Gedicht: Niets blijft duren
Niets blijft duren
Niet de vuren.
Niet de muren van het ouderlijk huis.
Niet de kinderen in de straat.
Niet de vrienden ’s avonds laat.
Niet de vogels in de bomen.
Niet de dag die nog moet komen.
Niets blijft duren
tenzij die onrust diep in mij
dat onophoudelijk geruis.
(Gilbert Coghe)
Mooi!
Mijn ouders hebben dit lang in hun living gehad. Vind het ook mooi, beetje melancholisch maar tegelijkertijd realistisch
Grappig, ik heb dit gedicht ook via mijn ouders leren kennen 🙂
Ik vind het ook een hele mooie!
Mooie ontdekking, bedankt!
Ontroerend
Ik leerde dit gedicht kennen via een uitzendingenreeks van Jan Van Rompay op de BRT, hij stelde toen dat het van een anonieme dichter is. Wie is die Gilbert Coghe ?
Gilbert Coghe is een West-Vlaamse dichter; ik heb “Op algemeen verzoek” van Jan Van Rompaey nooit gezien (te jong, vrees ik 😉 ), maar op de website van Radio 1 werd alleszins ooit vermeld dat Gilbert Coghe de schrijver is van het gedicht dat die reeks telkens afsloot. Jammer genoeg vind ik die pagina niet meer terug, maar via onderstaande link vind je een folder over hem van Stad Roeselare, De Bib en Gedichtendag, waarin hetzelfde gedicht ook vermeld wordt. Misschien wist Van Rompaey het indertijd nog niet en is de dichter pas later bekend geworden?
https://www.arhus.be/uploads/media/04_Coghe__Gilbert__folder__2003___2009_01.pdf
Gedicht doet onterecht somber aan. Het geluk en de euforie blijven inderdaad niet duren, maar ook de Tegenslag, de pech, het leed, … blijven niet duren. Het is alleen die zalige , ambetante onrust due blijft duren. Wijze dichter, die Cogghe