30 day song challenge #4: Vergeten

Hmm, een nummer dat mij doet denken aan iemand die ik liever zou vergeten, geen makkelijke opdracht.

Ik vermoed dat veel mensen terechtkomen bij een nummer dat hen aan een ex doet denken. Niet dat ik geen nummer kan bedenken dat aan mijn – eerste en enige – ex gelinkt is. Zo dansten we voor het eerste op het überromantische The Lady in Red van Chris De Burgh – ik droeg zelfs ook echt een rood kleedje toen! – en heb ik fijne herinneringen aan een fuif waar Paradise by the Dashboard Light van Meat Loaf gespeeld werd. Maar voilà, daar heb je het dus, “fijne herinneringen”. Is hij nu echt dé persoon die ik absoluut wil vergeten? We pasten achteraf bekeken helemaal niet bij elkaar, dus ik heb er totaal geen spijt van dat ik onze relatie beëindigd heb, maar ik heb er ook geen slechte gevoelens of herinneringen aan overgehouden.

Iemand anders dan maar, die ik wel zou willen vergeten? Bij de eerste persoon waar ik aan denk – een medestudente uit het middelbaar – kan ik echt geen nummer bedenken. Verder zoeken dus. En toen deed dat middelbaar een ander belletje rinkelen: dat van een lerares. Ook hier geldt eigenlijk wel dat ze niet zó vreselijk was dat ik haar absoluut wil vergeten, maar net dat wat ik van haar zou willen vergeten, is ook wat haar aan dit nummer linkte (en ik moet altijd even glimlachen als ik denk aan hoe dat gekomen is, dat ook).

Het gaat om een lerares, die inhoudelijk weliswaar heel goed les gaf (zodanig zelfs dat ik bij een eerste tussentijds examen op univ amper moest leren, omdat ik alles al bij haar geleerd had), maar op menselijk gebied zelf nog veel te leren had. Ik herinner mij nog de eerste les die ik bij haar had, waar onze rij, de achterste van de klas, al meteen afgedaan werd als “degene die het wel niet zouden halen, want ja, als ge u vanachter zet, zult ge wel niet gemotiveerd zijn”. Behalve dat dat natuurlijk dikke quatsch is, zaten wij daar vooral omdat we van het verste lokaal kwamen het uur ervoor en de rest van de banken al vol zat 😜. Nu kan ik lachen met hoe belachelijk dat was, maar jammer genoeg zorgde het toen voor zodanig veel stress, dat ik bij mijn eerste toets – een aantal toestellen benoemen die zij vooraan omhoog hield – al meteen zwaar buisde (het hielp ook niet dat mijn bril versterkt moest worden, ahum). Dat haalde ik nadien weliswaar volledig in en zo werd ik zelfs een van haar lievelingsleerlingen. Zelf vond ik dat vooral heel irritant, want ik vind het sowieso al niet ok dat leraars duidelijke lievelingetjes hebben, laat staan als dat op de resultaten van die leerlingen gebaseerd is…

Soit, de jaren na die eerste les en toets ging het dus wel goed en ik vond het vak inhoudelijk ook heel interessant. Tot het laatste examen in het zesde middelbaar, want dat was – in tegenstelling tot alle vorige – mondeling. De stress sloeg gigantisch toe en dat merkte ook mijn vader op toen ik de namiddag voor dat examen thuis aan het studeren was. Ik had in het middelbaar de gewoonte om tijdens die twee weken examens telkens één lang nummer uit te kiezen als “pauzenummer” (vaak machtig mooie klassiekers met veel gitaarwerk, à la Child in time of Stairway to heaven). Volumeknop omhoog draaien, op mijn bed gaan liggen en even compleet verdwijnen in de muziek, daarna kon ik er weer tegen. Maar die namiddag lukte dat niet bepaald goed. En dus kwam mijn vader plots met een ander nummer aandraven, want “de titel rijmt op haar achternaam, dus misschien kan je er in je hoofd Motherfucker [haar achternaam] van maken i.p.v. Motherfucker from hell“. Het examen bleef weliswaar het slechtste dat ik ooit bij haar deed (niet in het minst doordat ze de lat toen ik binnenkwam meteen zo hoog legde dat ik instant faalangst kreeg), maar het leren de namiddag ervoor en mijn stress eruit brullen, dat ging – dankzij mijn vader en dit nummer van The Datsuns – wél pakken vlotter 😃.