Een jaar geleden #projectblogboek

27 april 2014

Een jaar geleden is het ondertussen dat wij Zwitserland binnen reden. In colonne – mijn moeder in de auto van mijn ouders, Johan op zijn moto en ik in een auto geleend van een vriend – legden we voor het eerst de route af die we ondertussen quasi blindelings kunnen rijden. Beladen met het noodzakelijke voor de eerste maanden in ons tijdelijk appartement (wat in ons geval neerkwam op een minimum aan huishoudelijk gerief en een maximum aan fietsen 😉 ).
Exact een jaar geleden startte een nieuw hoofdstuk in ons leven samen, eentje dat ondertussen zo vertrouwd geworden is dat het ongelooflijk lijkt dat het nog maar een jaar is en tegelijk soms nog zo nieuw aanvoelt dat het bizar is dat het al een jaar is.

Le petit requin

27 april 2012

Ik loop op wolkjes: twee weken geleden op een zaterdagavond (/nacht) werden we een koppel. Nog eens twee weken later heb ik een sleutel van zijn appartement en in juni wonen we al quasi samen. Sommige mensen vinden dat snel gaan, voor ons is het vooral vanzelfsprekend. We voelen aan dat het goed zit en nu, drie jaar later, is dat gevoel alleen maar sterker geworden.

27 april 2010

Vijf jaar geleden startte ik met de ondermijning van mijn zelfvertrouwen door eerst rationeel te beslissen mijn thesis uit te stellen naar tweede zit; ik had immers achterstand opgelopen door een eerste promotor die gewoon niet reageerde en door nog van onderwerp te wisselen bij mijn tweede promotor. Dat rationele verdween echter al snel, want indienen in augustus werd januari werd juni werd uiteindelijk augustus 2011. Beetje bij beetje sloeg ik mijn zelfvertrouwen aan flarden en het is pas nu dat ik het langzaam terug opbouw.

27 april 2009

Ik ben ondertussen een dikke maand in Cottbus en geniet van al het nieuws dat een ander land, een andere universiteit… te bieden heeft. Een van de vele pluspunten aan die hele Erasmusuitwisseling is Berlijn, een stad die al een paar jaar daarvoor mijn hart stal, maar dat tijdens deze periode telkens opnieuw doet. Mijn foto’s tonen dat de hernieuwde liefde exact zes jaar geleden startte en doen mij vooral dromen van meer. Misschien toch maar eens ergens tussendoor een citytripje Berlijn proberen in te plannen?

Le petit requin

27 april 2005

Ik ben bezig aan mijn laatste maanden middelbaar, tevens mijn laatste maanden als scholier in Aalst. Het merendeel van mijn klasgenoten zal uitzwermen naar Gent of in Aalst blijven; met een paar enkelingen trekken we naar Brussel. Op dit moment is er vooral nog twijfel: ga ik voor ingenieur-architectuur of voor vertaler-tolk? Het zal uiteindelijk dat eerste worden, een keuze waar ik nog steeds achter sta, al blijft de passie voor talen een continue aanwezige.

27 april 2000

Mijn eerste jaar in het middelbaar zit er bijna op, een jaar dat verschillende ontdekkingen met zich meebracht, waarvan de liefde voor Latijn de belangrijkste zal blijken te zijn. Zes jaar lang zal ik vasthouden aan die liefde en het is eentje waar ik soms nog met heimwee aan terugdenk. In mij vind je alvast geen tegenstander van het leren van dode talen, want ik heb er zoveel uitgehaald: een manier van leren, maar ook taalgevoel door de vele vertalingen en een stevige basis om andere talen te leren (herkenbare woordenschat bij de Romaanse talen, maar bijvoorbeeld ook de kennis van naamvallen die het leren van Duits zoveel makkelijker gemaakt heeft), cultuur en geschiedenis, een liefde voor tempels en andere historische bouwwerken…

27 april 1995

Ik zit in het derde leerjaar, bij meester Rimbaut, achteraf bekeken de leraar met de mooiste tekenkunsten van mijn ganse lagere schoolcarrière. Geen idee wat we toen juist leerden op school (is dat bij jullie ook zo, dat dat één grote soep wordt: wel nog ongeveer weten wat je geleerd hebt, maar niet meer in welk jaar juist?). Thuis was ik vooral bezig met lezen (véél lezen) en spelen in de tuin met mijn broer. Op 27 april zullen daar zonder twijfel ook enkele lammetjes bij geweest zijn.

