Gelezen in december 2015

In december las ik vijf boeken, al nam ik de laatste twee Harry Potters al op in de review van november, samen met de rest van de reeks. Kwamen verder nog een bod: mijn eerste “e-book” (of toch ongeveer), een klassieker en een graphic novel. Gevarieerd, zoals ik het graag heb!

Diane Broeckhoven, De buitenkant van Meneer Jules

Aangezien ik de Verborgen Parels app graag eens wilde uittesten, maar dat enkel kon doen op Johans smartphone, koos ik het kortste boek uit de selectie, deze De buitenkant van Meneer Jules van Diane Broeckhoven. Een boekje dat nog maar eens bewijst dat kortverhalen op gebied van kracht en betovering niet onder moeten doen voor hun dikkere soortgenoten.
Het verhaal gaat over Alice, die op een ochtend haar man Jules dood in de zetel vindt. In plaats van onmiddellijk haar zoon en een begrafenisondernemer te bellen, start een dag van rustig afscheid nemen, uitspreken wat nog uitgesproken moest worden, koesteren wat nog gekoesterd moet worden en dit deels samen met de autistische buurjongen David.

‘Meneer Jules is niet ziek. Meneer Jules is dood,’ zei David.
‘Tja,’ gaf Alice toe. ‘Dat weet ik ook wel.’

Een heel mooi en ontroerend verhaaltje, over afscheid nemen en over liefde. Eentje die mij zin doet krijgen om nog meer van Diane Broeckhoven te lezen.

Het leek haar zo vredig om op de drempel van de dood in een mistbank te verdwijnen, waar herinneringen langzaam vervaagden en geluiden uitstierven.

Wat het e-readen betreft trouwens: dat bevalt best wel (ondanks dat het op een smartphone gebeurde), dus wie weet komt een e-reader er hier nog wel eens van 🙂 ). En wat de app Verborgen parels betreft, twee opmerkingen: enerzijds vind ik het een fantastisch initiatief, want mensen leesmogelijkheden aanbieden, daar kan nooit iets mis mee zijn. Anderzijds vind ik het heel bizar dat die app enkel beschikbaar is voor tablets en smartphones (ook al heb ik er zelf geen: e-readers, anyone?) en daarbinnen enkel voor Android- en Appleplatformen. Mijn hoop om op mijn nieuwe laptop (draaiend op Windows) de app te kunnen downloaden vervloog dan ook snel. Ik begrijp de reden (budget), maar toch: een gemiste kans!

Lewis Carroll, Alice in Wonderland and Through the looking glass

Alice in Wonderland was een van de twee boeken die ik vorig jaar van Johan “moest” lezen, maar om een of andere reden kwam het er nog niet van. Toen ik op Goodreads als thema voor de decemberboek-poll koos voor “vrouwen in de hoofdrol” behoorde dit boek, samen met Mrs. Dalloway, Lolita, Madame Bovary en Mevrouw Verona daalt de heuvel af, tot de keuze-opties en was ik stiekem extra blij toen het boek het haalde (al wil ik de rest eigenlijk ook wel heel graag lezen en heb ik Mrs. Dalloway heel graag gelezen).

De versie die wij hier in de kast hebben staan, bevat naast Alice in Wonderland zelf ook het vervolg Through the looking glass. Ik las beide verhalen dan ook aansluitend, al ben ik achteraf bekeken niet zeker of dat de beste beslissing was.
Alice in Wonderland is namelijk heerlijk absurd, ik vind het fantastisch hoe Carroll zo’n “realistische” droomwereld kan scheppen: realistisch in de zin dat dromen nu eenmaal vaak compleet absurd en onlogisch zijn, maar tijdens het dromen zelf wel volledig logisch aanvoelen. Through the looking glass is meer van hetzelfde, wat op zich super is, maar mij zo vlak na Alice in Wonderland af en toe het gevoel gaf dat het een beetje teveel absurditeit bij elkaar was, waardoor het net iets minder grappig werd. De verschillende literaire verwijzingen zou ik zonder de voetnoten nooit begrepen hebben, maar op zich is dat ook niet echt nodig. Al is het natuurlijk wel leuk te weten dat hij zich soms baseert op andere gedichten en daar dan een nieuwe versie van maakt.

Ik had er op voorhand eigenlijk niet op gelet hoe oud dit boek is en was dan ook heel verrast toen bleek dat het al in 1865 gepubliceerd werd, veel ouder dan wat ik op basis van het boek zou verwacht hebben. Al bij al heel blij dat ik het gelezen heb, maar bij een herlezing zou ik meer tijd laten tussen beide delen.

Willy Vandersteen & Marc Legendre, Amoras, Nr. 06: Barabas

Dit laatste nummer in de Amorasreeks las ik eigenlijk al in november, maar omdat dat toen een heel verwarrende lezing was, besloot ik met mijn “eindoordeel” te wachten tot ik de hele reeks nog eens opnieuw kon lezen. Dat was in de kerstvakantie het geval en tja… het blijft een beetje verwarrend, vrees ik.

Op zich blijf ik het idee van deze reeks heel tof vinden: neem een gekende kinderserie en maak er een volwassen versie van. Visueel vind ik het interessant gedaan en het verhaal heeft veel potentieel, maar dat komt er uiteindelijk niet helemaal uit. Ik heb het gevoel dat de makers zoveel verhaallijnen tegelijk wilden uitproberen dat ze uiteindelijk zelf niet meer uitraakten aan alle – aan Suske en Wiske eigen – tijdreisparadoxen. Pas op, ik heb niets tegen open eindes, voor mij moet een verhaal zeker niet perfect afgerond worden. Maar dit voelde een beetje geforceerd en dat is jammer.

Als er ooit nog een afgeleide komt, dan wil ik die zeker wel nog lezen, maar hoop ik dat het ongebreidelde enthousiasme voor tig verhaallijnen plaatsmaakt voor één bewust en sterk uitgewerkte.

Alan Moore, V for Vendetta

Het laatste boek dat ik in 2015 las, was meteen ook het laatste dat ik nodig had om de Verbeelding book challenge af te ronden. Met V for Vendetta schrapte ik immers het sci-fi puntje, al ging dat net iets minder makkelijk dan de “ach, ik kies snel een strip”-versie die ik op voorhand in mijn hoofd had. Behalve dik is dit immers ook een moeilijk verhaal. Enerzijds door het onderwerp, dat heel zwaar en donker is, anderzijds door de verschillende personages; ik moest af en toe eens terugbladeren om weer te weten wie nu juist wie was.
Niet de beste graphic novel die ik al las, maar desondanks eentje die de moeite is. Nu de film nog eens bekijken, want die vond ik een paar jaar geleden heel goed.

Bron afbeeldingen: Goodreads