Oe is ’t? (6)

Zoals meestal als het hier even stiller wordt, is er achter de schermen veel gaande, soms negatief, soms – zoals in dit geval – positief. En zoals dan al evenzeer gewoonte geworden is, schiet ik na zo’n stilte in gang met een “oe is ’t”:

  • trots op: het feit dat ik mijzelf vanaf nu architectuurhistoricus mag noemen (officieel MAS gta ETH = Master of Advanced Studies in Geschichte und Theorie der Architektur aan de Eidgenössische Technische Hochschule Zürich, ofte dus een titel die geen kat ooit gaat kunnen onthouden 😂). Maar vooral trots op het feit dat het gelukt is om mijn thesis af te werken. Dat was een werk van heel lange adem, want ik koos mijn thema – een analyse van de manier waarop Jeanne Bueche, een van de eerste vrouwelijke architectes in Zwitserland, kerken verbouwde – eind 2018, begin 2019. In het voorjaar van 2019 ging ik op plaatsbezoek, dook in de archieven, begon te schrijven. En toen kwam er iets teveel feedback en gebeurde wat bij mij jammer genoeg al sinds mijn vorige studie een risico is: ik blokkeerde. Compleet. Er kwam geen woord meer op mijn thesispapier. Ik nam de maand augustus “vrijaf”, even stoppen met de thesis, toch het onbetaalde verlof op mijn toenmalig werk laten doorlopen. Kwam op mijn effen, maar toen ik in september terug begon te werken, tapte dat zoveel energie uit mijn vaatje dat er niets extra bij kon. Ik nam ontslag, hoopte vanaf maart 2020 moed te vinden, maar toen kwam de combinatie van een veel te strenge werkloosheidsdienst (ergo weer triggers voor blokkades) en een pandemie die de hele wereld op haar kop zette. Bij mij viel de impact al bij al mee, al zorgde het in mijn tijdelijke job in de outdoorwinkel wel voor een continu veranderd ritme (van werken in de winkel over thuiswerk met een heel ander takenpakket tot technisch werkloos) en vooral veel stress hoe ik in deze omstandigheden in godsnaam een job moest gaan vinden, wetende dat het de vorige keren al niet evident was. Het lukte, maar ruimte voor veel anders was er opnieuw niet. In de twee maand tussen einde winkel en begin nieuwe job, wilde ik eigenlijk wel werken aan die thesis, maar de blokkades waren nog steeds te groot, de energie nog steeds te laag. En dus koos ik radicaal voor mijzelf, ging veel wandelen, bracht tijd door met familie, ging trekken met de fiets. Begin augustus startte die nieuwe job die stressgewijs zoveel beter is dan de vorige, en ging ik van “had ik deze job wel moeten nemen” toen het begin inhoudelijk amper uitdaging bood naar “joepie, dit is wel plezant, maar vééél maat”. Zalig afwisselend, super leerrijk, veel tijd energie opslorpend om overal ingewerkt te geraken. In december ging ik er dus eigenlijk al vanuit dat ik die studie niet meer ging kunnen afronden. Maar toen kwam er een gesprek met de prof, een korte, maar broodnodige verlenging – waar zij veel flexibiliteit voor aan de dag legde, iets waar ik haar zo dankbaar voor ben – en probeerde ik het. Eén week verlof, voor de rest weekendwerk. Het is tot het laatste moment, ook al kwam de liefde voor het onderwerp meer dan ooit terug, een gevecht met mijzelf gebleven. Om te starten met schrijven, om te blijven schrijven, om niet te panikeren. Maar andere dingen gingen zoveel beter dan vroeger: durven zeggen tegen anderen “help mij, praat met mij, want de paniek komt”. Mijzelf toestaan, ondanks het tijdstekort, om niet enkel met die thesis bezig te zijn, maar ook te ontspannen met wandelingen, yoga, een tv-serie kijken. Niet kwaad zijn op mijzelf dat andere dingen (niet teveel snoepen) even niet lukten en aanvaarden dat ik niet voor alles tegelijkertijd mijn best kan doen. Het was lastig, tot het laatste moment, maar het is gelukt. En daarmee is er zo’n pak van mijn hart gevallen. Meer dan dat diploma, waar ik op zich natuurlijk heel blij mee ben, vooral met wat het betekent: ik kan dat wel, zo’n studie. Ik kan het wel, breken door de blokkades. Ik kan het wel, zacht zijn voor mijzelf. Het zal waarschijnlijk nooit makkelijk worden, dit soort situaties en opdrachten, maar dit voelt wel als een gigantische stap vooruit.
