Over dat verhuizen naar het buitenland

Een tijdje (ok neen, een hele tijd) geleden schreef LJ over haar buitenlandplannen en het gebrek aan concretisering ervan.
Ik zat de hele tijd instemmend te knikken of juist hevig nee te schudden; in mijn hoofd vormde zich een ellenlang antwoord en dus stopte ik met mijn reactie en zwierde dat hier in een conceptbericht (ook de reden waarom ze zo lang heeft moeten wachten op mijn reactie, want er staat zo’n hoopje concepten te wachten op afwerking dat dit er een beetje in verdween).
Die verhuis naar het buitenland is ondertussen voor ons iets “logisch”, maar voor de meeste mensen – en dat merken we soms nog aan reacties – is het dat niet per se. Daarom eens over die verhuis, deels in antwoord op LJ haar bericht, deels met andere aanvullingen.

Waarom weg uit België, waarom Zwitserland?

Ik kan eigenlijk moeilijk uitleggen waarom ik “per se” weg wilde uit België. Had ik het daar slecht? Neen! Had ik niets meer dat de moeite waard zou zijn om voor te blijven? Absoluut niet! Vond ik geen werk in mijn sector, waardoor het buitenland de enige optie was? Ook niet (integendeel zelfs).

Misschien is het door het reizen dat mijn ouders mij met de paplepel hebben ingegeven of door de verhalen van mijn grootouders die de halve wereld gezien hebben en zelf in hun twintiger jaren alles achterlieten om naar Congo te gaan? Allemaal mogelijk, alleszins: dat verlangen om te vertrekken is er altijd al geweest en werd ook groter met de jaren: was het tijdens het middelbaar in de eerste plaats verlangen naar “de grote stad”, dan werd het eens ik in Brussel studeerde “het buitenland”. Toen ik voor het eerst hoorde van Eramusuitwisselingen, wist ik meteen dat ik dat ooit zou doen 🙂
Na mijn terugkeer uit Duitsland (na zes maand), heb ik het moeilijk gehad: je staat daar met een ervaring die van jou alleen is en mensen zijn natuurlijk wel geïnteresseerd, maar echt weten hoe het was, doen ze ook niet (die andere Erasmussers natuurlijk wel, maar aangezien niemand anders naar Duitsland was geweest tegelijk ook niet).

Dat verlangen kan ik het best omschrijven als een soort onrust of – positiever klinkend – honger, een honger naar andere culturen, andere talen, andere mensen…
Is Zwitserland dan zo anders dan België? Ja en neen. Er zijn verschillen (dat gehakt ;-), maar meestal zijn die zodanig klein dat ze verwaarloosbaar zijn. Desondanks, ook die kleine verschillen zijn interessant en leerrijk om te leren kennen, om die nuances te maken en te begrijpen. Ook zo’n klein verschil kan al iets zijn waar je op botst (vb. die Zwitser die het niet nodig vond dat ik nog werk zoek, want Johan verdient toch genoeg voor ons twee. Jup, vrouwenemancipatie is een duidelijk verschil tegenover België).

Le petit requin
Onze “kleine” verhuis eind april: twee auto’s en een moto, gevuld met ons leven van de komende twee maand

Vluchten uit België?

LJ’s vriend noemt haar drang naar het buitenland “ontsnappen aan het echte leven”.
Ik ben ontsnapt naar Duitsland, heb de buitenlandervaring eerst in een “minivorm” gehad. Mini, omdat de ervaring als student nu eenmaal niet dezelfde is; je blijft in zekere zin binnen het beschermde wereldje van de universiteit, sociale contacten worden je op een presenteerblaadje aangeboden, je hebt quasi geen administratieve rompslomp… Een klein beetje dus zoals LJ’s ervaring met Intersoc.
Hoe dan ook, dat neemt niet weg dat het wel een buitenlandervaring was. Daarna was dat verlangen niet gestild, was het integendeel heviger geworden. Is dat vluchten, is dat ontsnappen aan het echte leven?

