Hoe is dat nu mogelijk…
… dat het vandaag al 10 jaar geleden is dat ik naar Duitsland vertrok om er een Erasmusuitwisseling te doen? Ik ben toch nog maar gisteren naar huis gekomen? 😜
Ik hield toen een blog bij waarop ik – in briefvorm – familie en vrienden in België op de hoogte hield van wat ik daar deed. Er verschenen weliswaar maar vijf berichten, waardoor ik natuurlijk geen beschrijvingen heb van alles wat ik ginder deed en bezocht. Desondanks leek het mij wel fijn om die vijf berichten dit jaar te herpubliceren. Vandaag nog geen herpublicatie, want die eerste dag had ik wel andere dingen aan mijn hoofd 🙂 . Wel een terugblik naar toen, zowel specifiek wat Cottbus betreft als algemeen. Tien jaar geleden:
- zat ik een groot deel van de dag in de auto met mijn vader om de bijna 900km tussen Haaltert en Cottbus te overbruggen
- ontdekte ik dat ik een veel groter kot gekregen had dan ik verwachtte (bleek dat de prijs die ik in Brussel betaalde en die ik had opgegeven als prijsklasse, ginder een studiootje opleverde i.p.v. een kot met gemeenschappelijke keuken en badkamer. Wel zo fijn eigenlijk 🙂 )
- schreef ik mij voor de tweede maal in aan een universiteit, voor het eerst aan eentje in het buitenland
- studeerde ik aan de faculteit architectuur i.p.v. de faculteit ingenieurswetenschappen en ontdekte ik zo dat de studie ingenieur-architect iets typisch Belgisch is
- was ik de enige Belgische op de hele campus
- leerde ik een hele hoop nieuwe mensen kennen uit alle uithoeken van de wereld
- ging ik van een A1-cursus Duits in België meteen over naar een B1-cursus in Cottbus (er was geen A2 en achteraf bekeken maar best ook, want alle proffen verwachtten dat ik al mijn examens en papers in het Duits deed, dus ik kon elke les gebruiken)
- bleitte ik op dag 2 mijn ogen uit nadat mijn vader terug naar huis vertrok, want wtf ga ik hier zes maand doen en ik ken hier niemand en boehoehoe
- bracht ik een weekend op mijn eentje door met het ontdekken van die nieuwe stad, het zoeken van winkels in de buurt en het kopen van een paar plantjes voor mijn kot, kwestie van het wat gezellig te maken 🙂
- ging ik het weekend erna met een Poolse die ik in de Duitse les leerde kennen op verkenning in Cottbus en bracht vanaf dan bijna geen dag meer alleen door
- droeg ik nog een bril
- woog ik 30kg minder dan nu
- was ik single
- had ik nog geen grijze haren
Ik had er nog nooit van gehoord, van Cottbus. Benieuwd naar je berichten van toen!
Je bent niet de enige 🙂 Ik denk niet dat er indertijd iemand reageerde met “ah, Cottbus” toen ik zei waar ik naartoe ging; het waren telkens verwarde blikken 😉
Oh wat moedig! Ik zou dat op die leeftijd nooit gedurfd hebben.
Ik heb daar eigenlijk niet echt bij stilgestaan toen; ik droomde daar al zo lang van dat ik eigenlijk pas ter plaatse besefte “ow, dit is niet zomaar efkes een dagske weg” 🙂 Nu, ook dat viel wel mee, dat eerste weekend was heel lastig, omdat ik daar nog niemand kende, maar uiteindelijk is een Erasmus een zeer “beschermde” manier om in het buitenland te zijn: de internationale dienst organiseerde heel veel activiteiten en je hebt alle lessen, waardoor je sowieso wel mensen leert kennen. Het is hier veel moeilijker om mensen te leren kennen dan het dat toen was. En ja, skype bestond ook al (weliswaar nog zonder camera), dus contact met thuis was er ook voldoende (mijn ouders en broer zijn ook een keer op bezoek gekomen en ik ben zelf voor mijn vader zijn 50e verjaardag even terug gegaan).
