Hit & Run (1)
Bij Kathleen las ik de toffe vragenlijst Hit & Run, die zij dan weer van bij Kleine Atlas haalde. Via de reacties vond ik dit bericht van Tiny, waarin nog meer vragen stonden. Ik heb de vragen uiteindelijk wel verdeeld over twee berichten, want het werd anders wat veel. En avant, vandaag deel 1, morgen deel 2!
Als u het verleden kon veranderen, wat zou u dan veranderen?
Zorgen dat de evolutie stopt bij de apen en de mens nooit ontstaan zou zijn, zodat onze aarde er veel beter aan toe zou zijn. Of is dat te drastisch? 🙂
En in uw eigen verleden?
Tijdens mijn school- en studententijd (hoewel, eigenlijk algemeen en ook nu nog) had ik gerust wat vaker mogen genieten i.p.v. altijd maar “goed te werken”.
Als u iets wat uitgestorven is, zou kunnen terugbrengen, wat kiest u dan?
Uitgestorven is niet echt het juiste woord (maar bon ja, kies maar eens één dier of plant uit al degene die verdwenen zijn), maar ik zou mijn vader graag nog eens goed functionerende knieën geven, zodat ik één moment nog eens kan herbeleven, namelijk dat hij nog eens hoog en mooi van een springplank springt in het zwembad. Vond ik als klein meisje altijd zo heerlijk om naar te kijken 🙂
Als u naar de toekomst kijkt, wat ziet u dan?
Ik zie massale migratie en zware catastrofes als gevolg van de klimaatopwarming. Ik hoop niet dat dat realiteit wordt, maar ik vrees er wel voor. Of als het realiteit wordt: dat een aantal van de grootste idioten op deze wereld (en minder sympathiek, maar wel beter voor de aarde: een groot deel van de menselijke bevolking) bij een van die catastrofes omkomt en er nadien intelligentere mensen aan het roer komen.
Als u terug in de tijd kon reizen, waarheen zou u gaan?
Naar het oude Rome of Griekenland. Maar dan wel als man, want ik wil geen hele dag binnen aan een weefgetouw zitten.
Hoe komt u tot rust?
Sporten, lezen, in de natuur zijn.
De liefde, hoe voelt dat?
Warm.
Hebt u ooit ‘ik hou van u’ gezegd zonder het te menen?
Neen. Dat houden van is achteraf wel al eens opgehouden, maar niet op het moment dat ik het uitsprak.
Kent u een gedicht of een passage uit een boek uit het hoofd?
Een heel gedicht niet (meer). Wel verschillende stukjes, zoals dit bijvoorbeeld: Ik heb heimwee naar het niets. Naar zomaar.
Noem één ding dat de kwaliteit van uw leven zou verbeteren?
Ander werk.
Over welk deel van uw uiterlijk bent u het minst tevreden?
Mijn billen.
Van welke gewoonte zou u graag af willen?
Snoepen.
Wanneer hebt u voor het laatst gehuild en waarom?
Dit weekend. Omdat ik schrik heb van de gevolgen voor mijn professionele toekomst wanneer ik ontslag neem. En tegelijk van de gevolgen voor mijn gezondheid wanneer ik dat niet doe.
Wanneer was u het gelukkigst?
Ik heb – gelukkig – al heel mijn leven lang gelukkige momenten gehad, maar het langste aan een stuk moet geweest zijn toen ik nog kind was.
Wat bent u verschuldigd aan uw ouders?
Mijn leven? 🙂 Goh ja, zoveel he, de waarden die ik meegekregen heb, de persoon die ik geworden ben, dat is zo hard bepaald door wat zij deden of net niet deden.
Welke song mogen ze spelen op uw begrafenis?
Oei, dat vind ik heel moeilijk; ik kan een heel lijstje maken, maar één song uitkiezen… Laat mijn naasten maar die nummers uitkiezen die ze goed bij mij vinden passen; ik ga er vanuit dat er daar dan ook wel bij zullen zitten die ik zelf ook zou kiezen.
Wat beschouwt u als uw grootste prestatie?
