Kroniek van een onaangekondigd klotejaar
Dat 2017 geen gemakkelijk jaar was hier ten huize, dat weten jullie. Dat “niet gemakkelijk” eigenlijk een understatement van jewelste is, dat ook. Dit zal dus niet meteen het vrolijkste jaaroverzicht worden (er volgen er wel nog leukere), al neemt dat niet weg dat er gelukkig ook meer dan genoeg goede dingen waren het afgelopen jaar. Een terugblik…
Januari had verschillende lichtpuntjes (Nieuwjaar vieren bij familie! Skiën! De mooie eettafel die werd geleverd!), maar werd ook overschaduwd door enerzijds een peesontsteking in mijn rechtervoet, die ervoor zorgde dat ik weliswaar kon sporten, maar op een veel lager pitje dan ik wilde.
En anderzijds, en veel zwaarder, door het gevecht tegen depressie.
Februari startte in de Vogezen waar ik drie heerlijke dagen doorbracht met mijn ouders, maar ook – niet voor het eerst – ten val kwam tijdens het skiën en zo – wel voor het eerst – een lichte whiplash opliep.
Dag 40 – Boenk. #hoeravoorhelmen #auwtsjmijnhoofd #labressehohneck #latergram
Voeg daar nog een oorontsteking aan toe en zowel mijn fiets, skilatten, loopschoenen als badpak waren verboden terrein. Gelukkig mocht wandelen nog wel…
Eens hersteld, bleek dat maar van heel korte duur, want toen sloeg ik mijn rechtervoet om. Een blessure die mij weliswaar maar twee dagen écht aan de kant hield, maar wel nog weken een impact op mijn looptrainingen had (en J. de gevleugelde woorden “kunt ge nu anders eens stoppen met te vallen?” ontlokte).
Al waren er ook mooie momenten, no worries 🙂 . Topper was de start van mijn moestuindroom met de huur van een samentuinperceel.
Dat de ziekenhuisopname van mijn grootmoeder voor een zware longontsteking niet bij de maand februari staat, is omdat het begin maart nog veel erger werd. Hoewel ze naar huis mocht, ging het plots zodanig slecht met haar, dat ik halsoverkop naar België vertrok in de hoop nog op tijd te zijn. Dat bleek gelukkig het geval, ik besliste een week daar te blijven om voor haar te zorgen en zag haar langzaam (hoewel, gezien haar leeftijd…), maar zeker rechtkrabbelen. Het moet de eerste keer geweest zijn dat ik oprecht gelukkig was dat ik werkloos was, want zo kon ik tenminste bij haar blijven.
Het waren zware en tegelijk mooie dagen, waarin we goed konden praten, samen soep maakten met de passe-vite, als twee tienermeisjes onder ons voeten kregen van mijn nonkel omdat we om 4u ’s nachts chocomelk zaten te drinken in de zetel (ah ja, ze was wakker en had daar op dat moment zin in, dus i.p.v. haar alleen te laten doen in de keuken, stond ik mee op om haar te helpen. Iets wat mijn nonkel opgetrokken wenkbrauwen en een monkellachje tegelijk bezorgde)…
Mijn hoofd zette wel voorzichtige stapjes vooruit en dat zorgde ervoor dat ik eind maart op sollicitatie ging bij mijn oude werkgever.
April startte schijnbaar fantastisch met onze reis naar Zuid-Afrika en Mozambique. Schijnbaar, omdat die landen zelf weliswaar veel moois te bieden hadden, maar het ook de plek is waar J. verliefd werd. Op 13 april, de voorlaatste dag van onze reis, zag ik een blik in zijn ogen die ik maar al te goed herkende, alleen was hij dit keer niet op mij gericht… Toen ik hem daar mee confronteerde, ontkende hij alles en ik was zo naïef hem te geloven en twee dagen later op het vliegtuig terug gelukkig te zijn omdat we onze vijf jaar samen konden vieren (en mij zo schuldig te voelen, omdat ik aan hem getwijfeld had…). Een betere getuige van mijn naïviteit dan deze – nog steeds pijnlijke foto – is er niet: de foto zelf is weliswaar van voor ons gesprek, het onderschrift voegde ik toe toen we terug thuis waren…
Eens terug thuis kreeg ik het goede bericht dat ik een job had. Het gaf mij het gevoel eindelijk terug op het juiste spoor te zijn: niet alleen had ik nu een goede relatie, was ik aan het rechtkrabbelen van de depressie, maar had ik nu ook terug een job, in de monumentensector dan nog!