Haha, “Ich bremse auch für Wessi’s” op die Trabi, geweldig!
Daar wordt mijn mini-Ossi hartje toch een beetje warm van ❤️
Zelf ben ik nog nooit in Cottbus geweest, maar ik hoop ooit in Bad Muskau te geraken (de landschapstuinen van Muskauer Park), daar niet zo ver vandaan.
Zalig he! Toen ik die foto terug zag, heb ik er ook mee moeten lachen.
Bad Muskau wil ik ook ooit graag bezoeken, want daar ben ik toen jammer genoeg niet geraakt. Vijf maand daar, maar zoveel te zien en te doen dat ik er nog bijlange niet alles heb kunnen ontdekken 🙂
Zot hé, om zo eens tien jaar terug te draaien en te kijken naar wat je toen deed en waar je je bevond. Voor ik een blog had zou ik het lang zo gedetailleerd niet meer kunnen navertellen. Ik vind het trouwens wel knap dat je dat op zo’n jonge leeftijd al aandurfde. Wat is die trappenhal in de bibliotheek mooi seg. Die deed me meteen een beetje aan Willy Wonka denken. Niet dat ik een chocolade-obsessie heb of zo hoor. Echt niet.
Hihi, ik snap de Willy Wonka-associatie helemaal. In een van de volgende berichten zit een foto van de buitenkant van de bib, die impressionant is, maar helemaal niet kleurrijk. Terwijl de binnenkant… hier is het felroze en groen, maar er waren ook zones in felrood, blauw en geel 🙂 (en misschien nog andere kleuren, maar meer herinner ik er mij niet).
Ik ging in 2015 voor negen maanden naar Wroclaw (Polen) en dat voelt ook nog steeds als gisteren. Fijn om te weten dat dat “huh?!”-gevoel waarschijnlijk nog wel even blijft hangen. 😉
Haha, jup, dat gaat nooit helemaal weg, denk ik. Ik heb hetzelfde ondertussen ook met onze verhuis naar Zwitserland: enerzijds voelt het soms alsof we hier al altijd gewoond hebben, anderzijds denk ik soms ook “huh, vijf jaar al, hoezo?!” 🙂
En zo fijn dat jij in Wroclaw was! Daar heb ik, toen ik in Cottbus was, een ontwerpproject gedaan (we mochten kiezen tussen Berlijn en Wroclaw en aangezien de andere studenten bijna allemaal al eens iets in Berlijn deden, werd het Wroclaw). Ik zag weliswaar vooral de pijnpunten van de stad, kwestie van een duidelijk probleem voor ons ontwerp te hebben 😉 Maar het stukje centrum waar we kort doorwandelden vond ik zo mooi dat ik hoop er ooit nog eens terug te gaan.
Huh…hoe is het nu mogelijk dat ik 24 jaar geleden naar Canada trok :D. Ook dat lijkt nog gisteren hoor.
Haha, ok, jij wint 😉
Raar toch he, hoe een hoofd soms werkt. Geen wonder eigenlijk dat wij grote geologische tijdsperiodes amper kunnen vatten als we zelfs 9 of 24 jaar al niet eens “juist” inschatten 🙂
Grijs haar is charmant! 🙂 Tien jaar lijkt een hele tijd en tegelijk ook maar gisteren, ik kan daar van meespreken zeker als ik een melancholische bui ben. Benieuwd naar die oude postjes 🙂
Haha, ik moet er het charmante nog wat van leren inzien, denk ik 🙂 Nochtans vind ik dat bij heel wat mensen net wel mooi, maar ik denk dat het bij mij gewoon nog teveel “sprietjes” zijn i.p.v. een echt mooie bos grijs haar. En misschien ook wel dat ik eerder verwacht had dat dat tegen mijn 35-40 zou starten, niet voor mijn 30e al; zo ijdel ben ik dan blijkbaar ook weer wel 😉