Kerekewere: 1 juni
Al een hele tijd neem ik elke dag een foto, wat tot een heel archief aan dagdagelijkse foto’s leidde, die zowel de grote als de kleine momenten des levens weergeven. Vandaag blik ik terug op hoe 1 juni er de afgelopen jaren uitzag.
2012
Een gebouw restaureren, dat betekent ook proefjes doen. Hier testte ik de recuperatiestenen, die gebruikt zouden worden voor de restauratie van de IJskelders in Brussel, op sulfaten en nitraten en keurde ze iets later gelukkig ook goed voor gebruik.
2013
Een van de dingen die ik in Zwitserland absoluut niet mis, zijn de typisch Vlaamsche koterijen (alhoewel sommige moestuindomeinen er ook wel uitzien als een verzameling koten bijeen 🙂 ). In 2013 keek ik dan ook lichtjes hoofdschuddend naar wat het begin zou worden van een rijtje koterijen in de tuinen van onze onderburen.
2014
Verhuizen naar het buitenland, dat betekent ook geen eigen plek meer hebben in België. En dus sliep ik in de examenperiode van mijn studie Franse taal- en letterkunde, waar ik wel nog aan deelnam, voor het eerst in jaren nog eens twee weken bij mijn ouders thuis in mijn vroegere kamer (die er hier weliswaar al anders uitzag dan toen ik er nog woonde en ondertussen verder aangepast werd).
2015
Werkloos zijn, dat heeft ook al eens zijn voordelen. Midden in de week met de fiets naar Zug rijden voor een mini-citytripje bijvoorbeeld.
2016
Een jaar later was ik opnieuw – maar dit keer doelbewust – werkloos. Er was immers een studie, die mij in deze periode naar Rome bracht. Een heerlijke week barok, met ondermeer deze fantastische trompe-l’oeil van Francesco Borromini in het Palazzo Spada.
2017
Nog eens een jaar later was ik terug aan het werk en moest mijn werkdag – getuige mijn bijschrift van toen – er “uitgezwommen” worden. Op weg van het zwembad naar huis passeerde ik blijkbaar langs onze toenmalige moestuin en fotografeerde een paar andere hofjes.
2018
En vorig jaar, tja, toen lag ik in de zetel met een puffertje nadat ik in België plots de diagnose “inspanningsastma” opgeplakt kreeg, terwijl ik daar nog nooit in mijn leven last van had. Een paar dagen later werd dat in Zwitserland gecorrigeerd naar een veel realistischere bronchitis (al bleef het puffertje desondanks nog even in gebruik).
Zo tof zo’n terugblik! 🙂 Rome is prachtig. Ik lees nu de Ontdekking van de Hemel van Harry Mulisch en er komt ook veel architectuur in Rome ter sprake.
Ja, Rome was echt machtig; ik wil er heel graag nog eens terug naartoe. Ik was niet zo’n fan van De Ontdekking van de Hemel, al was al die architectuur in Rome wél een groot pluspunt 🙂
Weer een leuke collectie herinneringen! Ik ben aan het overwegen ook een puffertje te halen voor mijn inspanningsastma; ik heb het nog nooit gebruikt maar gezien mijn slechte conditie weet ik dat ik volgende maand in Zwitserland serieus wat last ga hebben = afzien om de berg op te raken en daar heb ik niet veel zin in.
Ja, als je effectief inspanningsastma hebt, dan denk ik dat zo’n puffertje zeker wel van pas kan komen (bij mij was het vorig jaar vooral absurd om dat voorgeschreven te krijgen op basis van een paar dagen bas hoesten, want dat is echt nog geen inspanningsastma… 🙂 ). Want inderdaad, je wilt niet continu afzien op vakantie (naast die conditie die beter kan; dat is bij mij momenteel ook een werkpunt”je” 🙂 ). Hoe dan ook hoop ik dat je er van kan genieten, van je tijd in Zwitserland!
Die eerste foto bezorgde me meteen ook een flashback naar toen ik 9 à 10 was. In die periode had ik nog maar net Diabetes en waren dat soort teststrips dagelijkse kost. Alleen gebruikte ik ze om op ketonen te controleren. 🙂
Moh, zo grappig dat dat dezelfde soort strips waren! (wel minder grappig dat jij toen al diabetes had en je met reststrips moest bezighouden, tot zover zorgeloze kinderdagen – al vrees ik gezien jouw gezondheid dat je die waarschijnlijk nooit 100% gehad hebt?)
Jawel hoor! Ik had al wel eens eerder een kleine ingreep gehad maar voor mijn 9 jaar had ik niet echt iets ‘serieus’ voor. Tussen mijn 9 en 14 à 15 was de pijn ook niet altijd even erg. Dan had je ook betere periodes waarin ik naar de jeugdbeweging kon. Nadien is het jammer genoeg verergerd en heb ik eigenlijk gewoon altijd pijnklachten gehad. Maar met lieve mensen om je heen kan je dan nog steeds van heel veel genieten hé. Bepaalde zaken zijn niet haalbaar, maar gelukkig zijn er nog voldoende zaken die dat wel zijn.
Oh ja, ik bedoelde ook helemaal niet dat je niet zou hebben kunnen genieten van je jeugd (daar twijfel ik geen seconde aan als ik lees over je band met je broers en je ouders), eerder dat zo’n gezondheidsproblemen natuurlijk wel voor beperkingen zorgen. Maar blij te lezen dat dat al bij al pas later het geval was!