Home  >  ...leest ziet hoort

Silberstreifen januari 2020

Publicatiedatum

Euhm ja, ik wist al wel dat ik een beetje achterliep met bepaalde reeksjes, maar dat ik dit jaar nog geen silberstreifen gepost heb, dat was mij ontgaan. Hoewel ik het eerst dacht zo te laten, besloot ik ze toch te publiceren. Omdat gelukjes in deze dagen nog steeds meer dan welkom zijn, denk ik. En ook omdat ik weet dat ik er later spijt van ga krijgen dat ik ze niet bijgehouden heb, want de papieren versie verdwijnt sowieso op een gegeven moment.

  • Op nieuwjaarsdag bij mijn grootmoeder samenkomen met iedereen van mijn vaders kant
  • Een fijne babbel met mijn vader
  • Elke keer weer meer genieten van de treinreizen van en naar Zwitserland en hoeveel rustiger ik die vind dan de autoritten (al zijn die qua bagagetransport soms nog net een tikkeltje makkelijker). Blij ook dat we dat steeds vaker doen, daar waar we vroeger altijd de auto namen (en, toeme toch, zelfs een uitzonderlijke keer het vliegtuig, wat nu – tenzij voor een extreem noodgeval – écht geen optie meer is. Ook dat is goed).
Laax (Le petit requin)
Een dag wandelen en bijbabbelen met een vriendin na elkaar een half jaar niet te hebben gezien.
  • Een mailtje met superlieve Nieuwjaarswensen
  • Mijn broer die alweer met een foto in de krant staat!
  • Onverwacht opslag krijgen in de winkel en nieuwe zaken mogen doen: zo mag ik meer werken voor de onlineshop en word ik verantwoordelijk voor de social media. Ook een keertje mee mogen naar een aankoopdag bij een merk.
  • Voor de laatste keer op plaatsbezoek mogen voor het andere werk en dan nog eens naar een heel interessant object: een school, waar ik samen met een collega een historische beoordeling over moest schrijven. Daardoor ook nog eens een hele dag archiefonderzoek mogen doen.
School (Le petit requin)
Ter plaatse meermaals moeten (glim)lachen met leuks van de kinderen. In klokwijzerzin: het vrolijke setje tandenborstels vlakbij de pauzeruimte, het kindje dat zich “glöglich fühlt” (gelukkig voelt dus, al wordt dat eigenlijk “glücklich fühlt” geschreven), het kindje dat “niet mag liegen, niet mag slaan, niet zijn broer erbij mag halen” (vooral dat laatste, ocharme de klasgenootjes die bedreigd worden door de waarschijnlijk stoere, oudere broer) en het kindje dat niet goed weet of opvang nu tof is of niet: “ik vind de opvang niet tof, maar ik wil niet naar huis gaan, maar dan vind ik dat tof, het is tof, echt heel erg tof”.
  • Starten met yogalessen, na dat lang uitgesteld te hebben want “te duur, ik kan dat online zelf gratis doen” en daar superveel deugd van hebben
  • Een lezing over veiligheid tijdens winterwandelingen volgen en kort daarop mijn eerste eigen lawinepieper bestellen, zodat we binnenkort op een veilige manier kunnen afwijken van de platgetreden paden
  • Elkaar opnieuw boekencadeautjes geven. Ik “moet” dit jaar De neus van Gogol (uit de kast) en 1984 van George Orwell (nieuw) lezen; hij Das Parfum van Patrick Süskind (uit de kast) en Oceaan van een zee van Alessandro Baricco (nieuw).
  • Op sollicitatiegesprek mogen! Uiteindelijk kwam er niets van, omdat ik “teveel ambitie heb voor de functie”, maar het was een overwinning op zich om op gesprek te mogen (dat was namelijk nog maar de derde keer in bijna zes jaar hier wonen, terwijl ik in die tijd een veelvoud aan sollicitaties verstuurde)
Broodkrans (Le petit requin)
Vlechtbrood willen bakken, maar dan besluiten er een broodkrans van te maken
  • Werken aan mijn zelfgemaakte agenda en content zijn met de layoutveranderingen
  • In de winkel een klant eerst moeten teleurstellen, omdat het heupzakje dat hij wilde kopen uitverkocht was. Mij herinneren dat eerder op de dag een vrouw zo’n zakje kocht voor haar man en dus zijn naam vragen, om hem vervolgens te kunnen melden dat het thuis voor hem klaar lag. Hij was zo content dat te horen dat ik prompt een complimentje kreeg over hoe goed ik mijn klanten kan onthouden 🙂
  • Een complete luierdag tijdens griep met meerdere films
  • Een stapel mails buiten krijgen
Roodborstje (Le petit requin)
Leuke bezoekers in de tuin