Dat gevoel duurde welgeteld één week, want op donderdag 3 mei, nadat ik thuis kwam van mijn tweede werkdag, vertelde J. mij dat hij wel degelijk verliefd was op E. Ik stortte in, vroeg hem ons nog een kans te geven, kon niet geloven dat er een einde aan ons zou kunnen komen. Mei en juni bevatten nog mooie momenten samen, maar ook hele zware. Zoals in de Dolomieten, waar ik J. en zijn moeder ging afzetten voor de start van hun fietsreis en we na een korte wandeling slaande ruzie kregen. Gestart om een onnozelheid, gaande over de essentie (“geef mij zekerheid”), ermee eindigend dat ik hem afzette aan het hotel en wegreed met de auto. Hopend dat hij mij zou bellen, zou vragen terug te keren, tegelijk niet wetend wat ik in dat geval zou doen, want ik kon niet meer… Hij sms’te, ik keerde terug, kreeg opnieuw hoop, dacht dat we er toch gingen doorkomen.
Had ik op dat moment geweten wat ik nu weet, dan was ik nooit teruggekeerd. Want ondanks alles, heeft hij gedurende die twee maanden contact met haar gehouden. Het leidde ertoe dat hij in België, waar we o.a. naartoe gingen om mijn dertigste verjaardag te vieren, afsprak en kuste met haar. Dat luidde het definitieve einde in, want toen we een paar dagen later terug in België waren, beëindigde hij onze relatie. 5 juli 2017.
De rest van die maand, die bestond uit wenen, verhuizen en nog meer wenen. Maar ook: meer dan ooit beseffen wat een sterk opvangnet mijn ouderlijk gezin wel niet is, vasthouden aan elk goed moment en alle frustratie en verdriet uit mijn lijf sporten.
Augustus bracht meer van dat: hartverscheurende pijn toen ik te weten kwam dat E. al naar Zwitserland kwam (één maand, één veel te korte maand na onze breuk).
Maar ook: contentement toen ik een contract van onbepaalde duur binnenhaalde.
En trots toen ik drie cols op één dag over fietste en daar minder kapot van was dan toen ik er het jaar ervoor twee deed.
In september dook ik letterlijk onder en kwam letterlijk én figuurlijk meer en meer boven water.
Dag 264 – En om af te sluiten het ongelofelijke wrak van de Haven 😍 #haven #wreckdiving #genua #heavenisaplaceunderwater
Ik pakte mijn boeltje bij elkaar en verhuisde – met de fiets! 🙂 – van de tijdelijke kamer waar ik begin juli was ingetrokken naar een kamer in een appartement dat ik deelde met een heel fijn koppel.
Begin oktober bleef het heen en weer gaan: contentement, omdat ik nieuw kon starten; verdriet, wanneer ik geconfronteerd werd met voorbije tijden.
En toen sloeg het noodlot nog een keer toe bij mijn grootmoeder. Op 10 oktober belde ik met haar en hadden we een vrolijke, maar abrupt onderbroken babbel aan de telefoon. De dag erna was mijn batterij opnieuw opgeladen en belde ik terug voor de rest van het gesprek. Een vervolg dat er niet kwam, omdat ik mijn nonkel aan de lijn kreeg, die vertelde dat ze een hartinfarct had gehad en in coma lag. Een dag later werd ze langzaam wakker gemaakt, maar ook opnieuw terug in slaap gebracht, toen bleek dat ze niet zelfstandig kon ademen.
Het werden bange dagen afwachten, die gelukkig eindigden met het positieve bericht dat ze wakker werd, naar een gewone kamer kon, naar huis kon.
Begin november in België was ik dan ook meer dan content haar in mijn armen te kunnen sluiten en haar te doen zweren dat ze ons dat niet meer mag aandoen. Niet dat ze luistert, want op nieuwjaar grapte ze dat het dit jaar misschien wel “derde keer, goede keer” wordt (nope, ik heb mijn cynisme van geen vreemden 😉 ).