Alleen in een ander land overeind blijven na een zware relatiebreuk, ondertussen drie keer verhuizen op vijf maand tijd en dat terwijl ik net uit een depressie kwam.
Wat had u beter niet gezegd en tegen wie?
Tegen Johan, dat ik walg van hem als ik denk aan hem met haar toen. Niet abnormaal dat ik dat gezegd heb, maar niet iets dat helpt. Noch hem, noch mij, noch ons.
Wat houdt u wakker ’s nachts?
Mijn werksituatie.
Wat is de belangrijkste les die het leven u geleerd heeft?
Ik? Ik val niet, ik dans.
Citaat uit dit gedicht, maar ik kan het zelf niet beter verwoorden. Ook al voelt het niet altijd toepasselijk, achteraf is het wel zo.
15 reacties
-
Pingback: Hit & Run (2) – Le petit requin
Mooie antwoorden. Dat werkdilemma lijkt moeilijk jong, hoe moeilijk zou je hoofd het hebben om je lijf haar zin te geven? En hoe onmogelijk is het om ooit naar dezelfde branche terug te keren?
Goh, dat terugkeren naar dezelfde branche is zo moeilijk in te schatten. Evengoed vind ik binnen een paar maand iets en is er niets aan de hand. Maar het is zo moeilijk om hier in Zwitserland werk te vinden; algemeen is de markt vrij verzadigd en bovendien zit ik dan nog eens in een sterk lokaal verankerde sector. Ik heb ondertussen al een lange lijst aan sollicitaties, waar gewoon totaal geen reactie op gekomen is – of de dooddoener dat er “andere kandidaten zijn die beter aan de vereisten voldoen” -, zelfs niet eens een eerste gesprek (dat zou tenminste nog een beetje hoop geven). Op al die +100 sollicaties zijn er twee waar ik op gesprek mocht, dat zijn de beide jobs die ik nu heb… In het begin dacht ik nog dat het lag aan het feit dat ik geen ervaring in Zwitserland had, maar die heb ik nu wel en toch maakt het geen verschil. En dat maakt dus dat ik echt wel schrik heb dat er vrijwillig uitstappen neerkomt op er definitief uit zijn.
Dat suckt. Ik zocht naar mooiere verwoordingen, maar die lijken er niet echt te zijn. Het maakt je dilemma nog zoveel moeilijker 🙁
Hebben je collega’s hetzelfde gevoel over de werkschaarste in je branche? Het zou o zo fijn zijn als het op te lossen was met enkele sessies bij een of andere loopbaancoach zodat je cv of motivatiebrief een “ik ben een van jullie” gevoel overbrengt en de uitnodigen tot gesprekken binnenstromen (dat gebeurde hier bij een bevriende mama die 6 jaar thuis was en leek op magie, maar ze heeft wel jaren ervaring in een knelpuntberoep). Tju toch, wat valt het tegen dat de moeilijke dingen geen makkelijke oplossingen hebben!
Goh, ik weet niet zo goed of mijn collega’s dat gevoel ook hebben. Als ze al iets anders zoeken, hebben ze het er alleszins niet over (nu ja, ik ook niet, dus ja…). Via die studie weet ik wel van eentje die iets in monumentenzorg zoeken en er ook niet binnen geraakt (en zij is nochtans wel Zwitserse, maar heeft een “minder goed” diploma).
Ik ben al eens naar een loopbaancentrum gegaan en dat heeft al wel geholpen om er bepaalde “mankementen” uit te halen (hier in Zwitserland moet je als architect bijvoorbeeld geen twee jaar stage doen om na je studie als architect erkend te worden, waardoor die twee jaar die ik in België deed hier eerder negatief opgevat kunnen worden), maar dat is al een hele tijd geleden en heeft geen verschil gemaakt. Misschien ga ik nog wel eens langs, maar die mensen leken ook niet echt op de hoogte van mijn sector, dus meer dan algemenere tips kunnen ze, vrees ik, ook niet geven. Ach ja, blijven proberen en ooit zal er wel eens iets uit de bus vallen, zeker? (probeer ik toch te blijven hopen)
Je werksituatie, dat is lastig. Ik weet uit ervaring hoeveel energie zoiets kan opslokken. Dat citaat ‘Ik val niet, ik dans’ is zo mooi!
