Gedicht: Ik heb heimwee naar het niets

Ik heb heimwee naar het niets. Naar zomaar.
Een tuin hebben. Mezelf hebben.
Zij kan in diezelfde tuin alleen maar werken,
hier antipathiek grasje uittrekkend, daar

sympathiek grasje besproeiend, ze kan niet hebben.
Terwijl ook die tuin toch werkt, meer en meer
wordt, net als zij. Maar eigenlijk wil ik
alleen minder. Ik wou zo graag dat zij eens niets.

Dat zij eens zou ophouden te moeten.
Dat zij eens zou mogen. Zodra ze ooit eens echt
de tijd neemt om me in de ogen te kijken,
zeg ik haar dat ze mag. Alles mij graag zien,

mij niet graag zien, al moet ze daar niet in overdrijven,
en zichzelf intelligent bij elkaar kwebbelen, wat ze toch
niet kan laten. En zo bondig en geestig zijn als ze is.
Zulke gezichten hebben als ze heeft. En zulke meningen.

En zo’n man
Dat kan.

(Herman De Coninck, Nagelaten gedichten)