Categorieën:...leest ziet hoort

Tags:

16 reacties

    • Ja, was wel schattig hoe blij hij werd van dat te horen 🙂 Moest zij aangegeven hebben dat het een verrassing was, dan had ik het niet verklapt, maar aangezien dat duidelijk niet het geval was, vond ik het wel ok om hem al wat blijdschap op voorhand te geven 🙂

  2. Wat fijn om te lezen 🙂 blij dat je het toch nog post!
    1984 van George Orwell: heb je het dan al thuis? Ik heb het liggen hier en ging het weg doen. Wil het gerust schenken aan jou!
    En die reactie: teveel ambitie voor de job, ik heb dat ook eens te horen gekregen, denk ergens vorig jaar toen ik op zoek was naar een nieuwe job, echt, wat een belachelijke reactie, hoe kun je nu té ambitieus zijn?? Verwachten bedrijven heus dat je tien jaar in dezelfde job blijft…? Ik kwam tot de conclusie dat ik daar eigenlijk toch niet wou werken als ze zo denken als bedrijf en ben blij dat ik nu terecht gekomen waar ik nu werk. Geduld, geduld, het komt zeker ook voor jou eraan! Een plek waar je thuis komt en helemaal je draai zal kunnen vinden.

    • Echt he! Er was in het geval van deze job wel wat verwarring, omdat de jobomschrijving liet uitschijnen dat ik al meer zou mogen doen, waardoor ik daar tijdens het gesprek op inging, waarna ik dan “teruggefloten” werd met de melding dat ik toch helemaal zo veel nog niet zou mogen doen. En dus was ik te ambitieus, omdat ik de effectieve job wel 3 à 5 jaar wilde doen, maar daarna toch graag wilde doorgroeien. Verwachten dat mensen 10 jaar in dezelfde functie blijven, dat is eigenlijk echt niet meer van deze tijd he…
      En ja, Johan heeft 1984 al gekocht. Maar merci voor het aanbod, dat is lief van je!

  3. Fijn dat je beslist hebt om ze toch te delen. Ik zal meteen ook een geluksmomentje met jou delen. De postbode had daarnet post voor me bij. Uit Zwitserland. Van een lieve blogvriendin. Met ondermeer een zakje met Amandel macaron – thee erbij waar ik nu heel benieuwd naar ben. 🙂 Dikke merci!

    • Oh, superleuk! Al is dat dus blijkbaar wel een tijdje onderweg geweest, want ik heb dat de dag voor de “deadline” van de postactie verstuurd. Hopelijk is het ondertussen ook bij de rest toegekomen…

      Heb ik jou eigenlijk al bedankt voor jouw leuke post? Dat kaartje met de aloë en de tijm staat hier nog altijd op de kast, moet nog altijd glimlachen als ik er voorbijloop 🙂

  4. Daar had je dus die griep… Ja, dat wordt nog boeiend om te zien wat voor griep dat nu eigenlijk was.

    • Ja, eind januari, dus eigenlijk te vroeg, maar ook niet zo onrealistisch vroeg dat het niet kan. We zullen zien, binnen dit en twee weken krijg ik de resultaten 🙂

  5. Ik ben net als je broer… ik stond al 4 keer in de krant 😀 Oh je bedoelde dus een foto die hij genomen heeft 😀 Ik dacht dat je broer zelf weer in de krant stond.

