Gelezen in november & december 2016

Hoewel Literasa in september al de Ik lees Frans-maand organiseerde en ik zelf in de boekenclub op Goodreads een selectie van Franse boeken voorstelde voor die maand, slaagde ik er pas begin november in om het gekozen boek uit te lezen.

Philippe Claudel, Meuse l’oubli

Mijn eerste poging om dit boek te lezen strandde in september na meerdere keren de eerste drie pagina’s te proberen doorploeteren. Ik slaagde er maar niet in om iets van het verhaal – over een man die zijn vrouw verloor – te begrijpen, terwijl het vorige boek dat ik van Claudel las, La petite fille de Monsieur Linh, net heel vlot vooruitging. Gelukkig ging het een paar weken, en een frisser hoofd, later veel beter, al bleef het Frans bij momenten heel moeilijk. Ook had ik het gevoel dat Claudel bij momenten zo hard zijn kunnen wilde tonen, dat sommige zinnen wat gekunsteld overkwamen. Tegelijk waren er dan weer regelmatig zulke pareltjes van zinnen te lezen (al hou ik wel van wat poëtische zinnen op zijn tijd) dat die op zichzelf het boek de moeite waard maakten. Het verhaal kabbelt zoals een rivier, maar beschrijft tegelijk zo mooi het rouwproces… Al bij al dus een heel mooi portret, maar door de soms iets te geforceerde taal is het, ondanks de dikte, zeker geen boek om “snel eventjes tussendoor” te lezen.

Tu ne les connaîtras jamais, Paule, ces frêles figurants. Il me faut m’en convaincre. Tout cela n’est qu’à moi. Est-ce là ton absence? Ton retrait de la lumière? La porte du café a une antique clenche, tu appelais cela une canne. Elle attend ta main qui ne la touchera que dans mes cauchemars. Je la fixe longtemps. Ta paume. Comment était-elle? Mon souvenir ne retient plus les lignes de ta peau. Déjà…

Roald Dahl, Charlie and the chocolate factory

Om een of andere reden heb ik als kind enkel Matilda van Roald Dahl gelezen; de rest van zijn boeken ken ik enkel van naam, behalve dan deze Charlie and the chocolate factory waarvan ik wel al de Burton-verfilming zag. Aangezien Dahl in 2016 honderd jaar zou geworden zijn, leek het mij een goed moment om mijn achterstand te beginnen inhalen 🙂 . De Verbeelding book challenge – en dan vooral het puntje “een boek waarin eten centraal staat” – zorgde ervoor dat het dit verhaal werd, over vier vreselijke, verwende kinderen en één arme, brave jongen die een ticket te pakken krijgen voor een bezoek aan de bizarste chocoladefabriek te wereld. Het mag dan wel een kinderboek zijn, ik heb als volwassene regelmatig gegniffeld bij de avonturen die de kinderen in de fabriek meemaken, mij verlekkerd bij alle chocolade-uitvindingen van Willy Wonka en mij verwonderd over de ongelooflijke fantasie van Dahl. Heerlijk om even in zijn wereld onder te duiken!

Manfred Böckl, De rode hengst van Kinsale

Na het nieuwe kinderboek dat Charlie and the chocolate factory voor mij was, dook ik in mijn eigen kindercollectie om er dit boek van Manfred Böckl uit op te diepen. Hij vertelt het verhaal van de Ierse jongen Flann, die halfweg de 17e eeuw opgroeit op een paardenkwekerij en de zorg op zich neemt voor een veulen. Het veulen is echter roodharig en dat betekent – volgens de plaatselijke druïde – dat er gevaar dreigt voor Ierland. En effectief: de Engelsen vallen Ierland in, dringen het huis van Flann en zijn ouders op een brute manier binnen en gaan ervandoor met hun paarden. Wat volgt is een vrij spannend verhaal over hoe Flann zijn ondertussen volwassen geworden roodharige hengst probeert te bevrijden uit handen van de vijand. Pure nostalgie was het, om weer even te verdwijnen in dit verhaal! Fictie tegen een reële historische achtergrond, dat las ik toen het liefst en nu nog steeds graag.

Haruki Murakami, Norwegian wood

Ik wilde al langer een boek van Haruki Murakami lezen en deze Norwegian Wood bleek een fantastische kennismaking. Het was zo’n boek waarin ik niet kon stoppen met lezen, terwijl ik eigenlijk helemaal niet wilde dat het zou eindigen, terwijl ik helemaal nog geen afscheid van de personages wilde nemen. Toen ik het boek dichtsloeg, kon ik niet anders dan “waw, zo straf” denken en toch is het moeilijk om echt te vatten waarom.
Het verhaal gaat over Toru Watanabe die bij het horen van Norwegian Wood van The Beatles terugdenkt aan zijn jeugd- en universiteitsjaren met zijn beste vriend Kizuki, diens vriendin Naoko, medestudente Midori en zijn kotgenoot “Storm Trooper”. Het gaat over verlies, over nostalgie, over de tijd die voorbijgaat. Triest en mooi en rauw en teder, dat is dit boek.