Thesis (Le petit requin)
Thesis nr. 2, 10 jaar na de vorige. Ik denk wel niet dat ik er binnen 10 jaar nog eens eentje gaan indienen 😜
  • dankbaar voor: alle lieve mensen in mijn leven. De ondersteunende berichtjes op whatsapp, de skypesessies met mijn ouders en broer, de vrouwencirkel. En Johan. Jullie weten dat het een hele tijd heel moeilijk geweest is tussen ons, maar hoe hij de afgelopen weken alles in huis overgenomen heeft, zodat ik enkel kon focussen op werk – thesis – ontspannen, hoe hij de logeerkamer mee zo inrichtte dat ik er een echte “Room of my Own” van kon maken, hoe hij klankbord speelde voor elke mogelijke emotie… Heel eerlijk: er zijn momenten geweest dat ik het hem kwalijk nam dat hij het mij, door wat hij gedaan heeft, zo moeilijk maakte, omdat er teveel energie ging naar het herstellen van ons en te weinig overbleef voor andere dingen, zoals die studie. Maar tegelijk was het zonder hem, zonder de stappen die ik dankzij hem kon zetten, zonder hoe hard hij er voor mij was de afgelopen weken nooit gelukt.
  • tevreden met: de tijd die ik het afgelopen jaar gestoken heb in mijzelf. Toen het in het voorjaar niet lukte om aan de thesis te werken, besloot ik wel te investeren in een paar cursussen. Zeker Tem je innerlijke criticus van Hade heeft een wezenlijke rol gespeeld in hoe ik zachter heb leren zijn voor mijzelf. Ik ben er nog niet en zal er waarschijnlijk ook nooit helemaal zijn, daarvoor zit het te hard ingebakken. Maar het herkennen en stapje per stapje kunnen bijsturen i.p.v. mijzelf hulpeloos zien botsen op die muur, dat is zo ongelooflijk veel waard (en nope, ik word hier niet voor gesponsord). Het was een belangrijk puzzelstuk, eentje waar ik al jaren aan werkte, maar nu op zijn plaats lijkt te zijn gevallen. Nog zo’n puzzelstuk was de jobwissel, durven springen zonder zekerheid van iets anders. Want een jaar geleden, in mijn vorige job, had ik niet gekund wat ik nu gedaan heb. Mijn huidige job vroeg en vraagt veel energie, maar geeft er ook terug. Cruciaal verschil in gevoel en mogelijkheden-naast-de-job tegenover heel de tijd vechten tegen kopje onder gaan.
Het geheime dagboek van Klein Duimpje
Een beeld uit Het geheime dagboek van Klein Duimpje. Maar sinds die cursus het beeld dat ik in mijn hoofd heb als ik zacht i.p.v. streng probeer tegen mijzelf te praten. Ze staat op mijn bureaublad en nam mij tijdens mijn thesis meermaals bij de hand.
  • lezen: ik las deze week Americanah van Chimamanda Ngozi Adichie uit. Prachtig boek, ab-so-luut een aanrader!
  • bezig met: heel veel leuke projecten op het werk. Bouwaanvragen van geïnventariseerde gebouwen, een mobiliteitsproject, een collectief zonnepanelenproject waar huurders in kunnen stappen, energetische maatregelen voor het zwembad, de fossiele gasverwarming van het heemkundig museum vervangen door een duurzaam alternatief…
  • blij dat: het geen Corona was toen ik eind februari te kampen kreeg met zware hoofdpijn, keelpijn, slappe benen… Wel even in quarantaine moeten gaan, wat maar logisch was, zeker wetende dat ik nog steeds twee dagen per week op kantoor werk en daarvoor de trein neem (heel veel mensen dus waarmee ik, al is het altijd gemaskerd, in contact kom).
