Home  >  ...leest ziet hoort

Silberstreifen juli 2020

Publicatiedatum

Het voelt een beetje bizar om dit bericht te schrijven, terwijl – kort na de verstrenging in België – ook hier de regels weer strenger worden. Want goh, wat voelt juli zo ver weg. De vrijheid van die maand, nog zonder werk en dus met een overdaad aan tijd voor uitstapjes en sport. Maar vooral: met de vrijheid (ook beperkt, maar toch, zoveel vrijer dan nu) van tijd samen, van naar België kunnen gaan, van bezoek van en aan familie en vrienden. Dat is op dit moment weer verder weg dan ooit, nu er in beide richtingen quarantaine opgelegd wordt en dat voor mij quasi hetzelfde betekent als een grenssluiting (want in de praktijk moet ik voor een paar dagen België drie weken vakantie rekenen, met 10 dagen quarantaine bij aankomst ginder en 10 dagen bij terugkeer hier. Onmogelijk dus). Maar kijk, in juli kon dat – en ander moois – wel:

Help
Dit mooie stukje uit het boek The Boy, The Mole, The Fox and The Horse van Charlie Macksey tegenkomen. En dat dat boek nu op mijn verlanglijstje staat 🙂
  • Vermoeden dat mijn keelpijn de normale keelpijn is die ik altijd heb als ik terug in België ben, maar voor de zekerheid toch naar de dokter bellen. Getest moeten worden en dus een dagje in preventieve quarantaine moeten. Maar gelukkig negatief testen én alle afspraken van die ene dag kunnen verschuiven, waardoor ik toch iedereen kon zien die ik oorspronkelijk hoopte te kunnen zien.
  • En meer zelfs, want mijn grootmoeder kwam net op tijd uit het ziekenhuis om haar – met masker – toch even te kunnen gaan bezoeken
Dikkele (Le petit requin)
Een fijn fietstochtje met mijn ouders met een stop in Dikkele, een van de 50 mooiste dorpen van Vlaanderen
  • Dankzij Becky (dezelfde Becky die hier al eens een gastblog schrijft!) het fijne, plantaardige restaurantje Plant B in Antwerpen ontdekken
  • Diezelfde avond, dankzij de vriendin van mijn broer, een andere fijne culinaire ontdekking doen, omdat ze mij verwees naar het toffe restaurant Tero in Brussel
Pomp (Le petit requin)
Voor de schapen zorgen, terwijl mijn ouders al op reis vertrokken zijn, en dus nog eens heerlijk nostalgisch de oude pomp in gang trekken om hen vers water te geven
  • Dankzij mijn broer en zijn vriendin, die ons een bon cadeau deden, een namiddagje kunnen relaxen in een saunacomplex
  • Nog eens naar Classic 21 en de Luxemburgse radio kunnen luisteren tijdens onze autorit van België naar Zwitserland
Vlinder op lavendel (Le petit requin)
Vlinders op de lavendel bij mijn ouders
  • Op een hete zomerdag naar huis fietsen en onderweg een volwassen man zijn t-shirt en broek zien uittrekken, waarna hij in zijn onderbroek in een fontein dook om af te koelen. Nu zie ik dat hier wel vaker gebeuren, maar meestal zijn dat toch kindjes en geen volwassen mannen 😂
IJsje (Le petit requin)
Tijdens een fietstochtje met mijn broer en zijn vriendin ons verlekkeren op een ijsje, maar ons afvragen waar we er eentje kunnen eten. En dan meteen van dit bordje antwoord krijgen 😀 (uiteindelijk gingen we wel ergens anders, omdat dit te vroeg tijdens de rit viel, maar grappig was het desondanks)
  • Na een paar keer bij onze vaste kebabzaak in de buurt vegetarische kebab besteld te hebben en daar in het begin een verwarde “euh, zonder kip, enkel gegrilde groentjes, zijt ge zeker?” als antwoord op te krijgen, nu probleemloos die bestelling kunnen plaatsen. Ze hebben het nog niet op de kaart gezet – iets wat mijn vraag naar vegetarisch eten in een lodge in Mozambique ooit wel veroorzaakte -, maar dat het al niet meer als “raar” bekeken wordt, is een overwinning op zich
  • Een serieuze courgetteoogst bij onze terugkeer
IJsbergsla (Le petit requin)
En mooie kroppen ijsbergsla
  • Mijn ouders die op de terugweg van hun reis in Italië een tussenstop bij ons inlasten
  • Een avondje wiezen, iets wat we vroeger met het gezin heel vaak deden op reis, maar ik tegenwoordig (wegens te weinig mensen om het mee te spelen) amper nog doe
MTB (Le petit requin)
Bijna dag op dag 3 jaar nadat mijn vorige mountainbike gestolen werd, eindelijk mijn nieuwe mogen afhalen (ik had het geld ervoor wel al die tijd op mijn rekening staat, maar niet de financiële rust en zekerheid om het uit te geven). Kijk wat een beauty! Mijn keuze van kleuren en hun vormgeving en zo zo blij mee! 😍
  • Twee heel fijne fietstochten met mijn ouders. En merken dat ouder worden bij hen niet minder zotter worden betekent (stoppen bij een kasteel, waar een paar houten dieren staan en binnen de korste keren zaten ze er allebei op 😀)
Eitje (Le petit requin)
Tijdens een vijfdaagse wandeling ’s middags telkens een lunchpakket uit de hut meekrijgen. En daardoor dus ook eitjes met vrolijke boodschappen
  • Na een wandeling die in de mist begon, kunnen eindigen met een leespauze in het zonnetje aan een blauw bergmeer, met besneeuwde toppen op de achtergrond
  • In een hut ’s avonds het Schweizer Hüttenspiel uitkiezen en daar een heel toffe avond mee hebben. Blijkt jammer genoeg volledig uitverkocht en ook tweedehands onvindbaar, anders lag het hier thuis ook al in de kast met spelletjes.
Rheintal Vaduz (Le petit requin)
Tijdens een wandeling deze foto van het uitzicht trekken en dan beseffen dat ik een heel land – Liechtenstein – op de foto gezet heb 😜
  • Ons tijdens die wandeling afvragen waarom Liechtenstein eigenlijk een apart land en geen deel van Oostenrijk of Zwitserland is. Dat achteraf opzoeken en daarbij op deze hilarische wikipedia-pagina over de relaties tussen Zwitserland en Liechtenstein botsen. Ik bedoel maar, incidenten als “Zwitserland heeft per ongeluk een skiresort in Liechtenstein met granaten geraakt, maar de enige schade waren een paar stoelen bij een outdoorrestuarant” of “woeps, de Zwitsers hebben per ongeluk de verkeerde afslag genomen en zijn Liechtenstein “binnengevallen”, maar kregen daar een drankje aangeboden”, dat is toch pure Monty Python of In de Gloria? 😂
  • Mijn broer op Whatsapp bovenstaande link sturen en als reactie dit al even absurd verhaal over de laatste inzet van het Liechtensteins leger teruggestuurd krijgen: “They lost no battles and suffered zero casualties (having avoided all fighting)”. En dan kwamen ze nog eens met een man teveel naar huis ook 😂
Gotthard-Oberalp (Le petit requin)
Twee – weliswaar niet al te lange (13 en 11km) – cols op een dag oprijden. Het was afzien, op de Gotthard door de hitte (38,8°C 😅), op de Oberalp door mijn rug. Maar zo zo zo content dat ik dat weer kan, twee cols op een dag.
  • Fijne aanmoedigingen tijdens de beklimming van de Gotthard (twee mtb’ers die go go go, een vrouw die hop hop hop en twee wandelaars die vlak voor de top proficiat riepen)
  • Mijn chiroprakter die een paar dagen na bovenstaande beklimmingen, mij streng toesprak – “jamaar, als ge wilt dat uw rug snel beter wordt, is één col misschien genoeg he mevrouw” -, maar tegelijk een glimlach over mijn verbetenheid om te sporten, niet kon onderdrukken
Kruidenpotjes (Le petit requin)
Ook al vond ik onze vorige kruidenpotjes (dag 345 in dit bericht) heel mooi, ze bleken door de draaidop niet bestand tegen de voedselmotjes waar we maar niet vanaf geraken. Gelukkig vond ik deze mooitjes als alternatief! Duimen dat deze gesloten doppen dicht genoeg blijken voor die vieze beesten.

