Gelezen in oktober 2014

In oktober las ik:

Dante, De goddelijke komedie

Het eerste boek dat ik deze maand uitlas (maar waar ik al in september aan begon) was De goddelijke komedie van Dante.

Het verhaal zelf is natuurlijk zeer bekend: de komedie (ofte goed aflopend verhaal) vertelt Dante’s reis door het hiernamaals, waarbij hij respectievelijk de Hel, de Louteringsberg en de Hemel aandoet met als climax de aanschouwing van God.
Wat mij betreft is het eerste deel het beste en ook het leukste qua verhalen en verbeelding. De Hemel daarentegen voelde voor mij soms meer aan als de echte hel 😉 Ik overdrijf natuurlijk, zo erg was het nu ook weer niet, maar ik hou niet zo van dat belerende “gij zult goed doen zoals God het wilt”-vingertje. Het hoort er natuurlijk bij, maar geef mij maar de Hel!

De versie die ik las is een vertaling als proza i.p.v. epos. Jammer omdat het origineel natuurlijk wel in versvorm geschreven is, maar liever vlot kunnen lezen in een vorm die niet aansluit bij de oorspronkelijke dan mij zenuwachtig te maken in een te geforceerde vertaling. Bij een vertaling verlies je vaak een deel van de kracht van het origineel en al zeker in dit geval waar er gekozen is voor een rijke, zeer specifieke – en daardoor quasi onvertaalbare – structuur. Ik koos dus voor proza, de – in mijn ogen – vlotst lezende vorm, al is vlot bij momenten ook wel veel gezegd. De zinnen doen vaak wat archaïsch aan:

Nadat zij aldus had gesproken, richtte zij haar lichtende ogen op mij en zette mij daardoor nog meer tot spoed aan. En zo ben ik, gehoor gevend aan haar verlangen, naar u toe gekomen om u te bevrijden van het wilde beest dat u verhinderde rechtstreeks de schone berg der deugd te bestijgen.

Persoonlijk vind ik dat niet erg; het doet mij vaak denken aan de vertalingen die we vroeger lazen en zelf maakten in de Latijnse les.

Een ander aspect dat een grote invloed heeft op de vlotheid van het boek is de waslijst aan verklarende voetnoten. Interessant, daar niet van (ze geven immers achtergrondinformatie over de honderden historische personages en mythologische verhalen/figuren), maar als je bij wijze van spreken elke paragraaf twee keer naar achter moet bladeren om een verklarende nota te lezen, is het ondoenbaar om “in” het boek te geraken.
Ik las daardoor vorig jaar enkel het hoofdstuk van de Hel en legde het boek toen gedemotiveerd aan de kant. Deze keer was ik opnieuw begonnen, maar ik negeerde de voetnoten grotendeels en dan leest het vrij vlot weg. Misschien lees ik het wel ooit nog eens met voetnoten.

Aanrader: uiteraard! Het is geen gemakkelijk boek om te lezen, het is bij momenten echt wel “werken” om door bepaalde passages te geraken, maar de rijke beeldtaal, de manier waarop Dante de onderwereld schept en beschrijft en de veelvuldige verwijzingen naar de “oude” klassiekers, zoals Homerus, Vergilius… Fantastisch gewoon! Ik heb er ook al helemaal zin van gekregen om de Metamorfosen van Ovidius eens volledig te lezen.

Oscar Wilde, The picture of Dorian Gray

Het tweede boek van deze maand las ik in het kader van de “Ik lees Engels”-uitdaging van Met mijn neus in een boek. Wie mijn leeslijstje er op naslaat, ziet dat ik dit jaar nog niet één Engelstalig boek las en dat kan toch eigenlijk niet 🙂 Ik stelde mijn doel in op zeker één boek uitlezen en eventueel een tweede. Het werd uiteindelijk enkel The picture of Dorian Gray, al startte ik ook nog in The architecture of happiness van Alain de Botton.