Jammer dat je het uit ervaring weet! Maar ook blij te weten dat het bij jou nu heel anders is, dat geeft hoop 🙂
Dus in uw donkerste nachtmerrie zit gij achter een weefgetouw en roept iemand u “goed werken!” toe. 🙂
En minder grappig is inderdaad je werksituatie. Heel frustrerend lijkt me dat, wanneer je wilt veranderen en stappen onderneemt, maar er komt geen respons. Kan je eventueel met je oversten gaan praten, om te zien of er veranderingen kunnen aangebracht worden in je huidige job, zodat het voor jou wat leefbaarder wordt en je wel kan blijven? Weten zij dat je het moeilijk hebt?
Goh ja, ze weten natuurlijk niet elk detail, maar ik heb wel al aangegeven dat ik het moeilijk heb. Ook al gevraagd of x of y kan aangepast worden, zodat het voor mij makkelijker wordt. Daar wordt dan op het moment zelf wel positief op gereageerd, maar uiteindelijk verandert er helemaal niks. Op zich denk ik niet dat ze het slecht bedoelen, maar gewoon zelf de energie / ruimte niet over hebben om veel te doen (bij sommigen toch, bij anderen heb ik het opgegeven te hopen dat het met de beste bedoelingen is en is het gewoon slecht management).
Toffe vraagjes!! Helemaal akkoord met die eerste. Ik voel me soms zo alleen in het feit dat ik zoiets denk. Ik zou niemand kwaad kunnen doen, maar we waren beter nooit ontstaan.
Ja, voilà: ik wens uiteraard ook niemand écht weg, maar tegelijk is onze impact zo vernietigend. Tuurlijk heeft vooruitgang veel verbeterd, maar dan wel enkel voor de mens zelf…
Zo’n vragenlijst geeft je ineens meer inzicht in zowel je zelf als anderen hé. Ik leer jou wat beter kennen terwijl je de vragen beantwoord en vraag me ondertussen zelf ook af wat mijn antwoorden zouden zijn. Vaak erger ik me dan aan mijn slechte geheugen want bij veel van de vragen zou ik al serieus moeten gaan nadenken. Gelukkig slaagt mijn geheugen bepaalde zaken dan weer wel zo goed op dat ik ze niet vergeet. Het fragment “Ik? Ik val niet. Ik dans.” is er zo eentje. Om de een of andere reden is dat blijven hangen. Waarschijnlijk omdat het naast mooi geformuleerd ook heel herkenbaar is.
Ik heb bij een paar vragen ook serieus moeten nadenken hoor, dus geen reden om je te ergeren aan je geheugen 😉 Wel benieuwd naar wat jou antwoorden zouden zijn!
Dat ‘uitgestorven’ stukje over je vader is zo’n mooi beeld!
Ik vind wel dat je dat mocht zeggen tegen J. Op dat moment was dat geoorloofd. Gij mocht dat. Gij had zoveel pijn. (En misschien denkt hij bij een volgende gelegenheid dan wel twee keer na voor hij jullie relatie op het spel zet :p)
Goh ja, ’t is een moeilijke. Enerzijds is dat wel degelijk hoe het toen voelde, dus inderdaad, waarom niet zeggen wat ik voel? Maar tegelijk: het is niet alsof hij er zich al niet rotslecht over voelde, ik voelde mij niet beter door dat te zeggen en hoewel het uiteraard belangrijk is te zeggen wat je voelt, helpt het in the end niet om dat in zo’n harde bewoordingen te doen. “Ik heb pijn door wat jij gedaan hebt” was waar het eigenlijk om draaide en net zoals ik bij mijzelf moet leren om mijn persoon niet af te breken, moet ik dat ook bij hem niet doen: op zijn minst zou “ik walg van wat je gedaan hebt” al beter geweest zijn dan “ik walg van jou”, want het gaat om de daad, niet om de persoon (al is dat soms heel moeilijk van elkaar te scheiden en kan ik dat nog steeds niet elke keer). Meer dat dus, de manier waarop…