Gelezen in juli & augustus 2016

Lezen maakt weliswaar al veel langer deel uit van mijn leven dan bloggen (ik vraag mij nu ineens af of bloggen eigenlijk al bestond toen ik mijn eerste woordjes leerde lezen?), maar dat neemt niet weg dat het mijn leesgedrag al wel eens durft beïnvloeden. Zo zou ik het boek van Roderik Six dat ik begin juli las misschien voorbijgelopen zijn in de bib, moest ik de blog van zijn zus niet lezen.

Roderik Six, Val

Val vertelt het verhaal van een jonge dokter die in het kleine Canadese stadje Fall gaat werken, waar elke bewoner zijn eigen, vaak heel duister, verhaal heeft. Ook de dokter zelf blijkt geen onbeschreven blad te zijn. Het beste aan dit boek vond ik de stijl van Six: zijn zinnen zijn bij momenten fantastisch mooi en scheppen een intrigerend, duister sfeertje (bijvoorbeeld al meteen in het begin bij de beschrijving van de weg die de dokter neemt wanneer hij naar Fall rijdt). Inhoudelijk vond ik het opbouwende eerste deel het sterkste; het tweede deel had gerust wat uitgebreider mogen uitgewerkt worden. In alle geval: zowel zus als broer zijn de moeite van het lezen waard!

Erik Vlaminck, Suikerspin

Dit boek kwam samen met het bovenstaande mee uit de bib en dat na een tip van Erik Vlaminck-fan Sofie. Het was het eerste boek dat ik van deze auteur las, maar het zal zeker niet het laatste zijn. Suikerspin gaat over Jean-Baptist Van Hooylandt, die op de kermis een rariteitenkabinet uitbaat en daarin onder andere een Siamese tweeling “tentoonstelt”. Hoewel het boek bij momenten heel grappig is, overwegen toch vooral de tragische aspecten: niet alleen voor de tweeling zelf, maar ook de impact die Van Hooylandts handelingen op de generaties na hem hebben. Doordat Vlaminck wisselt tussen heden en verleden, krijg je als lezer een mooie blik in het veranderende leven van foorkramers. Zijn stijl deed mij bij momenten wat aan Verhulst denken: weliswaar minder “boertig”, maar evenzeer bij momenten zo typisch Vlaams dat het pijnlijk is 🙂

Fredrik Backman, Oma heeft me gestuurd om te zeggen dat het haar spijt

Na Een man die Ove heet was dit het tweede boek dat ik las van Fredrik Backman. De – zacht uitgedrukt – “nogal atypische” oma uit de titel laat na haar dood een stapeltje brieven achter, die haar kleindochter Elsa moet afleveren. In de brieven verontschuldigt ze zich bij iedereen die ze ooit gekwetst heeft en geeft ze Elsa zo een heel nieuwe blik op haar leven en de mensen rondom hen. Het ene moment zat ik te giechelen om Elsa’s kinderlijke redeneringen, het andere stilletjes te lezen bij de passages over hoe Elsa probeert om te gaan met de dood van iemand die zo’n belangrijke rol in haar leven speelde.

Aan dit sprookje had bijvoorbeeld waarschijnlijk, volgens menig ervaren beschouwer, in alle redelijkheid al veel eerder een eind gebreid moeten worden, en alle draadjes hadden allang afgehecht moeten zijn. Maar het is de bedoeling dat alle helden aan het eind van alle sprookjes nog lang en gelukkig leven. En dat wordt natuurlijk problematisch, verteltechnisch gezien. Want in sprookjes laat iedereen die aan het eind van zijn leven is gekomen dierbaren achter die hun dagen moeten slijten zonder hen.
En het is moeilijk om zonder te leven. Het is heel, heel moeilijk om degene te zijn die achter moet blijven en verder moet zonder.

Mooi, grappig en ontroerend; benieuwd naar meer van Backman!

Verbeelding bookchallenge
5. Een humoristisch boek

Nasrin Siege, Sombo woont in Zambia

Als ik het mij goed herinner, was ik 10 jaar toen ik dit boek uitkoos als leesvoer voor op GWP. Behalve de kinderachtige reacties van mijn klasgenoten (“oeh, blote borsten op de cover!”) is mij gelukkig vooral nog de indruk bijgebleven die het boek toen maakte. Nasrin Siege vertelt in dit boek over het alledaagse leven van Sombo, een meisje dat opgroeit in Zambiaans dorp, waar de traditionele gebruiken botsen met nieuwe invloeden. Zo wilt Sombo graag lerares worden, maar moet ze haar lessen onderbreken om het overgangsritueel van meisje tot vrouw te ondergaan (waar wel snijden aan te pas komt, maar gelukkig niet in de zin van genitale besnijdenis). Een boek dat als kind indruk maakte en ook nu nog steeds de moeite van het herlezen waard is.