Die vakantie in België zorgde ook voor een korte, maar broodnodige adempauze, want vlak voor ik vertrokken was, hadden mijn huisgenoten mij laten weten dat ze dat samenwonen toch niet echt zagen zitten. Hoewel ik hun redenen (koppel met derde persoon erbij) begreep, was het frustrerend om alweer op zoek te moeten naar een woonplaats, alweer te moeten inpakken (terwijl ik niet eens alles had kunnen uitpakken), alweer opnieuw te moeten beginnen. Dat ik besloot op zoek te gaan naar een plek voor mijzelf was financieel niet de meest logische keuze, maar zal desondanks waarschijnlijk niemand verbazen 🙂 (want no way dat nu nog iemand anders dan ikzelf mag beslissen of ik ergens blijf of niet!). De huizenjacht was intens, maar daardoor ook snel, zodat ik half november tijd had om te genieten van een weekend met mijn broer, dé steunpilaar van mijn jaar.
Twee weken later, tijdens het eerste weekend van december, was hij er alweer, want behalve afspreken met een van zijn beste vrienden die ook in Zwitserland woont, kwam hij mij ook helpen verhuizen (zei ik al dat ik de aller-allerbeste broer ooit heb?!).
En de rest van december… dat werd een maand waarin ik mijzelf rust gunde om mijn eigen stekje in te richten, genoot van het moois dat Zwitserland te bieden heeft en waar ik tijdens de zomer te weinig van kon genieten, een paar deugddoende gesprekken had die onverwacht ook de deur naar nieuwe liefde openden en het jaar afsloot bij hen die mij altijd al liefde gegeven hebben, maar dit jaar nog meer dan ik ooit gedacht had nodig te hebben. Ik weet niet hoe ik hen daar ooit voor kan bedanken, maar ik denk – en hoop – dat ze weten hoe ongelooflijk hard ik hen nodig heb gehad en hoe ongelooflijk dankbaar ik hen ben dat ze er waren, telkens opnieuw.
Nope, 2017 is geen jaar waar ik met een warm hart op ga terugkijken. Maar het was wel het jaar waarin ik bij het begin een depressie had en op het einde niet meer. Het jaar waarin ik opnieuw aan het werk ging, daar bij momenten serieus veel op mijn boterham kreeg en daar over streste, maar niet tilt van sloeg. Het jaar waarin ik nieuwe vriendschappen sloot en andere verdiepte. Het jaar waarin ik veel kwijt raakte, maar ook veel bijna – en dus niet – kwijtraakte. Het jaar waarin ik ook een kracht en vertrouwen in mijzelf terugvond die ik dacht verloren te hebben.
Ik hoop met heel mijn hart dat 2018 stabieler en beter wordt. Dat er terug op alle vlakken liefde mag zijn. Dat er terug onbezorgdheid kan zijn. Maar, en dat is misschien nog het belangrijkste, ook als dat niet het geval is: ik kan er tegen.
Da-ag 2017. En bedankt om mij op zijn minst dát te leren.
Vallen is niet erg, blijven liggen wel. En jij bent rechtgestaan. Met een levensles erbij in de rugzak. Het is niet makkelijk, maar ook niet onoverkomelijk. Ik geloof in vallen die je sterker maken. Wees dankbaar en kijk vol vertrouwen naar de toekomst. You can do this.
Merci ♥
En inderdaad, vallen en weer opstaan, daar wordt een mens alleen maar sterker van! Al moet het desondanks toch niet te vaak gebeuren 😉
Het is je met heel mijn hart gegund, dat jaar dat je jezelf wenst. Dat het een jaar moge worden waarin je helemaal openbloeit en daarnaast je wortels nog steviger in de grond kunt zetten. Je staat er immers en wankelt niet van een beetje (??????) storm.
Op naar het nieuwe jaar!
♥ Merci!
Openbloeien én wortels stevig in de grond, dat is een hele mooie boom om te worden!
Als je zelf al die mooie levensles kan zien, dan ben je goed bezig. Jij kan dat!
♥ Merci!