Ik vind van niet, het is gewoon een andere manier van leven. Een van mijn vroegere buurvrouwen is zo’n typisch “dorpsvrouwtje”: haar dochter heeft een vriend die afkomstig is uit een “ver” dorp (10km verder) en Brussel is die verre, grote, angstaanjagende stad. Ik zou doodongelukkig worden van een leven zoals het hare; zij van een leven zoals het mijne, want hoe zot ben ik wel niet om 700km van alles wat ik ken te gaan wonen, weg van mijn familie, mijn vrienden, mijn comfortzone…
Als ik vlucht van mijn leven door er van weg te gaan, doet zij dat in zekere zin evenveel door te vluchten in haar dorp en de straal van 5km errond en haar ogen te sluiten voor alles wat daarbuiten gebeurt, denk ik dan. Soms benijd ik haar, want wat moet het rustgevend zijn om gewoon content te zijn waar je bent en niet te verlangen naar andere plaatsen. Dan anderzijds: juist door die onrust in mij, leer ik nieuwe landen, gebruiken, mensen kennen en verruim ik zo mijn blik. Die verrijking is zoveel waard dat ik er dat gevoel van onrust graag bijneem.
Nu niet dat ik LJ vergelijk met een dorpsvrouwtje die geen 5km ver gaat :-), maar gewoon om even aan te geven dat er niets mis is met je ganse leven in België wonen, uiteraard niet, maar er is net zomin iets mis met dat niet doen. Elke manier van leven heeft zijn eigen waarde en de ene, blijvende, vorm is niet beter of slechter dan de andere, weggaande, vorm.

Vertrekken dan maar?

Na mijn Erasmus stond voor mij vast: als mijn studie gedaan is, ga ik terug naar het buitenland. Dat kon ook in combinatie met mijn stage, want de Orde van Architecten laat een buitenlandse stage toe. Zij het dan wel dat die maximaal zes maanden mag duren, dus besloot ik om te starten bij een Belgisch bureau, daar anderhalf jaar te blijven en dan te vertrekken. Ah ja, als ik zou beginnen met het buitenlandse deel, dan had ik na zes maand terug moeten komen en dit keer wilde ik voor langer weg. Maar ja, dan komt het leven in de weg zeker? Dat Belgisch bureau bleek de job van mijn leven te zijn (toen toch), ik leerde Johan kennen toen ik daar zes maanden werkte en plots was dat buitenland niet meer zo dringend.

Je bent dan ook wel plots met twee om te vertrekken, ’t is niet meer enkel voor eigen rekening dat je “efkes” alles achterlaat en vertrekt. Gelukkig droomde Johan ook wel al van het buitenland, nog voor hij mij kende, waardoor we elkaar daar vrij snel in versterkten. Heel belangrijk, want ik denk dat het vreselijk moeilijk moet zijn om zo’n beslissing te nemen als beide partijen daar anders over denken.
Dan blijft de vraag wanneer? En waar naartoe?

Het eerste vage plan was Canada na onze reis daar, maar dat hebben we vrij snel ook weer afgevoerd: dan ben je écht ver weg van je familie, want je vliegt nu eenmaal niet even elke maand de oceaan over; de jobs bleken er niet meteen dik gezaaid (Johan bezocht een jobbeurs) en achteraf bekeken sprak vooral de natuur ons heel hard aan, maar de steden iets minder, terwijl het wel daar is dat we zouden gaan wonen, gezien onze beroepssectoren.
Daarna verdween het idee opnieuw een paar maand naar de achtergrond, maar toen Johan rond Kerstmis 2013 zijn job in België beu was, was het moment daar om te gaan zoeken in het buitenland. Vrij intuïtief hadden we toen allebei het gevoel “we zien wel: vindt hij niks buiten België, dan kan hij nog altijd zoeken binnen België; vindt hij wel iets, dan zien we nog wel of we het doen of niet”. Drie weken later moest die knoop al doorgehakt worden, want we hadden het geluk dat hij meteen werd aangenomen voor een job in Zwitserland (al is geluk natuurlijk relatief, want zonder zijn ervaring en kennis had hij het uiteraard nooit gehaald).

Le petit requin
Knoop doorgehakt: het ondertekende contract gaat op de post naar Zwitserland

Werk

Johan had dus al een job hier, waardoor we verzekerd waren van een inkomen en een verblijfsvergunning en dat maakt de stap uiteraard meteen een pak gemakkelijker. Vertrekken zonder werk in een nieuw land kan natuurlijk wel, maar het maakt de hele beslissing wel veel moeilijker. Johan had/heeft in België ook een lening af te betalen voor zijn appartement, dus zomaar even vertrekken zonder inkomenszekerheid, zouden we zeer waarschijnlijk niet gedaan hebben. We dromen ervan om ooit een half jaar of een jaar loopbaanonderbreking te nemen en rond te trekken (ik zei het al, die onrust verdwijnt niet ;-), maar zolang die lening niet afbetaald is, zit dat er niet in. Is dat jammer; blokkeert dat ons? Ergens wel, maar dat zijn nu eenmaal de beslissingen die een mens neemt. Eens dat appartement afbetaald is, zullen de huurinkomsten zeer welkom zijn tijdens die loopbaanonderbreking, dus wat een nadeel kan lijken, is evengoed ook een voordeel 🙂

Specifiek voor Zwitserland zit je ook met die verblijfsvergunning: zonder werk is die maar zes maanden geldig; vind je binnen die periode niets, dan moet je weer terug, of je zelf wilt blijven of niet.

