30 day song challenge #10: Verdrietig

Ooit, lang geleden, startte ik met de 30 day song challenge van Anne. Geen idee meer waarom, maar na negen nummers viel ik stil. Ik ga niet beloven dat ik nu wel in één trek door ga doen tot nummer 30, maar aangezien ik het toen wel heel tof vond om die posts te schrijven en telkens even compleet in muziek te verdwijnen, doe ik wel graag verder. Ik eindigde met de zoektocht naar een nummer waar ik blij van word, nummertje 10 is het omgekeerde: een nummer waar je triest van wordt.

Geen evidente opdracht, vind ik. Vraag is ook hoe je “triest” definieert: is dat een nummer waar ik verdrietig van wordt, waar ik eventueel zelfs door moet wenen? Er zijn verschillende nummers die door de jaren heen een trieste connatie gekregen hebben: zo is I follow rivers van Lykke Li eerder een catchy nummertje, maar sinds het gespeeld werd op de begrafenis van de veel te jong overleden zus van een toenmalige collega, kan ik er niet meer naar luisteren zonder terug op het plein bij het crematorium van Ukkel te staan.

Daarnaast kan je “triest” ook opvatten als nummers die een bepaalde tristesse – in de zin van “melancholie” – uitstralen en ja, dan zijn we vertrokken natuurlijk (ik heb niet voor niets een hele playlist met die titel op spotify, al weet ik ook dat ik wat moet doseren wanneer ik daar naar luister). Dat gevoel kan zowel door de muziek op zich als door de tekst getriggerd worden. Als ik puur aan het muzikale denk, dan kan ik niet anders dan aan de soundtrack van een van mijn lievelingsfilms, The Hours, en vooral dan het titelnummer te denken. Of, ook al van Philipp Glass, Koyaanisqatsi (al zag ik daar de film nog niet van). Als we binnen de filmmuziek blijven, dan denk ik bijvoorbeeld ook aan Ai Du van Ali Farka Toure, dat ik voor het eerst hoorde in L’auberge espagnol of aan Bourbon in the jar van Calexico (al ken ik dat niet van de film).

Verdergaande in het thema van trieste filmmuziek, kan ik ook niet om The Assassination of Jesse James by the coward Robert Ford heen. De hele soundtrack van Nick Cave & Warren Ellis is de moeite, al steken The Money Train – die scène ook! – en Song for Bob er wat mij betreft bovenuit. En ja, dan zijn we natuurlijk bij een duo aanbeland, dat een heleboel trieste of melancholische nummers op hun naam heeft staan. Als Nick Cave & the Bad Seeds kom ik dan bijvoorbeeld ook bij het prachtige O Children terecht (blijkbaar uit een van de Harry Potter-films, al heb ik die nog nooit gezien). Of, enkel van Warren Ellis, is er ook het wonderlijke Les proies denken (alweer filmmuziek, maar opnieuw van een film die ik nog niet zag).

Als ik denk aan muzikanten waar een groot deel van hun oeuvre mij triest kan maken, dan staan Anthony & the Johnsons zeker hoog bovenaan. Het zal vermoedelijk niet ieders smaak zijn, maar Hope there’s someone pakt mij telkens opnieuw. Al meteen die eerste noten en specifieke stem van Anohni… rillingen!

Ik dacht het daar bij te laten, maar moest toen plots aan Bonnie “Prince” Billie denken. De titel geeft het al aan, maar I see a darkness is zeker zo’n nummer dat hier thuis hoort. Recent ontdekte ik een samenwerking van hem – onder zijn echte naam Wild Oldham – met Baptiste W. Hamon, die resulteerde in het fantastisch mooie Comme la vie est belle, een waardige afsluiter van dit thema: