Week 2015/29 in woord en beeld

Een week die startte met het definitief doorhakken van de grote werken-en-studeren-knoop: ik ging bij mijn bazen langs en vroeg hen om vanaf september halftime te kunnen werken, zodat ik kan starten met die nieuwe studie. Hoewel ik mij daar op voorhand heel ongemakkelijk bij voelde (“ik ben er nog maar net begonnen, wat gaan die wel niet denken als ik nu al kom vragen of ik minder mag werken”), waren ze vooral heel enthousiast dat ik toegelaten ben tot de universiteit. Ik durfde ook voor het eerst zelf rechtuit te vragen wat ik het liefste wilde, zijnde halftijds van september tot december i.p.v. voltijds van september tot oktober – voor hen ook goed, want zo ben ik er in totaal evenveel werkdagen – en ook dat luchtte op (niet in het minst omdat ik het ook kreeg). De vorige keer dat ik bij een job een vermindering van een voltijdse ging vragen, hield ik immers te weinig rekening met mijzelf door te vragen “of het hun misschien alsjeblieft niet te veel zou storen als ik mogelijks 90% zou gaan werken” (terwijl ik wist dat ik minstens 80% nodig had om het haalbaar te maken, daar waar ik nu minstens 60% nodig heb, maar mij comfortabeler voel bij 50% omdat dat iets meer rust en ruimte geeft). Ook al ben ik soms gefrustreerd over mijzelf en mijn assertiviteit op het werk, op momenten als deze merk ik dat ik echt wel al vooruitgang geboekt heb tegenover anderhalf jaar geleden.

Voor de rest gaat het wel ok op het werk, soms iets te weinig bouwhistorisch en iets teveel administratief werk naar mijn goesting, maar ik heb de indruk dat een stage hier in Zwitserland toch wel wat anders opgevat wordt dan in België en dat het er dus bijhoort. Ik werkte wel al mijn eerste bouwhistorisch dossier af, al klonk dat thuis nogal onnozel toen ik vertelde dat ik als laatste deel van dat dossier “tekeningen moest inkleuren” 😉

Mijn broer profiteerde van zijn week in Zwitserland om massaal veel te fietsen (hij heeft in een week zo ongeveer het aantal kilometers gereden dat ik op twee maanden bij elkaar fiets). Woensdagavond reden we samen met de mountainbike de Uetliberg op. Mooi ritje, zij het meer dan lastig genoeg zo ’s avonds na een lange werkdag en in de hitte (de temperaturen lagen hier de hele week rond de 30°C). Gelukkig maakten de mooie avondkleuren het vele klimmen al wat minder lastig! En was het ook gewoon heel plezant om nog eens een fietstocht met mijn broer te doen, want dat was al weer een heel tijdje geleden.

De hitte zorgde er trouwens ook voor dat ik voor het eerst het parkje tegenover het werk ontdekte: eerst voor een lunch met de collega’s, daarna ook eens alleen (met een boek, dus zalig rustig).

Vrijdagavond gingen we voor barbecue langs “onze” rivier (drie minuutjes stappen en we zijn er al). Er werd uiteraard ook wat afkoeling in het water gezocht, want ook al was dit de minst hete dag van de week, het was nog altijd superwarm.
Alleszins gezellig en iets dat we ons, met al het bezoek dat hier de komende weken gepland staat, nog wel zien herhalen.

Onze plannen voor zaterdag wisselden een paar keer door de onweersvoorspellingen in de Alpen, maar uiteindelijk trokken we naar Flims voor een wandeling bij de Tschingelhörner. Omdat we er vrij laat toekwamen, kozen we ervoor de lift naar boven te nemen en dan helemaal naar beneden te wandelen (omgekeerd zouden we het immers niet meer halen en op en af zou wat teveel van het goede geweest zijn).

We begonnen onze tocht met een lus langs de Tschingelhörner en de Segnasgletsjer, gelegen in de “Tektonikarena Sardona”, die beschermd is als Unescowerelderfgoed omdat je er op een hele mooie, duidelijke manier kan zien hoe verschuivingen in gebergtes kunnen plaatsvinden. Echt de moeite om te zien, of je nu geïnteresseerd bent in de geologie erachter of niet!
We dachten dus bovenaan al het spectaculairste gezien te hebben, maar de zogenaamde Wasserweg langs de Flem moest er zeker niet voor onderdoen. Machtig hoe het water de rotsen er uitgesleten heeft!

Voor wie trouwens net zoals wij naïef denkt dat een tocht met voornamelijk dalen fysiek niet zo belastend is: dat is het dus echt wel. Hoewel we tijdens de tocht niets voelden, stonden we zondag toch alledrie op met zwaar verzuurde beenspieren. Zoals verwacht was het echter vooral belastend voor de knieën, zelfs iets té voor de mijne, want in mijn rechterknie kreeg ik onderweg plots stekende pijnen. Al mankend zette ik de tocht verder, wat er natuurlijk voor zorgde dat ik mijn andere knie overbelastte en die ook begon te protesteren… De komende dagen schrap ik het lopen en zwaar wandelen of fietsen dus even, zodat mijn knieën kunnen recuperen.

Zondag werd dan ook een rustdag: een beetje kijken naar de Ronde van Frankrijk, pannenkoeken maken, mijn broer uitwuiven die terug naar België vertrok en wat tijdschriften bijlezen. Al was dit artikel onder de noemer “budgetvriendelijke alternatieven voor verre reizen” toch niet meteen wat ik er van verwacht had. Minstens 1600 euro per persoon voor vier dagen is immers niet echt mijn idee van een budgetreis…