Le petit requin
De hier door buitenlanders zo begeerde verblijfsvergunning 🙂

Een risico is het hoe dan ook altijd: ik ben vertrokken met 2,5 jaar werkervaring, een diploma waarmee “je altijd werk zal vinden” (ingenieur-architect) en toch is het op dit moment moeilijk voor mij om iets te vinden. Stel dat dat een reden zou worden om terug te keren, dan is dat maar zo. Jammer uiteraard, maar we hebben het dan tenminste geprobeerd.
Bij LJ zie ik een vriend die in dezelfde sector werkt als Johan (ofte: goede kans op werk hier), maar ook zij heeft met haar diploma toerisme zeker mogelijkheden. In die zin ben ik er dus niet helemaal mee akkoord dat zij redeneren dat hij een job moet hebben en dat zij dan wel ter plaatse iets zal vinden; omgekeerd lijkt mij zelfs bijna makkelijker (want een job in de bank- en verzekeringswereld zal je hier vermoedelijk sneller te pakken krijgen).

Ook het argument van het jobhopper-CV vind ik niet overtuigend genoeg. Of klinkt dat nu heel streng? 🙂 In mijn ogen gaat geen enkele werkgever je afstraffen omdat je maar een jaar ergens gewerkt hebt om daarna naar het buitenland te verhuizen. Zo’n beslissing moet nu eenmaal ooit genomen worden en ofwel zal de ene juist een nieuwe job hebben, ofwel de andere bijna kans maken op een promotie. Dat was bij ons ook het geval, was ik nog een paar maand langer gebleven, dan had ik nu kunnen solliciteren met de titel “project coördinator” i.p.v. “medewerker” en had ik misschien wél al een job gehad. Maar evengoed waren we nog die paar maand gebleven, had Johan ondertussen een andere job in België gevonden en waren we helemaal niet meer vertrokken…

Twijfel

In zekere zin zal er altijd twijfel zijn over “hadden we beter dit of hadden we beter dat”.

Er zijn altijd duizend-en-één redenen om te blijven en pas op, het is niet dat ik niet getwijfeld heb over ons vertrek. Ik heb mijn ogen uit mijn kop gebleit toen mijn ouders mij afzetten om “definitief” de trein naar Zürich te nemen (ook al wist ik toen al dat ik ze een maand later terug zag, ’t was toch echt wel weggaan nu). Dat was in Cottbus niet anders, maar het zou ook wel heel jammer zijn, moest ik niet op zijn minst een beetje verdriet hebben om wie en wat ik allemaal achterlaat 🙂
Tegenwoordig is dat trouwens ook relatief: wij skypen heel regelmatig met vrienden en familie; Zwitserland is ook zodanig dichtbij dat we vaak eens voor een weekend gaan (in die mate zelfs dat mijn nonkel de laatste keer reageerde “hoe, komen die nu wééral af” 😉
Als ik dan denk aan mijn grootouders, die in de jaren ’50 alles achterlieten om in de Congolese brousse te gaan wonen… Op af en toe eens een brief na, hadden zij quasi helemaal geen contact meer met het thuisfront en dat zeven jaar lang! Wat een moederskindje ben ik dan wel niet, dat ik elke week met mijn ouders skype 😉
Als we ooit terugkeren, zal ook dat moeilijk zijn, want wij komen terug met een ervaring die onze familie en vrienden niet hebben, terwijl hun leven in België ook gewoon doorgegaan is en wij daar – in het slechtste geval – misschien zelfs niet eens meer in thuis horen.

