De boeken van juli 2018

De combinatie van een halve maand thuis zijn en een nieuwe e-reader hebben, zorgde ervoor dat ik in juli acht boeken las.

Lori Nelson Spielman, The life list

Toen ik vertrok voor een weekendje weg, trok ik dit boek snel uit de kast met het idee dat ik dit, zelfs moe, wel zou kunnen lezen. Dat bleek effectief het geval, maar met de opmerking dat het vlot las, heb ik ook wel het belangrijkste positieve punt gehad, vrees ik. Dit boek bleek namelijk een chicklit pur sang en behalve dat het uitgangspunt – je life list van je 14e moeten volbrengen om je erfenis te krijgen – origineler is dan in het gemiddelde doktersromannetje, voldoet het aan alle clichés: een vrouwelijk hoofdpersonage dat eigenlijk extreem materialistisch is, maar zich dan ontpopt tot een moeder Theresa (terwijl ik de hele tijd dacht: als geld er écht niet toe doet, waarom doe je dan voort met een life list die je niet meer wilt…), ze is in het begin uiteraard samen met de foute man en leert de man van haar leven even vanzelfsprekend pas op het einde kennen (al zie je al van ver aankomen welke man uit de obligatoire liefdesdriehoek die hier zelfs een -vijfhoek is, het zal worden)… Bon ja, laten we het er maar op houden dat ik toch iets meer in een boek zoek dan wat Spielman hier kon bieden.

A moan rises from my chest, cracking the silence. I slap a hand over my mouth to catch it, but it’s too late. I double over, clutching my ribs, and literally ache for my mother. How will I ever manage to stumble through this world without her? I have so much more daughter left in me.

Overigens: wat is er zo tof aan het feit dat je (dode!) moeder op je 34e je leven bepaalt? Ok, ze had een goede relatie met haar moeder en ja, die had op een aantal punten zeker gelijk, maar hoezo is de oplossing dan dat je je dochter dwingt om dingen te doen, zelfs als die haar leven beter zullen maken? Grow up!

Luise von der Crone, Di blau Riitschuel

Ongeveer drie jaar geleden las ik voor het eerst een boekje in het Zwitsersduits en ook dit keer ging ik voor een verhalenbundel. In tegenstelling tot de eerste bundel waren dit echter geen plaatselijke legendes, maar een verzameling van grappige en bij momenten vrij absurde kinderverhalen en -gedichtjes over o.a. de Zwitserse Sinterklaas (Vom Samichlaus siim Esel und em gwunderigen Igel), dappere vrouwen (Vo der Frau Rumpel, wo hät wele zum Räuber gah) en de bergen (S schlüüft es Männli in es Loch). Een fijn boekje dat enerzijds bevestigde dat ik al een heel pak verder sta in het begrijpen van Zwitsersduits dan de vorige keer, maar mij anderzijds toch weer wat nieuwe woordenschat bij bracht (of het altijd moderne woorden waren, daar valt over te discussiëren, aangezien mijn collega’s eentje ervan ook niet eens kenden 😉 ).

Edgard Eeckman & Marc Noppen, De goden lossen het op

Op zich was het idee van dit boekje in de serie “Het vrije woord Cahier” zeker niet slecht: op een satirische manier de gebreken van de gezondheidszorg in België beschrijven. Alleen blijft het jammer genoeg iets teveel op de oppervlakte en is het meer een – via een soort godenvergadering (met de historische Zeus, maar verder vooral veel “nieuwe” goden) voorgesteld – makkelijk verhaaltje dat uiteindelijk weinig concrete voorstellen doet. Jammer, want dat had het zoveel interessanter gemaakt!

Anne Winter, Migranten maken de stad

In dit essay gaat Anne Winter in op de geschiedenis van stedelijke migratie: steden en migratie zijn immers al honderden jaren met elkaar verbonden, maar hebben niet altijd dezelfde uitdagingen veroorzaakt. Een zeer interessant – en daardoor eigenlijk ook te kort – boekje over de verschillen tussen “rijke” en “arme” migratie, over de problematisering van bepaalde groepen migranten, over de paradox van integratie… Eentje om over na te denken.

