Maand in woord en beeld: mei 2019 #1

Dag 121 – Het zag er ’s ochtends nog niet zo naar uit, maar uiteindelijk werd het een zalig dagje luieren onder een straalblauwe hemel, afwisselend in sauna, thermaalbad en slapend in de zon ♥

Thermalbad Zurzach (Le petit requin)

Dag 122 – Mountainbiketochtje in de buurt met mooie ontdekkingen 😍

Töss (Le petit requin)

Dag 123 – Moeilijke literatuur, deel-ik-weet-niet-meer-hoeveel. Dit keer in voorbereiding op onze architectuurreis naar Parijs!

Walter Benjamin Charles Baudelaire (Le petit requin)

Dag 124 – Hoera, na een paar maanden op andere weides, zijn de schaapjes terug!

Le petit requin

Dag 125 – Eindelijk nog eens naar de leesgroep!

Dag 126 – Officieel wonen wij in de “stad Winterthur”, in de praktijk is het nog steeds duidelijk dat ons stadsdeel vroeger een apart dorpje was

Wülflingen (Le petit requin)

Dag 127 – Oude, zwarte poef: raus (ofte: aan de kant gezet om weg te geven). Grijze, bij de zetel passende poef: rein!

Le petit requin

Dag 128 – Op zoek naar opties om onze hangplanten op een mooiere manier dan met het standaard plastieken geval te kunnen ophangen, duikelde mijn moeder eigengemaakte macraméhangers op. Ziet eens hoeveel mooier! 😍

Macramé plantenhangers (Le petit requin)

Dag 129 – “Beetje” onkruid uit de tuin gehaald. En zo plaats gemaakt voor de Cosmos en Oost-Indische kers waarvan blijkbaar elk zaadje een plantje geworden is

Le petit requin

Dag 130 – Er is eentje thuis gekomen na een weekje Egypte met een hoop mooie duikervaringen ♥

Le petit requin

Dag 131 – Ik ben blijkbaar zo lomp dat ik van een stilstaande fiets kan vallen 🙄 Mijn ego denkt – of hoopt – echter dat het lag aan het feit dat de fiets niet correct vastgezet was…

Le petit requin

Dag 132 – Voorste bedden: beplant en relatief onkruidvrij. Achterste bedden: nog wat werk aan, ahum

Moestuin (Le petit requin)

Dag 133 – Zo blij te ontdekken dat de vernieuwde stationsgang ook een fietstunnel gaat bevatten. Go Stadt Winterthur! 👏

Bahnhof Winterthur (Le petit requin)

Dag 134 – Nieuwe kennis opdoen

Outdoor & Travel Wear Winterthur (Le petit requin)

Dag 135 – Wanneer je de broodkruimeltjes zelfs niet meer naar de vogeltjes moet gooien…

Mus (Le petit requin)

Dag 136 – Nog eens rondwandelen in mijn vroeger “huisbos” en toch weer nieuwe paadjes en uitzichtspunten ontdekken 😍

Sihlwald (Le petit requin)

13 reacties

    • Zalig he 🙂 Ik wist al wel dat er zoiets zou komen, omdat ik richting meer stapte, maar het blijft toch telkens opnieuw eventjes “oooh, mooooi” 🙂

  1. Jullie hebben zo’n mooie boekenkasten. Echt leuk dat je daardoor boeken en planten op een knappe manier kan combineren. Straf trouwens dat dat vogeltje zo dichtbij durft komen. Oh en toen ik die foto met de schapen zag moest ik terugdenken aan hoe mijn vake me als kind had wijsgemaakt dat schapen hun voorpoten korter waren en dat die daardoor zo goed op een helling konden blijven staan. Wat ik uiteraard geloofde vermits mijn vader dat zei.

