Het jaar van zeg nooit nooit

Vorig jaar schreef ik, naast de “standaard” jaaroverzichten, voor het eerst een algemeen jaaroverzicht en koos daarvoor de titel Kroniek van een onaangekondigd klotejaar. Want hoewel het uiteraard nog veel erger had gekund, was dat wat het was: een klotejaar. 2018 was op sommige gebieden beter, op andere dan weer slechter. Een klotejaar ga ik het zeker niet noemen, maar een echt goed jaar, nee, dat was het eigenlijk ook niet. Daarvoor was het te vaak vechten, met en tegen mijn lijf, mijn hoofd en mensen rondom mij. Nu ik er op terug kijk, was het misschien vooral een jaar waarin verschillende dingen gebeurden die ik dit jaar – of ooit – niet had verwacht. Een jaar van zeg nooit nooit dus.

Vliegen

De afgelopen jaren heb ik veel gereisd, ook met het vliegtuig, maar te weinig stilgestaan bij de gigantische impact die dat op het milieu heeft. De afgelopen twee jaar is dat besef er meer en meer gekomen en dus had ik mij voorgenomen om na de reis naar Zuid-Afrika en Mozambique in april 2017 van 2018 een jaar zonder vliegen te maken (wat eigenlijk niets voorstelt, maar “nooit”, daar ben ik niet klaar voor) en in de toekomst enkel nog maar te vliegen voor lange vakanties naar bestemmingen die anders onbereikbaar zijn. Maar toen ging mijn vader op pensioen en vroegen mijn ouders mijn broer, mij en onze partners mee voor een week IJsland om dat te vieren.
Ik heb gezocht naar alternatieven, maar de enige andere optie – een veerboot vanaf het vasteland – maakte dat we, om die ene week met iedereen te kunnen doorbrengen, drie (of zelfs vier) weken onderweg zouden zijn. Iets dat ik zeker zou overwegen voor een lange vakantie in de zomer, maar niet in dit geval (winter, amper nog vakantie over, veel werk voor die studie). Het werd dus het vliegtuig. En ik, die nochtans graag vlieg, voelde nu een mengeling van contentement (joepie, opstijgen en landen!) en mottigheid (hoeveel ecologische impact is zo’n reis waard?).

Ventoux

Tien jaar was het geleden dat ik voor het laatst op de top van de Ventoux stond. Toen we beslisten om dit jaar naar de Provence te gaan, wilde ik dan ook absoluut nog eens naar die top fietsen. Alleen kwamen zware vitaminetekorten “nogal” roet in het eten gooien. Ik was er in het begin van de zomer – in mijn zetel een kwartier uitpuffend omdat ik de trap naar mijn appartement was opgestapt – dan ook van overtuigd dat ik nooit, no way, boven zou geraken. Naarmate ik tegen eind augustus al eens een klein toertje kon fietsen, begon ik stiekem te hopen dat ik misschien tot aan Chalet Reynard zou kunnen geraken (wat vanuit Sault betekent dat je geen gigantisch zware percentages voor de wielen geschoven krijgt). Tijdens de twee weken vakantie-met-fietstrainingen in de Provence, maakte ik daarvan mijn doel, maar – eerlijk is eerlijk – ergens hoopte ik dat die top misschien toch haalbaar zou zijn. Al geloofde ik eigenlijk niet dat het kon. Maar kijk, zeg nooit nooit, want langzaam, maar zeker, met veel luisteren naar mijn lichaam en nog wat meer koppigheid, ben ik boven geraakt 🙂

Verder studeren

In oktober 2015 startte ik met een tweejarige specialisatiemaster aan de ETH Zürich. Ik werkte het eerste jaar af, maar lastte daarna een onderbreking in die uiteindelijk twee jaar zou duren. Begin dit jaar deed ik een eerste poging om opnieuw te starten, maar die strandde al na amper twee weken. Teveel stress, teveel werk, teveel druk, teveel, teveel… Ik stopte opnieuw, dit keer met het idee “ik ga die studie nooit meer afmaken, dat gaat mij nooit lukken”. Of ik ze effectief ga afmaken, zal nog moeten blijken natuurlijk, maar dat ik een semester zou hebben zoals dat in het najaar er uiteindelijk een was – met stress, maar binnen de perken, met vooral opbouw van zelfvertrouwen -, dat had ik nooit verwacht.