  • verbaasd over: de boodschap dat er een reële kans is dat ik toch Corona gehad heb. Ik neem al sinds mei vorig jaar deel aan een studie van de ETH Zürich, waarbij elke drie maand onze antilichamen gemeten worden. Ik had al vanaf het begin relatief hoge waardes, maar die bleken niet in de zone “vermoedelijk gehad” te liggen. Bij de laatste test in januari bevonden mijn waardes zich echter plots in de “piek”, wat betekent dat ik het ergens tussen september en oktober “vermoedelijk” gehad heb (bovenaan de piek zouden de onderzoekers het met zekerheid kunnen zeggen, nu ben ik nog net een twijfelgeval). Aangezien ik in die periode totaal geen symptomen gehad heb, ben ik er alleszins, als ik het gehad heb, goed vanaf gekomen. Al is het tegelijk ook wel vies om te beseffen dat ik, ondanks alle maatregelen, misschien toch besmet geraakt ben. Ik ben ondertussen langsgegaan voor een bijkomend bloedonderzoek, naast de standaardafspraak in mei, zodat ze de evolutie van mijn antilichamen preciezer kunnen opvolgen, misschien wordt daaruit nog meer duidelijk.
Covid-Studie (Le petit requin)
  • werken aan: mijn lijf. Die thesis bracht wat extra kilo’s met zich mee. Geen probleem, dat was te verwachten. Maar ik voel mij wel beter met wat minder, vooral omdat elke mogelijke sport, behalve misschien zwemmen, vlotter gaat en mijn lichaam minder belast met een paar kilootjes minder. Terug dus naar dat evenwicht tussen snoepen en gezond eten, tussen zitten en bewegen.
  • boos om: het nieuws de laatste tijd. Een man die vermoord wordt, enkel en alleen omdat hij homoseksueel is. Twee daders die een vrouw verkrachten en daar beelden van verspreiden, maar er vanaf komen met een voorwaardelijke straf. Rechtse referenda die het wel halen, terwijl het referendum om grote bedrijven te verplichten zich in het buitenland aan dezelfde regels te houden als in Zwitserland er in oktober niet door kwam. Een Vlaamse regering die meisjes blijkbaar nog altijd ondergeschikt vindt aan jongens, want gratis toiletpapier is een evidentie, maar gratis menstruatieproducten, how, niet overdrijven he seg met al dat gratis gedoe. Het is heel moeilijk om daar niet moedeloos van te worden.
  • verlangen naar: de dag dat ik de grens naar België terug over mag. Eigenlijk is er op dit moment amper iets waar ik iets aan zou willen veranderen: mijn relatie is (terug) goed, ik heb eindelijk een job die én tof én niet te stresserend is, ik voel mij goed in mijn vel. Maar, één heel heel grote maar, ik mis mijn familie. Het is geleden van midden september dat ik hen in het echt gezien heb en hoewel ik weet dat dat in vergelijking met veel andere Belgen in het buitenland heel goed meevalt, is dat voor mij echt heel lang. Ik mis hen zo zo hard. En hoewel ik perfect snap dat plezierreisjes verboden zijn, is er voor mij echt wel een wezenlijk verschil tussen de grens oversteken om op een strand in de zon te gaan liggen of van een berg af te skiën en de grens oversteken om je familie te kunnen zien. Het is frustrerend dat compleet over het hoofd gezien wordt dat mensen zoals ik niet zomaar even naar hun ouders kunnen rijden om buiten op afstand een wandelingetje te doen of even te zwaaien aan het raam…
VRT NWS (Le petit requin)
En nope, mevrouw Verlinden, ik moet niet meteen gaan knuffelen. Ik kan ook op hotel en vanop afstand gaan wandelen. Maar ook dat is dus voor mij / Belgen in het buitenland verboden.
  • proberen: kalligrafie en handlettering. Ik heb mij ingeschreven voor twee online workshops deze zaterdag, eens zien wat het geeft!
  • luisteren naar: de prachtige Litanies van Nicholas Lens en Nick Cave. Mijn favorieten zijn de Litany of Transformation en de Litany of Godly Love, maar heel het album is machtig!
  • uitkijken naar: fijne plannen voor deze zomer. We willen twee weken met de fiets trekken en zijn daarvoor nu twee scenario’s aan het bekijken: eentje waarbij de Coronasituatie het toelaat om naar Italië te gaan, eentje waarbij we binnen de grenzen blijven en een Tour de Suisse doen. En hopelijk bezoek aan en uit België. Er staan alleszins al twee weken gepland voor een bezoek van mijn broer en zijn vriendin, duimen dat dat gaat kunnen!
  • verwijzen naar: als ge na al dit getetter toch nog meer van mij wilt lezen, dan kan dat 😉. Ik heb namelijk het vriendenboekje van Anne ingevuld!

