Oe is ’t? (9)

Ja mannekes, dat is hier weeral veel te lang stil he, seg! Drie – vooraf geplande – gedichten op rij, dat betekent weeral maar eens dat schrijftijd er bij inschiet. De laatste jaren lijkt dat meer de standaard dan de uitzondering, wat ik weliswaar jammer vind (o.a., maar zeker niet alleen, omdat ik het zo graag als persoonlijk archief aangevuld zou krijgen), maar anderzijds moet ik ook realistisch blijven. Kind + relatie + werk + andere hobbies met hogere prioriteit, tja, waar zou ik de tijd om regelmatig te bloggen nog vandaan moeten halen? Neemt niet weg dat dat wel het plan zal blijven 😉

Aangezien het alweer zo lang geleden is, dacht ik: ik start met een “oe is ’t?”, al moest ik wel lachen toen ik de vorige van dik twee jaar geleden net even herlas, want ik had eigenlijk die hele inleiding hier kunnen kopiëren. En ook qua thema’s is er best wel wat overlap.

• zoonlief is ondertussen bijna 15 maand, brabbelt gelijk zot en loopt al een tijdje enthousiast rond. Moeder zijn is uiteraard heel uitdagend en tegelijk zo veel minder dan ik op voorhand gevreesd had. Nu ja, misschien moet ik nog niet te vroeg victorie kraaien, want dat hele opvoeden, dat begint eigenlijk nu pas natuurlijk (“neen, het is niet de bedoeling om als je geen honger meer hebt, de rest op de grond te gooien”; “neen, ik snap dat je heel graag klimt en klautert, maar je mag niet op de vensterbank klimmen”; “neen, je mag niet zomaar alle keukenkasten en -schuiven opentrekken en alles eruit halen”. Etcetera tot in het oneindige 😂)
  
• alsof zo’n mini thuis nog niet energievretend genoeg is, is het ook op het werk weer een stevige periode. Ik ben namelijk sind begin dit jaar co-afdelingshoofd van de dienst “hoogbouw” (ofte: alles wat bouwvergunningen, ruimtelijke planning, monumentenzorg en energie betreft). Geen evidentie, maar gelukkig is mijn co een plezante mens en vullen we elkaar inhoudelijk heel goed aan, dus dat komt wel goed. Als is het dus momenteel vooral veel nieuwe dingen leren / moeten doen en dat zorgt soms wel voor een overbroebelend hoofd. En tegelijk: wie had dat gedacht, dat ik mijzelf na 11 jaar in Zwitserland en 4,5 jaar in deze job co-afdelingshoofd zou mogen noemen? Best wel trots op eigenlijk 🙂
  
• op dit moment zijn we er even tussenuit, even genieten van de bergen. En amai, hebben wij chance dat we de vermoedelijk mooiste week van het jaar blijken uitgekozen te hebben! Wat een zicht, wat een pracht! En wat een chance dat we vier tubes zonnencrème én lippenzonnencrème bijhebben 😅

• we wonen sinds juni vorig jaar in ons eigen huis en dat voelt tegelijk alsof het nooit anders geweest is en alsof dat nog steeds een soort absurde droom is (echt nooit gedacht dat dat voor ons hier haalbaar ging zijn). Het meeste is gelukkig wel in orde, al zijn er nog wel een paar problemen op te lossen vooraleer de definitieve oplevering mogelijk is (maar dat was ook wel te verwachten natuurlijk).

• voor de rest gaat het leven hier zijn gewone gangetje. Ik probeer regelmatig te sporten (al zorgen de nog steeds onderbroken nachten er wel voor dat de trein ’s ochtends vaak aanlokkelijker is dan de e-bike, dus op werkdagen is het vaak behelpen met een korte stretching of yoga…), regelmatig te lezen (daar komt die trein dan weer wel van pas; ik ben zelfs overstag gegaan met audioboeken begin dit jaar) en mijn heup in orde te houden (2x fitness per week zou ideaal zijn, maar is nog wat ambitieus, maar gelukkig lukt het met 1x per week ook wel).

Hoe gaat het met jullie?