Verhuizen

Tja, na drie verhuizen vorig jaar, waarvan ik er geen enkele eigenlijk echt wilde (wat niet wegneemt dat ik ze – vooral die laatste naar een eigen appartement – wel nodig had), is het niet onlogisch dat ik mijzelf had voorgenomen om een heel jaar in dezelfde woning te blijven. Enter een aanzet tot samenwonen en huizen kijken. Enter twijfels of ik er al wel klaar voor ben. Enter een appartement dat per-fect is. Dus ben ik gesprongen. Ik weet nog steeds niet of het de juiste beslissing was (of vooral: de juiste timing). Maar ondanks dat is dat huis een thuis geworden. Eentje waar ik in mijn mooi bureauhoekje zit te werken met zicht op de tuin, eentje waar ik bij elk beetje mooi weer die tuin inloop (en bij slecht eigenlijk ook vaak), eentje waar ik graag in thuis kom.

Vermoeiende liefde

Na de breuk vorig jaar had ik eigenlijk gedacht / gehoopt dit jaar even een time-out van al dat relatiegedoe te nemen. Even terugplooien op mijzelf en dan wel zien of er iemand op mijn pad zou komen. Bleek hij daar al meteen in die eerste dagen te lopen. Bleek hij ook geen onbekende. Bleek hij degene die ik dacht voor altijd kwijt te zijn en nooit meer in mijn leven te kunnen of willen hebben.
Vlak na onze breuk schreef ik nog: “goed komen, dat kan dit niet meer”. Niet dat ik ondertussen zeker ben van het tegendeel, want het is verdomd zwaar om om te gaan met wat hij gedaan heeft. En toch, ik zie hem nog graag, voelde zoveel kriebels toen er een jaar geleden onverwacht een tweede eerste kus was. Snap dat zijn jeugd, zijn vorige scheiding en zijn angsten ervoor zorgen dat hij op sommige gebieden helemaal niet goed kan functioneren, ook niet in een relatie waarin er liefde is van beide kanten. Snap dat hij vast zat in bepaalde gedachten en daar geen uitweg meer uit zag. Snap niet waarom hij gekozen heeft voor de weg die hij vorig jaar nam. Zie dat hij daar oprecht spijt van heeft, zich gigantisch schuldig voelt. Voel pijn, verdomd veel pijn, omdat wat wij hadden zo goed was en nu zo, zó veel moeilijker. Begrijp dat die “zo goed” misschien vooral voor mij telde en minder voor hem door die f*cked up mensen die er te veel, te vaak geweest zijn in zijn leven. Voel mij ziek wanneer ik denk aan hem en haar. Ben kwaad. Op hem. Op zijn vader en zijn psychoses. Op zijn moeder en haar zo vaak zo onverantwoord gedrag. Op zijn ex die hem kapotmaakte bij hun scheiding. Op hem omdat hij mij op gelijkaardige manier kapotmaakte vorig jaar. Ben kwaad. Veel te vaak en veel te heftig. Ik weet niet of dat ooit beter gaat worden. Het moet, als wij willen lukken. Maar het gaat nog niet. Vraag mij soms af of het niet makkelijker zou zijn om ons te laten waar het was. Denk soms dat het beter zou zijn. Alleen of met een ander. Blijf amper met mijn hoofd boven water. Besef dat ik hem desondanks niet kwijt wil. Omdat ik hem, ondanks alles, graag zie. Omdat het – niet altijd, maar soms wel opnieuw – heerlijk is. Omdat ik, ondanks alles, thuis ben bij hem.