Pfew wat een heftig jaar Haaike. Ik wist dit ergens wel doch schrok toch even van de omvang ervan. Je hebt dit goed doorleefd, bent met serieuze levenslessen aan de slag gegaan, het heeft je zoveel sterker gemaakt. ‘What doesn’t kill you, makes you stronger’ om het nog maar eens met een one liner te zeggen. En ik wens jou inderdaad ook toe dat 2018 voor jou zoveel zachter, rustiger, gemoedelijker, gelukkiger en succesvoller mag zijn met het juiste vangnet om je heen. En groot gelijk van die ‘want no way dat nu nog iemand anders dan ikzelf mag beslissen of ik ergens blijf of niet!’ Geniet van je nieuwe stekje, van je overwinning op die depressie. Je mag best trots zijn op jezelf!!! You go! Ik blijf hier mee duimen voor jou en ook in 2018 blijf ik het hier graag volgen (mooie tafel trouwens 😉 )
Ja, ’t klinkt misschien raar, maar ik schrok zelf toch ook wel even toen ik het zo allemaal op een rijtje zette… En dan heb ik nog een paar dingen weggelaten, omdat die ondertussen al weer helemaal ok zijn (mijn moeder die een half jaar thuis moest blijven door een kwetsuur aan haar pols, mijn broer die een heel jaar van de ene kinesist naar de andere dokter moest met knieproblemen, mijn vader die zich tweedegraads verbrandde toen een tas hete koffie op hem viel, mijn moeder die de dag voor kerstavond ten val kwam met de fiets en daarbij op haar hoofd viel). What doesn’t kill you, makes you stronger is inderdaad wel een oneliner, maar zeer van toepassing 🙂
En ja, dat eigen stekje, dat deed enorm veel deugd, ik geniet er nog elke dag van!
Dat 2018 een stabiel jaar mag zijn, vol kracht en liefde.
♥ Merci!
Wat een rollercoaster was 2017 voor jou. Ik hoop dat 2018 een beter jaar wordt. In alle opzichten.
Je bent een sterke meid! Een vreselijk jaar maar ik ben er zeker van dat je er sterker door geworden bent en dat je er uit geleerd hebt. Ik hoop uit de grond van mijn hart dat 2018 een veel beter jaar voor je mag worden. En ik blij dat ik je in 2017 heb kunnen ontmoeten.
♥ Merci!
Ben ook blij je in 2017 ontmoet te hebben; hopelijk komt er dit jaar een vervolg!
Wat een kracht ondanks zo’n hard jaar! Je bent echt een straffe madam, maar dat zal je misschien van je grootmoeder hebben 😉
Ik wens je alle goeds voor een liefdevol en gezond 2018!
Haha, misschien klopt dat wel, dat ik wat sterkte geërfd heb 🙂
En: merci! ♥
Na deze rollercoaster van 2017 wens ik je van harte een liefdevol, gezond en rustig(er) nieuw jaar, Haaike!
♥ Merci! Ik wens jou hetzelfde! En nog wat ontmoetingen in 2018 🙂
Wat een heftig jaar was het voor jou! Het spijt me dat je dit alles moest meemaken. Toch zijn er ook goede dingen gebeurd, gelukkig maar. Een die band met je broer, hoe mooi is dat! Ik wens je een geweldig 2018 toe!
Ja, die band met mijn broer, daar kus ik mijn twee pollekes voor! 🙂
En: merci! ♥
Leuk, die titel. Ook leuk dat jij ook duikt. Ik duik ook. Te weinig maar afijn, ik duik. Straks weer naar Bonaire.
Voor 2018 wens ik je een positief jaar met veel liefde, gezondheid en al die andere cliché dingen… 😉
Merci! En leuk dat de titel je opgevallen is 😉
Tof dat jij ook duikt! Hoe is het duiken in Bonaire? Ik was een paar jaar geleden in Curaçao, is het daarmee te vergelijken? Veel plezier ginder alleszins!
En ik zou eigenlijk ook wel meer willen duiken, nu ben ik zo’n typische “vakantieduiker” geworden, maar bon ja, de meren hier in Zwitserland zijn qua leven een pak minder interessant dan de Oosterschelde, terwijl veel andere sporten zoveel leuker zijn hier door de bergen, dus dan is de keuze toch snel gemaakt 🙂
Ik heb nog nooit op Curaçao gedoken. Ik heb het idee dat ik het daar veel te druk, te mondain en te commercieel ga vinden. Bonaire is top. Héél relaxt. Wij hebben nog nooit de Oosterschelde gedaan. Wonen daar nu in de buurt maar wil eerst daar duiken met ‘begeleiding’ ivm de stroming. Wij duiken normaal gesproken ook in Nederland, maar is er weinig van gekomen afgelopen twee jaar.
En ja, in de bergen zijn er veel andere sporten. Gelijk heb je.
