maar op een manier dat ze echt wel bijdragen aan de ontwikkeling van het verhaal (het verhaal van Jozef bijvoorbeeld).

Natsume Sōseki, Ik ben een kat: Deel I

Toen ik op Goodreads dit boek getipt kreeg voor het puntje “memoire van een dier” van de Verbeelding book challenge, was ik snel overtuigd (al waren er ook een paar andere heel toffe tips, die ik ook aan mijn lijst heb toegevoegd). Vorig jaar las ik immers al Kokoro van Natsume Sōseki en dat was mij zodanig bevallen dat ik zeker nog eens iets van hem wilde lezen.

Enter Ik ben een kat dus, een roman waarin Sōseki een geadopteerde zwerfkat aan het woord laat. De kat observeert en becommentarieert zijn baasje, diens vrouw en bezoekers en hun gesprekken, maar trekt er ook al eens op uit naar de huizen van de buren. Dat zorgt tijdens bepaalde verhaallijnen op een originele manier voor een soort alwetende verteller, maar geeft vooral ook de mogelijkheid om verschillende soorte mensen (leraren, machthebbers, intellectuelen, bedienden) aan bod te laten komen. Daardoor krijg je op een luchtige, maar bij momenten bijtend satirische manier een blik in de Japanse samenleving rond de vorige eeuwwisseling. Ik vond het wat jammer dat het verhaal soms wat leek te kabbelen zonder ergens naartoe te leiden, al bleek dat vooral aan de originele opzet (het verscheen eerst in delen in een tijdschrift) te liggen. Net daarom weet ik niet of ik de volgende twee delen ook nog ga lezen, maar het was wel fijn om een andere, grappigere kant van Sōseki te leren kennen.

David Foster Wallace, This Is Water

Toen ik dit boek als ebook bestelde, besefte ik niet dat het eigenlijk geen echt boek, maar wel een speech is (komt ervan als je niet op het aantal pagina’s let), die David Foster Wallace schreef voor een afstudeerceremonie. Hij gaat in op hoe je kan vermijden om onbewust te leven en focust daarbij vooral op empathie. Op zich is de hoofdgedachte van zijn speech zeker mooi – zij het niet echt vernieuwend -, maar hij gaat op sommige punten serieus kort door de bocht. Zo ga ik wel akkoord dat geloven in geld of macht geen doel zou mogen zijn, maar dat geloven in Jezus of Allah “sowieso” een beter alternatief is… nope, niet akkoord. Bovendien was ik toch een beetje teleurgesteld dat ik geld uitgegeven had aan wat uiteindelijk een paar pagina’s tellende speech bleek te zijn, terwijl het op de website waar ik het kocht toch echt wel als boek voorgesteld werd. Ik had beter naar het online filmpje van de speech gekeken, zoiets…