Week 2015/26 in woord en beeld

Week 26 al, soms lijkt het dat 2015 nog maar net begonnen is, maar ondertussen zijn we al halfweg!

De week startte met mijn verjaardag, al voelde dat om 6u ’s ochtends toch niet helemaal zo 😉 Ik trakteerde mijn nieuwe collega’s op chocolademousse en tiramisu en kreeg veel handendrukken als felicitatie, daar waar mijn Belgische collega’s vroeger toch eerder voor de iets lossere verjaardagskussen gingen.

Johan had ’s avonds nog een stukje taart voorzien én ik kreeg er onverwacht snel nog een heel leuk cadeau bovenop: ik ben aanvaard voor de Master of Advanced Studies in the History and Theory of Architecture aan de ETH! Fantastisch nieuws dus, al geef ik mijzelf nog even bedenktijd, want het impliceert ook al meteen aanpassingen op mijn nieuwe werk. Ik werk er immers fulltime tot (minstens) eind oktober, terwijl die studie half september al start en niet combineerbaar is met een fulltime, omdat ik elke vrijdag les zal hebben (en zelfs als dat niet het geval zou zijn: de fout om een fulltime job met een studie te combineren ga ik niet nog eens maken). Een verjaardagscadeau dat wat door te hakken knopen met zich meebrengt dus, al ben ik er daarom niet minder content mee.

Op het werk gaat het wel ok: ik mocht al meteen alleen terug naar de werf, al bracht dat ook wat stress met zich mee, want aaargh, bellen met een Zwitser om die afspraak vast te leggen! Het lukte, maar de mens deed dan ook wel moeite om “proper” te spreken. Die nieuwe kasteelheren hebben trouwens wel een stekje gekozen met een mooi uitzicht, kijk maar:

Verder verwondert een mens zich al wel eens over bepaalde zaken: welke collega er op de wc’s met vuur zit te spelen, weet ik niet, maar bizar is het alleszins 🙂

Op vrijdag reden we ’s avonds richting België. Ja ja, twee weken werken en dan twee weken vakantie, gezellig ritme zo 😉 Gelukkig begreep mijn baas volledig dat onze duikreis al langer gepland was en dus moeilijk nog kon geannuleerd worden. Ondanks twee filemomenten, waaronder eentje in volledige stilstand door een gekantelde vrachtwagen, lagen we toch rond 1u30 ’s ochtends in ons Belgische bed.

Al had het toch niet veel later moeten zijn, want Johan moest al om 8u15 afgezet worden in Brussel, van waar hij met iemand van de duikclub meereed richting Zeeland voor het jaarlijkse juni-duikweekend. Ik ging (nog) niet mee, want in de namiddag stond een bezoekje aan mijn grootmoeder gepland. Omdat ik er dan toch zo vroeg uit moest, besloot ik in Tervuren te starten voor de Brabantse Parel, een fietstocht in het kader van het Belgisch kampioenschap de dag erna. De 40km was vrij vlak (ahoi voor de mogelijkheid om nog eens op snelheid te trainen), maar wel mooi, zo tussen de graanvelden met klaprozen.

Zondag wilde ik Johan en de rest van de club vervoegen in Zeeland om twee duikjes mee te pikken. Alleen was onze auto daar blijkbaar niet mee akkoord, want onderweg lukte het plots niet meer om te schakelen. Vies gevoel wel: zo midden op de autostrade vast zitten in neutraal. Er zat dus niet veel anders op dan mij aan de kant te zetten, fluovestje aan te doen, gevarendriehoek op te zetten en te bellen naar de pechdienst. Onze auto werd getakeld naar de dichtstbijzijnde garage, omdat er ter plaatse niets aan te doen was. Normaal zou ik dan aan die garage opgepikt worden door een taxi, maar omdat mijn belkrediet op was (ah ja, zo’n paar lange telefoons vanuit Nederland met een Zwitsers nummer, dat loopt snel op qua kosten) kon de verzekering mij niet meer bereiken. Omdat ik Johan natuurlijk ook niet meer kon bellen, zat ik ook nog eens vast op een industrieterrein op zo’n 30km van waar hij zich bevond. En zo stond ik plots voor het eerst in mijn leven te liften. Na drie auto’s en uiteindelijk toch een geleend telefoontje naar Johan voor het laatste stuk, stond ik na zes uur eindelijk op mijn plek van bestemming. Om daar na een uurtje en een snelle hap weer te vertrekken 🙂 Al een geluk dat er ons iemand kon meenemen terug naar België… Het was best wel een avontuur, met als positief punt het liften (dat wilde ik namelijk al heel lang eens doen), maar met als negatief punt natuurlijk wel een hele hoop miserie: afwachten wat er met de auto moet gebeuren (met vermoedelijk veel kosten), geregel om een paar dagen later toch in Schiphol te kunnen geraken, geregel om na onze reis die auto terug in Nederland op te pikken… Ach ja, beter vandaag dan op weg naar Schiphol, want dan zouden we misschien wel onze vlucht missen en onze hele vakantie in het water zien vallen!