Week 2014/43

Ik had in België al eerder informatie opgezocht over bio-groentepakketten, maar vooraleer de beslissing genomen kon worden over welk pakket, aan welke frequentie en bij welke leverancier, waren er iets belangrijkere verhuisbeslissingen die dat alles een beetje overbodig maakten. Tijdens de eerste maanden hier heb ik er eerlijk gezegd weinig bij stilgestaan, tot ongeveer een week geleden. En daar waar ik in België veel te veel nadacht over hoe of wat, besloot ik nu maar gewoon een bedrijf te testen en te zien wat het zou geven.

Dinsdag werd dan ook ons eerste “degusteerpakket” geleverd, zijnde een pakket aan een iets goedkopere prijs om een idee te krijgen van het systeem. De inhoud bestond uit prei, bloemkool, pompoen, wortels, gedroogde appels, gewone appels en peren en dat was qua hoeveelheid zeker ok: wij haalden 7 porties uit een pakket bedoeld voor 1 à 2 personen, terwijl we in principe 9 porties nodig hebben, zijnde vijf weekdagen enkel voor mij en twee weekenddagen voor ons allebei. Bovendien heb ik graag wat speling: als er zoveel in zou zitten dat elke dag bepaald is, dan ben je bijna verplicht te koken op drukke momenten (of in de dagen ervoor) in plaats van simpelweg een op voorhand gemaakte diepvriesportie te eten én is er ook geen ruimte voor “goestingskes van het moment”.
De kwaliteit was zeker goed en ook de levering is praktisch, want als ik toevallig niet thuis ben (zoals nu al het geval was), dan kan ik het pakket gewoon afhalen bij een postpunt.

Conclusie: dat gaat hier nog besteld worden!

Qua aanvulling op het groentepakket heb ik overigens vlakbij een boerderij gevonden, waar je o.a. een beperkt assortiment groenten en fruit, maar ook eieren en melk kan kopen.

Vrijdag ging ik in de voormiddag opnieuw naar de German Study Group, waar ik momenteel meer anderen begeleid dan zelf nog veel eigen oefeningen te maken. Minstens even leerrijk, zij het op een andere manier natuurlijk! ’s Namiddags genoten we van het zonnetje in Zürich centrum, waarbij ik altijd een beetje moet gniffelen om de Schu(h)macherei.

Het plein aan de Fraumünsterkerk diende vandaag als verzamelplek voor koebeldragers (of hoe je dat ook noemt). Tja, soms is het hier moeilijk om het Heidi-in-Tirol-gevoel te vermijden.

Zaterdag ging ik naar een rondleiding van Zürich liest, een boekenvierdaagse met lezingen, voorstellingen en dus ook rondleidingen. Het zag er een veelbelovende combinatie uit van architectuur en literatuur, maar het bleek nogal tegen te vallen. Er was namelijk veel te veel volk: zo’n 60 à 70 mensen voor één, nogal stille, gids. De helft van de tijd hoorde je dus niet waarover de gids bezig was en de andere helft… tja, soms was het heel interessant zoals bijvoorbeeld dit gebouw dat oorspronkelijk het Zürichse congreshuis was, maar dat dan is omgebouwd tot garage (soms vraag je je af waar beleidsmensen met hun gedachten zitten op zo’n momenten, maar soit). Voeg een paar verdiepingsvloeren toe en hup, weg met de oude grandeur. Zeer spijtig, maar wel leuk om weten dat er een hele geschiedenis verborgen gaat achter wat een ordinaire garage lijkt te zijn.
Jammer genoeg waren dit soort interessante momenten te beperkt en waren de uitgekozen literaire fragmenten ook vaak veel te lang (en langdradig). Omdat het ook vrij koud begon te worden, ben ik dan maar wat vroeger terug naar huis gegaan.

Bovenste verdieping van de garage, waar je – als enige getuigen van vroeger – nog de dakconstructie kan zien

Zondag was ik overdreven vroeg wakker (5u45 wintertijd wakker; 7u00 wintertijd opgestaan), maar blijkbaar leidt zo’n slaaptekort tot overmoedigheid: ik haalde namelijk mijn laptop voor een deel uit elkaar (t.t.z. toetsenbord half los, idem met die strook waar de powerknop zit). U merkt het al aan mijn doorgedreven kennis van het IT-jargon, ik wist waar ik aan begon, hum hum. Reden voor deze risicovolle onderneming was het feit dat mijn laptop steeds vaker (en ook al veel te lang) stofzuigerambities vertoonde. Als je bijna een zucht van opluchting slaakt, wanneer dat ding eindelijk even mindert en het opnieuw stil wordt in de kamer, ja, dan is het dus tijd om er iets aan te doen. En amai, ik had dat dus al veel langer moeten doen: ter hoogte van de ventilator zat het luchtrooster naar buiten quasi volledig verstopt: hele plukken stof heb ik er uitgehaald, geen wonder dat die compleet in overdrive moest gaan om zelfs maar een beetje geventileerd te geraken. Is hij nu opnieuw muisstil? Mja, dat nu ook weer niet, maar ik vermoed dat ik het daarvoor te ver heb laten komen. De stofzuigernabootsingen zijn wél verdwenen – het lijkt nu eerder op een zacht geruis -, dus het heeft wel degelijk nut gehad. Wie weet, straks blijft mijn laptopje toch nog leven!

In de namiddag besloten we te profiteren van het goede weer en een fietstochtje te maken richting Ägeri.
We spotten daarbij deze “Bloodhound Lenkwaffenstellung”, die na nader opzoekwerk gelukkig een museum blijkt te zijn en geen slecht verstopt luchtafweergeschut.
In de jaren zestig, Koude Oorlog-tijden dus, werden een aantal ASMP’s (Air-Sol Moyenne Portée), ofte nucleaire raketten, opgesteld in de buurt van het dorpje Gubel. Tot 1999 was dit (uiteraard) allemaal top secret, maar sindsdien is het geheel buiten werking gesteld en beschermd als “Monument met regionale waarde”.

Twee bochten verder waren het niet langer de wapens, maar wel de natuur die mij naar adem deden happen. Het heeft duidelijk al gesneeuwd hogerop, want deze bergen zijn niet zo hoog.

De Ägerisee, het keerpunt van onze tocht die uiteindelijk zo’n 45km zou bedragen. Leuk toertje, waarbij we een ander stukje “buurt” verkend hebben, maar waarvan we – dat blijft de constante – toch weer met zware benen thuisgekomen zijn.