35 reacties

  1. Gefeliciteerd met je euh… Die muziek is zeker mooi. Dank om het te noemen.

  2. Wauw, gefeliciteerd met je thesis en je titel! Ik ben zo blij voor je dat het, ondanks de angsten en de paniek, toch is gelukt. Maar nog blijer ben ik voor je dat je nieuwe job je zo goed bevalt!
    We duimen met je mee dat je snel terug je familie en vrienden in België mag bezoeken…

    • Bedankt! Ben inderdaad heel blij met mijn nieuwe job, al was het de afgelopen weken net iets te heftig. De weerslag van die thesis gecombineerd met teveel overuren was geen ideale combi… Gelukkig hebben we volgende week wel een paar dagen verlof met het paasweekend, hopelijk kan ik dan wat “op mijn effen” komen 🙂 Hoe gaat het met jou? Moet Juliette ook thuisblijven?

      • Geniet van je vakantie, dubbel en dik verdiend!
        Dat op z’n effen komen zal hier weer niet meer van toepassing zijn; de school van J. gaat dicht en alle opvang tijdens de paasvakantie is ook geannuleerd… Ik hoop genoeg oplaadmomentjes te kunnen vinden, maar het wordt sowieso pittig en met een pak minder rust dan de voorbije weken. Rust die ik nog altijd heel erg nodig heb… We zien wel, en maken er het beste van!

        • Pfoe Sofie, zo zwaar! Hopelijk kan Bart het ook wat overnemen en vind je toch hier of daar een momentje rust. Verdorie, wat hoop ik – voor iedereen, maar nu zeker voor jou – dat er snel weer meer mogelijk is, vb. dat je (schoon)ouders haar mogen opvangen. Heel veel moed!

          • We doen ons best, en laten af en toe onze principes (vb. als het over schermtijd gaat) eens varen ook… Komt wel goed, met tijd :-).

  3. Gefeliciteerd! Proficiat! Wat een mooie dingen mag je hier neerschrijven. Dwars door het internet en de landsgrenzen heen ben ik trots op je!
    En heb ik toch net vandaag met Amerikanah in mijn handen gestaan en ze terug gelegd wegens genoeg andere boeken. Volgende keer wel meenemen dus!