Categorieën:...leest ziet hoort

Tags:

20 reacties

  1. Vreemde en bizarre tijden, en dat zal nog wel erger worden ….. Hou je taai, blijf gezond en blijf zulke mooie overzichten plaatsen 😀

    • Merci 🙂 Ondanks de vreemde en bizarre tijden blijft er gelukkig nog altijd veel moois, dat is ook wel fijn om te merken.

    • Ja he, ik moest een paar jaar geleden al lachen toen ik ontdekte dat de Zwitserse luchtmacht het luchtruim enkel “bewaakt” tijdens de werkuren en dat daarbuiten de buurlanden dat doen, maar de combi van Liechtensteins en Zwitsers leger is nog veel grappiger 🙂

  3. Ja, dat is zo’n mooi boek. Ik deed het mezelf alweer een tijdje geleden cadeau.

    En echt: staat er een heel land op die foto? Wat bijzonder.

    • Ja, Liechtenstein loopt ongeveer van de groene vlek links vooraan tot waar de rivier uit het zicht verdwijnt. Al durf ik niet met zekerheid zeggen dat er links niet toch een paar vierkante meters afgevallen zijn 🙂 Maar vond het inderdaad ook bijzonder, daar staan en dan plots beseffen dat je een heel land kan overzien. Ik heb wel met Monaco en Vaticaanstad een heel land in één dag bezocht, maar ik weet niet of je in Rome of Frankrijk ergens een punt hebt waarop je dat hele land kan overzien.

    • Merci! Al zeg ik het zelf, ik vind hem hééél mooi 😉 Ik moest een beetje wennen aan dat nieuwe versnellingsapparaat met 12-speed achteraan en vooraan maar één blad, maar na een paar tochten ben ik er wel fan van (en minder onderhoud ook, want ik heb geen voorderailleur meer waar vuil tussen kan kruipen).

