Maand in woord en beeld: juni 2019 #1

Dag 152 – Extra dagje in Parijs, met een uitstap naar de kerk van Auguste Perret in Le Raincy (ofte, een van de invloeden op Jeanne Bueche, de architecte over wie ik mijn thesis schrijf)

Église Notre-Dame du Raincy (Le petit requin)

Dag 153 – Jeej 😉

Niederlassungsbewilligung C (Le petit requin)

Dag 154 – Iemand die maar een paar kamerplanten in huis heeft, denkt bij deze foto’s waarschijnlijk “huh, nog planten? Hebt gij er al niet keiveel?”. Iemand die ook veel planten in huis heeft redeneert misschien zoals mij: “er is altijd plaats voor eentje – of drie – meer” 😜

Monstera obliqua - Alocasia stingray - Senecio Rowleyanus (Le petit requin)

Dag 155 – Altijd een beetje The bridges of Madison County

Brunibrücke Winterthur (Le petit requin)

Dag 156 – Veel letterlijker worden silver linings niet

Le petit requin

Dag 157 – Is de ene bloemsoort uitgebloeid, dan begint de andere ♥

Roos (Le petit requin)

Dag 158 – Vast hoofd. En dat ik eigenlijk al zou moeten weten dat ik in zo’n geval direct de natuur in moet i.p.v. koppig te hopen dat het gewoon voorbij gaat (want dat maakt het alleen maar erger)

Brühlberg (Le petit requin)

Dag 159 – Zomerse fietstocht vanuit Stein am Rhein

Stein am Rhein (Le petit requin)

Dag 160 – Stevig doorgewerkt om de aardappelen onkruidvrij en aangeaard te krijgen

Aardappelen (Le petit requin)

Dag 161 – Net een kwartier te lang, bleek een paar uur later, toen mijn hand door een insectenbeet begon te zwellen en een dag later nog steeds Hulkproporties had. Op naar de dokter van wacht dan maar…

Permanence Winterthur (Le petit requin)

Dag 162 – Wandelen op nieuwe paadjes

Wülflingen (Le petit requin)

Dag 163 – Zotte constructie in het centrum van ons stadsdeel

Wülflingen (Le petit requin)

Dag 164 – Throwback naar onze Canadareis

Nature Trek Canada reisgids (Le petit requin)

Dag 165 – Looptochtje dat eindigde met sproeien in de moestuin en een bezoekje aan de bijen die een paar percelen verder hun thuis hebben

Bijenkast (Le petit requin)

Dag 166 – De salie neemt het kruidenbed langzaam maar zeker over. We gaan op een gegeven moment wel moeten snoeien om de rest ook een kans te geven, maar de bijen zijn te blij om het nu al over mijn hart te krijgen 🙃

15 reacties

  1. Ja, inderdaad, die wolkenfoto is zo mooi!
    En ik verwachtte eigenlijk een foto van je hulk-hand :-). Hopelijk was het niet te pijnlijk.

    • Haha, sorry dat er geen hulkhandfoto was 🙂 De eerste twee dagen was het wel wat pijnlijk, omdat mijn huid gigantisch gespannen stond, maar eens de zwelling begon af te nemen, was het eerder zoals een blauwe plek: pijnlijk als je er aan komt, maar daarnaast geen last. En ondertussen merk ik gelukkig ook dat niet meer.

    • Merci, het doet zo deugd om hier in de buurt zoveel mooie natuur te hebben. Fijn om te lezen dat jullie die ook graag zien 🙂

  2. Dat hangplantje is super mooi. Ik heb blijkbaar vooral een zwak voor hangplantjes. Zal er toch nog eens ergens eentje op de kop moeten tikken. Die wolkenfoto is trouwens prachtig.

    • Hihi, ik snap je zwak voor hangplantjes helemaal 🙂 Jammer dat ik niet elke vierkante meter van het plafond kan volhangen 😉

  3. Oooo een monkey mask! Die heb ik sinds kort ook, zit te wachten tot hij groter wordt maar dan groeit hij natuurlijk alleen maar trager 😉 Die rare alocasia zag ik onlangs bij D&K maar ik durfde hem niet meenemen; heb al te veel planten en dan valt zo’n grote meteen op… Aiaiai. En mijn erwtenplant heeft het weer net begeven. ’t Is echt mijn plant ni 😀

    • Hihi, wachten tot een plant groeit kan inderdaad heel lang duren 😉 De onze is ongeveer 25cm hoog, dus ’t is geen hele grote, maar dat is ook goed, want we hebben maar plaats voor een beperkt aantal écht grote planten natuurlijk 🙂
      Het erwtenplantje heeft het ondertussen jammer genoeg helemaal begeven, ook de strengen die ik nog apart had proberen redden. Ik ga het er nog één keer eentje kopen, maar als dat exemplaar het zo snel begeeft, dan geef ik het op. Mooi is tof, maar het moet een beetje onderhoudsvriendelijk blijven…
      Oh, en die alocasia stingray kon ik als duiker echt wel niet laten liggen 🙂

    • Deels 🙂 Al geef ik grif toe dat de foto’s vooral de mooie kant tonen, de minder mooie zijn soms te lastig op het moment zelf om het er meteen over te hebben (paniekaanvallen, niet weten of die thesis gaat lukken daardoor en of ik niet beter nu stop i.p.v. door te doen met het risico te eindigen met én een onafgewerkte thesis én een slechtere gezondheid). Maar gelukkig zijn de mooie er ook, dat maakt dat het weliswaar geen supermaanden zijn momenteel, maar ook geen rotslechte…