Fair wear Friday (16)

Het is alweer veel te lang geleden dat er hier nog eens een Fair wear Friday verscheen. Aan inspiratie nochtans geen gebrek, want het merendeel van mijn kleerkast komt in aanmerking voor deze reeks. Lang leve een fotoshoot voor het werk, toen voor een interview voor de lokale krant over mijn werk als Energiebeauftragte (energiegedelegeerde, een van de drie functies in mijn huidige job) ook foto’s nodig waren en ik dus ineens fotomateriaal ter beschikking kreeg.

Hoewel wij op het werk een kledingcode hebben, heeft die gelukkig zelden impact op wat ik wil dragen. En zo droeg ik dus ook voor die fotoshoot wat ik regelmatig draag voor een dagje op kantoor. Ter herinnering: “punten” gaan naar

• kleding van eco/fairtrade merken
• kleding uit tweedehands winkels of tweedehands gekregen van iemand
• kleding die zelfgemaakt is

As usual: ik word niet betaald voor dit bericht. Waar ik links plaats, is dat omdat het winkels / merken zijn die producten verkopen waar ik achter sta en omdat ik het zelf tof vind als ik op andere blogs / websites zo’n winkels en producten kan ontdekken.

• Truitje: als wij naar België gaan, neem ik meestal enkel ondergoed mee en shop ik de rest van mijn kleren uit mijn moeder haar kast. Zo ook dit groene truitje dat gedurende een paar jaar een van mijn vaste keuzes was. Toen ze dan ook een kleerkastopruiming deed en dit truitje van haar weg mocht, wist ze dat het zeker mijn richting uit mocht komen. De etiketten zijn er al lang uitgeknipt, dus ik heb geen idee wat voor merk of materiaal het is (alleszins zonder wol, want dat kietelt bij mij onmiddellijk), maar gezien hoe lang het al in mijn moeder haar kast hing, betwijfel ik ten zeerste dat er iets fair of eco aan is. Neemt niet weg dat het voor mij een tweedehandsje is en in die zin dus zeker duurzaam, want het is nog in perfecte staat en kan dus nog jaren gedragen worden.

• Topje: hoewel het groene truitje een relatief dicht “gaatjespatroon” heeft (of hoe moet je dat omschrijven), is het toch wat kantje boordje om het rechtstreeks boven een beha te dragen. Eronder draag ik dus meestal een zwart topje: ofwel een tank top-model ofwel dit topje met spaghettibandjes. Het is van Living crafts, een Duits merk, dat een score “goed” krijgt van de Fair wear Foundation. Voor wie FWF niet kent: zij focussen zich op faire werkomstandigheden, zoals vrije keuze van werk, geen kinderarbeid, een loon dat toestaat om rond te komen, veilige werkomstandigheden… De score “goed” betekent dat er nog werk aan de winkel is (zeker tegenover voorbeeldmerken met de score “leader”) – zo blijkt uit het laatste rapport over Living crafts dat nog maar 77% van hun productie gecontroleerd wordt -, maar het is al zeker een goede stap op weg.
  
  Wat materiaal betreft, is mijn topje samengesteld uit GOTS-gecertificeerd 95% biokatoen en 5% elasthaan. Die Global Organic Textile Standard controleert o.a. dat er geen pesticides gebruikt worden bij de katoenteelt, maar ook in latere stappen van het proces (van de oogst over het spinnen en weven tot het naaien). Volgens hun website let Living crafts ook op het waterverbruik (een van de grootste problemen bij katoenproductie) en gezien het feit dat ze andere labels hebben, durf ik hen wel geloven. Al blijft dat altijd wat moeilijk, want er zijn veel merken die beweren dat ze “duurzaam” of “ecologisch” zijn, maar gewoon ronduit aan greenwashing doen, omdat ze weten dat zo’n termen tegenwoordig beter verkopen. Ik koop dus enkel kleding gecontroleerd door een onafhankelijk label (weliswaar ook wetende dat sommige kleinere producenten zich de kost van zo’n label niet altijd kunnen veroorloven, ook al zouden ze het wel kunnen halen).

• Mijn jeans komt van C&A. Dat klinkt op het eerste zich niet meteen als een winkel waar je faire of ecologische kleren kan kopen, maar dat is tegenwoordig gelukkig aan het veranderen. Ze hebben namelijk een lijn met biokatoen en zijn blijkbaar van plan op langere termijn al hun katoenproducten uit biokatoen te maken. Mijn jeans bevat 82% gecertificeerd biokatoen. Ik let er bij jeansbroeken tegenwoordig altijd op dat ik exemplaren koop met zo weinig mogelijk wassing. Hoe gelijkmatiger de kleur, hoe minder kleurspoelingen er namelijk nodig zijn en dus hoe minder water bij de productie gebruikt moet worden. Het helpt uiteraard dat ik sowieso geen fan ben van fel afgewassen jeans, maar het is een op zich kleine keuze, die – zeker in combinatie met de keuze voor biokatoen – wel een grote impact op het waterverbruik heeft.
  
