Gelezen in juni 2016

Juni was met 10 boeken met voorsprong mijn beste leesmaand dit jaar. Komt ervan als je eerst twee weken overmand wordt door vermoeidheid en daarna in België een bibliotheek gaat plunderen… 😉
De helft ervan telt ook mee voor de Verbeelding book challenge, wat de totale stand daar na een half jaar op 17 bracht.

Sarah Winman, When God was a rabbit

Het aprilboek van de Verbeelding boekenclub op Goodreads bleek de ideale keuze om na een paar drukke weken opnieuw in een boek te verdwijnen. When God was a rabbit vertelt in vlot Engels het verhaal van de opgroeiende Elly. Vooral de “kleine” dingen waren mooi aan dit boek: de gewone en buitengewone dingen die in een gezin gebeuren, de typische broer-zus-situaties, haar vriendschap met Jenny Penny, wiens thuissituatie een pak minder evident is dan de hare… Daarnaast heb ik regelmatig zitten giechelen met de absurde scènes (zoals het kerstverhaal).

Jammer genoeg voelde het tegelijk ook aan alsof Sarah Winman niet kon kiezen welk element of welke gebeurtenis ze de hoofdrol wilde laten spelen om ze dan maar allemaal aan bod te laten komen, waardoor het verhaal soms iets te veel van het ene o^p het andere sprong. Aangenaam tussendoortje, maar geen boek dat ik mij lang ga herinneren.

Verbeelding book challenge
7. Een debuut

Jeanette Winterson, Oranges are not the only fruit

In juni was het aan mij om een selectie voor te stellen voor diezelfde boekenclub en daarbij ging ik voor het thema “holebi hoofdpersonages” (rara waar ik mijn inspiratie haalde 😉 ). Oranges are not the only fruit won de poll en daar kan ik alleen maar blij om zijn. Het boek stond namelijk al een tijdje ongelezen in mijn kast en dat bleek heel onterecht te zijn.

Jeanette Winterson vertelt immers over haar jeugd, die sterk bepaald wordt door de streng religieuze Pinksterbeweging waar haar adoptiemoeder deel van uitmaakt: zo wordt ze als “chosen one” voorbereid op een toekomst als missionaris in Afrika. Wat echter niet past binnen dit voor haar uitstippelde pad, is Jeanettes homoseksualiteit. Winterson vertelt op een heel indrukwekkende wijze hoe in haar gemeenschap gereageerd wordt op haar gevoelens voor andere vrouwen en hoe ze haar eigen weg in het leven zoekt. Dat doet ze niet alleen door realistisch beschreven scènes, maar ook door sprookjes. Die zullen misschien niet iedereen even hard aanspreken, maar zelf vond ik het een heel mooie manier om haar omgang met en het verwerken van haar eigen situatie weer te geven.

Het fanatiek religieuze in dit boek staat (gelukkig…) zo ver af van mijn eigen leefwereld, dat het zowel interessant als angstaanjagend was om erover te lezen. Al helemaal als je tijdens het lezen een artikel tegenkomt over een lesbisch meisje dat door haar ouders naar een religieus opvoedingskamp wordt gestuurd om te “heroriënteren” en je zo nog eens extra geconfronteerd wordt met de realiteit van dit semi-biografische boek. Heel benieuwd naar meer van Jeanette Winterson, dat is zeker!

Going back after a long time will make you mad, because the people you left behind do not like to think of you changed, will treat you als they always did, accuse you of being indifferent, when you are only different.

Verbeelding book challenge
21. Een boek waarin het hoofdpersonage holebi is

Gaby vanden Berghe, Hoofdkussenboekje voor verliefden

Deze bundel boordevol citaten en gedichten over verliefdheid, liefde, het huwelijk… is best wel leuk om af en toe eens in te bladeren en een paar zinnen te lezen, want het bevat zeker een aantal mooie stukken tekst. Alleen had Gaby vanden Berghe wat mij betreft gerust nog kritischer mogen zijn tijdens het samenstellen, want nu halen de iets te vaak voorkomende cliché-uitspraken het niveau van dit boekje wat onderuit.

Vrouwtje, laten we leven zoals we leefden en dezelfde namen gebruiken die we elkaar toefluisterden in ons huwelijksbed; en laat de jaren ons nooit doen vergeten dat ik je jongen blijf en jij mijn meisje (Ausonius)

Dimitri Verhulst, Mevrouw Verona daalt de heuvel af

Ergens, in de vele verhalenbanken die her en der zijn aangelegd om uit te kunnen putten wanneer de wereld een vertelling nodig heeft, moet de fabel zijn terug te vinden die ons zegt dat men bij zijn aankomst in het rijk der doden een kenmerk moet melden, slechts één, dat het hele voorbije leven typeerde.

