Over loslaten
Let go of a goal zei de minimalismechallenge. En dus dacht ik na over doelen die ik mij ooit gesteld heb en niet meer belangrijk vind. En vond er geen. ’t Is te zeggen, ik vond zonder probleem enkele doelen, maar om nu zomaar te zeggen “niet meer belangrijk, hop, weg ermee”, nope.
Zoals die master Franse taal- en letterkunde die ik na drie jaar studie-werkgeploeter noodgedwongen moest opgeven. Waarbij die noodgedwongen eigenlijk een zegen was, want het ging gewoon niet meer, ik was zo op dat ik het gewoon niet meer verder kon doen. Maar neen, ik moest toch nog eerst (vruchteloos) beroep indienen tegen de beslissing van de examencommissie, want ik kon toch niet zomaar stoppen met iets terwijl dat in de verste verte nog niet afgewerkt was? We zijn ondertussen een jaar verder en het blijft wringen. Als ik mijzelf de vraag stel of ik die studie ooit opnieuw wil starten, dan antwoord ik volmondig ja. Maar waarom? Enkel omdat ik het nog steeds interessant vind? Enkel omdat ik denk dat het leuk gaat zijn (goed wetende dat dat aspect de vorige keer volledig verloren ging door de druk die ik mijzelf oplegde)? Of vooral omdat ik niet om kan met het feit dat iets niet perfect verlopen is zoals ik het in mijn hoofd had? Omdat ik wil goedmaken wat toen fout gegaan is? En toch kan ik niet zeggen “neen, het is niet meer nodig; het mag nog, maar het moet niet meer”.
Of zoals die thesis van mijn ingenieur-architectuuropleiding waar ik een jaar extra voor nodig had, omdat er een aantal dingen niet liepen zoals ze idealiter zouden moeten lopen. Niet dat ik aan dat diploma zelf nog iets kan veranderen, maar het gevoel van mislukking, het gevoel dat die opmerking “maar Haaike, jij kan toch beter dan dat” terecht was, ook dat kan ik niet achter mij laten. Ik wil het goed maken. Soms vraag ik mij af in hoeverre die studie Frans eigenlijk al in de eerste plaats geen goedmaken van was. Want na dat mislukte thesisjaar ging ik wel eens een keertje bewijzen dat ik het wél kon door een studie met werk te combineren. Ik ging “ze” wel eens tonen dat ik geen loser ben. Alleen jammer dat dat bewijs nogal uitdraaide op het tegenovergestelde.
Of zoals dat werk in Brussel waar ik er op het einde helemaal door zat, maar toch bleef voortploeteren. Botsen, vallen, opstaan, botsen op eindeloze repeat. Tot ik fysiek ziek werd en dus wel thuis moest blijven van de dokter. Want ah ja, een darmontsteking of een nierontsteking, dat zijn wél goede redenen om voor thuis te blijven. Een hoofd dat niet mee wil, dat moet maar gewoon zwijgen en verder doen. En ook daar wringt het: dat ik mijzelf er blijkbaar niet toe kan brengen om zo’n knopen door te hakken. Dat ik blijf ploeteren in die studie tot ik door een examencommissie verplicht wordt te stoppen. Dat ik blijf ploeteren op het werk tot ik ziek word, tot ik verhuis naar het buitenland en dus een “goede” reden heb om ontslag te nemen of dingen te veranderen.
Dat ik die dingen niet kan loslaten is één ding, dat ze blijven rondzwerven in mijn hoofd en daardoor invloed hebben op mijn huidig denken, mijn huidig handelen is nog iets heel anders. Op goede dagen doe ik mijn werk graag (want ahoi, bouwhistorisch onderzoek) en ben ik er van overtuigd dat die studie iets voor mij is (want hoera, meer inzicht in een thema waarvan ik al langer het gevoel heb dat ik er veel in kan bijleren). Op slechte dagen sluipt de twijfel binnen: wat wil ik nú weer bewijzen met die studie? Waarom blijf ik spartelen in een job die mij vaak het gevoel geeft dat ik er maar voor Piet Snot bijzit?
