Gedicht: Tussen hoop en vertwijfeling

Moe ben ik
in lijf en leden
mezelf ineengehurkt
zwaar het hoofd
dat meer dan Rodin denken moet.
Voorbij voel ik
in lijf en leden
mezelf beschouwend
alle twijfel in lege schoot bijeen
en borsten die niet langer voedsel geven.
Hoop zoek ik
in lijf en leden
mezelf verwarmend
aan kleren in plooien vuil
barrevoets op blote grond.
Kom, gij toeschouwer
stop het staren
bedek mijn naaktheid
hef mijn hand
hef mijn hoofd
ik zal opstaan
verdergaan
in dit park
verdragen de vogels de vissen

geen verdriet.

(Nera Redant)