Hoewel het ‘succes’ van migratie doorgaans dikwijls afgemeten wordt aan de mate van integratie, ligt hierin dus een grote paradox verscholen. Werkelijk succesvolle migranten hebben deze integratie immers niet nodig en streven ze ook niet na, maar houden integendeel de handen vrij om weg te trekken wanneer zich elders betere opportuniteiten aankondigen. Integratie, in de zin van sociale verankering in de nieuwe woonplaats, is met andere woorden iets dat vooral wordt nagestreefd door meer kwetsbare, arme migranten. Eerder dan een teken van succes, is integratie daarom vooral een teken van beperkte migratiealternatieven.

Het boek Migration, Settlement and Belonging in Europe, 1500-1930s: Comparative Perspectives van Steven King en dezelfde Anne Winter, een veel uitgebreider boek over hetzelfde onderwerp, staat alleszins ook op mijn leeslijstje nu!

Melinda Nadj Abonji, Tauben fliegen auf

Melinda Nadj Abonji komt oorspronkelijk uit het toenmalige Joegoslavië en maakte daar deel uit van een Hongaarse minderheid. Ik kom uit België en heb het geluk “hoogopgeleid en blank” te zijn. Allebei kwamen we in Zwitserland terecht: zij toen haar ouders toen ze vijf was op zoek gingen naar een beter leven, ik toen ik vier jaar geleden besloot mijn droom om in het buitenland te wonen na te jagen. Heel andere achtergronden, heel andere redenen om naar hier te komen. En toch herkende ik veel in dit boek: kleine, grappige ervaringen, maar ook serieuze overwegingen.

… obwohl wir uns wünschen, dass sich in unserer Heimat nichts verändert…

Hoe dicht dit boek bij momenten ook komt, tegelijk staat het ook ver van mij af. Omdat ik het geluk heb uit een land te komen dat niet verscheurd werd door burgeroorlogen, waar mijn familie jaren in onzekerheid leefde, deels ook opgeroepen werd om te gaan vechten (voor wie? Servië waar ze woonden? Of Hongarije, de bevolkingsgroep waar ze bij hoorden?).

Jedes dritte Haus steht leer, weisst du, was das bedeutet, wenn nur noch der Friedhof wächst?

In een heftige schrijfstijl, die je het verhaal in één ademteug lijkt te willen vertellen, heeft Melinda Nadj Abonji een heel mooi boek geschreven: eentje waar ik mijzelf in herkende, eentje waar ik inzichten opdeed over dingen die heel ver van mij afstaan. Schoontje!

Zita Theunynck, Het wordt spectaculair. Beloofd

Dat er in België een aantal straffe, schrijvende madammen zijn, dat wist ik al langer. Dat Zita Theunynck een van hen is, ontdekte ik dankzij dit debuut, waarin ze – opgehangen aan 23 liefdesbrieven – het verhaal vertelt van Anna en Leonard. Ik vloog op één dag door dit boek, dat vlot geschreven is en tegelijk een paar heel mooie overdenkingen bevat.

Ik denk: ik zal nooit vrij zijn, want ik kan niet vluchten van mezelf. Ik ben mezelf zo moe.

Hoewel ik sommige commentaren begrijp die vinden dat het verhaal bij momenten iets teveel clichés bevat, doet dat – wat mij betreft – niets af aan de schoonheid ervan. Soms mag een verhaal best wel eens onbeschaamd romantisch zijn! Al helemaal wanneer dat gecombineerd wordt met de soort zalig zotte overdenkingen die ik zelf soms ook maak 😉

“Voel hoe de aarde ons draagt. Maf hé? Heb je er ooit al eens bij stilgestaan hoe zwaar dat moet zijn voor de aarde? Al die mensen tegelijkertijd dragen, terwijl wij hier gewoon rustig met ons hele gewicht op haar liggen?”
En zo lagen we daar, met heel ons gewicht op de aarde.

