Home  >  ...leest ziet hoort

Kleine stappen

Publicatiedatum

Vandaag las ik bij Anna mooie woorden. Dat is niet de eerste keer (integendeel…), wel waren het woorden die hard binnen kwamen. Omdat het de laatste tijd weer moeilijk gaat. Ik teveel kopje onder ga. Ik opnieuw volgens mijn “shitlijst” leef. Foute beslissingen neem en vlucht, terwijl ik eigenlijk al zou moeten weten dat dat geen oplossing is. Teveel vergelijk, terwijl ik eigenlijk al zou moeten weten hoe vermoeiend en nutteloos dat is.

Het is vechten tegenwoordig. Tegen mijzelf. De moeilijkste strijd die er is. Telkens weer opnieuw. En dat het opnieuw en opnieuw en opnieuw gebeurt, dat maakt het mee zo vermoeiend.

En dan soms, dan denk ik plots aan het feit dat muziek zo hard kan helpen. En dus zat ik om negen uur ’s avonds nog op het werk, maar zat ik daar wel mee te kwelen met Elton John’s Believe. Melig tot en met, maar het geeft adem aan mijn hart.

En dan plots, dan komt onverwacht liedje dat mijn broer mij een tijdje geleden doorstuurde “omdat het hem aan mij doet denken”. En zit ik nu een beetje te wenen op mijn werk, omdat ik inderdaad weer vergeten ben dat ik (soms) wel sterk ben. Weer vergeten ben hoeveel makkelijker het is voor mensen die niet heel de tijd een intern gevecht met zichzelf moeten voeren.

Ik ga maar eens naar huis denk ik. En morgen kom ik terug. Met mijn rug recht. En mijn kin omhoog. Kleine stappen en de tijd nemen en dan lukt het wel weer.

Categorieën:...leest ziet hoort

Tags:

22 reacties

  1. Soms staat er maar 1 iemand in de weg in je leven en ben je dat zelf. Ik weet heel goed hoe dat voelt.
    Dikke knuffel!

  2. Je hebt er een heel mooi vervolg aan gebreid, Haaike. En weet je, meestal zijn het diegenen die in en uit zichzelf al genoeg zijn, die twijfelen en weer naar binnen keren. Draaien ze in een dip. Het blijft mij ook gebeuren en dan ben ik soms zo kwaad op mezelf. Daarom dus ga ik dat boek van BB lezen. Hou je goed. De lente komt eraan. Liefs, Anna

    • In een dip draaien… dat is inderdaad wat we doen he. En dan kwaad worden op onszelf, terwijl we net dan mild zouden moeten zijn… Bedankt voor je lieve reactie!

  4. Vooral dat laatste klinkt zo bekend. Dat het zoveel makkelijker – en dus ook minder vermoeiend – is voor mensen die niet constant een gevecht voeren met zichzelf.
    Je weet nu gelukkig dat je er ook in moeilijke tijden kunt staan en dat je sterk bent. Het lost niet alles op helaas, maar ik hoop dat het toch een houvast kan zijn als het allemaal even weer wat minder vanzelf gaat.

    • Ja, als ik vergelijk hoe ik “voor” en “na” leef, dan was het vroeger zoveel makkelijker, omdat ik niet constant met mijzelf aan het vechten was. Jammer te lezen dat dat voor jou ook zo bekend klinkt!
      En het is absoluut een houvast! Al blijft het desondanks frustrerend dat het niet genoeg is om nieuwe dipjes te voorkomen…

  6. Herstellen betekent kleine stapjes zetten maar ook soms eens een stap terug en dat mag. Het is noodzakelijk in het accepteren en herstellen. Geef de moed niet op.

    • Merci 🙂
      En meestal lukt het wel om te onthouden dat herstellen op en af gaat, maar wanneer een periode enkel uit stappen terug lijkt te bestaan, is het soms moeilijk… Gelukkig gaat het nu weer beter!

  7. Hoe mooi is dat liedje zeg, daar moet ik ook om huilen. Dankjewel om het te delen ❤️.

  8. Ach, Haaike, kan het me wel wat voorstellen wat je nu zoal doormaakt. Luister naar je inwendige stem, laat toe wat nodig is. Dus ook dat verdriet want dat lucht op. Houd moed!

    • Bedankt Hilde!
      Het ging dit keer vooral om werkgerelateerde stress; weliswaar versterkt door de andere zaken, maar toch: dit is iets dat ik jammer genoeg al veel langer meesleep…

  10. Die strijd met jezelf is echt de moeilijkste hé. De ene keer gaat het goed, een andere lijk je amper vooruit te komen. Soms doet het me denken dat we vroeger als kind zongen tijdens het wandelen. (Macadam, macadam, macadam dam dam en steenweg en steenweg). Bij de eerste ging je vooruit, bij de laatste twee achteruit. Jammer genoeg gaat het in het echt soms ook zo. Al vind ik het liedje dat je broer je toestuurde wel een pak mooier én het klopt ook. Traag gaat ook, doe het dus maar rustig aan in je eigen tempo.

  11. Mensen die géén intern gevechten moeten voeren? Bestaan die dan? *mind blown* Maar ge hebt gelijk, muziek kan zoveel goedmaken!

    • 🙂 Helemaal geen interne gevechten, dat is niemand gegeven denk ik. Maar bijvoorbeeld mijn ouders, en dan zeker mijn vader, zijn veel relaxter. Die staan niet quasi elke dag op met schrik om naar het werk te gaan, omdat ze misschien een achterstand gaan oplopen of ervan overtuigd zijn dat ze de huidige achterstand niet gaan kunnen inhalen of dat er onverwacht extra werk bijkomt, die hebben niet continu het gevoel “dat mensen door gaan hebben dat ze eigenlijk niet thuis horen waar ze werken”, die lopen niet rond met ideeën in hun hoofd hoe ze zichzelf op een realistische manier pijn kunnen doen / ziek kunnen maken om toch maar niet naar het werk te moeten die dag. Maakt ook dat het voor hen soms heel moeilijk te begrijpen is hoe hard ik in mijn hoofd tegen mijzelf moet werken. Dus geen issues, nope, zo makkelijk heeft niemand het denk ik. Maar er zijn toch wel degelijk mensen die veel minder interne gevechten te voeren hebben en het daardoor makkelijker hebben.
      Ach ja, misschien moet ik gewoon, zoals mijn vader, nog veel vaker naar muziek luisteren 😉