    • Hahaha, ik probeer mij nu in te beelden hoe die schapen met kortere poten die helling moeten afdalen 🙂 Chance voor die beesten dat jouw vader enkel veel fantasie heeft, maar het geen waarheid is 😉

  2. Jaloers op je hangplantjes! Macraméhangers zijn echt hip tegenwoordig. En die boekenkast, ook al zo mooi! En die zetel! 😀

    • Eigenlijk wel grappig dat die macraméhangers weer hip zijn he; mijn moeder maakte de hare ergens eind jaren ’80 🙂
      En merci, misschien moet ik toch maar eens een “housetour” doen 😉

  3. Wat voelt een mens zich toch lomp en idioot als ie valt met de fiets, hè? Het voordeel van vallen op zo’n “stilstaande fiets” is dat niet veel mensen het gezien hebben.
    (maar goed, ik zit er nu toch maar mooi mee te lachen)
    (ik vraag me af hoe lang het gaat duren voor ik vergeet dat ik op een koersfiets zit en ga proberen “afstijgen” als op mijn gewone damesfiets. dat komt nog. zeker weten, ik had onlangs al eens bijna prijs)

    • Haha, blij dat jij er mee hebt kunnen lachen! Neen, het was ook wel grappig, zeker de manier waarop ik gevallen ben, want als je niet voorzichtig met koersschoentjes op laminaat terechtkomt, dan glijd je dus enorm, zo blijkt. Waardoor ik dus in een halve spagaat tussen kleerkast en fiets terechtgekomen ben… (was het een hele spagaat geworden, ’t zou wat minder grappig geweest zijn, auwtch).
      Wel grappig, dat afstijgen bij jou. Ik had al een koersfiets voor ik dat op mijn gewone damesfiets heb geleerd, dus dat heb ik gelukkig nooit moeten afleren. Ik duim dat het ofwel niet gebeurt, ofwel met een fotograaf in de buurt 😉

      • Hela, met een fotograaf in de buurt, zal ’t gaan ja 😀
        Nu moet ik nog harder lachen, met die halve spagaat en die koersschoentjes op laminaat en al 😀

  4. oooh een Egyptische liveaboard?? jaloers (alhoewel ik uit vrees voor zeeziekte nog nooit een liveaboard durfde boeken). Mocht/kon jij niet mee?

    • Mogen gelukkig wel 🙂 Maar met mijn studie kwam het niet goed uit en het ene weekje verlof dat ik ga overhebben dit jaar, wil ik liever in het najaar opnemen, zodat ik zeker niet met thesissen of andere papers in mijn hoofd zit. Was wel jammer, want hij heeft machtig mooie dingen gezien (o.a. hamerhaaien van veel dichterbij dan we ze ooit al gezien hebben), maar bon, we gaan wel nog liveaboards doen 🙂
      Heb je makkelijk last van zeeziekte dat je het niet durft boeken? Ik heb het op een liveaboard één keer zitten gehad, maar dat ene uurtje misselijk op in totaal twee weken (twee reizen) aan boord, was het het wel waard 🙂 Ik heb er eigenlijk sneller last van op een zodiac, wanneer we tussen twee duiken niet terug naar de kust / de boot gaan en in zo’n klein bootje ligt te dobberen. Kan een liveaboard eigenlijk alleen maar aanraden, al is het al maar omdat je totaal geen gesleur met flessen hebt.

      • ja ik ben continu zeeziek. In Egypte overleef ik doorgaans het uurtje varen naar een rif amper (of niet… dan krijgen de vissen eten) en tussen 2 duiken ligt men ginder meestal wel rustig uit de branding en dat lukt dan wel. En ja, ik ga nooit aan boord zonder 1-2 reisziekte pillen te slikken. Elders deed ik meestal kantduiken.

        Het idee een liveaboard te boeken en indien het dan niet goed gaat compleet gevangen zijn voor een week jaagt me echt zo schrik aan. Je kan niet even “een uurtje” aftellen tot het beter gaat zijn.

        • Oei, dan weet ik ook niet of ik het zou doen. Op zich denk ik dat je er op een liveaboard wel minder last van zou hebben, omdat die toch pakken stabieler zijn dan de kleinere boten waarmee je vanaf de kust naar een rif vaart. Die ene keer dat ik er op de liveaboard last van had, was de zee ook wel echt heel ruw, maar dat dat gebeurt, kan je natuurlijk niet uitsluiten. Zou handig zijn moest je het eens voor een dag kunnen testen, maar ja, waar vind je zo’n optie?