Na een fietstochtje eindigen bij de Rosengarten. Ik was er nog nooit, maar behalve een mooie collectie rozen is het zicht op de stad er ook niet mis, dus daar ga ik nog wel eens langsgaan.
Te horen krijgen dat mijn huisartse veranderd is van praktijk, maar een heel sympathieke nieuwe huisartse leren kennen (door mijn ziekenkasverzekering kan ik niet zomaar van praktijk wisselen)
Mountainbiken langs de Töss
Dessertje, gewoon zomaar 🙂
Mooie gesprekken, fijne mails
De jeansbroek van toen ik op mijn dikste was nog eens aantrekken en het grote verschil zien. ’t Is misschien onnozel, maar dat motiveert toch.
Deze paasdecoratie ontdekken tijdens een wandeling. Zo kitsch en fout dat het weer heerlijk wordt (wat niet wilt zeggen dat ik het zelf in mijn tuin zou zetten 😉 ).
Deelnemen aan een ochtendclub van Hade, waar ik een paar pijnlijke thema’s aansneed, maar dat kon doen omringd door de warmte en steun van andere vrouwen
Langs de varkentjes lopen en ontdekken dat onze “favoriet”, Knorrie, zichzelf een heerlijk bedje gebouwd had
Een mooi, betekenisvol cadeau van Johan krijgen
Verschillende sollicitaties versturen en een paar keer op gesprek mogen
Een heerlijk ontspannen bad
De mooie houten kaboutertjes tijdens een mythen- en sagenwandeling in Bergün. Al leek dit wel een kaboutertje met een alcoholprobleem.
Een lekker nieuw recept uitproberen
De buren blij maken met brownies (als bedankje voor de tuinbak die we van hen kregen)
Van een vriendin een door haar ingesproken gedicht toegestuurd krijgen
Het laatste van 12 maandelijkse verjaardagscadeautjes krijgen: een verrassingsavondje uit
De aardappelen en ajuinen de grond in krijgen (eigenlijk wat te laat, maar daarom des te contenter dat het toch nog gelukt is. Ondertussen – een paar maand later – bleek dat niet eens zo’n grote impact op de oogst te hebben gehad)
Het einde van de gevelwerken, waardoor we terug rustig buiten kunnen zetten
De voor en na is iets minder spectaculair dan ik gehoopt had, maar beter is het hoe dan ook.
Lezen over permacultuur
Een bedankje krijgen van de organisatie van het Alpenbrevet, omdat ik – na de annulatie van het event door Corona – maar een deeltje van mijn inschrijvingsgeld terugvroeg en de rest als steun aan hen doneerde
Terug naar de bergen!
In de afdaling van de Albulapas een stop bij de Palpuognasee inlassen. Niet zo overweldigend als toen ik er in de winter was (ter vergelijking: onderaan dit bericht in de herfst toen Johan er was, als eerste foto in dit bericht – weliswaar vanuit een andere hoek – in de winter), maar nog steeds heel mooi
Gelukkig valt de huisarts ook goed mee! Ik vind dat toch een belangrijk persoon waar je je goed moet bij voelen.
Permacultuur is echt zo interessant en hoopgevend.
Ja, dat is zeker zo, dat je je bij je huisarts goed moet voelen. Gynaecoloog en huisarts, dat zijn bij mij de twee waar ik mij echt op mijn gemak moet voelen; bij de rest liefst ook, maar steekt het niet zo nauw 🙂
Ik vind het heel fascinerend om over permacultuur te lezen. Vind het wel nog moeilijk om het te laten “passen” bij het idee van wisselteelt, waar ik ook veel voordelen van zie (en de laatste jaren mee gewerkt heb). Denk dat het bij mij een combinatie van de beide gaat worden: de wisselende bedden van het ene, gecombineerd met het mulchen, de groenbemesting enzo van het andere.
Dat van die jeansbroek is niet onnozel.
En ik hou van dingen die zo lelijk of kitscherig zijn dat ze mooi worden.