Die gedachten, die onvervulde of niet-perfect vervulde doelen blijven zweven in mijn hoofd. Het zijn muggen, die in het beste geval enkel lastig zoemen rond mijn hoofd, maar nog veel vaker nijdig bijten en mijn concentratie weghalen van wat er echt toe doet. Maar ze doodslaan, dat lukt mij niet. Omdat ze zo hard bij mij horen, zo verweven zijn geworden met wie ik ben, dat ik schrik heb dat ik er een stukje van mijzelf mee teniet doe.
Ik zou willen dat ik die muggen kon doodslaan. Ik zou willen dat ik die gedachten in een ballon kon verzamelen en kon laten vliegen, ver ver weg. Ik zou willen dat ik evengoed los kon laten als dat ik er metaforen voor kan vinden.
Maar ik kan het niet. Het lukt gewoon niet.
20 reacties
-
Pingback: Week 2015/44 in woord en beeld |
Fijn dat je dit deelt, helaas ook herkenbaar. Ik heb ook vaak het gevoel van ‘beter te kunnen’, en dingen te denken als ‘wat als X niet of wel gebeurd was’. Vaak moet ik tegen mezelf zeggen dat het verleden het verleden is en je daar niks meer aan kunt veranderen…
Ja, ik herhaal dat ook vaak tegen mijzelf “’t is gepasseerd, het zij zo”. Maar dat lukt de ene keer (en met de ene gedachte) al beter dan met de andere en soms jammer genoeg ook gewoon (nog) niet. Als we er ons al bewust van zijn dat we dat doen, is het ook al iets, zeker? 🙂
Ja, dat denk ik ook vaak, dat het beseffen al het halve werk is 🙂
Het klinkt misschien wat onnozel, maar zou die afbeelding niet écht kunnen werken: je schrijft het op een papiertje en gooit het weg, een soort afscheid nemen van piekergedachten? Ga ik zelf toch een keer proberen…
Ergens geloof ik er niet helemaal in, maar misschien moet ik het inderdaad ook maar eens proberen.
Je klinkt een beetje down vind ik. virtuele schouderknuffelklop
🙂 Merci.
’t Is al wel weer beter hoor, maar het gaat de laatste tijd soms wat (te vaak) op en af.
Ik vind het sterk van je dat je dit durft delen. Ik denk dat ik aggregaat en een manama om dezelfde reden gedaan heb als jij: een eerste studie waarin je het minder goed deed dan je zelf wou en daarna de drang om je te bewijzen, zo van zie je wel dat ik het kan. Ik vind het heel jammer voor je dat je bij die studies zo het deksel op je neus kreeg.
Het enige wat ik leerde (dankzij een heel hard deksel op mijn neus toen ik pas mama werd): wees lief voor jezelf. Elke keuze die je maakte in het verleden, is er eentje die je maakte op basis van wat je toen toen wist en het beste vond. Als je nu denkt dat je vroeger te lang bleef hangen in een studie of baan, dan kun je daar niks meer aan veranderen. Je kunt alleen die nieuwe kennis gebruiken in het leven dat je nu leidt.
En als je twijfels hebt over je job of studies: zo’n pro en contra lijstje maken kan helpen om het duidelijker te zien. Zeker als je eentje maakt op een goede dag en ook eentje op een twijfeldag. Mij hielp het een beetje, zo’n lijstje, om alles zwart op wit te zien en zo te beseffen dat ik vast zat in een situatie die al te lang niet goed meer voor me was. Ik heb geen idee of het jou zou helpen.
Loslaten is moeilijk. Loslaten blijft moeilijk. Het is niet zo erg dat het niet lukt, dat wil zeggen dat je er nu nog niet klaar voor bent. Denk eens terug aan jezelf, 10 jaar geleden. Je kunt waarschijnlijk wel dingen bedenken die je toen nog niet kon loslaten en waarvan je het (misschien ongemerkt) intussen wel al gedaan hebt.
