Week 2016/11&12 in woord en beeld

Vorige week kwam het er niet van om een weekoverzicht te schrijven en dat terwijl ik nochtans altijd een week marge inbouw, net om genoeg tijd te hebben. Gelukkig zijn jullie lief genoeg om dat niet erg te vinden en blij te zijn met een dubbele editie, toch? 😉

De paper waar ik momenteel (met veel moeite) aan bezig ben, gaat over het kasteel van Heidelberg dat een bepalende rol speelde in de monumentenzorg in Duitsland. Rond 1900 ontstond er immers een “kasteelstrijd” toen het ondertussen ruïne geworden kasteel deels gereconstrueerd werd en er plannen waren om ook andere delen grotendeels opnieuw op te bouwen. Dat dat heropbouwen maar vagelijk gebaseerd was op de oorspronkelijke bouw, zorgde voor nogal wat controverse en dat leidde ook tot cartoons als onderstaande waarin het kasteel “twee maal vernietigd wordt: de eerste maal door een brand, de tweede maal door de restauratie”.

Of tot pamfletten waarbij ik eerst anderhalve pagina geslijm aan de keizer moest doorlezen vooraleer de tekst tot zijn eigenlijke essentie kwam…

Op een heel ander, veel praktischer, renovatiegebied werd deze week een afvalcontainer klaargezet voor iedereen die voor de renovatie van deze zomer nog gerief kwijt wilde. Bij ons viel dat best wel mee, maar we gooiden wel o.a. een half vervallen houten rek weg dat bij de kelder hoorde, maar eigenlijk nogal onhandig was. Ik was van plan om de container zelf te fotograferen als “foto van de dag”, maar toen de werkers een grote hoop isolatie vanaf de straat naar het hoger gelegen gebouw transporteerden, was dat toch eigenlijk wel wat spectaculairder 🙂

Het skiën is dit jaar nog gene vette geweest door onze afwisselende blessures (eerst mijn rug, dan Johans enkel), maar op zaterdag trokken we er nog eens op uit. Opnieuw naar Flims, waar de hemel van ’s ochtends tot ’s avonds in het mooiste blauw gehuld was. Combineer dat met pistes met fantastisch goede sneeuw en zicht op het tektonisch landschap van Sardona (kijk wat een verschil met het zicht in de zomer) en jullie snappen wel dat we een zalige dag hadden!

Zondag was iets rustiger, al ging ik wel voor het eerst deze week lopen. Niet zo goed bezig dus qua trainingen, maar net toen ik halfweg de week mijn moed bij elkaar geraapt had (vraag mij niet waarom, maar ik had er plots écht geen goesting meer in), stootte ik mijn klein teentje hard tegen een stoel. Aangezien stappen al pijn deed, stelde ik het lopen toch nog maar een paar dagen uit. Verder dan 5km kwam ik niet en dan hield ik halverwege nog een korte stop ook, maar zo kreeg ik tenminste eindelijk een bewijs dat er wel degelijk bevers wonen in het wildpark. De otters zijn er vrij vaak te zien, maar de bevers spelen nogal graag verstoppertje: hoewel ik de beesten zelf nog steeds niet te zien kreeg, bewijst deze duidelijk aangevreten boomstam op zijn minst dat er iets leeft 🙂

Na zo’n fantastisch weekend volgde dinsdag de ontnuchtering. Wat kan een mens nog meer doen dan diep zuchten om zoveel onnodig menselijk leed? Behalve dan mails en berichten versturen die bij ons gelukkig allemaal positief beantwoord werden.

Brussel komt hier wel vaker in het nieuws als EU-hoofdkwartier, dit keer waren het beelden en woorden die ik hoop nooit meer te moeten lezen. En dat het raar is ook, te merken hoe ik een soort opstandigheid bij mijzelf opmerkte bij het lezen van sommige kromgetrokken redeneringen. Blijkbaar zit er nog meer gevoel voor België in mij dan ik dacht.

De rest van de week verliep vooral in het teken van Pasen. In aanloop er naar toe zijn de kerkverenigingen namelijk weer in gang geschoten met een reclamecampagne (dat gebeurt hier wel vaker). Ik blijf dat bizar vinden en soms ook storend. Moesten er even vaak affiches van islamitische, joodse of – ik zeg maar iets he – atheïstische verenigingen (want jaja, er zijn wel degelijk van die rare mensen die in niets geloven…), dan zou ik het weliswaar nog altijd een beetje raar vinden, maar zou ik tenminste geen “indoctrinatie”-gevoel krijgen. En ik weet het: ik zou soms beter wat meer van “leven en laten leven” doen.

Soit, Pasen heeft gelukkig ook zijn goede kanten en dan heb ik vooral over de chocolade waarmee de winkels belegerd worden. Hoewel goed in het geval van deze konijntjes misschien ook niet het juiste woord is, want ligt dat nu aan mij, of zien die er – vooral door hun ogen – nu niet heel erg uit als zombiekonijnen?

Het was er niet om gedaan maar deze week kwam ook de bestelde doos theelichtjes toe (feest van het licht, weet-u-wel 😉 ). Wie zich afvraagt of dat dan zo speciaal is: op zich natuurlijk niet, maar als eerste ecologische theelichtjes in huis verdienen ze toch wel een vermelding: ze bevatten geen aardolie en hebben geen metalen huls (al is de wiek nog bevestigd aan een klein metalen plaatje). Lang leve de eco én Zwitserse (dus geen douanekosten) webwinkel die ik ontdekte!
Voor wie geïnteresseerd is, even een korte niet-gesponsorde reclame: ze zijn van het merk Biokema, ik vermoed dat dat in België ook wel ergens zal te krijgen zijn (maar vraag mij niet waar).

Pasen, dat zijn ook narcissen! Omdat we dit jaar ons terras vrij moeten houden voor de renovatiewerken, kunnen we er zelf geen laten bloeien. Ik kocht dan maar twee kleine potjes voor binnen, want geef toe, zo’n bloemen schreeuwen toch lente en vrolijkheid en zon!

Die zon kregen we op zaterdag opnieuw vollenbak te zien en goh man, dat is toch zo genieten he! Na het moesteentje van de week ervoor, besloot deze week mijn enkel te protesteren, waardoor mijn looptochten opnieuw beperkt bleven tot 5km. Gelukkig zorgden de zon en de en masse buitengekomen mensen – mijn favoriet was de barbecueënde opa in kostuumbroek en hemd – voor genoeg reden om die enkelpijn even te vergeten en toch blij te worden van het lopen (al neemt dat niet weg dat ik keihard duim dat dit niet te lang duurt).

Pasen zelf (en, we moeten daar eerlijk in zijn, Gent-Wevelgem op TV) was aanleiding voor wat decadentie hier ten huize: niet alleen maakte ik voor het eerst in twee jaar nog eens scones, er kwam ook vlechtbrood op tafel. Al gaf ik er maar eentje die vorm en kneedde de rest om tot konijntjes. Of dat was toch de bedoeling, want op mijn vraag of hij zag wat ik gemaakt had, antwoordde Johan “duiveltjes”. Ketters die we zijn vonden we dat weliswaar óók wel toepasselijk, maar uiteindelijk kwamen we tot de conclusie dat het toch vooral dikke, slapende katjes leken. Ach ja, ik heb nog een jaar de tijd om te oefenen op langere oren 😉