27 april 1990

Ik heb recent mijn eerste Pasen in ons nieuwe huis gevierd (al baseer ik mij daarvoor eerlijk gezegd vooral op mijn fotoalbums en niet op echte herinneringen). Het zijn ook mijn laatste maanden als enig kind, want een beetje terugrekenen leert mij dat mijn broer in de volgende maand verwekt zal worden 🙂 Tegelijk is het ook de start van mijn laatste jaar met al mijn grootouders, want kort na de geboorte van mijn broer zal een van mijn grootmoeders veel te vroeg overlijden aan de gevolgen van kanker. Heel jammer dat ik nog iets te jong was om veel herinneringen aan haar te hebben.

#projectblogboek

Dit is de negende post voor #projectblogboek, volgens haar idee, gebaseerd op haar boek.

11 reacties

  1. Wauw, ik ben echt onder de indruk van deze terugblik! Zeer mooi geschreven. Fijn dat je ook van Latijn houdt, een beetje reclame kan nooit kwaad 🙂

    En hopelijk is dat zelfvertrouwen al wat terug. Goed dat je doorgebeten hebt met die thesis. Je kan terecht trots zijn op jezelf!

    • Bedankt! Complimentjes zijn altijd plezant, maar hier word ik echt helemaal blij van! 🙂
      Leuk dat je ook een Latijn-fan bent 🙂 Ik had hetzelfde ook met Grieks, maar heb dat jammer genoeg wel gelaten voor wat het was, omdat ik Latijn-Grieks iets te beperkend vond qua wiskunde en wetenschappen (logisch natuurlijk, je kan moeilijk alles in één richting steken).

  2. Hier een ir. (zonder de arch.), maar ook met een gelijkaardig thesis-trauma. Ik heb er zelfs nog een half jaar langer over gedaan (wel ondertussen een economische master 'tegen de verveling' behaald ook – waar ik nu wel blij mee ben want het kleurt mijn cv veel positiever in). Ik ben nogal perfectionistisch van aard en legde mezelf een onmogelijke druk op waardoor ik enorme faalangst kreeg en daardoor alles ging uitstellen. Onbegrijpelijk voor iedereen omdat ik toen eigenlijk net zeer hoge punten haalde.
    Maar uiteindelijk probeer ik het positieve in het verhaal te zien. Irrationele angsten zijn écht heel moeilijk om te overwinnen, toch knap dat het ons uiteindelijk toch gelukt is, right?! Het is het allermoeilijkste wat ik ooit in mijn leven heb moeten doen; toegeven dat ik eigenlijk niet meer aan die thesis aan het werken was en dat ik hulp zocht. Toen dàt achter de rug was (& ik een nieuw onderwerp inclusief goede begeleiding vond), was die thesis zelf een MAKKIE. 😉

    • Oh, herkenbaar! Ook dat van die hoge punten. Idem met de master die ik daarna (als werkstudent deed): ik legde weinig examens af door die faalangst, maar op degene waar ik naartoe ging, haalde ik meestal wel hele hoge punten.
      Maar inderdaad, ik probeer er ook het positieve van in te zien (al lukt dat nog steeds niet altijd, maar op zijn minst het beseffen is ook al iets 🙂

      Leuk trouwens dat je weer blogt! Ik kom binnenkort eens bijlezen (want ’t is ondertussen al een pak leesvoer geworden precies).

  3. Wat een plezante manier om wat meer over u te weten te komen! Ge hebt in ieder geval genoeg zelfvertrouwen om een avontuur in der Schweiz aan te durven, en hopelijk brengt het solliciteren binnenkort vruchten (en nog een portie zelfvertrouwen) op!

    • Merci! Zeker voor de opmerking van Zwitserland, want hoe belachelijk het misschien ook klinkt, ik had dat zelf nog niet eens beschouwd als iets waar zelfvertrouwen voor nodig is… 🙂

  4. Leuke terugblik! Zo zie je maar al te goed wat je al bereikt hebt… een stabiele relatie, wonen in een prachtig land, het diploma van je dromen, in één rechte lijn naar je droomjob 🙂
    En promotors echt waar dat die ook eens beoordeeld/gebuisd zouden worden voor hun betrokkenheid bij het eindwerk van de hun toegewezen studenten. En: lang leve Latijn!!!

    • Hehe, hoor ik daar ook enige promotorfrustratie? 🙂 Gelukkig kreeg ik na het eerste niet-communicatie exemplaar twee pareltjes van promotoren in de plaats!