Lionel Shriver, We need to talk about Kevin

Dit boek, dat ik las voor de Goodreadsclub, vertelt aan de hand van de brieven van Eva over de jeugd van haar zoon Kevin. Een zoon die niet bepaald voldoet aan de standaard, zowel tijdens zijn kinderjaren als wanneer hij vlak voor zijn zestiende verjaardag een bloedbad aanricht op zijn school. Hoewel het verhaal op zich heel sterk en aangrijpend is, voelden de personages iets té eenzijdig aan, wat – wat mij betreft – afbreuk deed aan de nochtans heel interessante thematiek: hoe slecht kan iemand uit zichzelf zijn; welke rol spelen ouders en omgeving in iemands gedrag en karakter? Tegelijk bekroop mij tijdens het lezen regelmatig de neiging om afwisselend Kevin, zijn moeder en zijn vader eens goed door elkaar te rammelen en toe te roepen dat dat niet is hoe een normaal mens zich behoort te gedragen. En ja, een boek dat niet echt doordringt, krijgt mij niet uiteraard zover 🙂
Hoewel ik regelmatig in het Engels lees, had ik trouwens best wel wat moeite met het taalgebruik. Het past wel bij de moeder als persoon, maar maakte dat ik toch wel wat tijd en pagina’s nodig had om echt in het verhaal te raken. Al bij al een boek dat echt wel de moeite is, maar dat ik daarom niet altijd graag gelezen heb.

Verbeelding bookchallenge
6. Een briefroman

Philippe Lechermeier & Rébecca Dautremer, Het geheime dagboek van Klein Duimpje

Ik ontdekte dit boek toen we op boekenjacht waren voor de kinderen van vrienden en werd zo’n beetje halsoverkop verliefd op de tekeningen van Rébecca Dautremer. “Gelukkig” waren de kindjes in kwestie nog veel te jong voor dit boek, zodat ik het zonder schuldgevoel voor mijzelf kon meenemen 🙂
Uiteindelijk bleken niet enkel de tekeningen heel erg mooi, maar was ook het verhaal, waarin Philippe Lechermeier het overbekende verhaal herverteld vanuit het standpunt van Klein Duimpje zelf, heel erg de moeite. Heerlijk om te lezen over zijn zes broers, over het buurmeisje waarop hij verliefd is, over de absurde leraar, over zijn overleden moeder…

Ik heet Duimpje. Klein Duimpje.
‘Mijn dubbelklein Duimpje’, zei mama voordat ze voor altijd verdween.

Blij dit in huis te hebben om af en toe nog eens naar de illustraties te kijken of een dagboekstukje te herlezen!

Verbeelding bookchallenge
17. Een hervertelling van een bekend sprookje

Jojo Moyes, Me before you

Ik begon met enige voorzichtigheid aan dit boek. Enerzijds was het eerste boek dat ik van Moyes las, Honeymoon in Paris, mij niet echt bevallen, anderzijds waren de commentaren over dit boek zo lovend dat ik schrik had dat het eigenlijk alleen maar kon tegenvallen. Fast forward naar het moment waarop ik al bijna een hele dag verdiept in dit boek in de zetel zat, vruchteloos aan het vechten was tegen mijn tranen en net op dat moment telefoon kreeg van Johan. Twee keer diep ademhalen om normaal te kunnen opnemen bleek onvoldoende, want na een halve “hallo” ben ik compleet in tranen uitgebarsten en moest ik een geschrokken Johan geruststellen dat ik echt wel enkel een boek aan het lezen was en neen, dat er niet iets heel ergs gebeurd was.

I will never, ever regret the things I’ve done. Because most days, all you have are places in your memory that you can go to.

Om maar te zeggen: dit boek is straf! Zoveel meer dan de chicklit die het soms genoemd wordt, want het is niet zomaar een ontspannend, feel good-verhaaltje, maar wel een verhaal over een vrouw op zoek naar wat ze aan moet met haar leven en een man die na een zwaar ongeluk enkel euthanasie als optie in overweging neemt. Het ene moment heerlijk luchtig en grappig, het andere moment, tja, bleitink tot en met.

Jojo Moyes, After you

Inhoudelijk ga ik niets zeggen over dit boek, kwestie van het niet te verpesten voor wie Me before you nog niet las. Het is in alle geval moeilijk om een “eerlijke” mening over dit boek te geven, net omdat zijn voorganger zo’n indruk maakte: het leest vlot, in die mate dat ik opnieuw moeite had om het aan de kant te leggen, het is bij momenten heel mooi en teder. Tegelijk kan het niet tippen aan Me before you, in de verste verte niet zelfs. Dit boek is meer een “typische” chicklit: leuk om te lezen, maar geen boek dat ik lang ga onthouden.
Ik heb er zeker geen spijt van dat ik het gelezen heb, maar het is wat mij betreft zeker geen must read.

Bron afbeeldingen: Goodreads