Benieuwd naar meer van Zita Theunynck!

Renate Dorrestein, Mijn zoon heeft een seksleven en ik lees mijn moeder Roodkapje voor

Na Zonder genade was dit het tweede boek dat ik las van Renate Dorrestein. Dit boek was gelukkig wél de moeite van het lezen waard, want Dorrestein schetst op een mooie manier een beeld van een moeder die steeds minder voor haar kinderen, maar steeds meer voor haar eigen moeder moet zorgen. Nadat die laatste door een herseninfarct getroffen wordt, wordt communiceren een quasi onmogelijke opdracht. Net zoals bij de man met dementie in Hersenschimmen, verdwijnt ook de moeder van het hoofdpersonage steeds meer in het “niets”.

Zelfs de bloemen die ik meebracht, leken haar niets te zeggen, alsof een roos ophield met geuren wanneer je niet meer wist dat hij roos heette. Als de grenzen van je taal de grenzen van je wereld waren, dan was mijn moeder in een griezelig krappe kerker beland.

Het zorgen voor en ondertussen zelf verlangen naar verzorgd worden, zorgt voor een aantal heel mooie overpeinzingen. Zaken die ik mij zelf ook al afgevraagd heb, zaken die enkel nog gelden voor “mijn” en vorige generaties en niet meer voor de huidige opgroeiende…

Wonderlijk eigenlijk, dat ieders jeugd altijd uit een aantal vaste anekdotes bestaat. er moet zoveel meer zijn gebeurd dan dat handjevol memorabele voorvallen. Waarom herinneren we ons nauwelijks iets van het alledaagse, dat de veilige, heerlijk saaie bedding van ons bestaan was? Foto’s zijn daarvan trouwens ook nooit gemaakt. Kijk je in een album, dan was het kennelijk alle dagen feest, er was altijd iemand jarig, er werden zonder ophouden uitstapjes gemaakt, het was vakantie, er viel iets te vieren. Nooit een kiekje van het wachten bij de slager of het kopen van een paar nieuwe handdoeken, het zwijgend voor de televisie hangen, de dagelijks weerkerende gezamenlijke maaltijden, het oppompen van een fietsband, of de momenten van verveling.

De zoon uit de titel komt weliswaar veel minder aan bod dan de dochter, maar een goedbekkende titel is ook iets waard natuurlijk 🙂 . Ik had bijna vier sterren gegeven, maar jammer genoeg viel het einde wat tegen.

Jane Austen, The history of England

Een hele tijd geleden downloadde ik alle boeken van Jane Austen op een aan haar opgedragen website, maar het is pas nu – nu ik een e-reader heb – dat ik effectief begonnen ben ze te lezen. Starten deed ik met het kortste boekje van allemaal, deze amper 22 pagina’s tellende geschiedenis van Engeland. Ik wist al van Northanger Abbey dat Jane Austen een grappige madam was, maar dit boekje topt dat helemaal. Het start al bij de coverpagina waar ze zichzelf als partial, prejudiced and ignorant historian omschrijft.

I suppose you know all about the Wars between him and the Duke of York who was of the right side; if you do not, you had better read some other History, for I shall not be very diffuse in this, meaning by it only to vent my spleen against, and shew my Hatred to all those people whose parties or principles do not suit with mine, and not to give information.

Meerdere Engelse royals krijgen een serieuze veeg uit de pan – zo is Elizabeth wicked – of worden goedgekeurd op basis van de meest absurde redenen – zo beschouwt ze Richard III als respectable, enkel en alleen omdat hij een York is. Al bij al een boekje dat je uiteraard niet moet lezen om effectief iets bij te leren, wel als je een korte, maar humoristische geschiedenis van Engeland wilt lezen. Of wanneer je je wilt verbazen over wat een vijftienjarige al kan schrijven 🙂

Bron afbeeldingen: Goodreads