Goh, ik vond Curaçao niet overdreven druk of mondain eigenlijk. Maar ik kan natuurlijk niet vergelijken met Bonaire, dus misschien is het in vergelijking daarmee inderdaad wel een pak minder relax 🙂
Tot nu toe heb je dan eerder in Grevelingen enzo gedoken, als ik het goed begrijp? Lijkt mij alleszins een slimme keuze om de eerste stromingsduiken in de Oosterschelde begeleid te doen! Veel plezier wanneer het zover is 🙂
Pff, kiekenvel… Hoop dat 2018 jou betere dingen brengt <3
♥ Merci!
Ik wist natuurlijk al dat je 2017 geen prachtjaar voor je was. Het zo allemaal achter elkaar lezen doet me alleen maar nog meer bewondering voor je krijgen. Ik vind het echt ontzettend knap dat je tussen al die tegenslagen door er toch in bent geslaagd om die depressie te overwinnen. Oh en ik ben heel blij dat je zo’n superbroef en lieve ouders hebt die het afgelopen jaar een warm opvangnet voor je hebben gevormd én extra spierkracht tijdens de verhuis.
Hihi, ik las je typfout in superbroer eerst als superboef ipv superbroef 🙂 Maar of hij nu een boefje of een broertje is, heel blij ben ik sowieso dat ik hem en mijn ouders heb!
En: merci! ♥
Ik kan me voorstellen dat afscheid nemen van 2017 je deugd zal hebben gedaan. Dat 2018 een jaar mag worden met veel rust, harmonie, wat meer vaste grond onder je voeten, veel vreugde en geluk!
Je kreeg serieus wat te doorstaan het afgelopen jaar. Hoe pijnlijk het ook was, toch had ik bij het lezen van je stukjes steeds het gevoel dat je het op een goede manier aan het verwerken was (en bent). Met vallen en weer opstaan, met heen en weer gaan tussen jezelf opnieuw vinden en instorten. De deur voorzichtig weer open zetten voor nieuwe liefde is volgens mij een grote stap in dat proces van verwerking (zelfs al wordt het niet de liefde van je leven, dat je weer rekening houdt met die mogelijkheid maakt veel verschil, denk ik). Zo mooi trouwens wat je schrijft over je familie, ik kreeg er kippenvel van.
♥ Merci!
Ik hoop dat ik het op een goede manier aan het verwerken ben, maar ik heb zelf ook het gevoel dat ik het “juist” doe (niet dat er maar één correcte manier is, maar je weet wel). Lief dat jij dat in mijn berichten opmerkt en ook aangeeft!
Zotjes eigenlijk, dat je tussen al die “laten we Haaike een compleet van haar melk brengen” dingen die elkaar in sneltempo opvolgden tóch nog zoveel positieve gebeurtenissen meegemaakt hebt. Misschien toont dat wel hoe het komt dat je temidden van alles je depressie de baas bleef, met zo’n focus op de lichtpuntjes? Jij valt niet, jij vliegt…
Ook ik wens je een rustig kabbelend 2018 toe. Je hebt al getoond dat je stormweer aan kan, dat je sterk bent, dat je stevig in je schoenen staat als het moet. Dus wens ik je een jaartje zonder hevige stormen, waarin alle grote en kleine veranderingen zich braafjes op voorhand aankondigen, zodat je tijd hebt om je er mentaal op voor te bereiden.
♥ Merci! Zo lief, je uitspraak “jij valt niet, jij vliegt…”!
En ja, zonder die lichtpuntjes weet ik niet hoe ik dit jaar doorgekomen zou zijn…
Manmanman, Haaike. Inderdaad een klotejaar, maar je hebt het zo goed doorstaan en nu ben je sterker dan ooit! Een fantastisch, stabiel en liefdevol 2018 gewenst!
(zit mij wel een beetje te ergeren op instagram, want meer dan de helft van die foto’s heb ik gemist in die stomme feed van hen 🙁 )
♥ Merci!
Jammer dat je zoveel foto’s gemist hebt op instagram! Stoem algoritme! (want ja, ik ben maar een “kleine” instagrammer, die veel te onregelmatig post, waardoor ik waarschijnlijk heel makkelijk weggefilterd word)
Ik denk dat je er keisterk bent uitgekomen. Jij laat je er niet onder krijgen….. En 2018, dat wordt gewoon een fantastisch jaar!
♥ Merci!