Home  >  ...leest ziet hoort

Kinderen in huis

Publicatiedatum

Augustus is dit jaar de maand waarin het ene bezoek-met-kinderen het andere opvolgt. In het begin van de maand kregen we gedurende vier dagen drie kindjes over de vloer (2, 4 en 6 jaar), op dit moment logeren er al ruim een week twee kindjes van 2 en 4 jaar (voor de duidelijkheid: telkens mét hun ouders). Best wel leerrijk zo blijkt, want plots merkt een mens:

  • hoe proper volwassenen eigenlijk wel zijn. Johan en ik zijn verre van kuisfreaks en kuisen dus maar om de twee, soms drie weken. Dat er dan al wat kruimels onder tafel liggen is dus evident, maar blijkt niets vergeleken met wat er nu na amper twee dagen onder lag. Onze borstel is nog nooit zo vaak gebruikt als in de afgelopen twee weken.

  • hoe verwonderd kindjes kunnen zijn over dingen waar wij niet bij stilstaan. Een vliegtuig! In de lucht! Wow zot! (ok, ik kan ook kinderlijk blij worden van vliegtuigen, maar dan wel enkel als ik er mee mag vliegen)

  • hoe wispelturig kinderen kunnen zijn: ik wil fietsen… ik wil stappen… ik wil fietsen… ik wil stappen (op 5 minuten tijd)

  • hoe fantastisch het is dat je als volwassene enige gematigdheid geleerd hebt. We zouden namelijk allemaal als manisch-depressief beschouwd worden als we dezelfde emotionele variatie zouden hebben als kinderen, denk ik. Twee voorbeelden:

    We zijn aan het eten; iedereen heeft zijn eigen bord.
    Seconde 1: superblij, want jeeej eten!
    Seconde 3: waaaaah, bleiten alom want mijn broer/vader/moeder/… is aan MIJN bord gekomen. Joey doesn’t share food weet-u-wel.

    We gaan naar de speeltuin.
    Seconde 1: contentement alom, ah ja, speeeelen
    Seconde 4: bleiterij tot en met want gevallen in diezelfde speeltuin en knie kapot (aan het volume te horen vermoedelijk een open beenbreuk met complicaties)
    Seconde 6: kusje en kijk, een vogeltje in de lucht en jeeeej, speeeeelen

    Serieus maat, geen wonder dat kinderen veel slaap nodig hebben, een mens zou van minder moe worden.

  • dat het opletten geblazen is, wegens speelgoed all over the place (uiteraard bij voorkeur daar waar ik juist mijn voeten wil neerzetten)

Le petit requin

  • dat kindjes niet altijd even logisch zijn. Zo wordt de vraag of de taart lekker is zeer beslist beantwoordt met “neen” (oeps), maar zie je tegelijk die taart wel verbazingwekkend snel en met veel goesting in datzelfde mondje verdwijnen 😉

  • hoe fantastisch een beetje rust op de wc wel niet is. Ik zat er nog maar net toen al de vraag “waar is Haaike?” volgde (en dan heb ik nog de chance dat ik de deur op slot kan doen).

  • dat het ook wel heel schattig is dat die kindjes blijkbaar regelmatig vragen waar ik ben, terwijl ik op mijn werk ben, en stralend beginnen lachen wanneer ik thuis kom.

  • dat kinderen hebben een heel andere kennis van onze streek vereist. Want waar zijn er speeltuinen? Euhm… En als het even kan ook voor welke leeftijd die geschikt zijn en of ze in de schaduw liggen (want op de middag bij temperaturen rond de 30°C is dat best wel praktisch)? Nog meer euhm…

  • dat het toch wel handig is dat het niet uw eigen kinderen zijn en je dus op de drukste momenten gewoon eventjes kan “vluchten” 😉

Volgende week volgt er nog een vierdaags bezoek met een 7- en 9-jarige; benieuwd of dat nog nieuwe inzichten gaat opleveren. En daarna: een beetje rust en dan 1 (één!) volwassene op bezoek, hoe rustig gaat dat niet zijn seg?

Categorieën:...leest ziet hoort

Tags:

14 reacties

  1. Amai, het lijkt wel een crèche bij jullie 😉
    Wel grappig hoe variabel kinderen zijn, ik denk dat je de gekkigheid er gewoon bij moet nemen.

    • Wel, ik had al respect voor ouders, maar er eens zo kort op zitten, doet je toch nog meer beseffen wat een job opvoeden eigenlijk wel niet is. Bij momenten heel plezant, maar bij momenten ook heel moeilijk! 🙂

  4. Chapeau, ik zou eerlijk gezegd zot worden met zoveel volk in mijn huis! Dat zou ik een echt ‘nadeel’ vinden aan in het buitenland gaan wonen, altijd die logés…

    • Goh, ’t is zeker druk geweest, maar we zijn vooral blij dat er zoveel vrienden op bezoek kunnen en willen komen. Het lukt ons in België sowieso nooit om ze altijd allemaal te zien, dus dan is het wel leuk dat ze ook naar hier komen 🙂 Enige dat we in de toekomst misschien beter niet meer doen is zoveel weekends na elkaar of voor langer dan een week, kwestie van af en toe toch ook wat momenten alleen met ons tweetjes te hebben.

      • Ik snap wel dat je het vooral in de zomer druk hebt, het is handig om een adresje te hebben in Zwitserland, drukt je vakantiekosten wel 😉 Je weet hoeveel me-time ik nodig heb 🙂 dus ik zou het daar al veel moeilijker mee hebben (zie dat ook met vrienden van ons die in Amsterdam wonen, hoe druk die het hebben met bezoekende vrienden/familie en zelf nog zoveel mogelijk familie bezoeken in België. Voor mij zou dat dus een groot nadeel zijn, dat ik nog veel meer vrije tijd in vrienden/familie zou moeten steken dan dat ik nu doe. Tenzij we ineens naar de andere kant van de wereld verhuizen natuurlijk.

        • Haha, ik heb nu alleszins ontdekt dat ik blijkbaar meer me-time nodig heb dan ik dacht 🙂

          We steken niet per se meer vrije tijd in familie/vrienden dan in België eigenlijk; ’t is gewoon compacter nu: grote blokken helemaal niets en dan grote blokken alles bij elkaar, daar waar het vroeger continu wel iets was, maar dan eerder 1 dag per week. Beiden hebben hun voor- en nadelen alleszins. Al is voor continu veel me-time de andere kant van de wereld inderdaad het meest aangeraden 😉

  5. Nu wij zelf kindjes hebben, zijn we helemaal vergeten dat er ooit een leven bestond dat een pak rustiger was. Daarom vind ik het zo grappig om dit te lezen. Kan ik heel even wegdromen naar die tijd. Enjoy!

    • Ja, kan mij inbeelden dat je daar na een tijdje niet meer bij stilstaat (en misschien best ook 😉
      Al is die drukte ook wel gezellig en zijn die kindjes vaak ook wel superschattig!

      En euh… welkom! 😉

  6. Amaai ja, ik kan geloven – als je dat niet gewend bent – dat het heel wat is! Ik ben het wel gewend en het is al heel wat 😀

    • Haha, wel, mijn respect voor ouders is echt wel gegroeid. Want hoe plezant het bij momenten ook was, ’t was toch ook wel heel vermoeiend. En het idee dat fulltime te moeten doen, lijkt mij nog véél vermoeiender 🙂