  Normaalgezien koop ik mijn kleren liever bij kleinere ketens; zo heb ik bijvoorbeeld twee jeansbroeken van Kuyichi, maar pas ik daar door teveel extra kilo’s niet meer in. Ze liggen op zolder te wachten op betere tijden… Omdat ik op een gegeven moment dringend een nieuwe broek nodig had, zocht ik een snelle oplossing. Zo werd het dus dit model van C&A (met als voordeel dat ik het met de fiets in de winkel kon gaan halen i.p.v. het met een postauto te moeten laten leveren). Ondertussen zit ik al aan het tweede of derde exemplaar, want dikke billen hebben, betekent ook: veel wrijving tussen mijn billen, dus veel meer slijtage, dus sneller gaten (die niet herstelbaar zijn, want zelden mooi in de naad). En eerlijk: ik heb er geen probleem mee om meer geld uit te geven voor fairtrade of ecologische producten, maar als je door die slijtage twee keer per jaar een nieuwe broek nodig hebt (ik heb 1 blauwe en 1 zwarte jeans, dus die worden ook echt heel vaak gedragen), dan wordt het wel een kostelijk grapje. Ergens voel ik mij daar schuldig over, want deze broek is van biokatoen, maar heeft geen enkel fairtrade label en wordt dus zeer vermoedelijk in niet bepaald goede omstandigheden gemaakt. Anderzijds denk ik ook: die grote ketens kunnen op de totale kledingindustrie een grotere impact hebben dan de kleinere, dus ook hen duidelijk de boodschap geven dat die duurzame weg de juiste is, is ook niet slecht.

• Van boven naar beneden en dus zijn we nu bij mijn schoenen aanbeland. Mijn sneakers zijn van het Duitse merk ethletic en zowel ecologisch, veganistisch als fairtrade gemaakt. De stof is uit fairtrade gecertificeerd biokatoen (het bio-gedeelte zelf heeft geen certificaat à la GOTS of dergelijke). Het label Fairtrade sourcing (dat iedereen waarschijnlijk kent van vb. fairtrade koffie of chocolade) controleert de arbeidsomstandigheden, maar garandeert bijvoorbeeld ook een vaste prijs, onafhankelijk van de hoeveelheid verkocht katoen, een premie die naar de gemeenschap gaat en voor opleidingen en gezondheidsprojecten gebruikt werd… De zolen zijn uit FSC-gecertificeerd natuurrubber en worden ook met een natuurlijke rubber verkleefd (er worden dus geen synthetische lijmen gebruikt). Als afsluiter hebben ze ook het “Peta vegan approved”-label, wat betekent dat geen enkel onderdeeltje van de schoen met dierlijke onderdelen gemaakt is.
  Ik heb ondertussen drie paar: hogere petrolkleurige en twee lagere, deze kakikleurige en sinds kort ook zwart-wit-gestreepte. Meer dan goedgekeurd dus, dit merk!

• Tot slot nog een extraatje, dankzij de fotograaf: mijn blauw jasje. Eerlijk is eerlijk: de foto geeft niet realistisch weer hoe ik eigenlijk naar het werk fiets, want normaalgezien draag ik daarvoor echte fietskledij – wel het jasje, maar i.p.v. jeans een koersbroek, koershandschoentjes etc. – en kleed ik mij op het werk om. Maar bon, zo werken fotoshoots nu eenmaal en dus trok ik jasje en helm aan voor de rijdende foto’s.
  Het is een softshell jas van het Britse outdoormerk Mountain Equipment en een van de meest gebruikte kledingstukken uit mijn kast: voor wandelingen in de bergen, fietstochten etc. dient het als winddicht laagje (al dan niet in combinatie met een dikke thermolaag), maar ook dagdagelijks gebruik ik het in het tussenseizoen als jas. Specifiek gaat het om het model Echo Hooded Women’s Jacket, gemaakt uit 87% polyadmide en 13% elasthaan. Geen biologische materialen dus, maar bijvoorbeeld biokatoen kan ook niet de eigenschappen bieden die deze jas heeft (en moet bieden), namelijk ademend, winddicht en sneldrogend. Wél goed eraan is dat Mountain Equipment – of beter gezegd: de vertegenwoordig Outdoor & Sports Company – aangesloten is bij de Fair wear Foundation en daar al sinds 2016 de “leader”-status heeft. 95% van hun productieketen wordt gecontroleerd. Wilt dat dan zeggen dat alles perfect is? Neen, dat nu ook weer niet, want in hun laatste rapport staan nog steeds verbeteringspunten (zo moeten ze bijvoorbeeld een betere controle doen op excessieve overuren), wel dat ze al zeer vergevorderd zijn in hun maatregelen.

Wat ik overigens super vind in de laatste rapporten van FWF – voor elk merk, niet specifiek voor Mountain Equipment – is dat ze ook kijken naar de impact van COVID-19 en hoe de bedrijven daarmee omgegaan zijn: hoe zit het met de betaling van al in opdracht gegeven bestellingen, die door de lockdown niet verkocht konden worden, hoe hebben ze het verminderen van de productie opgevangen (m.a.w. schuiven ze – typisch voor grote ketens – alle verantwoordelijkheid door naar de textielfabrieken, waardoor daar ontslagen vallen / mensen geen loon meer krijgen of verdelen ze de impact, zodat er op zijn minst een minimumloon of een soort technische werkloosheid voorzien kan worden). Het zijn dingen die wij als consument niet te zien krijgen, maar die natuurlijk net hét verschil maken voor al die mensen die in elk stapje van de productieketen door de pandemie betroffen worden.