And who by fire, who by water…

Op dinsdag, de dag van de Amerikaanse verkiezingen, was ik – naar aanleiding van iets teveel holly jolly jingle bells in de winkel – begonnen aan een berichtje over doodgewone irritante dingen (een omgekeerde versie dus eigenlijk van deze reeks). Maar de kater die de volgende ochtend volgde, maakte dat ik absoluut geen nood had aan een extra lading negativiteit, ironisch jasje of niet. Gisteren was ik dan ook het boekje ingedoken waarin ik elke dag iets leuks opschrijf om toch een positief lijstje samen te stellen. Deze ochtend wilde ik het afwerken, maar eerst las ik even het nieuws. En dus ook het bericht dat Leonard Cohen gestorven is. Numb, voor de tigste keer deze week.

Ik leerde hem vooral door Johan kennen, maar verloor al snel mijn hart aan zijn muziek. Soms misschien net iets teveel, want de bij momenten neerdrukkende zwaarte ervan, maakt dat ik toch wat moet opletten met de dosissen die ik inneem… Maar wat een fantastische teksten, wat een fantastische muziek! Het concert in de Ahoi in Amsterdam dat ik Johan in 2013 cadeau deed, was er dan ook al evenzeer eentje aan mijzelf. Blij dat ik hem toch één keer gezien heb en met Who by fire een van mijn favoriete nummers live heb kunnen horen. Blij om de dankbaarheid te zien die de mens zo overduidelijk voor zijn muzikanten had. Blij dat ik nog niet al zijn nummers ken en dus nog eventjes kan negeren dat er geen nieuwe meer zullen volgen…

So long, Mr. Cohen, slaap zacht.

PS: en 2016, het is nu wel genoeg geweest vind ik. Zou het lukken om het de komende anderhalve maand gewoon rustig aan te doen?