De Coronakronieken (1)

Eigenlijk wilde ik dit bericht al in januari afwerken, toen ik ook mijn andere jaaroverzichten schreef. Maar ja kijk, ik had nog een ander “schrijfprojectje” dat net iets teveel tijd vroeg de afgelopen maanden en dus bleef dit liggen. Aangezien het vandaag dag op dag één jaar geleden is dat Zwitserland in lockdown ging, vond ik deze dag ook wel passend als datum voor de start van een vierdelige terugblik op een jaar dat weliswaar niet enkel, maar toch wel zwaar mede door Corona getekend werd.

Januari

Het jaar 2020 startte in België, in het appartement van mijn broer en zijn vriendin. Wat toen zo normaal was – Kerst en Nieuwjaar met hen vieren – was een jaar later onmogelijk. Net zoals onze traditionele Nieuwjaarsloop samen op de eerste dag van het jaar (die deed ik dit jaar alleen), gevolgd door een bezoek aan mijn grootmoeder.

Januari was ook de maand van het laatste nieuwe project op het oude werk. Een heel fijn project, namelijk een bouwhistorische studie van een school. Een project, dat mij ook even deed twijfelen aan mijn beslissing er te vertrekken, want het was toch leuk daar aan te werken? Tot ik besefte dat ik inhoudelijk nooit gestopt ben met het leuk te vinden, dat werk, maar dat het grote verschil dit keer lag in het wegvallen van de druk. Nét omdat ik weg zou gaan. Ah ja, te veel uren gepresteerd op dat project of te weinig ingeven en daardoor schijnbaar te weinig gewerkt hebben…wat zouden ze doen? Mij ontslaan? 🤪

Januari was ook de maand van voor het eerst uitgenodigd worden voor een sollicitatiegesprek bij een kantonale dienst voor monumentenzorg. Waar ik het weliswaar verpestte, omdat ik “te ambitieus” was. Een ambitie die uiteindelijk neerkwam op “naam van de functie verkeerd geïntepreteerd”, maar krijg dat nog maar rechtgezet. Dat ik tegenwoordig deels dezelfde functie uitoefen, maar dan niet helemaal in monumentenzorg, maakt dat ik mij soms afvraag of ik die job had kunnen binnenhalen, had ik die fout eerst bij een andere, minder interessante functie gemaakt. Bon ja, ik ga het nooit weten. En hoewel ik nog steeds graag voltijds in monumentenzorg zou werken, zijn zowel mijn hoofd als lijf blij met dat dagelijks uur verschil in pendeltijd tussen die job en de huidige.

Februari

Februari startte met een weekend vrijwilligerswerk op het WK veldrijden. Catering voorzien voor journalisten van over de hele wereld – en de Belgische natuurlijk herkennen -, spontaan tolken voor de jongste Belgische renners en tussendoor kijken naar de koers.

Februari was ook mijn laatste maand op het oude werk. De maand dat we uren in een grot kropen en daar content, maar geradbraakt weer uitkwamen. De maand dat we afspraken met vrienden zonder te beseffen dat het maanden zou duren voor we elkaar opnieuw zouden zien. De maand dat we met city chapter Winterthur plannen maakte voor de Fashion Revolution Week in april, plannen die uiteraard in duigen zouden vallen. De maand dat de eerste besmetting met Covid-19 in Zwitserland werd vastgesteld. De maand dat op de voorlaatste dag de besondere Lage (bijzondere situatie) uitgeroepen werd, wat o.a. een beperking op bijeenkomsten met meer dan 1000 mensen inhield. De maand die we afsloten met een weekendje in de Alpen, waar ik mij in een kiosk in het station stomweg verslikte in mijn drankje en we nog lachten met de blikken van omstaanders, want “haha, sebiet denken die nog dat ik Corona heb, haha, stelt-u-voor-seg”.

Eind februari: 45 positieve gevallen

Maart

Maart startte met een bob-run in St.-Moritz, dé adrenalinekick van het jaar. Met één week pure opluchting dat de oude job voorbij was en dat er even enkel de makkelijke winkeljob was. Met één week later mijn eerste gesprek bij de werkloosheidsdienst, die mij compleet de grond inboorde. Uiteindelijk heb ik ook amper iets aan hun hulp gehad, want “nope, IT-architect is niet hetzelfde als bouwkundig architect, maar toch bedankt voor de doorverwijzing”…

Op 5 maart stierf voor het eerst iemand in Zwitserland aan de gevolgen van Covid-19. Twee dagen later werd beslist mensen met lichte symptomen voorlopig niet meer te testen. Nog eens twee dagen later had ik een afscheidsetentje op het oude werk, waar Corona weliswaar het gesprek al domineerde, maar we op het einde desondanks aan het lachen waren “of we elkaar nu eigenlijk nog een knuffel als afscheid mochten geven”. Het lijkt achteraf zo bizar, maar we hadden zo hard geen idee. Weer twee dagen later, op 11 maart, sloten negen grensovergangen tussen Zwitserland en Italië. Nog eens twee dagen later sloten de scholen en skigebieden en mochten nog maximaal 100 mensen per keer samenkomen. Het was ook de dag waarop het lachen met “dat hysterisch hamstergedoe in België” mij verging, toen mensen hier al even onbegrijpelijk tilt sloegen.

Op 16 maart riep de Bondsraad de ausserordentliche Lage (uitzonderlijke situatie) uit en nam het bondsniveau het over van het kantonale niveau (Zwitserland is een confederale staat, wat betekent dat de kantons zéér veel zelf kunnen bepalen en er normaalgezien weinig centraal beleid is. Dat het bondsniveau het overneemt is hier dus vrij extreem te noemen). De lockdown betekende de sluiting van alle winkels – behalve de levensnoodzakelijke -, alle vrijetijdsbesteding, alle restaurants en gesloten grenzen voor iedereen die niet in Zwitserland woont of werkt, met uitzondering van buurland Liechtenstein. Op 18 maart werd voor het eerst in 69 jaar een referendum afgezegd. Op 20 maart werd het verboden met meer dan vijf mensen samen te komen, een regel die ook betekende dat wij voor lange tijd op ons tweetjes aangewezen zouden zijn, aangezien we bij veel mensen niet tot het “kringetje van vijf” behoorden. Degene waarmee dat eventueel wel kon, wo(ond)en niet op fietsafstand, wat met het afraden van treingebruik voor niet noodzakelijke redenen neerkwam op “buiten bereik”.

Op professioneel gebied betekende 16 maart de start van thuiswerk voor ons beide. Bij Johan veranderde dat inhoudelijk niets, bij mij alles. Geen verkoop meer in de winkel, wel social media onderhouden en ideeën uitwerken om de onlineshop te verbeteren (die weliswaar tot op de dag van vandaag niet omgezet zijn…). Het solliciteren ging verder en zorgde voor veel stress. De druk vanuit de Zwitserse RVA om minstens 12 sollicitaties te versturen per maand – wat niet zo veel lijkt, maar met een lockdown een uitdaging werd en leidde tot sollicitaties voor jobs die ik helemaal niet wilde doen -, de schrik dat ik op het verkeerde moment ontslag had genomen en ik, ondanks dit keer wel Zwitserse ervaring op mijn CV, weer vertrokken zou zijn voor meer dan een jaar zoeken en werkloosheid, zoals net nadat we naar hier verhuisden.

Eind maart: 18979 positieve gevallen