Ja, ik dacht wel dat jij fan zou zijn van de konijntjes 🙂
En merci. Ik struggle soms wat met het feit dat ik nu zoveel beter in mijn lichaam zit, wat logisch is, omdat ik veel minder snel buiten adem ben, meer aan kan enz., maar het tegelijk ook stom vind dat ik, toen ik dikker was, mijzelf ook echt lelijker vond, terwijl dat natuurlijk heel hard door een soort opgelegd schoonheidsideaal bepaald wordt. Vandaar misschien ook dat onnozel vinden.
hahaha die paaskonijnen, ja die toveren wel een glimlach op mijn gezicht. en dat varkentje ook
Ja, dat varkentje lag daar zo gezellig ingeduffeld, was heel schattig om te zien. Vorige week was er toevallig een ander bezig een bedje te maken. Ook grappig hoe die heel de weide afliep op zoek naar het zachtste gras, dat aftrok en daarmee aan het bouwen ging 🙂
Wat een fijne terugblik en nee hoor, natuurlijk is het niet stom wanneer je je gelukkig voelt omdat die eerdere broek nu veel losser of zelfs te groot is geworden. Maar ik snap wel wat je bedoelt. Het zit er zo ingebakken dat we binnen een bepaald vakje moeten zitten qua bmi en gewicht om onszelf ‘mooi’ te kunnen vinden. Of het nu magazines zijn, televisie of advertenties we hebben dat zo vaak te zien en horen gekregen dat het een soort brainwash effect heeft dat moeilijk te weerleggen is. Op de duur weet je niet meer of je nu wel/niet blij mag zijn met het feit dat je er in geslaagd bent om af te vallen. Ik ben tot nu toe nog steeds beter in het omgekeerde. Het willen uitproberen van allerlei zoete lekkernijen – zo wil ik echt een keer een Brookie-recept vinden dat even lekker smaakt als de Brookie van Peck 47 in Brussel – gaat daar natuurlijk niet bij helpen. 🙂
Ja, dat dus exact. Ik ben superblij dat ik door af te vallen fysiek meer aan kan (ale, op dit eigenste moment weer even niet, want mijn rug doet lastig), maar ik vind het ook jammer dat ik mijzelf nu mooier vind (niet mooi, maar wel mooier), terwijl ja, waarom? Omdat ik dat zelf vind of omdat dat is wat ik aangeleerd gekregen heb?
Bij Peck 47 ben ik nog niet geweest, misschien moeten we – i.p.v. Flammkuchen – maar eens een Brookie gaan eten ginder, dat klinkt wel héél lekker. Ik durf geen moment plakken op wanneer dat kan zijn, want jouw gezondheid en mijn wonen in het buitenland, maakt dat het op véél gebieden zwaar moet verbeteren, maar hopelijk lukt het wel een keertje 🙂
Dat gaat sowieso een keer in orde komen. Maar mocht ik in de tussentijd een goed recept kunnen bedenken dan stuur ik het je misschien alvast op. Kwestie van niet te lang op zo’n Brookie te moeten wachten want momenteel ziet het er niet naar uit dat afspreken in een stad er snel weer zal inzitten. Brussel al helemaal niet.
Wel benieuwd naar die ochtendclubjes, maar het is misschien te persoonlijk om daarover te bloggen?