Le petit requin

Hoe langer je er over nadenkt, hoe moeilijker het wordt, denk ik. Bij ons zaten er drie weken tussen “laten we eens proberen of we iets vinden in het buitenland” en “we gaan naar het buitenland”. Kort, maar wel berekend. We hadden nog dat appartement in Brussel (de eerste twee maanden hebben we dat niet verhuurd, zodat we makkelijk terug konden indien nodig), we hadden allebei spaargeld zodat we een eventuele snelle terugkeer en de gevolgen (allebei werkloos zijn) konden opvangen. Meer dan dat hadden we eigenlijk niet nodig (dat appartement was zelfs niet eens noodzakelijk, want in geval van nood zouden we altijd bij vrienden of familie terecht kunnen voor een overbruggingsperiode). Alle andere praktische zaken (wat doen we met de auto, de meubels, de diepvries, de tuin…) die wijzen zichzelf wel uit. Als zoiets een reden is om niet te vertrekken, dan is er volgens mij een diepere twijfel, want uiteindelijk zijn die dingen triviaal.
Belangrijkste vraag is vooral: hoe graag wil je het? Wij zijn er voor gegaan en zelfs als we zouden moeten terugkeren omdat ik geen werk gevonden heb, dan was het het waard. Ook al zal ik dan misschien twijfelen of het wel goed was om te vertrekken; hadden we het niet gedaan, dan zou ik mij eeuwig zijn blijven afvragen hoe het zou geweest zijn, hadden we het wel gedaan. Op zijn minst dát weet ik nu en dat is voldoende om ook de rest een plaats te kunnen geven.

#projectblogboek
Het was niet de bedoeling, maar toen ik eens bladerde om te zien wat ik als volgend onderwerp zou nemen, bleek reageren op iemands blog gewoon een puntje te zijn. Dit is dus de achtste post voor #projectblogboek, volgens haar idee, gebaseerd op haar boek.

16 reacties

  1. Het klinkt allemaal zo logisch zoals je het beschrijft! Veel plezier en hopelijk vind je vlug werk!

    • Hehe, ben blij dat het ook op jullie logisch overkomt, want ik had tijdens het schrijven soms het gevoel dat ik nogal van de hak op de tak aan het springen was 🙂

  2. heel interessant om te lezen. Wij hebben in de herfst beslist om niet naar Zürich te verhuizen, omdat het voor ons niet haalbaar leek.Ik vond het een gans andere situatie als je met twee kleine kindjes verhuisd, eentje daar al meteen schoolplichtig is, er geen taalcursussen voor/met kindjes te vinden zijn, er geen betaalbare opvang mogelijk is voor de jongste, de huurprijzen gigantisch zijn voor een gezin en nog veel meer. Spijtig, want het was wel voor manlief wel een droomjob…

    • Oh, maar met kinderen wordt het een heel andere zaak he! Niet dat het niet kan, want we kennen hier ook wel koppels met kinderen en ik ben er van overtuigd dat kinderen flexibel genoeg zijn om zoiets aan te kunnen, maar het geeft direct een pak meer randvoorwaarden, zoals jij ook aanhaalt. Bijvoorbeeld die kinderzorg is hier inderdaad verschrikkelijk duur en ook de reden dat veel vrouwen thuisblijven eens er kinderen zijn, wat jammer is (niet als ze dat echt willen natuurlijk, wel als het financiële daar de enige bepalende factor in is). En die huurprijzen… dat was serieus slikken in het begin en ook de reden waarom wij nu 10 km buiten Zürich wonen. ’t Is nog altijd duur genoeg, maar in het centrum zouden we gemakkelijk het dubbele betalen.
      Op dat gebied van levenskosten zijn er “makkelijkere” landen om naar te verhuizen dan Zwitserland, vermoed ik. Enig voordeel: na een aantal maanden hier wonen is alles in België plots spotgoedkoop 😉

  3. Ha, nu twijfel ik ook: reageer ik hier, of schrijf ik er een blogje over ;)? Eerst toch al hier: ik herken veel in uw verhaal! Ook ik ben iemand met die eeuwig drang/onrust, en gelukkig zijn wij allebei ook zo. Ik heb ook grootouders die naar de andere kant van’t land verhuisden, ging kamperen en trekken met ’t gezin, en droomde als kind al van een leven in’t buitenland. Als dat in u zit, wordt ge denk ik gelukkiger als het eruit kan! Die nieuwsgierigheid moet gevoed worden. Ik trok naar Noorwegen met AFS, naar Zweden op Erasmus, naar Spanje op summerschool, en naar Australië op stage; wij hebben na een vakantie in Canada ook serieus overwogen om het daar te proberen (maar ook bij ons hield de oceaan ons tegen), en we wonen nu in Duitsland. En wie weet wat er nog volgt… ;). Het klinkt misschien cliché, maar ’t is zo waar: volg uw hart en alles komt goed.