  5. Zo vreemd die keelpijn na België, zou dat komen door de vuile lucht in België versus de gezonde berglucht?

    • Geen idee, ik heb het mij ook al afgevraagd. Moest ik echt in de bergen wonen, zou het mij niet verbazen, maar als ik de kaarten van luchtkwaliteit vergelijk, doet België het weliswaar slechter dan waar ik woon, maar is het hier zeker ook niet ideaal, omdat ik uiteindelijk toch in een stad in een van de dichtstbevolkte gebieden van Zwitserland woon. Maar misschien is het verschil tussen slecht in België en gemiddeld hier al genoeg om die keelpijn te veroorzaken?
      Ik heb ook al gedacht dat het misschien ligt aan de reis naar België, dat vb. de airco in de trein of in de auto (hoewel we dat daar zeker niet altijd opzetten, want ik vind dat niet aangenaam) de reden is. Maar ja, dan zou ik het in beide richtingen moeten hebben en typisch heb ik het enkel de eerste dagen in België, maar niet bij terugkeer.

  6. Oh, dat moet inderdaad gek aanvoelen om al die fijne herinneringen opnieuw te bekijken met het besef dat het nu weer even helemaal anders is. Deze tweede golf voelt sowieso lastiger aan vermits het sneller donker wordt en kouder waardoor de oplossing van een tuin-bezoekje om zo toch veilig te kunnen bijpraten minder uitnodigend is dan eerder. We zijn hier nog steeds heel voorzichtig omwille van het snel ziek worden maar ik heb vrijdag wel volop genoten van een droge én toch helemaal herfstige (die prachtige kleuren, een massa gevallen noten, eekhoorns in actie en zoveel verschillende paddenstoelen) boswandeling met mijn nicht. Die niet enkel zo lief is om speciaal met de auto naar het bos te rijden waar ik haar met mijn fiets opwacht maar ook nog eens de hele tijd een mondmasker draagt vermits je tijdens het wandelen op smalle weggetjes nu eenmaal niet altijd voldoende afstand kan houden.

    • Oh, zo fijn dat je toch die boswandeling kon doen!
      En inderdaad, die donkerte maakt het lastiger he. Ik merk dat ik ook minder hoop heb dan in het voorjaar. Toen de grenzen dicht gingen midden maart, ging ik er nog van uit dat we eind april toch naar België zouden kunnen, daarna dat de familievakantie in Frankrijk eind mei misschien zou kunnen doorgaan. Uiteindelijk viel dat allemaal in het water en duurde het tot begin juli eer ik mijn familie terug zag, maar ik had tussenin wel hoop dat ik ze ging kunnen zien. Nu durf ik zelfs niet meer hopen op een kerst samen…

      • Eigenlijk is die uitzichtloosheid moeilijker dan het donkere weer en de kortere dagen. Ik denk alleszins dat het helemaal anders zou aanvoelen indien je met zekerheid wist wanneer je terug met vrienden en familie zou kunnen afspreken en knuffelen. Dan had je iets heel concreet om naar uit te kijken. Ik vermoed dat het hier ook feestdagen van op een afstandje zullen worden. Binnenkort wordt ik ook opnieuw tante (hij laat wat op zich wachten de deugeniet) en het is zo’n raar idee om dan enkel bij hen van achter het raam op babybezoek te kunnen gaan terwijl we vlakbij elkaar wonen.

        • Och, zo dubbel: enerzijds zo fijn voor jou (en de ouders natuurlijk 😉 ) dat er een babietje onderweg is, anderzijds is een babybezoek van achter het raam beter dan helemaal niets, maar wil je zo’n kleintje gewoon even kunnen knuffelen natuurlijk. Ik duim in alle geval dat de bevalling vlot verloopt. En dat het niet te lang duurt voor je boekjes kan voorlezen met dat kleintje op je schoot.

  7. Als ik een dag naar zee ga (of ging, want dat is jaren geleden), krijg ik onderweg naar huis altijd gierende keelpijn, zeer vreemd.
    Zo jaloers op uw naam op uw fiets!!

    • Oei, dat is nog bizarder dan mijn keelpijn. Misschien doordat de wind aan zee harder blaast? Hoewel, zo overdreven is dat verschil normaal ook niet 🙂

      Ik kan bij die fietsenmaker alles van kleuren, vormen etc. en dus ook naam zelf bepalen, dus die moest er zeker mee op. Al kan zo’n naam ook gemakkelijk op een “standaard” fietskader, want mijn moeder heeft haar naam ook op haar fietsen staan en dat zijn er met kleuren/vormgeving van het fietsenmerk zelf.

        • Ik heb op mijn vorige fiets, die ik in regenboogkleuren had gespoten, in het zilver mijn naam gezet op de voorvork (die ik zwart had gespoten). Zeg dus nooit nooit he 😉

  8. Ik ben ook al een paar keer zo’n prent uit dat boek met de jongen en het paard tegengekomen. En elke keer o zo mooi…
    Proficiat met de twee cols! 🙂