    • Dank je wel Loes! Was zo fijn je begin deze week, hoe kort ook, even terug te zien 🙂
      En ja, Americanah zeker meenemen! Om het even welk boek van haar eigenlijk, ik gaf alles wat ik al van haar las tot nu toe 4 of 5 sterren.

  4. Ik ben mee trots dat je die thesis en studie tot een goed einde hebt gebracht! En die titel, veel mensen zullen hem misschien niet onthouden, maar jij weet zelf toch maar dat je hem hebt en wat je daarvoor hebt gedaan (en geleerd over jezelf om daar te geraken). Ik duim keihard mee dat je snel weer naar je familie kan!

  5. Jaa het vriendenboekje was leuk!!
    Maar wat ik eigenlijk kwam zeggen: ik weet min of meer van waar je komt, dus ik heb ongelooflijk veel bewondering voor wat je hebt gepresteerd. Wat een weg, wat een kracht! Wauw!!

    • Merci! Zowel voor wat je hier schrijft als voor wat jij mee op die weg betekend hebt. Had ik toen met jou niet die gesprekken gehad, dan had het waarschijnlijk nog veel veel langer geduurd vooraleer ik de stap naar een psycholoog gezet had. En ook voor je lieve kaartje, zo fijn om dat in de bus te vinden!

  6. Zo trots op jou dat het gelukt is om die thesis af te werken! Proficiat!
    En fijn om te horen dat het eigenlijk allemaal zo goed gaat.

    • Merci Annelies! Na de euforie van het afwerken en de boodschap dat ik er door was, heb ik de afgelopen twee weken wel even een serieuze weerbots gehad. Net iets te lang te diep geweest, vrees ik. Maar zelfs met weerslag gaat het inderdaad eigenlijk allemaal goed 🙂

  7. Whaaa, proficiat Haaike!!!
    Wat een mijlpaal! Drie virtuele dikke kussen en een vreugdedansje, zo fier op jou!

  8. Woohoo! Hartelijk geproficiateerd zeg!
    Zo blij om te lezen dat je weer in een betere mindset zit! En ik duim dat binnenkort reizen terug kan!

  9. Wow, heb jij even je blogschade ingehaald zeg 😀
    Proficiat met je thesis en je titel, ongelooflijk knap gedaan!
    En het vriendenboekje was leuk, blij dat je wilde meedoen 🙂

  10. Proficiat lieve Haaike! Zo knap dat je er ondanks alle twijfels en je eerdere blokkade in geslaagd bent om je thesis te vervolledigen. Dat van het moedeloos worden bij het horen/lezen van het nieuws snap ik helemaal. Zelf word ik er vooral heel triest van omdat ik maar niet kan snappen waarom sommige mensen het moeilijk vinden om iedereen te accepteren. Ik begrijp echt niet waarom iemand een probleem kan hebben met van wie iemand houdt. Of waarom vrouwen nog steeds zo vaak onrechtvaardig behandeld worden zowel op financieel, psychologisch en economisch vlak. Of nog erger hoe de mensen die dat doen er precies amper voor gestraft lijken te worden. Ik moet mezelf echt voorhouden dat het (hopelijk) uitzonderingen zijn en dat de meeste mensen het wel goed voorhebben met anderen want als dat niet zo is dan is het wel heel erg gesteld met onze maatschappij. Laat je later nog een resultaat zien van je kaligrafie en handlettering workshops? Daar ben ik benieuwd naar.

    • Dank je wel Liesbet!
      Ik had het resultaat van de workshops graag getoond, maar het is jammer genoeg een toonbeeld van mijn lompigheid geworden: de kalligrafiecursus was sowieso vrij theoretisch (het waren allebei “proevertjes” voor langdurigere cursussen, dus in die zin niet abnormaal), maar bij die ene oefening die we deden, had ik een potje inkt gebruikt. Alleen volgden beide lessen zo kort op elkaar dat ik tussenin amper tijd had om op te ruimen. In de handletteringworkshop deden we wel meer praktische oefeningen, maar halfweg heb ik stomweg dat inktpotje omgestoten, waardoor ik de rest van de les vooral bezig geweest ben met die grote inktvlek overal van te verwijderen. Wat ik al gehandletterd had, zat volledig onder de inkt… Dus ja, lang verhaal kort: misschien komt er nog wel eens iets, maar momenteel heb ik niets om te tonen 🙂