“Tell me how you could say such a thing,” she said, staring at the ground beneath her feet. “You’re not telling me anything I don’t know already. ‘Relax your body, and the rest of you will lighten up.’ What’s the point of saying that to me? If I relaxed my body now, I’d fall apart. I’ve always lived like this, and it’s the only way I know how to go on living. If I relaxed for a second, I’d never find my way back. I’d go to pieces, and the pieces would be blown away. Why can’t you see that? How can you talk about watching over me if you can’t see that?”

Roald Dahl, Matilda

In december las ik meteen ook mijn tweede Roald Dahl van 2016; het was namelijk het maandboek van de goodreadsclub. Hoewel ik het boek als kind dus al las, besefte ik tijdens het lezen dat er vooral veel van de film was blijven hangen (en dat voor een boekenliefhebber pur sang, tsss 😉 ). Zo was ik bijvoorbeeld vergeten dat de ouders in het boek quasi het tegenbeeld zijn van de ouders in de film (de moeder is mollig, de vader heeft een ratachtig mager uiterlijk; in de film is Danny DeVito daarentegen de kleine, mollige vader en is de moeder mager). In alle geval was het heerlijk om opnieuw in de wereld van Dahl te verdwijnen en te lezen over (een aantal) dappere, slimme kinderen die het opnemen tegen slechte volwassenen, met als uiterste tegenpolen natuurlijk Matilda versus Miss Trunchbull. Doe daar nog de fantastische tekeningen van Quentin Blake bij en ik ben een blije mens omdat dit boek in onze kast staat!

Amélie Nothomb, Le sabotage amoureux

Aan deze tweede roman van Amélie Nothomb, over haar kinderjaren in China, hield ik een dubbel gevoel over: er waren briljante, grappige momenten zoals ik ze ken van Stupeur et tremblements, bijvoorbeeld wanneer ze het heeft over hoe het als kind lijkt dat je altijd kind gaat blijven en hoe het onvoorstelbaar is dat ook volwassenen ooit kind zijn geweest. Tegelijk kwam het verhaal nooit veel verder dan “kinderen die oorlogje spelen”, inclusief het nodige braaksel… Gelukkig waren er net voldoende goede flitsen om dit verhaal, dat voor de rest niet heel veel om het lijf heeft, toch graag te hebben gelezen.

Richard McGuire, Here

Het was al weer even geleden dat ik nog een graphic novel las, maar met deze Here las ik wel meteen een pareltje. Veel plot moet je niet verwachten; wel tekeningen die de lezer – op een niet chronologische wijze – een blik laten werpen op dezelfde kamer, van lang voor er een kamer was tot nadat het huis weer is verdwenen. Het is een boek dat perfect is voor mensen die zich al eens afgevraagd hebben wie er voor hen in hun huis gewoond heeft, welke levens er zich afgespeeld hebben… Levens die, hoewel ze decennia of eeuwen van elkaar verwijderd zijn, soms toch zo gelijkaardig kunnen verlopen of soms net weer heel verschillend zijn. Schoontje!

Edel Maex, Mindfulness: in de maalstroom van je leven

Dit boek is op zich wel een interessante inleiding tot mindfulness, maar het is jammer dat je voor het bijhorende praktische programma nog een ander boek moet kopen. Bovendien lijkt het veel dikker dan het in werkelijkheid is, want er staan veel lege pagina’s in. Dat past misschien wel bij het idee van “ruimte en rust”, maar is wat mij betreft toch vooral bladverspilling.

Bart Moeyaert, Het is de liefde die we niet begrijpen

In dit jeugdboek schetst Bart Moeyaert het leven van een meisje in drie fragmenten. Drie fragmenten die veel zeggen in wat verteld wordt, maar nog meer in wat tussen de lijnen te lezen valt: een soort verlangen naar een moment dat alles beter wordt. Het is net iets te kort en fragmentair om een echte must-read te zijn, maar ik ben wel blij het gelezen te hebben.

William Peter Blatty, The exorcist

Het laatste boek van 2016 was meteen ook hetgene dat zich het verst van mijn “boeken-comfortzone” bevindt. Mijn huidige toch, want als tiener las ik wel graag horrorboeken. Ik denk dat veel afhangt van hoe makkelijk je verbeelding met je op de loop gaat: zo vond ik het boek bij momenten wel gortig én is het dat ook meer dan de film (vooral op seksueel vlak), maar de  – heel vaak aanwezige – braakscènes vond ik in de film veel viezer, omdat ik ze echt zag gebeuren. In het boek las ik erover, maar het voelde niet zo vies (misschien uit een soort zelfbehoud, want in andere boeken gaat mijn verbeelding al wel eens tot het uiterste. Misschien wilde mijn hoofd mij gewoon behoeden voor braakneigingen, die ik al durf te krijgen van zodra ik het nog maar vaag hoor of zie 🙂 ). Neemt niet weg dat het verhaal zeker spannend is en dat is voor een genre dat de laatste jaren mijn ding niet meer is, al een prestatie op zich.

Bron afbeeldingen: Goodreads