    • Ja hallow, wat een lijstje al! Jij hebt nog een veel minder “zittend gat” als mij precies 😉
      Mooi gezegd wel dat als het erin zit, je gelukkiger wordt als het eruit kan!

  4. Mijn schoontante woont ook in Zwitserland en ik kan haar geen ongelijk geven. Elke keer we bij haar op bezoek zijn, denk ik: wat een schoon plekje avontuur en natuur, in het buitenland en toch redelijk dicht bij… Geniet er vooral verder van. En tof dat je in de weekendje België ook eens in Gent passeert 😉

    • Die natuur… als we ooit hier weg zouden gaan, ga ik dat nog het meeste van allemaal missen denk ik 🙂
      En ja, dat passeren in Gent, ’t zou te zot geweest zijn om dat niet te doen nu ik er toch was he! Naast veel inspiratie heb ik trouwens ook een mooi truitje van Yak & Yeti gescoord. Als jullie nog eens op bezoek gaan bij die schoontante, moet jij dan maar eens hier passeren he! (ik probeer tegen dan een Swiss FFF in elkaar te boksen, hum hum 😉

  5. Het lief noemde Intersoc ontsnappen aan het echte leven; dan zit je het hele zomer- en het hele winterseizoen in een hotel, kost en inwoon en loon, niks om je zorgen om te maken, vakantie terwijl je werkt. Hij wil (denk ik toch) net zo graag naar het buitenland als ik, alleen is het voor hem minder dringend. Dat wou ik even verduidelijken 🙂 want uiteindelijk of je nu hier of daar een leven opbouwt, het blijft je leven en niet het ontsnappen eraan.
    Verdorie… door dit postje krijg ik nog meer goesting om, morgen al!, te vertrekken! Nee serieus, ik ben degene die zo snel mogelijk wil gaan, hij is degene met twijfels en vooral de financiële onzekerheid, terwijl ik zoiets heb van: “als het niet lukt, komen we toch gewoon terug? so what??”
    Maar het zou toch handig zijn moest het lief eerst een paar jaar ervaring hebben, zoals jouw vriend uiteindelijk ook had, hij zou zich veel geruster voelen. (Hij werkt immers nog maar 2,5 jaar en daarvan nog maar drie maanden in de sector waarin hij wil blijven doorgaan.) Ik denk dat het voor mij makkelijker is om ter plaatse te solliciteren, aangezien ik vermoedelijk richting een hotel of toerismebureau ga gaan. (vermoedelijk ook slechter betaald dan de job die ik nu uitvoer)
    Bij een bevriend koppel van ons denken beide partijen er inderdaad anders over: hij sprak altijd van “in Amerika gaan wonen”, en zij zou wel volgen… maar zij zou daar helemaal niet gelukkig worden. Ze wonen nu in Amsterdam en als hij op zakenreis is (en dat is vrij vaak) zit zij eenzaam alleen thuis (allez ze werkt wel fulltime maar ’s avonds bedoel ik dan), want vrienden hebben ze er nog niet gemaakt (hoewel ze er toch al een jaar of drie wonen), maar in het weekend kan ze gelukkig wel naar haar familie, Amsterdam is gelukkig niet ver. Ik denk dan: wat als wij naar Zwitserland verhuizen, hoe snel gaan wij daar vereenzamen? We zijn geen van beiden de meest sociale mensen, als zelfs de meer sociale mensen geen vrienden kunnen maken, bij Nederlanders dan nog wel, wat gaat dat geven in een land verder weg?
    Wil je nu zeggen dat als jij na 6 maanden geen job hebt, je terug moet naar België? Geldt dat ook als je getrouwd bent en je partner heeft wel een job? Want dat verhoogt wel de druk precies…
    Bedankt voor je uitgebreide reactie 😉 en excuus voor mijn euhm toch ook wel iets langer dan voorziene reactie.

