Loop naar de maan! Uitdaging: short triathlon onder 1,5u

Jullie herinneren je misschien nog dat ik vorig jaar, samen met de vriendin van mijn broer, naar de maan liep. Hoewel het oorspronkelijk de bedoeling was om de hele zomer lang updates te geven over de verschillende uitdagingen die we moesten volbrengen, is daar door omstandigheden (ahum) weinig van in huis gekomen. Onder de noemer beter laat dan nooit, komen de volgende weken eindelijk de verslagen online.

Nadat ik een week lang elke dag 5 km liep, sloeg ik tijdelijk een paar uitdagingen over en sprong meteen naar die van 500 euro, namelijk een short triathlon in minder dan 1,5 uur afleggen. Op 29 juli nam ik net zoals in 2016 deel aan de short triathlon in Zürich, waar ik toen 1u34′ nodig had om 500m te zwemmen, 20km te fietsen en 5km te lopen. Vier minuten van die tijd afdoen, leek bij de inschrijving zeer haalbaar, maar aangezien juli niet bepaald een makkelijke maand was, was ik eerlijk gezegd al blij dat ik überhaupt aan de start stond. Gelukkig was mijn moeder erbij voor de nodige mentale steun (de foto’s in dit bericht werden ook door haar getrokken). Ik wilde uiteraard wel alles geven, maar ging ervan uit dat mijn doel voor Loop naar de maan geen optie meer zou zijn.

Nadat ik mijn fiets en materiaal geïnstalleerd had in de wisselzone, was het al ongeveer tijd om richting start te trekken. Te midden van een zee van rode badmutsen dook ik samen met alle andere vrouwen van de short triathlon het water in.

Hoewel die rode mutsen gegeven worden voor de veiligheid – een zwemmer is door dat rood namelijk veel sneller te spotten in het water -, zorgden al die gelijke hoofden er voor dat mijn moeder al snel geen idee meer had waar ik net zat. Nu ja, ergens vanachter was sowieso een goede gok, 40 seconden winst tegenover het jaar ervoor of niet 😉

Ik slaagde er namelijk nog steeds niet in om de hele afstand in crawl af te leggen, waardoor ik automatisch weer bij de laatsten was die uit het water kwamen. Niet dat dat er mij van weerhield om eruit te zien alsof ik aan het strijden was om een topplaats 😉

Na de vrij vlotte wissel, was het tijd voor het fietsen, Gelukkig kon ik de oude koersfiets van mijn moeder lenen, aangezien ik op dat moment mijn nieuwe koersfiets nog niet had en mijn oude niet meer echt vertrouwde (wetende dat o.a. het balhoofd moet vervangen worden). Dat ik de 20km op die manier toch op een koersfiets kon doen, zorgde ervoor dat dit onderdeel vrij goed ging. Dat het parcours langs het meer van Zürich loopt en daardoor heel vlak is, hielp natuurlijk wel.

Van mijn moeder hoorde ik dat het als toeschouwer trouwens ook best wel leuk is om aan de kant te staan: zo ging zij tegenover de in- en uitgang van de wisselzone staan, waardoor ze niet alleen de wissels zelf kon zien, maar ook vrouwen die voorbijreden voor hun tweede fietsronde en mannen die al aan het looponderdeel bezig waren (hun wedstrijd was 20′ voor de onze gestart). Genoeg om naar te kijken dus terwijl ik mijn rondjes draaide.

Na twee ronden van 10km en 37′ op de fiets (goed voor opnieuw 40″ winst tegenover 2016) was het tijd om weer naar de wisselzone te gaan, al liep het daar even mis: mijn rechterschoen klikte namelijk niet meer uit, zodat ik mijn voet uit mijn schoen wrong en op één schoen de wisselzone inliep. Niet bepaald handig, maar hey, ’t is niet alsof er een podiumplaats vanaf hing 😉

Ook de tweede wissel ging vlot, maar toen kwam wat ik al wist dat het lastigste moment ging zijn: de start van het lopen. Ik weet niet waarom het net is, maar de overgang van zwemmen naar fietsen is zoveel makkelijker dan die van fietsen naar lopen. Mijn benen voelden als lood en dat duurde dit jaar een pak langer dan vorig jaar. Hoewel 9,3km/h geen slecht gemiddelde is voor mij, liep ik toch anderhalve minuut trager dan het jaar ervoor. De slechte voorbereiding eiste in dit onderdeel duidelijk zijn tol…

Al nam dat niet weg dat ik met de meet in zicht nog een laatste spurtje eruit perste en doodcontent over de meet kwam, want verdorie, ondanks de rotweken die achter mij lagen, was ik toch maar over die meet geraakt!

Mijn moeder stond mij aan de finish op te wachten, al deden de drank en de koude douche (warm,  zo warm!) op het eerste moment het meeste deugd 😉

Daarna was ik echter meer dan content dat ze er was, want daar waar ik vorig jaar met J. babbelde over het verloop van mijn wedstrijd kon dat nu met haar. Moest ze er niet geweest zijn, ik zou mij denk ik even heel eenzaam gevoeld hebben in het midden van de hoop sporters rond mij. Nu was het “gewoon” een fijne sportdag, eentje waarop ik afzag en daar toch gigantisch veel deugd van had!

Samen met de iets vlotter verlopen wissels, eindigde ik in een tijd van 1u33’20” en dus 29″ sneller dan het jaar ervoor. Ver van de vier minuten die ik voor Loop naar de maan eigenlijk wilde afdoen van mijn tijd, maar gezien de omstandigheden, besloot ik (na toch even na te vragen bij een paar sponsors of zij dat ook ok vonden 😉 ) dat een verbetering van mijn tijd ook mocht tellen als “uitdaging geslaagd”.