Ik zou mijn te grote jeans ook bijhouden :’)
Goh, ik weet niet hoe gedetailleerd je wilt horen over die ochtendclub? 🙂 In deze, over fragmenten van je levensverhaal, krijg je oefeningen om drie gebeurtenissen te gaan onderzoeken. Ik werkte vb. rond mijn eerste thesis, rond de breuk tussen Johan en mij en rond de verhuis naar Zwitserland (het hoeven dus niet allemaal negatieve gebeurtenissen te zijn; je mag zelf kiezen of je iets positiefs of iets negatiefs wilt onderzoeken). Voor mij voelt het als een soort combinatie van individuele en groepstherapie: de oefeningen zijn echt werk op jezelf, alleen in een thema duiken, de bijeenkomsten draaien rond het delen in een veilige omgeving. Iedereen mag (maar moet niet) vertellen over wat ze geleerd heeft, ontdekt heeft, mee zit. Doordat Hade altijd het principe van “holding space” toepast, krijg je ook nooit situaties waar je je verhaal verteld en vervolgens iemand reageert met “ah ja, ik ken dat, want de zus van de moeder van de slager heeft dat ook blablabla”. Je krijgt echt de ruimte om je verhaal te doen en te luisteren naar dat van anderen (wat ik heel leerrijk vind, want in sommige gevallen was dat heel herkenbaar, in andere zorgde dat net voor inzicht in “de andere kant”). Ik vind het een heel fijne manier om aan mijzelf te werken, om te focussen op thema’s waar er nog iets “wringt”. ’t Is geen wondermiddel, net zoals geen enkele therapie dat is, maar ik heb bij bepaalde dingen (vb. in de ochtendclub innerlijke criticus die ik ook al volgde) meer geleerd op 5 dagen tijd dan in de jaren therapie die ik deed… Is die innerlijke criticus daarmee plots weg? Nope, dat is een proces van langer dan 5 dagen natuurlijk. Maar ik heb wel meer handvatten om er mee om te gaan nu. Ik weet niet of dit als antwoord je nieuwsgierigheid bevredigt? 🙂 Anders mag je altijd eens mailen.
Gelukkig valt de huisarts ook goed mee! Ik vind dat toch een belangrijk persoon waar je je goed moet bij voelen.
Permacultuur is echt zo interessant en hoopgevend.
Ja, dat is zeker zo, dat je je bij je huisarts goed moet voelen. Gynaecoloog en huisarts, dat zijn bij mij de twee waar ik mij echt op mijn gemak moet voelen; bij de rest liefst ook, maar steekt het niet zo nauw 🙂
Ik vind het heel fascinerend om over permacultuur te lezen. Vind het wel nog moeilijk om het te laten “passen” bij het idee van wisselteelt, waar ik ook veel voordelen van zie (en de laatste jaren mee gewerkt heb). Denk dat het bij mij een combinatie van de beide gaat worden: de wisselende bedden van het ene, gecombineerd met het mulchen, de groenbemesting enzo van het andere.
Dat van die jeansbroek is niet onnozel.
En ik hou van dingen die zo lelijk of kitscherig zijn dat ze mooi worden.
Ja, ik dacht wel dat jij fan zou zijn van de konijntjes 🙂
En merci. Ik struggle soms wat met het feit dat ik nu zoveel beter in mijn lichaam zit, wat logisch is, omdat ik veel minder snel buiten adem ben, meer aan kan enz., maar het tegelijk ook stom vind dat ik, toen ik dikker was, mijzelf ook echt lelijker vond, terwijl dat natuurlijk heel hard door een soort opgelegd schoonheidsideaal bepaald wordt. Vandaar misschien ook dat onnozel vinden.
