Oe is ’t? (2)

Het bleef hier even stil (op een vooraf ingepland gedichtje na, dat achteraf bekeken zeer toepasselijk was), dus besloot ik een tweede “oe is ’t” te schrijven, kwestie dat jullie terug mee zijn 🙂

• bezig met: uitpakken. Jawel, ik ben ondertussen weeral verhuisd en hoewel ik dat de vorige keer ook zei, denk ik dat ik hier echt een hele tijd ga blijven 😉 . Doordat ik maar 200 meter verder verhuisde, blijven veel dingen zoals ze waren – winkels, route naar het werk, dagen waarop het afval buiten moet… – en dat maakt het wennen aan een nieuwe plek een pak makkelijker.

• wennen aan: terug samen wonen. Ook al woonde ik maar negen maanden alleen en is het vooral leuk om terug samen te wonen; het is bij momenten ook wennen. Aan bepaalde dingen in huis (aluminium- en plasticfolie bijvoorbeeld, ik gebruik die dingen nooit en zie er ook echt het nut niet van in) en aan het feit dat ik niet meer zomaar mijn goesting kan doen. Vaak wel natuurlijk, maar als je samenwoont, is het logisch dat je wat meer afspreekt, bijvoorbeeld of en wanneer je weg gaat.
• genieten van: de tuin bij ons appartement. Oh, wat een heerlijkheid om buiten in het groen en de stilte te zitten: kijken naar onze tuin en de weide erachter – waar de boer appels plukt -, wandelen langs en in het bos achter die weide, de mogelijkheid hebben om yoga te doen op een matje in de zon, terwijl de vogels tsjirpen en ik eikennootjes uit de eiken in onze tuin hoor vallen… Het appartement zelf is (gelukkig 😉 ) ook de moeite, maar die tuin alleen al maakt die hele verhuis – ook al was het maar 200m, alles inpakken moest toch gebeuren – meer dan de moeite waard!

• uitkijken naar: vakantie! We vertrekken zeer binnenkort voor twee weken naar Frankrijk, waar we een weekje alleen en een weekje samen met mijn broer en zijn vriendin gaan doorbrengen. De omgeving verkennen, fietsen, duiken, lui aan en in het zwembad hangen… zo veel goesting in!
• lezen over: veel verschillende dingen. Op mijn nachtkastje liggen Herman De Coninck en Leo Bormans, daarnaast ben ik bezig in To the lighthouse en liggen er vier boeken over vrouwelijke architecten en stedenbouwkundigen op mijn bureau ter voorbereiding van het komende semester (een thema waar ik overigens keihard zin in heb, Vrouwen die bouwen!).

• kijken naar: Las chicas del cable op Netflix. Een serie die zich afspeelt in Madrid (hoera voor het horen van Spaans!) en gaat over vier vrouwen die zich – deels door hun werk – proberen vrij te vechten (hoera voor dit soort thema’s!). Ik heb nog maar een paar afleveringen gezien, maar voorlopig is het de moeite.
• werken aan: mijn conditie. Nu mijn waardes na meerdere ijzerinfusies en bijna alle B12-injecties weer verbeterd zijn, kan ik ein-de-lijk terug sporten! Oh mannekes, zo hard dat ik dat gemist heb! Ook al gaat het traag, zijn de afstanden kort, moet ik heel erg opletten om niet over mijn toeren te gaan en is dat bij momenten frustrerend, het doet vooral gigantisch veel deugd.

• gefrustreerd over: mijn gewicht. Ik neem het mijzelf – in tegenstelling tot vroeger – weliswaar niet kwalijk, want er zijn redenen voor (enerzijds medicatie, anderzijds niet kunnen sporten of regelmatig gezond koken door die energietekorten). Dat ik er continu vier maanden zwanger uitzie, die drie cijfertjes gevaarlijk dichtbij komen op de weegschaal en de helft van mijn kleren niet meer past, is één ding. Maar dat ik makkelijker last heb van mijn gewrichten bij het lopen, veel meer afzie op een klim met de fiets, bepaalde yogahoudingen nog amper (vloeiend) kan uitvoeren, dát stoort mij. Mijn lijf voelt gewoon niet meer gezond en dat wil ik niet!
• geïnspireerd door: Richard Feynman en Emilie Wapnick, die mij respectievelijk met hun boek en TED-talk het gevoel gaven dat het helemaal niet erg is om veel interesses te hebben (in tegenstelling tot de vele “focus op één ding”-meningen). Ik ben gewoon een “Renaissance person”, nah 😉
• nagenieten van: een – ondanks de gezondheidsproblemen – heerlijke zomer. Met bezoek van mijn broer in juli en mijn ouders in augustus. Met toch een paar uitstapjes naar de bergen. Met regelmatig plonzen in de meren en rivieren hier.

• proberen: mediteren op een kerkhof, begeleid door een zenmonnik. Ook al moest ik eerst vooral lachen bij het idee alleen al, uiteindelijk besliste ik het desondanks een kans te geven. Het mediteren zelf (40 en 30min; veel langer dan ik gewoon ben) was de moeite, maar het wandelingetje tussenin was niets voor mij (een monnik die continu – en zonder uit te leggen waarom – met een belletje aan het klingelen is, dat werkt vooral op mijn lachspieren blijkbaar…)
• luisteren naar: Muzikale baanbreeksters op Klara. Interessant en inspirerend!
• trots op: het feit dat ik bij mijn psycholoog aan de alarmbel trok. De impact van mijn vitaminetekorten begon zich immers niet enkel lichamelijk, maar ook mentaal te wreken. Op het werk in slaap vallen op het toilet, mijn werk niet meer gedaan krijgen… het gaf meer stress dan ik kon verwerken en dus bleef ik anderhalve maand thuis. Het strenge stemmetje in mijn hoofd had makkelijk kunnen zeggen dat dit wéér falen was, wéér eens mislukken, maar op een of andere manier sprak enkel het zachte stemmetje en besefte ik dat ik voor het eerst inzag dat ik hulp nodig had vóór ik compleet uit de bocht ging. Hoeraatjes voor mijzelf, zeker? 🙂 Sinds begin september ben ik terug aan het werk, maar nog even aan een lager percentage.