Bedankt voor je reactie! Jammer dat je zelf ook zo’n hard deksel nodig had om het te leren…
En dat van dat lijstje ga ik eens uitproberen, zeker de tip om het eens op een goede en op een slechte dag te maken!
Ik vind het wel moedig en mooi van je om je muggen met ons te delen.
Ik denk dat je een piekeraar bent en dat is zeker herkenbaar voor me. De raad die ooit kreeg was inderdaad zoals je schrijft met de ballonnen, even aan denken dan in een ballon steken en laten vliegen. Jezelf toestaan om er aandacht aan te schenken en dan loslaten. Maar makkelijk is anders, I know 😉
En niks moet, dat ook heb ik moeten leren …
Piekeraar: inderdaad check! Jammer dat dat herkenbaar is…
En ja, dat is inderdaad ook zoiets, hoe vaak een mens zo niet “ik moet…” gebruikt he.
Wees niet te streng voor jezelf, Haaike. Als ik je verhaal over Franse taal-en letterkunde lees, kan ik alleen maar verbaasd zijn dat je het aandurfde om dat met een full-time job te combineren. Daar is veel lef voor nodig. Voor mij was die studie alleen al bijna een full-time dagtaak en ben ik daarom nooit echt een feestende student geweest.
Sowieso is het moeilijker om aan een tweede studie te beginnen, ik ken maar weinigen die zoiets afmaken. Werk en andere dingen komen dan meer op de voorgrond. Helemaal niks om je over te schamen!
Ik denk echt dat loslaten goed is. Vroeger kon ik me ook dwangmatig aan iets vastklampen, maar ik heb geleerd dat dat niet altijd werkt. Let it gooo!
Ja, die combinatie was achteraf bekeken veel te zwaar. Lang leve (vooral) mijn eigen naïviteit, maar ook de studietrajectbegeleiders die dat wel haalbaar achtten…
En krampachtig vasthouden is inderdaad vooral contraproductief, heb eigenlijk nog niet geweten dat dat wél helpt. Maar ik werk er aan, dat is misschien toch al iets 🙂
Goed dat je erover schrijft. Ik denk dat je wat veel moet van jezelf. Bestaat daar geen challenge voor? 😉
Haha, een maand lang Frozen kijken misschien 😉
Nee, ’t is inderdaad wel zo dat ik veel “moet” van mijzelf, alhoewel die challenges en lijstjes die ik hier zet meestal vooral helpen. Zoals dat suikervrij eten: inderdaad weer iets dat “moet”, maar ik merkte gewoon dat het heel hard uit de hand aan het lopen was (laatste weken bijna elke werkdag cola, 2-3 snoepmomenten per dag) en uiteindelijk gaat die suikervrije challenge dan vooral helpen, omdat ik mij nu ook niet bepaald beter voel door al dat gesnoep (juist omgekeerd: makkelijker moe, hoofdpijn, gewicht weer omhoog…). Al blijft het soms wat dubbel, dat is een feit 🙂
Kan niemand anders uit je buurt je muggen doodslaan? Stomme beesten!
Oh Kelly, ik ben beginnen lachen met je commentaar en daarna bijna beginnen wenen. Want Johan kan het natuurlijk niet in mijn plaats op lossen, al zou hij het wel willen en helpt hij heel erg (en nu ging ik hier bijna eerst schrijven dat hij de muggen kleiner had gemaakt, maar ja, dan zijn ze juist moeilijker dood te meppen en schrijven dat hij ze groter heeft gemaakt, is ook wat bizar he; stomme beesten inderdaad, niet eens goed voor een metafoor! 😉
Muggen, de irritantste beesten op aard’… Moeilijk af te schudden he. Ik kan u geen tips geven, behalve dat ge regelmatig op de pauzeknop moet duwen, uzelf niet voorbij moet hollen en als het moet u door Johan moet laten vastbinden om te voorkomen dat ge te veel hooi op uw vork neemt.
Merci 🙂 Ik werk eraan en ik zal eens aan Johan doorgeven dat hij mij inderdaad maar af en toe moet vastbinden 😉