Week 2014/27

Maandag verhuisde ik nog de laatste spullen van het tijdelijke naar het nieuwe appartement. Helemaal leeg zag het tijdelijke appartement er trouwens best wel weer ok uit, maar desondanks was twee maanden op 32 m² wel genoeg 🙂 . ’s Avonds vertrokken we naar België voor de definitieve verhuis.

Dinsdag haalden we al onze meubels in het Brusselse appartement uit elkaar. Het enige positieve aan het skippen van mijn examens in juni, is dat ik toen al alle spullen in dozen had kunnen inpakken en dat dat dus gelukkig toch al een (groot) werk minder was. Daardoor had ik nog tijd om met mijn broer te gaan winkelen om een paar zaken te halen die we hier in Zwitserland niet (of te duur) kunnen kopen. Zo hebben ze hier vb. geen visbouillon en is Belgisch bier wel verkrijgbaar, maar enkel in speciaalzaken. In de Delhaize had er een werknemer zich geamuseerd met de colaflesjes met naam, getuige het Hans & Grietje-koppeltje in de rekken.
Johan ging in de late namiddag de verhuiswagen ophalen en toen kon het inladen beginnen, waarbij we gelukkig werden geholpen door mijn ouders en een vriend van Johan. Tussendoor zagen we Zwitserland verliezen van Argentinië (ondanks mijn Zwitserse vlag-nagels 😉 ), maar ’s avonds deden de Belgen het gelukkig wel beter tegen de VS.

Woensdag gingen we dan met vier op weg: Johan en zijn broer in de verhuiswagen; mijn broer en ik in onze auto. Deadline: 16u30 aan de douane in Basel, die een uurtje later immers sluit; krijg je je goederen niet op tijd geregistreerd (en je moet ongeveer een uurtje rekenen daarvoor), dan is het wachten tot de volgende dag. Onderweg hadden we al een paar keer Franse douane-“zwaantjes” gezien en we waren nog aan het grappen dat ze ons aan het volgen waren. Kort daarna: verhuiswagen aan de kant gehaald 🙂 . Wij mee erachter natuurlijk, want ik had de verhuislijst en alle andere documenten mee. Al bij al zijn we daar maar een kwartiertje verloren, want die douaniers hadden snel door dat we geen illegaal vervoer deden 😉
Aan de Zwitserse grens moesten we uiteraard ook weer aan de kant en daar was het dan een heen-en-weer geloop: eerst bij de Zwitsers voor de eerste aangifte, dan met hun papier naar de Fransen voor een stempel om dan daarmee weer terug bij de Zwitsers te gaan voor de definitieve goedkeuring. Echt grondig door de verhuislijst gaan of in de verhuiswagen zelf controleren, doen ze eigenlijk niet, maar ik vermoed dat als je een duidelijke lijst hebt, ze er wel vanuit gaan dat het ok is.

Eens toegekomen was het dan uitladen, wat niet echt een pretje was, omdat je de wagen aan ons gebouw niet tot vlak voor de deur kan krijgen. Gelukkig dat beide broers er waren, want met vier ging het al bij al nog vrij vlot; ik moet er niet aan denken hoe dat met maar twee zou gegaan zijn.

’s Avonds gingen we nog iets eten in Zürich stad, opnieuw bij pizzeria Santa Lucia. Grappig eigenlijk hoe al onze bezoekers/verhuizers (zijnde mijn moeder bij de kleine verhuis eind april en nu Johans en mijn broer bij de definitieve verhuis) Zürich enkel maar in het donker te zien hebben gekregen.

Donderdag vertrokken beide broers weer richting België met de verhuiswagen en gingen wij naar het gemeentehuis om ons aan te melden. Jammer genoeg ging dat enkel voor mij, omdat Johan zich eerst nog moet uitschrijven in Zürich (aha, toch één ding waarin de Belgen efficiënter zijn: daar moet je je immers enkel uitschrijven als je naar het buitenland verhuist, niet bij een verhuis van de ene naar de andere Belgische gemeente). Ik kon mij wel inschrijven, maar kreeg de niet zo leuke boodschap dat ik momenteel maar zes maand mag blijven, omdat ik nog geen werk heb. En geen werk is geen werkvergunning en dus geen verblijfsvergunning B (ofte 5-jarige vergunning, het hoogst mogelijke voor ons op dit moment), maar een verblijfsvergunning L (korte duur van 6 maanden). Als ik na zes maand nog geen werk zou gevonden hebben, gaat het migratiebureau contact met mij opnemen en dan mijn situatie evalueren. Beetje spannend wel en ook niet helemaal wat ons op voorhand gezegd was, namelijk dat zolang een van beide partners voldoende verdient, beiden een vergunning B krijgen. Nu ja, we zien wel…

In de namiddag trokken we naar het meer van Zürich. En ja, ik zie jullie al denken, moeten jullie niet uitpakken en kasten in elkaar steken? Eigenlijk wel ja, maar aangezien de voorbije dagen vrij vermoeiend waren door de verhuis en de verplaatsingen erbovenop, wilden we vandaag vooral een beetje rust. Die kasten en dozen gaan niet weglopen ook tenslotte…
Het water was ongeveer 20°C, dus vrij “warm”. Ik heb denk ik amper 20 minuten nodig gehad om er in te geraken, hum hum 😉

Vrijdag stak ik al een aantal meubels in elkaar. 

’s Avonds kwam de vertegenwoordiger langs die bezig is met onze gezondheidsverzekering, om de laatste papieren in orde te brengen. Gezondheidsverzekeringen zijn hier in vergelijking met België vrij duur (reken 200 à 300 euro per maand), al is dat ook relatief natuurlijk: in België gaat een groot deel van je belastingen ernaar toe en dat is hier minder het geval.
Zaterdag staken we nog wat meubels in elkaar en gingen we ’s avonds op groot scherm kijken naar wat de laatste match van de Belgen zou worden. We dachten naar een café te gaan waar andere Belgen zouden samenkomen, maar toen we daar aankwamen, zat het er zo propvol, dat je gewoon niets kon zien. Dan maar naar een café iets verderop, maar toen daar kort voor de rust twee mannen bijna begonnen vechten, verhuisden we naar nog iets verder, waar we dan eindelijk rustig zaten. ’t Was alleszins een andere kant van Zürich daar: een mengeling van een jonge, hippe uitgaansbuurt met een marginale hoerenbuurt. Zo onzwitsers 😉

Zondag gingen we nog eens fietsen, al deden we door de hitte maar een goeie 35km. Dat het warm was, was al na 10km duidelijk, toen ik al een halve drinkbus had leeggedronken en eigenlijk nog vrij spaarzaam had gedronken. Lang leve de drinkfonteintjes die je regelmatig tegenkomt! We reden via Horgen over de Horgenberg richting Hirzel en Hausen-am-Albis en hielden een lange stop aan de Türlersee, waar Johan ook even indook. Voor mij was het water – ondanks of misschien net door de warmte – te koud. Om te eindigen moesten we nog over de Albispasshöhe, een vrij stevig klimmetje van 2km met een zalige afdaling erna.