Halve Klausenpassplog

In aanloop naar het Alpenbrevet, waarvoor Johan en ik respectievelijk drie en twee cols over moeten geraken, besloten we om een stevige training te voorzien. ’s Ochtends trokken we richting Näfels, waar we verwelkomd werden door een kleine vliegtuigformatie…

Vanuit dat dorpje startten we samen voor een opwarming van 25km tot aan de Klausenpass. Aan de voet splitsten we: Johan klimt niet alleen veel sneller dan mij, maar had ook een grote lus van 140km voorzien waarbij hij na de Klausenpass nog de Pragelpass zou beklimmen.

Mijn plannen waren iets minder ambitieus: ik zou tot de top van de Klausenpass rijden, maar daar omdraaien en langs dezelfde weg terugkeren. Jullie horen het al aan de voorwaardelijke wijs: mijn dag verliep niet echt zoals gepland…

Na amper een paar kilometer begon ik het al heel lastig te krijgen: mijn benen voelden aan alsof er geen greintje kracht meer in zat. Aangezien er maar geen einde leek te komen aan de percentages van 7 à 8% (zwaar!), zocht ik een plekje in de schaduw op om even te bekomen en wat energie bij te tanken.

Dat hielp gelukkig wel wat, dus na een kwartiertje reed ik verder. Vanaf de tiende kilometer zaten er vijf plattere kilometers in, die niet alleen wat rust, maar ook een fantastisch zicht boden.

Deze hoogvallei, Urnerboden, is met 8km lengte de grootste alpenweide van Zwitserland. En ja, in een alpenweide horen uiteraard ook koeien-met-bellen thuis.

Jammer genoeg bleken noch de mooie omgeving, noch de plattere kilometers echt soelaas te bieden, waardoor ik bij het begin van het tweede sterk stijgende deel van de klim besliste rechtsomkeer te maken. Weliswaar pas na eerst nog een kwartier in de graskant te zitten twijfelen, want opgeven op een klim, dat heb ik nog nooit moeten doen en was dus toch een beetje pijnlijk. Maar bon ja, als je lichaam aangeeft dat het niet gaat, dan gaat het niet…

Klein voordeel van terugkeren was dan weer dat ik even tijd kon nemen om te stoppen bij een dorpsfeest. Het is op de foto niet echt te zien, maar een aantal mannen waren aan het schwingen en dat blijkt – zo leerde het internet mij achteraf – een soort worstelen te zijn, waarbij de deelnemers jutten broeken dragen en met één hand de broek van de tegenstander moeten vasthouden, terwijl ze hem moeten vloeren. Rare Zwitsers…

Daarna was het tijd om de afdaling in te zetten. In deze bocht liep het echter mis: was het vermoeidheid, was het verstrooidheid… geen idee, maar in elk geval vergat ik mijn pedalen juist te houden (ofte: pedaal aan de binnenkant van de bocht – in dit geval de linker – naar boven) en raakte ik met mijn linkerpedaal de grond. Ik verloor uiteraard de controle over mijn fiets, waardoor ik tegen de grond smakte.

Uiteindelijk bleek het allemaal nog wel mee te vallen en hield ik er niet meer dan schaafwonden aan over, maar het was desondanks serieus schrikken. Achteraf besefte ik ook dat ik voor het eerst bij een val niet als eerste mijn fiets, maar wel mijzelf checkte… duidelijk een teken dat het een zwaardere val was dan ik gewoon ben 🙂
Ondanks dat het “maar” schaafwonden waren, zag ik het niet zitten om nog verder te rijden (achteraf bekeken had dat ook niet gekund, want mijn versnellingen zaten volledig geblokkeerd en mijn stuur was helemaal scheefgetrokken). Een telefoontje naar Johan leerde mij dat hij net op het verste punt van zijn tocht zat, dus op hem wachten was niet echt de meest ideale optie. Lang leve behulpzame Zwitsers echter, want na de twee motards die onmiddellijk na mijn val stopten en checkten of ik geen erge verwondingen, hersenschudding (duusd hartjes voor mijn helm in deze!) of dergelijke had opgelopen, stopte al meteen de eerste auto toen ik begon te liften. Die mensen brachten mij niet alleen terug naar onze auto 30km verderop, maar legden ook mijn fiets erin. Zooo content met hun hulp! In het toilet van een winkeltje vlakbij kon ik voor het eerst deftig mijn schaafwonden en kapotte kleding bekijken, wat toch wel een zeer uitzonderlijke selfie waard was 😉

Alle wonden oppervlakkig schoonmaken, iets eten en drinken en wat uitrusten later, reed ik naar de Klöntalersee, waar ik met Johan had afgesproken om hem nog wat extra kilometers te besparen (en no worries, had ik mij te slecht gevoeld, hij zou uiteraard tot aan ons startpunt gereden zijn). Dat bleek een heel mooi plekje te zijn: ideaal om rustig wat te lezen in mijn boek.

Johan kwam al even kapot – maar dan gelukkig enkel in de figuurlijke zin – toe van zijn rit: de Pragelpass die hij op het einde nog voor de wielen geschoven kreeg, bleek lichtelijk dodelijk qua percentages (met dank aan mijn broer, die hem de rit aanraadde na zelf half gestorven te zijn op die klim 😉 ). Die twee hebben mekaar echt wel gevonden in om ter zotst sporten…
We vonden dan ook dat we allebei wel genoeg afgezien hadden om een ijsje te verdienen. Al is het in dit geval wat lastig om dat woord verplicht in zijn verkleinvorm te moeten gebruiken, want met drie bollen én slagroom én chocoladesaus, was het nu niet bepaald een ijs”je”. Maar lekker, mmm 😉

Laten we het er maar op houden dat het een dubbel dagje qua gevoelens en ervaringen was!

Om te vergeten:

• Het geluid en gevoel van mijn gezicht dat over de grond schuurde. Ook al heb ik geen te erge schrik opgedaan (ik ben de week erna al terug op mijn fiets gekropen voor een korte klim én afdaling) en was de schaafwonde op mijn gezicht de minst erge, dat geluid, brrrrr, ik hoor het nu nog…

Om te onthouden:

• De Zwitsers! Want ook al doen ze aan rare sporten, ze zijn vooral heel erg behulpzaam.
• Ik ben er heel goed vanaf gekomen: iets meer naar rechts neerkomen en ik had 20m lager kunnen liggen, iets anders vallen en ik had misschien iets gebroken…
• Lang leve mijn helm! Ik heb hem ondertussen vervangen, want aangezien ik duidelijk op mijn hoofd terechtgekomen ben, is de kans te groot dat hij niet meer voldoende stevigheid biedt. Maar hey, liever een nieuwe helm moeten kopen dan mogelijks een kapot hoofd.
• Binnenpedaal al-tijd naar boven houden in een scherpe bocht! Want ja, ik wilde wel eens weten hoe plat ik ga in een bocht, maar om nu op deze manier te beseffen dat ik blijkbaar zo plat ga liggen dat mijn pedaal tegen de grond komt, nope, dat was nu ook weer niet nodig.
• Johans uitspraak dat “dit echt wel de mooiste dag van het jaar geweest is he tot nu toe”. Hij had het weliswaar over het weer, maar euhm ja, ik kon toch niet echt helemaal akkoord gaan 😉