Het boek vertelt het verhaal van Dorian Gray, die bij het aanschouwen van zijn geschilderd portret tot het besef komt dat hij oud en lelijk zal worden, terwijl het schilderij voor altijd zijn jonge en mooie versie zal tonen. Hij doet de wens dat het omgekeerde zal gebeuren: het portret wordt oud en versleten, terwijl hij jong en levendig blijft. Het is het begin van het einde: Gray verliest zich volledig in narcistische schoonheid en verval. Het boek is een sterke kritiek op de toenmalige, 19de eeuwse maatschappij, maar is wat mij betreft ook vandaag, in een tijd van selfies en Facebooklikes, nog actueel.

Niet alleen is het boek puur stilistisch bekeken de moeite, ook – en voornamelijk – inhoudelijk is het een pareltje. Wildes schrijfstijl is bij momenten zeer beschrijvend, zoals het begin van het boek al meteen illustreert:

The studio was filled with the rich odour of roses, and when the light summer wind stirred amidst the trees of the garden, there came through the open door the heavy scent of the lilac, or the more delicate perfume of the pink-flowering thorn.
From the corner of the divan of Persian saddle-bags on which he was lying, smoking, as was his custom, innumerable cigarettes, Lord Henry Wotton could just catch the gleam of the honey-sweet and honey-coloured blossoms of a laburnum, whose tremulous branches seemed hardly able to bear the burden of a beauty so flamelike as theirs; and now and then the fantastic shadows of birds in flight flitted across the long tussore-silk curtains that were stretched in front of the huge window, producing a kind of momentary Japanese effect, and making him think of those pallid, jade-faced painters of Tokyo who, through the medium of an art that is necessarily immobile, seek to convey the sense of swiftness and motion. 
The sullen murmur of the bees shouldering their way through the long unmown grass, or circling with monotonous insistence round the dusty gilt horns of the straggling woodbine, seemed to make the stillness more oppressive. The dim roar of London was like the bourdon note of a distant organ.

In sommige boeken stoort dit soort uitgebreide beschrijvingen mij soms en heb ik het gevoel dat de schrijver je als lezer geen enkel greintje fantasie toelaat. Bij The picture of Dorian Gray echter past deze manier van schrijven wonderwel en verstoort het geenszins de vlotheid.

Absoluut bij het beste wat ik dit jaar al gelezen heb! Tot mijn verbazing bleek dit boek de enige gepubliceerde roman van Oscar Wilde te zijn. Jammer, want ik had er graag nog meer van gelezen na dit boek.

Marjane Satrapi, Persepolis

Ik eindigde de maand met twee stripverhalen, al is het eerste niet meteen lichte kost. Persepolis vertelt immers het autobiografische verhaal van Marjane Satrapi, die opgroeit in Iran ten tijde van de revolutie. Je krijgt een beeld van de manier van leven in het toenmalige Iran, de gruwel van het regime, de absurditeiten van bepaalde zaken (zo wordt het hoofdpersonage tegengehouden wanneer ze loopt om haar bus te halen, omdat lopen zorgt voor onzedige bewegingen). Later volg je Marjane ondermeer wanneer ze naar Oostenrijk vertrekt en te maken krijgt met de vooroordelen van onze maatschappij.

De tekeningen zijn zeer sober zwart-wit, maar dat is juist een van de sterktes vind ik. De aandacht gaat volledig naar het verhaal zelf, dat overigens – ondanks de thema’s – niet al te zwaarmoedig is door de humoristische manier waarop Satrapi bepaalde momenten weergeeft.

De verfilming staat hier alleszins ook op het verlanglijstje nu!

Willy Vandersteen & Marc Legendre, Amoras, Nr. 04: Lambik

Als laatste boek las ik het zojuist verschenen vierde nummer in de Amorasreeks, Lambik. Het verhaal is het vervolg op de vorige drie nummers, dus inhoudelijk ga ik niets verklappen.

Inhoudelijk vond ik dit niet het sterkste nummer tot nu toe: het verhaal mag wat mij betreft in de twee vervolgnummers die er nog zitten aan te komen, weer wat meer snelheid en actie bevatten; het kabbelde nu een beetje.

Bron afbeeldingen: Goodreads