Gedicht: Thuis
Alsof je een plek bereikt.
Om je heen kijkt en weet
dat je thuis bent.
Een weiland, vergeten
langs duinen en bosrand,
iemand buigt tussen jou
en een feest – op zoek
naar de wijn, een gezicht
wordt zijn eerste woorden,
wat geschreven werd voor jou
door een nooit gevoelde hand.
Alsof je dit al kende
voor je het zag. Er geweest was
voor je er zou komen.
Zo thuis
(Kees Spiering, Lees maar lang en wees gelukkig)
Mooi!
(En inspirerend, dank je wel.)
Een liefdesverklaring met vele interpretaties 🙂
zeer mooi, maar ‘k denk dat ik nog nooit zo een “op het eerste gevoel” een thuisgevoel gehad heb. Het is eerder iets dat groeit, door gewoonte, herkenning, herinneringen, … die herkenbaarheid, dat “er thuis zijn”
Goh, dat is wel een moeilijke. Ik heb wel al, vb. toen we ons huidig appartement voor het eerst bezochten, het gevoel gehad “hier ga ik mij zeker kunnen thuisvoelen”. Maar ja, is dat al helemaal hetzelfde als effectief “thuis voelen”? Vb. in der bergen heb ik ook al wel zo’n overweldigend gevoel van “hier wil ik zijn” gehad dat voor mij onder die noemer “thuis voelen” valt, maar letterlijk thuis voelen is dat natuurlijk ook weer niet 🙂
Maar inderdaad, veel thuisgevoel groeit en hangt samen met herinneringen (of kan ook verdwijnen als de herinneringen niet (meer) goed zijn).