    • Ah ok, dat van dat ontsnappen had ik verkeerd begrepen dan 🙂 Al vind ik ook zoiets niet echt ontsnappen, al is het natuurlijk wel een heel andere manier van leven. Veel moeilijker ook, want echt settelen is dan eigenlijk bijna onmogelijk he. Heb ik ook al gezien bij duikgidsen: die zitten dan weer drie maand in Egypte, dan weer een paar maand in de Malediven, dan weer een tijdje thuis… Die hun hele leven zit bij wijze van spreken in één koffer 🙂

      Die werkervaring is natuurlijk een pluspunt geweest bij Johan, dat is een feit. Moest jouw vriend hier een jobaanbod zien, dat past bij zijn werkervaring, en jullie twijfelen of het met het bijhorende loon financieel wel doenbaar is, dan mag je ons altijd mailen hoor. Ik kan je dan wel eens een overzicht geven van wat een gemiddelde maand ons hier kost aan huur, eten, ziektezorg e.d. om te zien of het haalbaar is.

      Wat dat sociaal zijn betreft: wij zijn ook niet de meest sociale mensen en het lukt wel 🙂 Weliswaar trager dan bij heel sociale mensen, maar er zijn wel “hulpmiddelen” daarbij. Ik ga vb. via de website “meetup.com” elke week naar een German study group (en organiseer er ondertussen zelf ook eentje). ’t Zit daar vol buitenlanders op zoek naar vrienden 😉 en sowieso is het een “veilige” omgeving om mensen te leren kennen, want als het niet klikt, hou je het enkel bij de activiteit van de dag. Als het wel klikt, dan wordt er ook buiten die website al wel eens afgesproken en ben je vertrokken 🙂

      En tot slot, want straks is deze reactie ook weer een blog waard 😉 Die zes maand is voor mij niet meer van toepassing (gelukkig, anders zat ik nu al terug thuis), omdat Johan een papier ondertekend heeft waarin hij instaat voor mijn onderhoud (auwtch voor mijn onafhankelijkheidsgevoel, dat wel). Dat “terugsturen” is eerder als je vb. vertrekt zonder job en niemand hebt op wie je kan terugvallen. Stel dat jullie dus allebei zonder job zouden vertrekken, dan zou op zijn minst een van jullie binnen de zes maand iets moeten vinden. Heeft een van jullie een job, dan is er normaal geen enkel probleem. Als je getrouwd bent, is dat papier zelfs ook niet meer nodig denk ik. Wij dachten even dat we gingen moeten trouwen om mij aan een verblijfsvergunning te helpen (precies een bende illegalen :p), maar dat was dus gelukkig niet nodig.

      • Verdorie toch, wéér geen reden voor hem om toch met mij te trouwen 😉
        Ja het zal dus nog wel een jaar of twee duren voor we (hij, vooral dus) overweegt een job buiten België te zoeken.Wie weet waar jullie tegen dan zitten! 😉

        • Kleine kanttekening nog bij dat papier dat Johan heeft moeten ondertekenen: bij ons was dat papier en een kopie van zijn maandinkomen voldoende om mij aan de juiste vergunning te helpen, maar ik heb ondertussen van andere mensen hier gehoord dat er bij hen wel moeilijk over gedaan wordt. Een Nederlandse (dus ook EU) heeft bijvoorbeeld maar een vergunning gekregen voor 6 maand en moet nu – aangezien ze zelf nog geen werk gevonden heeft – opnieuw een uitgebreidere aanvraag indienen met onder meer aktes van de notaris om te bewijzen dat haar vriend voldoende geld heeft om hen beide te onderhouden (terwijl hij niet beduidend minder verdient dan Johan). Als dat niet lukt, moet ze volgende maand terug naar Nederland… Blijkbaar gaat het dus niet bij iedereen even soepel, waarschijnlijk te wijten aan enerzijds het feit dat wij niet ingeschreven zijn bij stad Zürich, maar bij een gemeente erbuiten, die blijkbaar “makkelijker” is. Anderzijds zijn er ook quota van hoeveel vergunningen er zo per jaar mogen gegeven worden en is de kans groot dat ik er in juli nog op tijd bij was, maar zij in november al te laat was.
          Trouwen geeft dus wel de beste zekerheid 😉

  6. Ha, dan ben ik toch eerder een “dorpsvrouwtje” 🙂 Maar dat maakt mij gelukkig. En als mensen gelukkig worden van een ander leven ver weg, zoals jullie, dan juich ik dat helemaal toe. Ik duim dan ook dat er voor jou snel een job uit de bus komt!

    • Hehe, dan ben jij dus een van die mensen op wiens rust ik soms jaloers ben 😉 Maar inderdaad, iedereen moet vooral doen wat hem/haar gelukkig maakt, of dat nu dichtbij of ver weg is!