hahaha die paaskonijnen, ja die toveren wel een glimlach op mijn gezicht. en dat varkentje ook
Ja, dat varkentje lag daar zo gezellig ingeduffeld, was heel schattig om te zien. Vorige week was er toevallig een ander bezig een bedje te maken. Ook grappig hoe die heel de weide afliep op zoek naar het zachtste gras, dat aftrok en daarmee aan het bouwen ging 🙂
Wat een fijne terugblik en nee hoor, natuurlijk is het niet stom wanneer je je gelukkig voelt omdat die eerdere broek nu veel losser of zelfs te groot is geworden. Maar ik snap wel wat je bedoelt. Het zit er zo ingebakken dat we binnen een bepaald vakje moeten zitten qua bmi en gewicht om onszelf ‘mooi’ te kunnen vinden. Of het nu magazines zijn, televisie of advertenties we hebben dat zo vaak te zien en horen gekregen dat het een soort brainwash effect heeft dat moeilijk te weerleggen is. Op de duur weet je niet meer of je nu wel/niet blij mag zijn met het feit dat je er in geslaagd bent om af te vallen. Ik ben tot nu toe nog steeds beter in het omgekeerde. Het willen uitproberen van allerlei zoete lekkernijen – zo wil ik echt een keer een Brookie-recept vinden dat even lekker smaakt als de Brookie van Peck 47 in Brussel – gaat daar natuurlijk niet bij helpen. 🙂
Ja, dat dus exact. Ik ben superblij dat ik door af te vallen fysiek meer aan kan (ale, op dit eigenste moment weer even niet, want mijn rug doet lastig), maar ik vind het ook jammer dat ik mijzelf nu mooier vind (niet mooi, maar wel mooier), terwijl ja, waarom? Omdat ik dat zelf vind of omdat dat is wat ik aangeleerd gekregen heb?
Bij Peck 47 ben ik nog niet geweest, misschien moeten we – i.p.v. Flammkuchen – maar eens een Brookie gaan eten ginder, dat klinkt wel héél lekker. Ik durf geen moment plakken op wanneer dat kan zijn, want jouw gezondheid en mijn wonen in het buitenland, maakt dat het op véél gebieden zwaar moet verbeteren, maar hopelijk lukt het wel een keertje 🙂
Dat gaat sowieso een keer in orde komen. Maar mocht ik in de tussentijd een goed recept kunnen bedenken dan stuur ik het je misschien alvast op. Kwestie van niet te lang op zo’n Brookie te moeten wachten want momenteel ziet het er niet naar uit dat afspreken in een stad er snel weer zal inzitten. Brussel al helemaal niet.
Wel benieuwd naar die ochtendclubjes, maar het is misschien te persoonlijk om daarover te bloggen?
Ik zou mijn te grote jeans ook bijhouden :’)
Goh, ik weet niet hoe gedetailleerd je wilt horen over die ochtendclub? 🙂 In deze, over fragmenten van je levensverhaal, krijg je oefeningen om drie gebeurtenissen te gaan onderzoeken. Ik werkte vb. rond mijn eerste thesis, rond de breuk tussen Johan en mij en rond de verhuis naar Zwitserland (het hoeven dus niet allemaal negatieve gebeurtenissen te zijn; je mag zelf kiezen of je iets positiefs of iets negatiefs wilt onderzoeken). Voor mij voelt het als een soort combinatie van individuele en groepstherapie: de oefeningen zijn echt werk op jezelf, alleen in een thema duiken, de bijeenkomsten draaien rond het delen in een veilige omgeving. Iedereen mag (maar moet niet) vertellen over wat ze geleerd heeft, ontdekt heeft, mee zit. Doordat Hade altijd het principe van “holding space” toepast, krijg je ook nooit situaties waar je je verhaal verteld en vervolgens iemand reageert met “ah ja, ik ken dat, want de zus van de moeder van de slager heeft dat ook blablabla”. Je krijgt echt de ruimte om je verhaal te doen en te luisteren naar dat van anderen (wat ik heel leerrijk vind, want in sommige gevallen was dat heel herkenbaar, in andere zorgde dat net voor inzicht in “de andere kant”). Ik vind het een heel fijne manier om aan mijzelf te werken, om te focussen op thema’s waar er nog iets “wringt”. ’t Is geen wondermiddel, net zoals geen enkele therapie dat is, maar ik heb bij bepaalde dingen (vb. in de ochtendclub innerlijke criticus die ik ook al volgde) meer geleerd op 5 dagen tijd dan in de jaren therapie die ik deed… Is die innerlijke criticus daarmee plots weg? Nope, dat is een proces van langer dan 5 dagen natuurlijk. Maar ik heb wel meer handvatten om er mee om te gaan nu. Ik weet niet of dit als antwoord je nieuwsgierigheid bevredigt? 🙂 Anders mag je altijd eens mailen.