    Zo’n roodborstje kwam hier ook al eens mijn terras bezoeken. Hoewel ik geen tuin meer heb, ben ik toch blij dat er hier af en toe vogeltjes op bezoek komen.

    • Oh ja, dat is heel tof dat je toch vogeltjes hebt zonder tuin!
      Waarmee heb jij dan al in de krant gestaan? Is al niet niks he, 4 keer 🙂

      • Eens omdat ik het gewonnen had met het krulbollen (als kind deed ik wel eens mee met een vriendinnetje)
        Eens toen ik van school naar de bushalte stapte, ik gooide iets in de vuilnisbak en daar ging dat artikel over.
        Eens toen ik op de eerste rij stond op Werchter. (Mijn ma was blij dat ze mij zag omdat ze toen wist ik dat ik goed aangekomen was, toen er nog geen gsm’s bestonden)
        En de laatste keer was dat een artikel over vrouwendag toen ze me vragen kwamen stellen aan de trein.

        • Krulbollen, dat ben ik moeten gaan opzoeken, grappig!
          En zo schattig, dat van je moeder die blij was dat ze je in de krant op Werchter zag. Dat lijkt bijna absurd he, tegenwoordig, dat je helemaal niet kan laten weten of je goed toegekomen bent.

  6. O, fijn dat je ze toch nog deelt! Altijd leuk om te lezen en nu nog meer!!
    Je volgt me sinds kort op Instagram, via Prinses veronderstel ik. Wel grappig, want ik lees jou al lang en bedacht al wel eens dat onze tocht jou best zou kunnen interesseren :-).
    Dat je post, doet me hopen dat het beter gaat, het hele “werk” verhaal is nogal wat… Sterkte en succes ermee, ik duim keihard !

    • Ja, ik heb je inderdaad via Prinses ontdekt! Je instagramnaam sprak mij – uiteraard 😉 – aan, dus het was wel grappig om te ontdekken dat jij daar achter zat. Ik ga nog eens door jullie instagramposts gaan, want ben heel benieuwd waar jullie allemaal geweest zijn. Heel jammer dat jullie nu vast zijn komen te zitten, maar als ik het zo lees, zitten jullie tenminste wel op een leuke plek. Al hoop ik desondanks wel dat jullie toch met de fiets verder kunnen (en ik weet dat het in de huidige omstandigheden onmogelijk is om daar al enig idee over te hebben, maar moest Zwitserland nog aangedaan worden, altijd welkom om hier eens te overnachten)!

      Hier gaat het inderdaad beter; ik heb wat rust gevonden in de werkzoektocht, al is het nog steeds niet simpel. Merci!

  7. oooh heb jij de heuptasjes verrassing nu verknald van de vrouw van die klant?

    een griepluierdag klinkt toch niet zo tof.

    hmm zo’n lawinepieper geeft toch maar vreemd gevoel…net zoals mijn man ging duiken begin maart met ook een soort duiksonar.

    • Neen, gelukkig niet! Uit de manier waarover ze over de aankoop sprak (genre “hij komt er straks waarschijnlijk achter, maar ik was hier toevallig, dus ik dacht, ik spring al binnen. Maakt niet uit of hij of ik het koopt”), was echt wel duidelijk dat het geen verrassing was. Anders zou ik het niet verklapt hebben 🙂

      En neen, écht tof was die griepluierdag niet. Maar zo eens een hele dag films kijken en in de zetel hangen, dat doe ik zelfs op “luierdagen” amper. Dus in die zin was het, al was het dan verplicht door ziekte, ook wel eens tof om dat te doen zonder voorrang te geven aan andere bezigheden 🙂

      Leuk dat je man weer duikt! Ga jij ook opnieuw beginnen of is dat voorlopig nog lastig te combineren met de kinderen?