Er zijn boeken die starten met een nietszeggende openingszin en dan zijn er boeken, zoals deze ongelooflijke aanrader Mevrouw Verona daalt de heuvel af, die een mens al meteen aan het denken zetten. Ook in de rest van het verhaal, over Mevrouw Verona die op haar laatste dag terugblikt op haar leven en dan vooral de herinneringen aan haar veel te vroeg gestorven man Meneer Pottenbakker, komen regelmatig pareltjes van zinnen voor. Dit boek was een heel andere Verhulst dan hoe ik hem tot nu toe ken, al zat er af en toe wel een “typische” uithaal in naar o.a. het boerse van mensen. Hij slaagt er echter in om die scènes niet uit de toon te vallen bij de rest van het boek, dat qua sfeer eerder zacht en observerend is. Bij momenten deed het mij – zeker qua thema – wat denken aan De buitenkant van meneer Jules van Diane Broeckhoven, ook al zo’n teder boekje.

En nu ga ik alle boeken die we van hem in huis hebben (de volle vier…) dringend wat nieuw gezelschap moeten geven, want of het nu de grofgebekte of de zachtaardige Verhulst is, ik ben fan van de mens!

Maar ook nietsdoend had Meneer Pottenbakker op deze plaats genoten, van de stralenkransen die zich door het lover wrongen, het geritsel van de wind, zowel alleen als met Mevrouw Verona, en sleeënd met haar naar beneden lieten de winters hem weten dat verliefden kinderen zijn, om alsnog de tijd te grijpen die ze niet samen hebben doorgebracht. Want het hele leven wilden ze met elkaar hebben gedeeld, met minder mocht de liefde niet tevreden zijn.

Verbeelding book challenge
29. Een boek van een auteur waarvan je in 2015 al iets las

Peter Verhelst, De kleurenvanger

Toen we vrienden een tijdje geleden boeken cadeau deden, was eentje ervan Vele hemels boven de zevende van Griet Op de Beeck. De aanbeveling van Peter Verhelst op de omslag zorgde ervoor dat onze vriendin niet alleen meteen overtuigd was dat dit boek wel iets voor haar zou zijn, maar ook dat wij met haar collectie Verhelst-boeken in bruikleen naar huis terugkeerden (zalig toch, zo’n vrienden!). Als eerste uit de stapel las ik deze De kleurenvanger en waw, wat een ontdekking!

Het verhaal gaat over een jongen en een meisje die elkaar in Brugge leren kennen. Nadat zij van een brug valt en sterft, verlaat hij de stad en zwerft rond in Europa. Die reis brengt hem in contact met de meest verschillende personages, waaronder ook de kleurenvanger, een soort kleurenversie van Jean-Baptiste Grenouille uit Das Parfum. Het boek is bij momenten ongelooflijk bizar en tegelijk ook zo fascinerend: de beschrijvingen barsten van de fantasie, in die mate zelfs dat je als lezer verloren loopt in wat eigenlijk werkelijkheid en wat (dag)dromen zijn. Voeg daar nog mythologische referenties – met o.a. de verhalen van Prometheus en Europa – en poëtisch mooie zinnen aan toe en jullie snappen waarschijnlijk wel waarom ik verkocht ben.

Misschien is de echte liefde de liefde die ons doet sterven. En misschien is de echte kunst de kunst van het vergaan.
Kunst en liefde.
Laat me niet kiezen.
Ik ben beide.
Kijk maar.
Bezoek me.
Vergeet me niet.
Raak me niet aan.
Vergeet me.
Omhels me.
Maak me vloeibaar.

Willy Vandersteen, Suske en Wiske, Nr. 335: Het lederen monster

Strips van Suske en Wiske zijn sowieso snel leesvoer, maar daar waar ik vroeger nog echt kon genieten van de verhalen, vind ik de laatste nummers te vaak nogal inspiratieloos. Het uitgangspunt van Het lederen monster, waarin Sidonia een psychologisch centrum overneemt en een depressieve voetballer begeleidt, leek wel wat mogelijkheden te bieden. Jammer genoeg bleef ik zowel bij de historische sprongen naar de Maya’s, het oude China en het oude Rome (vroeger net datgene wat ik zo leuk vond aan deze reeks) als bij de blik op depressiviteit en therapie wat op mijn honger zitten. Want komaan, als je zo’n onderwerp toegankelijker wilt maken – wat ik, voor alle duidelijkheid, zeker toejuich – maak je er dan als schrijver/tekenaar alsjeblieft niet zo snel vanaf, stripverhaal of niet!