      • Oh nee, dat zal een werk geweest zijn om die inkt volledig weg te krijgen. Ik heb een tijdje geleden een nieuwe vulpen besteld met hervulbare vullingen en glazen potjes met gekleurde inkt. Tot nu toe ben ik daar super tevreden mee maar ik heb wel iedere keer schrik dat ik bij het hervullen zo’n flesje zou omstoten. Zie het al zo gebeuren maar gelukkig tot nu toe nog niet voorgehad. Hopelijk blijft dat zo.

  11. hey proficiat !! supergoed van je thesis. Ik had ergens foutief gedacht dat die definitief on hold gezet was.

    die cursus tem je innerlijke criticus lijkt wel interessant, alleen niet om zo aan meetings deel te nemen.

    • Was niet foutief gedacht, ik dacht zelf dat het definitief gedaan was 🙂 Tegen dat ik energie had om opnieuw te starten was de deadline zo nabij dat ik het onhaalbaar achtte. Gelukkig contacteerde mijn promotor mij net dan om te vragen hoe het ging. Situatie uitgelegd, waarna zij succesvol geprobeerd heeft mijnog wat extra tijd te geven. Niet heel veel, maar genoeg om te durven proberen en dat is dus heel goed afgelopen 🙂
      Wat houdt je tegen bij die meetings? Het werken met de anderen of de vaste tijdstippen? Ik vond die meetings bij die cursus echt wel een meerwaarde, maar doe ook niet elke cursus van haar met meetings (die van morning pages bijvoorbeeld zonder). Merk wel dat het zonder meetings trager vooruit gaat of dat ik het makkelijker aan de kant leg en de cursus dan niet (meteen) afwerk, maar ja, soms is het tijdsgewijs gewoon geen optie om deel te nemen.

  12. En als ik dan hoor van andere mensen (via via via) die wél naar het buitenland tjolen én daar niet op betrapt worden en er niet eens over denken zich aan quarantainemaatregelen te houden, dan gaat mijn bloed koken. Maar goed, ik hoop dat je je familie heel snel kan weerzien…
    Dikke proficiat met de thesis! Je hebt er veel meer moeite voor moeten doen dan iemand anders die niet al die ballen in de lucht moet zien te houden, dus echt chapeau!
    En ook: blij te lezen dat het goed met je gaat! 🙂

    • Merci! En ja, ik heb ook al verhalen gehoord van mensen die er zich niets van aantrekken. Gelukkig niemand die ik rechtstreeks ken, want dan zou ik mij echt moeten inhouden om, net zoals jij, niet gigantisch kwaad te worden. Ik heb wat reizen betreft weliswaar makkelijk spreken, omdat ik een vakantieland woon en dus het gemis van “echt op reis gaan” niet zo hard heb, maar verdorie, ik moet in ruil daarvoor wel al acht maanden mijn familie missen en elke pipo die zich niet aan de regels houdt en mogelijks mee verspreidt, zorgt dat dat nog langer duurt en dat al de rest, zoals jij, die zich braaf aan de regels houdt, óók niet op reis kan… Bon ja, ondertussen heb ik mijn vaccinatiedata kunnen vastleggen hier en kan ik dus hopelijk ten allerlaatste in juli naar België. Ik duim dat het voor jullie veilig lukt om op reis te gaan (naar Zwitserland?)!

      • Inderdaad, je kan beginnen aftellen!!! ’t Zal rap juli zijn 😉 En yes, Zwitserland staat op het programma, ik heb de bergen VEEL te hard gemist!