Simon de Waal, Vector

Bij een bestelling kreeg ik dit boekje er gratis bij als geschenk in het kader van de Spannende Boeken Weken (een concept dat ik daarmee meteen leerde kennen…). Hoewel ik jaren graag thrillers gelezen heb, ontbreekt de goesting ervoor momenteel wat, maar dit boekje was dun genoeg om het toch nog eens te proberen. Uiteindelijk bleek echter net het dunne aan het boekje het meest tegenvallende te zijn. Simon de Waal krijgt wat mij betreft te weinig pagina’s om zijn verhaal, dat op zich best wel goed is, voldoende uit te werken: zo had ik graag wat meer gelezen over de geheime diensten, het werk in dat Russisch laboratorium waar de dementerende vader werkte…

Blijft de vraag natuurlijk of dat ligt aan het concept van een geschenkboek (sowieso nooit de dikste boeken) of aan Simon de Waal die er onvoldoende in slaagt om te werken met de weinige pagina’s die hij heeft. Misschien moet ik mijzelf dus toch maar eens overtuigen om opnieuw een dikke thriller uit te proberen om dat te weten te komen 🙂

Henning Mankell, Tea-Bag

Na het april- en juniboek van de Verbeelding boekenclub las ik deze – overduidelijke inhaal- – maand ook het meiboek. Het was jaren geleden dat ik nog iets van Henning Mankell las (rara waarom 🙂 ), maar gelukkig was dit geen misdaadroman, maar wel een boek over een dichter die van zijn uitgever een misdaadroman zou moeten schrijven, maar in de plaats gefascineerd raakt door het verhaal van een aantal Zweedse vluchtelingen.

Dat Mankell als misdaadschrijver zichzelf en zijn collega’s op de korrel neemt door de dichter voor te stellen als een pretentieus figuur dat neerkijkt op het misdaadgenre, is op zich wel grappig, alleen worden de gesprekken met o.a. uitgever en vriendin na een tijdje wat van het goede teveel en vervalt het personage teveel in een cliché. “Gelukkig” zijn er de vluchtelingen: de verhalen van Tea-Bag, Tanya en Leyla maken dit verhaal immers niet alleen de moeite waard, maar nog steeds minstens even actueel, zo niet actueler, als bij de publicatie van het boek 13 jaar geleden. Al bij al een ontspannend boek met net dat tikkeltje meer en zo een aangename ontdekking van de “andere” schrijver in Mankell.

Diane Broeckhoven, De poppendokter

In dit korte boek vertelt Diane Broeckhoven het verhaal van Hendrik en dan vooral de rol die zijn Joods buurmeisje Esther daarin speelde: van de Tweede Wereldoorlog, wanneer Esther verdwijnt en Hendrik achterblijft met hun poppenkind Trui, tot zijn leven als poppendokter, met Trui als pronkstuk van zijn winkeltje. Net zoals bij De buitenkant van meneer Jules, dat op zichzelf al volstond om de schrijfster in mijn boekenhart te sluiten, is dit opnieuw een heel mooi, teder boekje. Over graag zien, over herinneringen en hoe die een leven kunnen bepalen, over wat had kunnen zijn, maar nooit was. Zachte dekentjes om je in te wentelen, dat zijn de boeken van Diane Broeckhoven.

Verbeelding book challenge
18. Een boek geschreven door een auteur toen hij/zij al boven de 65 was

Bart Debbaut, En toen schiep God Kevin

Dit boek over de nieuwe zoon van God, die de mensheid 2000 jaar na Jezus terug op het juiste pad moet brengen, wordt omschreven als een “mild ironische parabel over geloof, bijgeloof en goedgelovigheid”. Mja, ’t is maar hoe je het beschrijft natuurlijk, want wat mij betreft is het een “tenenkrommend stompzinnige klucht over niets in het bijzonder”… Het is weliswaar duidelijk welke stukken grappig bedoeld zijn, maar in plaats van er mee te lachen zat ik mij eerder te ergeren aan de flauwheid ervan. Bovendien zie je de meeste situaties ook al van ver aankomen. Het enige goede aan dit boek was dat het vlot las en ik er dus gelukkig ook snel vanaf was (al had ik er evengoed ook spijt van dat de positieve commentaren op Goodreads mij overtuigden om toch verder te lezen).

Verbeelding book challenge
13. Een stiekem-wil-ik-niet-dat-iemand-weet-dat-ik-dit-boek-heb-gelezen-boek

Een maand die op leesgebied dus wat in mineur eindigde, maar dat deed gelukkig niets af aan het feit dat ik weer een paar pareltjes leerde kennen. Eeuwige hartjes voor lezen!

Bron afbeeldingen: Goodreads